Kan de VN ons redden?
Geneefse kronieken van A tot Z
Mr Jaco Tavenier
Jaco Tavenier werkte van 2007 tot 2011 voor UNEP, het milieuprogramma van de VN, in Genève. Over die periode schreef hij deze Geneefse kronieken, om ons een inkijkje te geven in het reilen en zeilen van de VN, en vooral hoe het is om voor zo’n als log bekend staande organisatie te werken.
Log is inderdaad een woord wat de lading aardig dekt. Genève komt uit het boek naar voren als een soort VN dorp met zijn eigen regels en etiquette. Per dorp, UNEP, UNDP,ILO,WHO,WTO, UNHCR, UNCTAD verschilt de cultuur sterk, en iedere “stam”heeft zo zijn eigen gewoontes en regels.
UNEP is binnen dat dorp niet de meest prominente bewoner, ze wordt, ondanks de toch niet geringe taak het wereldwijde milieu goed in de gaten te houden en te beschermen, gezien als de Calimero binnen de VN, met een klein budget, en nauwelijks mandaat om bv de milieucriminaliteit aan te pakken.
De doelstelling is mooi genoeg; een wereldwijde groene economie, minder mondiale uitstoot van broeikassen, minder grondstofgebruik, minder milieuvervuiling, minder energie en water verbruik.De kern van de doelstelling van UNEP is dat het niet per se allemaal minder hoeft, maar wél anders. Een idealistische doelstelling, maar al lezend bekruipt je toch vooral het gevoel dat het geen plek is waar idealisten zich erg thuis zullen voelen. Ze zijn er wel, binnen UNEP, en heel soms, als ze een ijzeren uithoudingsvermogen hebben en genoegen kunnen nemen met hele kleine stapjes, houden ze het vol, maar vaker haken ze gedesillusioneerd af. Ontmoedigd door de bureaucratie, de lange communicatielijnen, en de politieke spelletjes.. Ik heb het niet geturfd, maar ik vermoed dat het woord “stroperigheid”het meest voorkomende woord is in dit boek. De praktijk van alle dag bestaat uit logge besluitvorming en vage compromissen door tegenstrijdige belangen, en eigenbelangen van individuele landen. En “zwemmen in stroop”gaat nu eenmaal moeizaam samen met vurig idealisme. Ik zou persoonlijk niet geschikt zijn voor zo’n omgeving, maar gelukkig zijn er nog steeds betrokken ambtenaren die zich met een lange adem, heel veel geduld, realiteitszin en een eindeloos incasseringsvermogen staande weten te houden en beetje bij beetje kleine dingen voor elkaar krijgen. Soms járen na dato, en met een ander die er met de eer van door gaat. Je zelf blijven, en je eigen doelen met een lange adem in het vizier blijven houden, lijkt dan ook het credo.
Jaco Tavenier worstelt in de jaren dat hij bij UNEP werkzaam is af en toe flink met deze stroperigheid. Er waren dagen dat hij geloofde dat het UNEP optreden de wereld een stukje beter en mooier kon maken, maar ook dagen dat hij het gevoel had in een soort bedrijfsverzamelgebouw te zitten waarbij iedereen als een soort zzp‘er zijn of haar eigen ding doet. Het voelde ook vaak alsof hij met een gereedschapstas uit de 20ste eeuw problemen uit de 21ste eeuw op aan het lossen was. Het boek is tussen de regels door dan ook een oproep om nu, anno 2011 nog eens goed te kijken naar de regels en procedures die inmiddels zestig jaar geleden zijn bedacht.
‘Kan de VN ons redden”, is als kroniek geschreven. Iedere letter van het alfabet heeft een bijbehorend thema. Mij deed dat wat dwangmatig aan, alsof er bij die letter per se een bepaald thema gezocht was. Het boek had wat mij betreft aan kracht gewonnen als het chronologisch, of gewoon naar aanleiding van een paar grote thema’s was geschreven. Pluspunt vind ik dat het zéér goed te lezen was, ook voor buitenstaanders die niet ingevoerd zijn in het VN jargon. Het boek geeft een goed en soms vermakelijk beeld van hoe het is om te werken met zoveel verschillende culturen en politieke belangen. Een interessant boek als je een kijkje in de Geneefse diplomatieke keuken wilt nemen. Het had van mij dan ook best nog wat dikker mogen zijn.
ISBN; 978- 90-8666- 236 4 Paperback 127 pagina’s Uitgeverij Boekenplan, januari 2012
© Willeke, 11 februari 2012
Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER