Nieuwe jeugdboekrecensies 6+

Spoorloos
Beatrijs Nolet

‘Rij nou door! Straks missen we de trein nog!’

De negenjarige Vink wordt door haar moeder naar het station gebracht. Ze gaat voor het eerst helemaal alleen met de trein. Naar een stadje een paar stations verderop waar haar vader woont. Die komt haar afhalen, dus dat kan eigenlijk niet fout gaan.

Maar natuurlijk gaat alles fout! Vink vindt het reuze spannend. Ze zegt wel tegen haar moeder dat ze dat heus wel kan, maar toch twijfelt ze wel. Gaat het allemaal wel goed?

Vink is nogal ongeduldig en impulsief. Als er iets gebeurt dat net even anders is als wat ze verwacht, dan kan ze zodanig reageren dat het inderdaad niet loopt zoals het zou moeten.
Het begint al met een plekje in de trein vinden. Eerst zit ze bij een man die nogal nors op haar reageert. Nou, dan gaat ze wel ergens anders zitten!
Maar daar is een meneer met een papegaai, en dat dier scheldt haar uit! Dat is ook niet leuk, dus ze gaat weer verder. Nu zit ze bij een ouder echtpaar, die ze heel erg snel opa en oma noemt. Jammer, die stappen eerder uit.

Maar het gaat pas echt fout als ze tenslotte wel op het juiste station uitstapt en ze papa nergens ziet!
Hij zou haar toch afhalen! Is hij het vergeten? Wat nu?
En Vink besluit de trein terug te nemen.

Maar de lezer, zeker iemand die wel eens de trein neemt, weet dat hier wel een paar dingetjes niet goed gaan… En om het allemaal nog lastiger – en spannender! – te maken: Vink heeft geen mobieltje. Dus ze kan haar vader of haar moeder niet bellen…

Boven de hoofdstukken staan korte stukjes tekst waarin vertelt wordt dat er een meisje van 9 jaar vermist wordt. Het eerste stukje lees je al voor het verhaal begint.

‘Op zondag vraagt de politie aandacht voor een negenjarig meisje uit Moesdrecht dat vermist is. Haar signalement wordt op sociale media verspreid: donkerblond haar in vlechten, een spijkerbroek, een spijkerjasje, een blauwe sjaal met witte stippen, een rood rugzakje.’

Hoe Vink reageert op de situaties waarin ze terecht komt, dat is grappig. Het laat ook duidelijk zien hoe impulsief ze is!
Een lekker actief en spannend verhaal met vlotte dialogen en een veelzeggende titel over een meisje met veel fantasie.

Beatrijs Nolet (1942, Schiedam) gaf aanvankelijk dramalessen.
Haar eerste kinderboek, De kleine wereldreis van Bas en Joke, verscheen in 1980.
Voor De kleine wereldreis van Bas en Joke ontving Nolet in 1981 een Vlag en Wimpel. Ravia’s dagboek: Tegenwind (1996) en Dagboek van Ravia: Verboden lectuur (1997) werden genomineerd door de Nederlandse Kinderjury. Ontsnapt! (1986) is door Nelleke Douw bewerkt tot een toneelproject voor de basisschool. Anna’s oorlog is in 2015 door Marjo Dames bewerkt tot een succesvol theaterstuk.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Charlie Cardboard en het kartonmysterie
Marieke Hoogesteger

Charlie denkt dat hij geen talent heeft. Dat zegt hij tenminste als er op school naar gevraagd wordt.Maar dat klopt niet. Zelfs de jongen die Charlie altijd pest en heel vervelend is, vindt dat hij wèl heel goed iets kan!

Charlie kan namelijk de mooiste dingen maken uit karton! Van stevig karton maakt hij zelfs een rolstoel voor meneer Serebeen, met wie hij het heel goed kan vinden.
Dat meneer Serebeen al 92 jaar is – en Charlie 10! – maakt niet uit. Dat hij slecht ter been is, dat dan weer wel. Daarom maakt Charlie die rolstoel voor hem. Van karton. Want zijn vriend vertelt hem dat hij graag op avontuur gaat. En tja, dat kan hij nu niet meer.

Maar nu Charlie dat fantastische idee had, kunnen ze samen op avontuur.
En Charlie heeft nog meer ideeën: als die rolstoel zo goed is, kan hij dan ook een auto maken?
Nou, dat kan dus wel. Alleen is het karton op voor hij klaar is.

En het probleem is dat er nergens meer karton te verkrijgen is! Niemand heeft meer karton. Ook de ouders van Charlie niet, die een boekhandel hebben en dus ook karton nodig hebben. En de juf op school die graag laat knutselen met wc-rolletjes: dat gaat ook niet door.Maar wat is er aan de hand dan? Waarom is ineens al het karton op? Dat kan toch niet!
Meneer Serebeen vindt dit een uitkomst: nu kunnen ze echt op avontuur! Ze gaan uitzoeken waarom er geen karton meer is…

Heerlijk zo’n fantasievol verhaal waarin behalve voor een leuk en toch ook spannend avontuur ruimte is voor een thema: vriendschap. In verschillende vormen.
En je ziet Charlie groeien: hij durfde niets. Maar nu wel!
Korte hoofdstukken en leuke tekeningen en... zuurbietensap!

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Codebreker Charlotte
Cedar Wang

Als Charlotte jarig is, ze wordt negen, weet ze al dat ze van haar bonnie - haar overgrootmoeder - een speciaal cadeau krijgt. Maar misschien is de manier waarop ze dat cadeau krijgt eigenlijk nóg leuker. Bonnie maakt namelijk altijd een zoektocht waarbij Charlotte codes moet kraken om uit te vinden welke kant ze op moet. Charlotte vind dat helemaal geweldig.

Gelukkig is het inderdaad ook dit keer het geval. Ze vindt een kaartje in de keuken met een code ...
Na een tijdje puzzelen heeft Charlotte de eerste code gekraakt. Ze moet naar een bank in het park! En zo speurt Charlotte verder totdat ze uiteindelijk bonnie ziet zitten bij de rivier.

De cadeautjes zijn verwijzingen naar bonnies tijd bij Bletchley Park, een Brits centrum voor codebrekers. Daar moest ze tijdens de Tweede Wereldoorlog codes breken. Bonnie vertelt hoe hard ze zochten om de code van de Duitse berichten te kraken. En uiteindelijk lukte het! Het hielp heel erg om uiteindelijk de oorlog te stoppen!

Charlotte vind het een prachtig verhaal! En wil natuurlijk haar bonnie bedanken en dat doet ze ... in code!

Cedar Wang won met dit boek de zilveren medaille van de Key Colours Competition China 2021. De opdracht voor deze wedstrijd is een prentenboek voor kinderen tussen 2 en 7 jaar maken waarna een vakjury de artistieke, literaire en kindgerichte kwaliteiten van de inzendingen beoordeelt.Deze competitie heeft al veel prachtig prentenboeken opgeleverd.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Roversjong
Illustraties: Martijn van der Linden
Tekst: Jef Aerts

Het zal je maar gebeuren. Zit je rustig onder de bessenstruik op je eieren te broeden, komt er ineens een vos herrie schoppen.
Iedereen helemaal in paniek en de arme haan evenals de andere kippen overleefden helaas het vossenbezoek niet.
Dat is natuurlijk heel eng en erg, maar ja je bent een moederkip, een kloek, dus je blijft op je eieren zitten, met of zonder vossen, onder de bessenstruik.

Maar ... wat doe je als de vos weg is en er een klein vosje achterblijft? Een vosje dat bovendien heel verdrietig is.
Dan ga je toch voor zo'n zielig diertje zorgen, je neemt het kleintje mee naar jouw nest en slaat je vleugels om hem heen.

Vera, want over haar hebben we het, zorgde voor het vosje alsof het haar eigen kind was en toen haar eieren uitkwamen likte het vosje de kuikentjes schoon.
Vonk, zoals Vera het vosje genoemd had, speelde gezellig met zijn 'broertjes en zusjes' en vooral met Pojke het haantje werd hij goede vriendjes.
Helaas, na een paar maanden kocht de boer nieuwe kippen en die vonden zo'n vosje in de buurt maar raar en griezelig Je weet maar nooit wat zo'n vosje gaat doen ...
De sfeer wordt er niet beter op.

Op gegeven moment beseft Vera dat het zo niet langer kan, ze besluit dat ze samen met Vonk weg zal gaan. Haar jongen redden inmiddels zichzelf wel.
Maar de wereld is heel groot, en is een stad wel iets voor een kip en een vosje?

Dit lieve, ontroerende verhaal is hartverwarmend. Moeder Vera is een móeder in de juiste zin van het woord. Ze is ook realistisch maar een keus maken over wat het beste is voor haar lieve Vonk is lastig én heel moeilijk. De afbeeldingen erbij zijn warm en stralen allemaal de liefdevolle zorg van moeder Vera uit.
Kortom, een fijn, gezellig en warm verhaal.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Hotel Kosmos
Yelena Schmitz

Net als vorig jaar logeert Maia met haar ouders in een huisje op vakantiepark Hotel Kosmos.
Helaas is veel buiten gebruik, zoals bijv. de wasserette en het 'privéstrand' blijkt er ook niet te zijn. Het huisje zelf toont een grote lekkageplek.
Kortom, alles op het vakantiepark is in verval of kapot.

Maar niet alleen het park is in slechte staat, ook het huwelijk van haar ouders heeft zijn beste tijd gehad, maar dat verdringt Maia liever.
De hele omgeving is overigens niet echt vrolijk. Maia vindt konijntjes die ziek zijn en een meeuw waarvan één vleugel niet goed werkt. Hij is net als Maia en haar ouders nagenoeg vleugellam.

Gelukkig is de lieve parkwachter Hugo er, die Maia helpt met de konijntjes verzorgen en ook receptioniste Eva M. Everman probeert steeds toch overal het beste van te maken.
Maar het allerleukste is 'De familie Dalton'. Een groot gezin dat naast Maia en haar ouders zijn intrek in een groter huisje neemt.
Het gezin heeft alles wat er bij Maia thuis niet is. Het is gezellig en vrolijk en de ouders praten en lachen met elkaar. Bovendien is er een heel leuke jongen in dat gezin, Troy.
Maia wordt verliefd op hem, en hij vindt haar ook wel erg leuk...

Maia heeft veel plezier met en bij de familie Dalton en Troy, ook Hugo zorgt voor de nodige fijne momenten.
Maar ondertussen blijft de sfeer in het huisje ijzig. De ouders praten nauwelijks, papa slaapt voornamelijk.

Ik weet dat hij zo lang mogelijk wil slapen.
In je slaap ben je weg van alles wat in je woont.

Het boek heeft veel van dit soort opmerkingen, zij maken het verhaal zo mooi.

"Ga je mee van de glijbaan?"
"Straks,' zegt hij (vader)
Ik kan in zijn stem horen dat straks straks zal blijven. Straks wordt bijna nooit nu.

Papa is aan het winnen. Hij geeft een kus op mama's wang, maar ze kijkt weg.
'Ik ga terug naar het huisje', zegt ze direct na de laatste baan - van de minigolfbaan -

"Mijn ouders kussen elkaar alleen maar als iemand een foto neemt."

Als mijn ouders met elkaar praten, klinkt het alsof ze telefoneren. Er zit vertraging op.

"Sorry meisje" zegt mama als ze over papa praat.

Omdat de schrijfster regelmatig alles in dit soort kleine zinnetjes weergeeft voel je de situatie haarfijn aan maar krijgt de moeilijke sfeer niet de overhand.
Uiteindelijk komt het hoge woord eruit, papa en mama gaan scheiden... Natuurlijk had Maia dat al aangevoeld, toch is er schrik en die schrik en het verdriet worden eveneens prachtig door Yelena Schmitz weergegeven.

Het is jammer dat dit onderwerp in een kinderboek steeds normaler wordt, maar als je er toch over moet lezen dan is dit boek wel een van de betere boeken.
Geen extreem drama, geen vals sentiment maar wel inlevend en gevoelvol.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De gouden klok
Illustraties: Signe Kjær
Tekst: Sarah Engell

Sophia is vandaag jarig, ze is tien jaar geworden. Natuurlijk is het altijd een beetje spannend, zo'n verjaardag. Maar dit jaar is het anders. Het wordt haar eerste verjaardag zonder opa. Opa die zo van bloemen hield en altijd zei "Elke dag is mijn lievelingsdag." - Iets wat Sophia nooit zo goed begreep - Opa die altijd een schatkaart voor haar maakte. Hoe ouder ze werd hoe moeilijker hij de speurtocht maakte. Wat zal ze het missen, geen spannende raadseltjes en zoektochten meer op haar geboortedag. Ze vindt haar verjaardag gelijk wat minder leuk.

Maar net als elk jaar komen papa en mama al zingend met de cadeautjes naar Sophia's slaapkamer. Dat is toch ook wel een beetje fijn. Het wordt echter nog leuker want even later brengen papa en mama een schatkist binnen! Hoera! Opa heeft aan haar gedacht voordat hij een engel werd!
Natuurlijk is de opdracht weer heel bijzonder. Er zit een briefje in de kist met de tekst:

"Wat is het mooiste cadeau in het leven?
De grote wijzer is de sleutel"

Dat is al raadselachtig maar er zit ook een gouden klok met één wijzer in, de klok is zo hoog als een melkpak. Er staan ook geen cijfers op de wijzerplaat maar bloemen!

Sophia ontdekt dat ze met deze klok de tijd kan verzetten, dus geen saaie lessen meer op school, geen huiswerk meer... Nee, ze viert ze elke dag haar verjaardag! Ze wordt elf, twaalf, dertien en krijgt steeds prachtige cadeaus. Dat is toch veel leuker dan al die slome dingen doen!
Ze wordt er heel hebberig van, alles draait vanaf nu om haar. Sophie speelt met de klok en dát had ze beter niet kunnen doen!

Wat volgt is een indringend, ontroerend, spannend en wijs verhaal, waarbij Sophia het behoorlijk zwaar krijgt te verduren maar ze leert daardoor dat gewone dagen ook bijzonder zijn.

"Een gewone dag
Ze dacht aan alles wat onkruid werd genoemd, soms waren dat juist de mooiste bloemen."

Bij dit verhaal heeft Signe Kjær bijzondere afbeeldingen gemaakt waardoor de reis die Sophie, dankzij haar hebzucht, met het leven aangaat op confronterende maar schitterende wijze wordt weergegeven.

Een verhaal om te onthouden, een boek om te bezitten.

Zie ook het Inkijkexemplaar

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Ik zoek wat ik wil
Illustraties: Thibault De Jaeger
Tekst: Martine Lejeune

Mie woont met haar zusjes in het holhuis, maar op een dag slaat de onrust bij Mie toe. 'Ik wil, ik wil. Ik zoek wat ik wil,' zegt Mie.
Vervolgens begint haar zoektocht naar wat ze wil. Maar of dat voor de lezer duidelijk wordt, is nog maar de vraag. Het verhaal heeft namelijk een filosofische insteek, wat natuurlijk niet erg is als het maar begrijpelijk is.

De hoofdrolspeler is dus Mie die haar zoektocht begint met het achterna rennen van de zandloopkever. Maar die vliegt op gegeven moment naar een glimworm. En vliegen kan Mie niet. 'Daar kan ik niet bij,' zegt Mie. Bedoelen ze dat Mie te hoog wilde grijpen?

Vervolgens zien we Mie bij een vogel. Het lijkt alsof de vogel op een nest zit maar het blijkt een gat te zijn waar Mie in kruipt.
In het gat zit een pop. Ineens blijken er meerdere gaten te zijn, tochtgaten, volgens de pop. Mie wil de tocht niet stoppen ook al hoest de pop. Betekent dat Mie leert dat ze iets niet wil? Het blijkt dat Mie groen nodig heeft. Groen wijst naar wat Mie wil, volgens de pop.

Dan volgt ineens een verhaaltje over een vlo die dood gaat, soms gebeurt wat je niet wilt, is de verklaring.
Dieren lopen Mie omver, Mie gaat de dieren achterna en kan soms niet verder, ineens wordt er een hardloopwedstrijdje gespeeld, de winnaar krijgt een groentefestijn...
Mie is ineens moe en wordt opgegeten door een kikker, of toch niet?

Er is eigenlijk geen touw aan vast te knopen, hoe graag ik het ook zou willen. Na het boek zeker drie keer gelezen te hebben en ook nog een keer hardop heb gelezen, blijft de verwarring. Ook het einde is voor mij niet duidelijk. Heeft Mie ineens vleugels? Is dat wat ze wilde?

Op de paginagrote zwart-wit afbeeldingen afbeeldingen zien we allerlei, soms bijna dreigende, levensgrote wezens. De dieren zijn zo groot weergegeven dat je het boek soms beter wat op afstand kunt houden om het geheel goed te kunnen overzien. Ook werken de afbeeldingen soms bevreemdend bij de tekst, zoals eerdergenoemde vogel die kennelijk in een gat keek in plaats van op een nest zat. Ook zien we een zandloopkever achter de glimworm aangaan, maar waar is Mie, die in de tekst achter de kever aanging? Het maakt dat je je gedesoriënteerd voelt. En zo zijn er meer zaken waarbij de tekst en tekeningen schuren.

De afbeeldingen zijn op zich prachtig maar het geheel voelt niet goed. Dat is jammer want het boek is met grote zorgvuldigheid gemaakt en prachtig verzorgd.
De tekst én afbeeldingen samen werken echter te vervreemdend. Ook de (echte) namen van de dieren zijn vrij moeilijk voor de doelgroep.
Hopelijk ligt het niet begrijpen van dit boek allemaal aan mij en krijgt het boek verder lovende recensies, qua uitvoering verdient dat het zeker.

ISBN 9789083393943 | Hardcover | 32 pagina's | Uitgeverij Levendig | 12 augustus 2024

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Lang, heel lang geleden...
Annemarie Bon

Alweer een sprookjesboek? Inderdaad die zijn er al heel veel, maar deze is bedoeld voor beginnende lezers om zelf te lezen. Het zijn dertien sprookjes, op verschillend leesniveau, het eerste E3 (ongeveer leesniveau eind groep 3) tot M5, (leesniveau midden groep 5).
Bij het eerste sprookje – Sjakie en de bonenstaak – is er een behoorlijke ruimte tussen de regels, de woorden zijn niet meer dan twee lettergrepen, met een kleine moeilijkheidsgraad. De niet al te lange zinnen beginnen op een nieuwe regel.

Naarmate kinderen beter gaan lezen, wordt de ruimte tussen de regels kleiner, de letters zijn kleiner, en de zinnen worden langer. Bij niveau E4 beginnen de zinnen zodanig lang te worden dat ze doorlopen op de volgende regel. En er worden lastiger woorden gebruikt.

Je kan je voorstellen dat het verhaaltje dan ook ingewikkelder wordt. Het zou zo maar kunnen dat de schrijfster er expres voor gekozen heeft te beginnen met de meestal wel bekende sprookjes.
Het lelijke jonge eendje, Repelsteeltje en Belle en het beest – zijn op het niveau dat kinderen zo ongeveer halverwege groep 4 hebben bereikt.

Tegen de tijd dat kinderen naar groep 5 gaan of daar al zitten worden de sprookjes onbekender. Tenminste: Iwan de tsarenzoon, de vuurvogel en de grijze wolf, De boskoning Och en Stoorworm? Nooit van gehoord.

Alle verhalen zijn in een moderne bewerking: er is bijvoorbeeld geen spinnenwiel bij Doornroosje, dat kennen kinderen immers niet! En Sneeuwwitje wordt niet wakker gekust door een prins, maar door een prinses…

Bij de sprookjes staat vermeld wat de bron is: Prinses Maanlicht is bijvoorbeeld Japans en Boskoning Och, is een oorspronkelijk Russisch sprookje.

Wie van sprookjes houdt - en wie doet dat nu niet! – kan jaren genieten van dit boek. Ook van de mooie illustraties. Daar zou je misschien denken dat er voor beginnende lezers meer zijn, maar dat is niet zo. Prima, want bij sprookjes horen mooie afbeeldingen en Sandra Klassen zorgt daar bij alle sprookjes voor: prachtige tekeningen!

Annemarie Bon (1954, Den Bosch) was biochemisch analiste, freelance journaliste voor het Brabants Dagblad en hoofdredacteur van de kinderbladen Taptoe en Okki voordat zij verhalen en boeken voor jong en oud ging schrijven.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De overkant
Dichterbij dan je denkt
Illustraties Madelon Koelinga
Emy Geyskens & Rob Geukens

Enzo woont op de bovenste verdieping van een woontoren. Diep beneden ziet hij op het pleintje steeds jongens rondhangen en een grote hond. Daarom durft hij niet zo goed naar beneden te gaan om te spelen. Hij weet zeker dat die jongens 'als roofdieren op hun prooi' wachten. En die hond is veel te wild, die rent hem vast omver.

Aan de overkant staat ook een woontoren en daar ziet Enzo een meisje vioolspelen. Ze is heel mooi en Enzo wil eigenlijk gelijk naar haar toe. Maar dan moet hij naar beneden, langs die enge jongens en die hond!
Hij verzint van alles, maar niets lijkt een goed idee. Hoe komt hij nou aan de overkant? Hij weet het niet.

Maar op een dag ziet hij een dokter bij het meisje en zijn fantasie slaat gelijk op hol. Zou die dokter experimenteren net als in de games die hij speelt?
Gelukkig valt het mee, en het meisje begint zelfs te zwaaien naar Enzo. Hij bloost ervan!

Maar op een dag is het meisje er niet! En gisteren was die dokter er! Nu móet hij toch écht naar haar toe! En dat doet hij!
Daardoor ontdekt hij dat alles anders is dan hij zich in zijn fantasie voorgesteld had. En het meisje? Zij is superblij met het bezoek van Enzo.

Daarna volgen allerlei mooie opdrachten en verhalen over mensen/jongeren die ook tegen dingen opzagen maar toch stappen ondernamen om verder te komen.

Het hoofdthema van dit boek is Bruggen bouwen. We zien hoe er contact tussen een werkgever en mensen met een beperking gelegd kan worden.
Ook worden allerlei vragen beantwoord zoals: Hoe leg je contact, ook al vind je het eng? Of Wat doe je als iemand bijvoorbeeld in het Frans tegen je begint te praten? Hoe haal je vooroordelen weg? Hoe moet je reageren als iemand racistische opmerkingen maakt? Wat als je gepest wordt en je kunt bij niemand terecht?
Er staan oefenopdrachten bij, die je bijvoorbeeld kunt doen als je jezelf wil trainen in hoe je kunt reageren bij een probleem.

Een fijn boek, dat helpt om de wereld een beetje mooier te maken én wat steviger in je schoenen te staan.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Tandarts Chroom en de
kauwgomballen
boom
Marije van Seventer

De vader van Sophie heeft slecht nieuws: zijn fabriek zal moeten sluiten en dat betekent ook dat ze niet in het grote huis kunnen blijven wonen waar Sofie het zo naar haar zin heeft. Zonder fabriek geen werk, en dus geen geld meer.
De burgemeester benaderen? Dat heeft papa al lang gedaan. Het helpt niet.

‘We redden ons wel, al moeten we in een caravan wonen.’

Maar dat wil Sofie niet! Alles in huis herinnert haar aan haar moeder, dat wil ze niet kwijt.
In de fabriek wordt tandpasta gemaakt, ‘Sneeuwwit’. En nu heeft de enige tandarts in het dorp, Chroom, gezegd dat alle kinderen gaatjes hebben, niet één, maar veel gaatjes! En dat komt door die tandpasta, zegt hij.
Maar Sofie is pas nog bij de tandarts geweest en haar gebit was keurig! Hoe kan dat dan?

Met haar vriend Ben gaan ze het probleem onderzoeken; Ze komen tot de ontdekking dat ze weliswaar allebei met die zogenaamd foute tandpasta poetsen maar geen gaatjes hebben! En dan ontdekken ze dat zij niet naar tandarts Chroom gaan, maar naar een ander.
Hoe zit dat? Is er iets met die tandarts?

Sofie en Ben besluiten op onderzoek uit te gaan: in de tandartspraktijk. Een gevaarlijke onderneming, het is wel inbreken!
En wat ze daar ontdekken!?

Een wonderlijk en avontuurlijk verhaal. Als het niet om gaatjes ging ook nog wel grappig…

Marije van Seventer schreef eerder een gedichtenbundel voor kinderen: De boterhammenflat.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Donsdag
Illustraties Jeska Verstegen
Tekst: Kristien Dieltiens

Gaston heeft een beste vriend, Fons. Er gebeurt helaas iets waar Gaston niets aan kon doen maar daardoor wil Fons geen vrienden meer zijn.
En Fons is heel belangrijk voor Gaston.

"Hij blijft mijn beste vriend, ook al weet hij het zelf niet.
Met Fons durf ik alles. Bijna alles.
Met Fons durf ik een bommetje doen in het zwembad.
En fietsen met één hand. [...]"

Maar Fons is zo boos, dat hij Gaston zelfs niet eens meer ziet staan. Gaston is er beroerd van. Hij mist Fons vreselijk.

En dan komt opa Vik, die bij Gaston en zijn papa en mama woont, met een piepklein jong eendje... zo zacht, zo teer, zo eng om op te pakken.
Gaston geeft het beestje een naam... Fons zal hij heten. Deze Fons loopt niet weg, deze blijft!

Papa en mama zijn er niet echt blij mee, maar zij hebben andere zorgen. Ze willen graag nog een kindje maar dat lukt niet zomaar. Ze moeten daarom heel veel naar het ziekenhuis.
Maar als papa en mama thuis zijn dan zijn ze daar nog mee bezig. Gaston is maar wat blij dat opa Vik er wel is. Opa luistert en belooft voor Fons te zorgen als Gaston op school is. Maar op school mist Gaston zijn vriend Fons nog steeds. Gelukkig is Marie er. Lieve, vriendelijke Marie.

En dan komt de dag dat zijn ouders groot nieuws hebben... en ook dat zet de wereld van Gaston op zijn kop. Helemaal als alles toch niet zo loopt als het zou moeten en Fons ineens wegvliegt. Wat moet hij zonder Fons?
Of is er toch nog hoop?

Een ontroerend, warm en deels verdrietig boek o.a. over afscheid nemen en levenslessen leren. Gelukkig is het verhaal niet loodzwaar. Kristien Dieltiens weet precies de goede toon te raken. Ook de illustraties van Jeska Verstegen zorgen voor de juiste dosering en sfeer. Deels zijn ze vrolijk en licht en deels ingetogen en stemmig.
Het is een boek als het leven zelf, de ene keer een lach, de andere keer een traan.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER