Non-fictie

Stephan Steinmetz

De brievenbus van Mevrouw De Vries
Gekmakende post van onze (semi)overheid
Stephan Steinmetz


In dit boek beschrijft Stephan Steinmetz de ondersteuning die hij biedt aan zijn oude gehandicapte buurvrouw, hij noemt haar mevrouw De Vries, bij de post die zij dagelijks ontvangt van allerlei instanties. Hij noemt zichzelf een post-mantelzorger. Als het boek niet op de realiteit gebaseerd zou zijn, zou het allemaal heel komisch zijn, maar helaas is dit voor veel mensen de dagelijkse werkelijkheid. Met name ouderen die overgeleverd zijn aan zorginstellingen en mensen die te maken hebben met andere instanties, zoals het UWV, krijgen brieven met onduidelijke en verwarrende boodschappen. Informatie kan je het nauwelijks noemen want vaak is er geen touw aan vast te knopen of lijkt de brief alleen maar te zijn geschreven omdat de betreffende ambtenaar niets anders te doen had.


Te lezen in Steinmetz boek is, dat veel van deze correspondentie overbodig is en zorgt er daarbij voor dat zijn buurvrouw onnodig ongerust wordt omdat zij denkt dat zij actie moet ondernemen of soms zelfs dat zij weer iets moet betalen. Wat vaak blijkt is dat de instantie zelf een onzinnig actie heeft ondernomen door mensen te belasten met non-informatie of op de hoogte te stellen van iets dat nog helemaal niet aan de orde is. Daarnaast lezen we in het boekje hoe ingewikkeld de laatste jaren met name de organisatie van de zorg in Nederland is geworden. Mevrouw De Vries krijgt in de loop van de tijd met steeds meer instellingen te maken voor soms hetzelfde ‘product’. De kwaliteit van dat product is er echter niet op vooruitgegaan. Een simpel product als een taxirit lijkt heel moeilijk te organiseren, waardoor mevrouw De Vries regelmatig veel te laat op belangrijke afspraken, bijvoorbeeld een bestraling in het ziekenhuis, verschijnt.


Steinmetz beschrijft dit alles op herkenbare wijze. Ik heb zelf een vader van 88 jaar die ook regelmatig met dit soort zaken wordt geconfronteerd, nog afgezien van de onzinnige telefoongesprekken die daarnaast nog moeten worden gevoerd. Het meest hilarische voorbeeld dat Steinmetz beschrijft is het incident met de zorghond van mevrouw De Vries. Aangezien zij zelf gehandicapt is, laat een vriendelijke overbuurman de hond regelmatig uit. De hond die voor mevrouw De Vries zaken van de grond oppakt omdat zij dit zelf niet kan doen, bleek in het park niet voorzien te zijn van een hondenpenning. Hiermee kan in Amsterdam worden aangetoond, dat voor de hond belasting is betaald. De overbuurman betaalt heel schattig de boete die hij krijgt voor het ontduiken van de belasting, maar meldt dit wel even aan mevrouw De Vries. Zij vraagt, om van het gedoe af te zijn, een penning aan voor de hond en ontvangt daarover meerdere brieven. Daarnaast probeert zij via de Sociale Dienst de kosten van de hondenbelasting terug te vragen, aangezien zij de hond niet uitsluitend voor het plezier in huis heeft. Dit laatste zorgt, zoals u kunt begrijpen, ook nog voor de nodige correspondentie.


Kortom het boekje is heerlijk om te lezen, zeker voor mensen die deze situatie herkenbaar vinden. Je krijgt dan toch een beetje het gevoel dat het niet aan jou ligt. Misschien kan Edith Schippers het boekje ook eens lezen om te zien welke consequenties haar beleid in de gezondheidszorg in de afgelopen jaren heeft gehad.


Over de auteur
Stephan Steinmetz (1956) studeerde andragologie en werkte enige jaren als journalis. Van 1990 tot 1998 was hij voorzitter van het Amsterdamse stadsdeel Zeeburg. Sindsdien werkt hij bij de Public Affairsgroep als adviseur veiligheid, zorg, welzijn en onderwijs voor de overheid.


ISBN 9789045022321 | Paperback  | 144 pagina's | Atlas Contact | 2013

© Ria, 18 februari 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER