De appel in het paradijs
Sonja Barend

Een mooi verzorgd boekje, een slag groter dan de literaire juweeltjes reeks. Sonja Barend, stijlvol als altijd in een zwart pak en witte blouse, haar opgestoken, kijkt ons vanaf de cover glimlachend aan. Even voel je heimwee opkomen naar de tijd dat zij op tv verscheen. Altijd geïnteresseerd, geen enkel taboe schuwend.
'Schrijf eens op hoe jij naar de wereld om je heen kijkt,' had haar uitgever gezegd.
Wat zal Sonja te melden hebben? En waarom die titel?

Sonja Barend heeft eigenlijk veel en weinig te melden en toch heb je het gevoel, als je haar beschouwingen en visies leest, dat ze je meeneemt, dat je een rondleiding langs haar gedachten krijgt. In weinig woorden weet ze veel te zeggen. Haar gedachten variëren van de vader die ze nooit gekend heeft, het jodendom, de rijkdom die te vinden is in kleine dingen, tot de coronapandemie en vele andere zaken.

Soms als ze iets leest in de krant dan is ze ineens weer op de tv-redactie met Ellen Blazer, haar eindredacteur, en ziet ze zichzelf overleggen...

'Sommige ouders zijn simpelweg niet in staat hun kinderen op te voeden,' lees ik voor. [...]
Prachtonderwerp voor ons. Aan tafel met de redactie, een mannetje-vrouwtje of zes om het erover te hebben. Opvoedverhalen van iedereen. Zo weinig mogelijk deskundo's uitnodigen en zoveel mogelijk direct betrokkenen, vindt de hele redactie. Een gewoonte die we er hebben ingestampt in de loop van de jaren. Stel vragen aan wie het meemaken, er dicht bij betrokken zijn. Dus het liefst aan jongens die met zo'n mes in hun rugzak naar school gaan. Zijn er eigenlijk meisjes die dat ook doen? Geen idee, uitzoeken dus. Natuurlijk moeten we met hun ouders praten. Vaders en moeders die niet weten wat ze moeten doen om te zorgen dat het niet gebeurt. Ouders die er misschien begrip voor hebben dat het wel gebeurt. Zijn die er ook, die vinden dat hun kind zich moet kunnen verdedigen.

Je ziet haar zitten, respectvol in discussie met de jongeren én de ouders. Ze stelt vragen die er toe doen.

Dit is echter een klein fragment er worden eveneens veel ander zaken besproken. Sonja's Joods zijn en alle (voor)oordelen daarover loopt als een rode draad door het boekje. Zo pleit ze ook voor een openbare school...

Alle kinderen naar een openbare school. Daar zou ik graag de straat voor op gaan. Zeker nu. Iedereen krijgt dezelfde leerstof en wie zijn kind godsdienstig wil opvoeden doet dat in zijn vrije tijd. Als een kind erover wil vertellen mag dat uiteraard in een kringgesprek. Vandaag over Kerstmis, morgen het Suikerfeest, overmorgen over Chanoeka. Zo hoor je nog eens wat van elkaar.

Ze vertelt over haar strijd met de bizarre praktijken van booking.com. Over het genieten van het Franse landschap waar ze al jaren een huisje heeft. Over de indruk die Arnon Grünberg en de koning maken tijdens de 4 mei viering in de stille kerk en op de stille Dam. Maar ook doet ze verslag over het jonge uiltje van vrienden dat ze mag verzorgen.

Er staan mooie beschouwingen en overpeinzingen in het boekje, eveneens lezen we over de dagdagelijkse dingen die ze meemaakt, of de vrede die ze ervaart met haar geliefden in haar huidige leven.
Kortom, het boekje is net zo veelzijdig geworden als Sonja Barend zelf is. Erg prettig om te lezen.

ISBN 9789403194509 | Hardcover | 69 pagina's | De Bezige Bij | november 2020
Afmeting 17,8 x 12,7 cm.

© Dettie, 3 februari 2021

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER