Mijn vader, alzheimer en ik
Esmir van Wering

"Hoe ik onverwacht in een levensveranderend avontuur terechtkwam? Mijn vader kreeg de ziekte van Alzheimer en zijn vrouw Esther zat tegen een burn-0ut aan. Er moest acute hulp komen voor mijn vader, maar ook iets structureels om haar te ontzien.
Ik voelde de bui al hangen: hier kon ík voor opdraaien."

Esmir van Wering staat niet echt te springen om wekelijks een dag met haar vader door te brengen. Eigenlijk kent ze haar vader niet zo goed, hij was vroeger zelden thuis. Vader was gynaecoloog en altijd aan het werk. Bovendien gingen haar ouders scheiden toen ze veertien was. En nu moest zij een dag per week mantelzorgen? Toch doet ze het en het blijkt een wonderbaarlijk, verrassend en liefdevol avontuur te worden.

Het boek is zo opgesteld dat het lijkt alsof Esmir elke week verslag doet over de dag die ze met haar vader heeft doorgebracht. Daardoor leren we haar en haar vader goed kennen, maar ook zijn ziekteproces komt duidelijk in beeld.

Tot Esmirs verrassing zijn de dagen die ze met haar vader doorbrengt lang niet zo moeilijk als ze verwacht had. Haar vader en zij hebben bijvoorbeeld hetzelfde gevoel voor humor, aan één woord hebben ze genoeg waarna ze in onbedaarlijke lachbui kunnen losbarsten. Ook laat vader steeds op een subtiele manier blijken hoe gek en trots hij op zijn dochter is, wat haar enorm raakt en goed doet. Ze had vroeger die vader, die warmte, erg gemist in hun onderlinge relatie.

Hoe meer de alzheimer haar vader in zijn greep krijgt, hoe opener hij wordt. Dat levert heel bijzondere momenten op. Vader leeft in het moment maar weet evengoed wel dat hij alzheimer heeft. Hij heeft dagen van grote helderheid maar ook dagen dat hij verward is of te goed weet dat zijn geheugen aan het wegvallen is. Corona - door vader consequent Macaroni genoemd - heeft ook zijn impact en als het weer mag zijn ze dolblij dat ze elkaar weer aan mogen raken. Terwijl ze nooit zo aanrakerig waren.

In de prachtige korte 'kronieken' lezen we hoe de twee naar elkaar toe groeien, elkaar steeds beter begrijpen. In feite beleven ze nu de allerbeste tijd samen, ze zijn maatjes geworden. Vader verrast zijn dochter soms met prachtige opmerkingen waaruit blijkt hoe zeer hij haar waardeert.

Toch maakt Esmir de toestand niet mooier dan hij is. Ook de steeds dezelfde terugkerende vragen en het zien van de achteruitgang worden genoemd, dat is natuurlijk ook de realiteit. Maar dat is niet het hoofdbestanddeel van de verhalen, het is de de warme band met elkaar die voornamelijk de boventoon voert.
De soms ondeugende acties van vader laten je lachen, de vanzelfsprekende omgang met elkaar geven je een warm gevoel, de liefdevolle benadering tot elkaar  ontroeren je, waardoor het een boek is geworden dat je met een glimlach dichtslaat.

"Ik ben blij dat we uiteindelijk met een afgevinkte boodschappenlijst en twee tassen weer naar buiten kunnen.
Als we bijna thuis zijn, zegt mijn vader: "Wat doen we eigenlijk met het eten vanavond?"

"wat heerlijk hè? zeg ik. "Zo met de zon, een lekkere koffie en het mooie uitzicht.'
'En met mijn lieve dochter,' vult mijn vader glimlachend aan en werpt me een liefdevolle blik toe."

" 'Waarom doet dat stomme hoofd het niet gewoon?' roept hij.

"'Heb jij ook een boek geschreven?' vraagt hij.
'Ja drie.'
'Waarom weet ik dat niet? [...] 'Waarom heb ik jouw boeken niet?'
'Die heb je, pap. Kijk.' [...]
Zijn glinsterende ogen verraden dat hij trots op me is. Apetrots zelfs.
Dat is een voordeel van alzheimer, je kunt zonder schaamte gewoon weer opnieuw megatrots zijn en herhaaldelijk genieten van eerder succes."

ISBN 978905019227 | Hardcover | 95 pagina's | Meander | maart 2022

© Dettie, 2 juni 2022

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER