Bizarre nevel
Hoe zij verdween
Jeroen Riemeijer

‘Ze verdween langzaam in de mist en nu is ze dood.
Joke, mijn grote liefde.’

Hoe ga je om met het de ziekte van je geliefde? Hoe kun je accepteren dat de vrouw die je zo lief is, met wie je samen oud had willen worden, gediagnosticeerd wordt met die vreselijke ziekte. Alzheimer, een schrikbeeld. Er is immers geen medicijn voor. Degene die getroffen is takelt voor je ogen af. Je weet niet in hoeverre zij dat zelf meekrijgt, maar voor de partner, de kinderen, de vrienden en kennissen is het moeilijk, zo niet onmogelijk te accepteren.

Joke was nog geen 53 toen het begon. Kleine dingetjes eerst. Ze werkt te hard, denk je nog. Of de overgang, kan ook. Maar als het erger wordt is een doktersbezoek onontkoombaar, en na diverse testen is diens oordeel onbarmhartig: Alzheimer.

Jeroen Riemeijer houdt haar zo lang mogelijk thuis zodat hij voor haar kan zorgen. Als dat niet meer gaat begint de reis langs de kronkelige soms ondoordringbare wegen van de instanties en hulpaanbieders. Hij krijgt te maken met bureaucratie, met onbegrip (waarom ga je haar iedere dag bezoeken? Ze weet het toch niet), maar ook met lieve verzorgers, die er wèl voor Joke en voor hem zijn.

Hij schrijft over de vrouw van wie hij zo veel hield, over de schrijnende momenten maar ook de grappige voorvallen. Over de enkele keer dat ze er ineens weer is, als hij in haar ogen de Joke die hij altijd gekend heeft, weer ziet opduiken. Kort helaas, steeds korter. Tot hij haar af moet geven.

Dit boek is een eerbetoon aan de vrouw die zij was. En Joke moet een fantastisch mooi mens geweest zijn, dat voel je als je dit boek leest.
Daarnaast is het een aanklacht naar de zorgsector. Waarom moet het allemaal zo ingewikkeld? De betrokkenen hebben het al moeilijk genoeg, de bureaucratie maakt het er niet makkelijker op.

Meemaken hoe je geliefde uit je wereld verdwijnt terwijl je haar lijfelijk nog ziet is inderdaad bizar. De manier waarop Jeroen Riemeijer over deze ervaring schrijft is indrukwekkend. Het boek straalt een overheersende jaloersmakende liefde uit.
Er zijn ook teksten opgenomen van hun kinderen. Er zijn troostliedjes en foto’s. En een slotwoord, met een raad:

’geniet maar dubbel en dwars van het leven op dit moment. Niet morgen. Niet volgende week. Niet ooit, vanaf de ingangsdatum van je pensioen.
Leef.
Want voor je het weet, is het te laat.
En ik kan het weten.’

ISBN 9789086664900 | paperback | 180 pagina’s | Uitgeverij Mosae Libro | november 2019

© Marjo, 30 januari 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER