Trouw
Aan mijn man en zijn minnares
Sarah Domogala

Someone I loved once gave me
a box full of darkness.
It took me years to understand
that this, too, was a gift.

              
                            Mary Oliver

Met dit mooie citaat begint Sarah Domogala de brief aan haar man.
Zij woont met hun twee kinderen in Frankrijk, in hun gezamenlijke droomhuis. Hij werkt in Amsterdam en komt zo gauw hij kan steeds naar hen toe. Beiden zijn ze regisseur, maar zij is gestopt. Ze kreeg paniekaanvallen tijdens het werk.

Zij voelt zich als een vis in het water in Frankrijk, vindt het prettig om alleen te zijn in de rijke natuur. Als hij terugkomt verbreekt hij die magie.

"Ik verlang naar het tempo dat er is als ik alleen ben, naar de kwaliteit van de kleine dingen. De geur van natte aarde, het ritme van de rivier, de zon, het ruisen van de bomen. Ik verlang naar iets wat ik nog niet helemaal begrijp, maar dat alles te maken heeft met minder, met bescheiden met simpel, met luwte. Met wat leeft buiten het zicht van de mensenwereld."

Ze probeert hem te vertellen wat dat verlangen is, maar hij zegt dat ze zich verstopt voor het leven.
Dit is niet het enige wat er speelt tussen hen, er is meer. Er is iets in hun relatie geslopen dat niet meer klopt. Dat waarin ze elkaar haarfijn aanvoelden is verdwenen. Hun altijd aanwezige onzichtbare band is weg. Er is iets met hem, hij is kortaf, kribbig, mijdt haar blik, kijkt haar niet meer rechtstreeks aan. Hij erkent ook dat er iets is, dat hij tijdens zijn autoritten door de bergen vaak huilt. "je kunt mij niet helpen.' zegt hij steeds.

Zij vertelt in haar brief dat ze wel iets voelde maar niets zag. Dat ze toentertijd, vreemd genoeg, letterlijk steeds haar hoofd stootte, alsof ze gewaarschuwd werd, voordat uiteindelijk naar voren komt dat hij een - vijftien jaar jongere -  minnares heeft.
Op dat moment komt de wolf in Sarah naar boven, voelt ze een oerkracht die maakt dat ze, bijna buiten zichzelf om, precies goed kan reageren.

En terwijl ik van wanhoop in elkaar zak, voert zij het woord: Hou je nog van me? Je knikt. Genoeg? Ja, zeg je huilend terwijl je je handen nu helemaal laat zakken. Dan is het nu afgelopen, of ik ga bij je weg, en dat doe ik echt [...]
Wil je me alsjeblieft helpen? Zeg je (hij) terwijl ik voel hoe we vallen en vallen en vallen in alles waar we zo wanhopig van weg probeerden te blijven."

Ze gaan niet scheiden, hebben geen eindeloze ruzies, maar belopen samen de lange moeilijke weg, terug naar elkaar. Sarah is afwisselend woedend, wanhopig, vol liefde en soms zelfs gelukkig. Ze schrijft dat ze onzeker is geworden. Ze voelt zich de ene keer een oude lelijke vrouw, de andere keer verschijnt de wolf weer die haar de kracht geeft om zichzelf weer te accepteren zoals ze is.
De natuur, moeder aarde, is eveneens een grote rust- en tot inkeer brengende factor, iets wat ze prachtig weet te beschrijven.

Toch beseft Sarah dat ze te aardig zijn, elkaar teveel ontzien, er moet absolute eerlijkheid en openheid komen anders redden ze het evengoed niet. En dat komt er.
Die eerlijkheid schept ruimte, geeft lucht, in liefdevolle nietsontziendheid vertellen ze elkaar de waarheid en uiteindelijk maakt dit dat ze een échte verbinding krijgen, zonder valse schaamte, zonder maskers, ze doen zich niet meer mooier voor dan ze werkelijk zijn. En dát is de heling die hun samenzijn enorm verdiept en in feite beter maakt dan het was.

De tweede hobbel die Sarah moet nemen, begint als ze terugkeren naar Amsterdam, daar woont zij ook, de minnares.  Ze kan haar zomaar op straat tegenkomen. Opnieuw besluit Sarah om enorm eerlijk te zijn en schrijft ook aan de minnares een verrassende brief die alleen maar geschreven kan worden door iemand die haar ego voorbij is. Iets wat heel bijzondere gevolgen heeft.

Al met al is het een prachtig en verpletterend indringend verhaal, dat nog een tijdje in je lijf nadendert als het boek gelezen is.

ISBN 9789046826492 | Hardcover | 159 pagina's | Nieuw Amsterdam | april 2020

© Dettie, 14 juni 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER