http://www.nicodijkshoorn.com

Huilen en lachen
Nico Dijkshoorn

“Als volwassene ga ik steeds minder zwemmen. Vroeger deed ik niet anders. Ik had een abonnement, verpakt in een boterhamzakje. Een abonnement omhooghouden en dan gewoon doorlopen, veel fijner wordt het leven niet. Het is mij nooit gelukt om dat geroutineerd te doen. Dat vind ik de mooiste abonnementhouders, die aan komen wandelen, ondertussen een Engelse pocket lezen en ter hoogte van de kassa, zonder op te kijken, alleen maar even kort hun abonnement omhoog doen.
Ik verraadde net iets teveel geluk als ik mijn kaart toonde.”

Je kunt van hem houden, of niet van hem houden, maar mij heeft Nico Dijkshoorn met dit soort zinnen meteen bij de lurven. Het alledaagse, waar je normaal gesproken aan voorbij loopt, maar waar je je als lezer vaak meer in herkent dan je lief is, eruit pakken en er verwondering over uitspreken.

Deze bundel verzamelde columns staat vol van dit soort stukjes en met dank aan zijn vele publieke optredens, hoor je al lezend de brommende stem en het timbre van Dijkshoorn er gratis en voor niets bij.  Soms zijn ze grappig, soms spottend en vol ironie, soms absurdistisch, mijn minst favoriete maar dat is een kwestie van smaak, maar het mooist zijn ze toch als ze met compassie en mededogen geschreven zijn. De verhalen waar huilen en lachen dicht bij elkaar liggen. Ik ben geen absolute kenner van zijn werk, maar ik heb de indruk dat de columns van die toon frequenter worden in de loop der jaren, ze vormen zijn kracht en ik vermoed dat hij, of zijn uitgever, dat ook weten. Het boek heet niet voor niets Huilen en lachen.

Het meest bleef het verhaal over een meisje in de tram haken in mijn hoofd. Ze telefoneert en is boos:

“Daarom zei ze vier keer het woord fokking. Ze zat in een fokking tram samen met haar fokking vriend, want die fokking school was fokking niet te doen. Zo tierde ze maar door.
Ik keek naar buiten. Dat meisje, dat lieve fokking meisje naast me. Het was allemaal net begonnen en het zou nooit wat worden. Zij wist het nog niet, maar ik wel.
Ik luisterde niet meer naar wat ze zei. Naast mij zat een gedoemde. Ze kon schreeuwen wat ze wilde, maar het werd niets.
Ik wist het zeker. Haar leven zou zich volkomen ongericht van dieptepunt naar dieptepunt slingeren. Mannen zouden haar bedriegen en ik kon er niets aan veranderen. Zo direct zou ze uitstappen en vloekend een tragisch leven tegemoet wandelen.
Ik heb heel even getwijfeld. Een hand op haar schouders. Haar mijn traan laten zien. Misschien iets zeggen. “Doe je wel je best?”
Ik heb het niet gedaan. Dit is wat ik heb gedaan; ik keek haar na.”

Naast alle columns staat er één wat langer verhaal in over de zanger Tim Knol.

Dijkshoorn is een scherp waarnemer en weet in rake zinnen een portret te schetsen waarin je de hoofdpersoon voor je ogen ziet verschijnen. Een van de sterkste stukken van dit boek wat mij betreft. Verder valt er gelukkig ook meer dan genoeg te lachen, wat dit boek tot een prima aanrader voor de vakantiekoffer maakt. 

ISBN 978 90 450 29498 Paperback 237 pagina’s Uitgeverij Atlas, 2015

© Willeke, 20 juli 2015

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Dijkshoorn kijkt kunst
Nico Dijkshoorn

In de flaptekst staat onder andere: "Een willekeurig museum. Bezoekers volgen de pijlen op de vloer en hebben een koptelefoon op hun hoofd. Een stem zegt: 'De schedel staat voor vergankelijkheid' of 'Let ook op het engeltje in de linkerbovenhoek'. Dertig hoofden draaien tegelijk naar links.
Dat wilde Nico Dijkshoorn ook wel eens: de blik sturen. "

Met dit boek heeft Nico Dijkshoorn zijn wens uitgevoerd. Hij heeft bij diverse kunstwerken, die in het Kröller-Müller Museum te zien zijn, teksten geschreven - waarvan een deel overigens te beluisteren is in de audiorondleiding in genoemd museum - .
Op elke linkerpagina is een kunstwerk afgebeeld en rechts staat een tekst van Nico Dijkshoorn. De ene keer staan er paar regels bij, de andere keer is er een pagina vol geschreven.
In een interview op radio 1 vertelde Dijkshoorn dat hij bij elke kunstwerk heeft genoteerd wat hij als eerste dacht bij het zien daarvan. Thuis heeft hij die eerste indrukken uitgewerkt. In het programma De wereld draait door leest hij enkele van de teksten voor.
Jan Mulder zit ook aan de tafel en reageert nauwelijks, af en toe zie je een flauwe glimlach. Bij één tekst zegt hij, 'ja díe is goed!' en zo verging het mij ook. Bij enkele teksten denk je, tja, ach, zoals bij het kunstwerk Stervend paard van Carel Visser.

Stervend paard

Stil
hij wil nog
iets
zeggen

Of bij het schilderij Staand naakt van Pablo Picasso

Leugentje om bestwil

nee
echt
vanaf hier
zie je niets van
die witte schimmel
op je lichaam

Persoonlijk vind ik dit bovenstaande nogal flauw.

Bij andere kunstwerken weet Dijkshoorn je echter wel aan het lachen te krijgen. Zoals bij de kunstwerken Serie van vijf schilderijen van Ellsworth Kelly, Stone Line van Richard Long en Untiteld de blank houten kubussen van Donald Judd.
Bij de vijf schilderijen van Kelly heeft Dijkshoorn een brief getiteld Kunst in de gymzaal 1 naar ouders geschreven waarin hij hen meedeelt dat er als kunst in de gymzaal voor vlaggen van landen is gekozen en dat de kunstenaar geen kinderen met gele, blauwe, witte of zwarte schoenen in de zaal wil, omdat die volgens hem 'een bepaalde synergie verstoren'.
Daarna volgt brief Kunst in de gymzaal 2, de vlaggen zijn in een aanval van woede kapotgemaakt door Ruud Verbogen en nu is gekozen voor het kunstwerk Stenen Lijn. En nee, het zijn niet de granietblokken uit de volkstuin.
In brief 3 wordt aan de ouders meegedeeld dat de stenen te gevaarlijk bleken en de werkgroep Kunst en Gymnastiek nu gekozen heeft voor houten elementen die ze aan elkaar gelijmd hebben en vervolgens in de gymzaal hebben geplaatst waar ze 'een prachtig emotioneel verbond aangaan met het plafond'.
De kinderen zijn erg enthousiast...

Lang niet alles is flauw of grappig, met sommige teksten weet Nico Dijkshoorn je te raken. Bij De schildersboot van Claude Monet bijvoorbeeld. In de tekst mijmert Dijkshoorn verder over deze boot die hij graag als schrijversboot zou gebruiken.
De tekst Bankje in het Bos bij het Sculptuur om in het bos te verliezen van Jean Arp is zelfs ontroerend evenals de tekst Jongens met duif bij het gelijknamige schilderij van Jan Toorop. Bij Korenschelven in de Provence van Vincent van Gogh heeft Nico Dijkshoorn een licht weemoedige tekst geplaatst, mooi!
Natuurlijk is mijn mening over de teksten heel persoonlijk net als een mening over een kunstwerk heel persoonlijk is. De een zal schaterlachen om Dijkshoorns visie, de ander zal glimlachen of zelfs dat niet. Maar zeker is wel dat teksten qua toon en inhoud zeer divers zijn. Ieder zal wel iets van zijn gading in dit boek vinden.
De afbeeldingen zijn allen in kleur en voorzien van de titel en het jaartal waarin het kunstwerk gemaakt is evenals de naam van de kunstenaar.
Een leuk, luchtig boek voor de kunstliefhebber.

ISBN 9789045022352 Paperback, 139 pagina's, Uitgeverij Atlascontact, november 2012

© Dettie, 29 november 2012

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER