Romans volwassenen

Liefde in het licht van de Einsteintelescoop
Govert Derix

Wiek Starmans heeft na zijn - niet altijd afgemaakte - studies ontdekt dat hij goed is in teksten schrijven. En dat vooral voor anderen: hij is ghostwriter.

‘Voor zakenlieden die zich om tactische, strategische of narcistische redenen met een eigen boek of pamflet willen profileren, zet hij graag zijn pen op papier. Met passie. Want zonder vuur gaat het niet. Met een nieuwsgierigheid die bij nader inzien curieus is maakt hij zich de werelden van zijn opdrachtgevers eigen. Kruipt in hun huid. ‘

Gemma Starmans, hoofd communicatie, nodigt hem uit op het provinciehuis in Maastricht waar Gouverneur Donkers hem ontvangt. Deze wil graag gebruik maken van Wieks diensten. Hij is van plan er voor te zorgen dat de Einsteintelescoop, een detector van zwaartekrachtgolven, in de Euregio Maas-Rijn gebouwd gaat worden, en dan vooral in Limburg.
Goed voor de faam natuurlijk, maar ook voor de werkgelegenheidscijfers die na het sluiten van de mijnen diep gezakt zijn.

Hierbij is Sardinië de concurrent. Diotima Jammer is daar de projectleider, en zij is de dochter van professor Jammer bij wie Starmans afgestudeerd is.
(Zo hebben we al kennis gemaakt met de vrouwen die in dit verhaal een rol zullen spelen, het heeft niet voor niets de titel ‘Liefde in het licht enz..’)

Maar eerst moet Wiek de speech schrijven die de gouverneur bij de nieuwjaarsbijeenkomst zal uitspreken. Het blijft niet bij deze – zeer succesvolle - speech als de race om de telescoop zich verder ontwikkelt.
Het wordt een politiek verhaal over het gekonkel en geborrel van de dames en heren politici, en is vooral interessant als het gaat over de achtergrond van de Einsteintelescoop zelf. Wie is Wiek Starmans? Hoe gaat hij te werk bij het schrijven van de speech?

Hij duikt inderdaad diep in de stof, die in dit geval gaat over de kosmos, over de oerknal, over wat we daarvan weten en niet weten. Bij dat laatste komt dan de telescoop op de proppen want die moet veel meer inzicht gaan geven.

Govert Derix schrijft net als zijn protagonist niet zomaar uit de losse pols. Overal is goed over nagedacht, aan de thematiek, de indeling, de taal (Limburgse accentjes), en gelukkig ook aan de leesbaarheid. Want het is nogal taaie kost, die sterrenkunde.
Op diverse vlakken worden er verbanden gelegd, waarbij de lezer flink aan het denken wordt gezet, zeker de niet natuurkundig onderlegde lezer. De taalkundige verbanden zijn dan weer wel beter te begrijpen. De liefde natuurlijk ook.
De eindconclusie valt overigens niet in het boek, want het Einsteinproject is geen fictie. Er wordt inderdaad op dit moment nagedacht over waar de telescoop gebouwd moet gaan worden. Eind 2026 zal de beslissing moeten vallen.

Govert Derix (Horst, 1962) studeerde filosofie in Rotterdam en Utrecht en psychologie in Utrecht.

ISBN 9789492241832 | Paperback | 368 pagina's | Uitgeverij Magonia | juni 2025

© Marjo, 14 september 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Violet
Leen de Laere


Het verhaal speelt aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog.
Als de vader van Violet komt te overlijden, is ze daarmee ook haar vrijheid kwijt. Ze is achttien, en wordt dus pas over drie jaar volwassen.
Haar vader was een vrijdenkend man, hij stuurde zijn enige dochter naar een deftige kostschool in Brussel, en daarna was ze een soort secretaresse en assistente voor hem. Het liefst zou ze naar de kunstacademie gaan. Maar dat kan ze nu wel vergeten.

Haar oom en tante, die haar voogd zijn, schrijven buiten haar medeweten naar de familie van haar vroeg overleden moeder. Die kwam uit Londen. Violet wist helemaal niet dat ze daar familie had!
Dat ze nu naar Engeland gestuurd wordt, vindt ze niet leuk, maar ze begrijpt wel dat haar oom en tante met hun eigen zes kinderen niet staan te kijken op nog een mond die ze moeten voeden.

Ook al spreekt ze een aardig mondje Engels, het is een cultuurschok: haar moeder blijkt uit een rijke en chique familie te komen. Er wordt gesproken over Het Seizoen. Violet heeft geen idee wat het is.
Van Anne, de enige met wie ze het goed kan vinden, leert ze zich staande te houden. En Anne neemt haar ook mee naar vergaderingen over vrouwenkiesrecht, waar ze de bekende suffragette Emily Davison ontmoet, die op een tragische manier om het leven komt.

Voor Violet ziet de toekomst er rooskleuriger uit: een voorval in het huis van haar oom en tante verandert haar leven op een gunstige manier…

Dit is een boek(je) in de serie Wablieft, die gekenmerkt worden door eenvoudig Nederlands, geschreven door bekende Vlaamse auteurs. Ideaal voor beginnende volwassen lezers.
Leen de Laere heeft dat keurig gedaan. Het leest vlot, het gààt ook ergens over, en is inderdaad kort maar krachtig.
Wablieft is het centrum voor duidelijke taal in België. De organisatie heeft vier 'pijlers': de Wablieft-krant, Wablieft-tekstadvies, Wablieft-boeken en de Wablieft-prijs voor Duidelijke Taal.

Leen De Laere studeerde geschiedenis en werkte in het onderwijs en in de journalistiek. Ze is bekend van In Vlaamse Velden (2014), Antwerpen-New York, enkele reis (2015) en Oorlogspost (2014).

ISBN 9789462348103 | Paperback | 72 pagina's | Uitgeverij Pelckmans | augustus 2025

© Marjo, 11 september 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Vacht
Cobi van Baars

Eline werkt in het kloosterarchief waar ze ook stage heeft gelopen. Ze kon destijds haar geluk niet op. Maar nu is dat allemaal veranderd. Ze heeft een mail gelezen die niet voor haar bedoeld was, maar waarin wel over haar gesproken wordt. Knotje wordt ze genoemd en heremiet. 
Natuurlijk kwetst het haar, natuurlijk is ze er van slag van, maar tegenover haar collega's doet ze net alsof ze het niet gelezen heeft. Terwijl iedereen weet dat ze het gezien móet hebben.

Helemaal ongelijk hebben ze niet. Eline leidt een heel teruggetrokken bestaan en loopt altijd in grijsgekleurde kleding. Op kantoor verschuilt ze zich het liefst achter een stapel archiefdozen. Het contrast met haar extraverte kleurrijke collega Machteld kan haast niet groter zijn, toch trekken de dames af en toe met elkaar op.

Eline woont in een twee-onder-een-kapwoning, heeft weinig contact met buurman Jaap en in haar vrije tijd werkt ze in haar moestuin. Hoogtepunt in haar leven is de jaarlijkse komst van de schaapherder die zijn kudde hoedt op de dijk tegenover haar kantoor. Ze houdt ervan naar de schapen te kijken, ze zijn goed voor haar gemoedsrust. 
Deze schapen hebben haar ook aan haar bezwerende woord 'vacht' geholpen. Door haar moeite met contact maken, gebruikt ze namelijk woordjes in haar hoofd die haar verder helpen, vacht is er een van. 

Toch komt er een subtiele verandering in haar leven doordat ze aan Machteld een verhaal vertelt waarmee Machteld aan de haal gaat. Daarnaast vraagt buurman Jaap om de heg tussen hun twee tuinen te vervangen, waardoor ze iets meer contact met hem krijgt.

Het knappe van dit bijna verstilde verhaal is dat er ogenschijnlijk heel weinig gebeurt, maar toch maakt Eline een hele ontwikkeling door.  We lezen haar gevoelens, we wonen in haar hoofd, toch is er afstand, net als Elines houding naar andere mensen toe. Ze ondergaat en doet mee aan dingen die niet bij haar passen maar waartoe ze zich bijna verplicht voelt. Ze aanschouwt alles, maar hoort er niet echt bij. Ze weet het allemaal wel en kan er toch niet veel aan veranderen, hoewel ze uiteindelijk wel stappen zet. 
Juist door deze terughoudendheid en de minuscule stapjes die gezet worden, blijf je geboeid lezen.

Net als haar veelgeprezen boek De onbedoelden opnieuw een mooie roman van Cobi van Baars!

ISBN 9789025477257 | Paperback met flappen | 224 pagina's | Atlas Contact | 11 september 2025
Ook verkrijgbaar als luisterboek

© Dettie, 13 september 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER!

Scènes uit een giftige relatie
Diana Tjin


‘Bij het handen schudden was het eerste wat Berend aan haar vroeg waar haar ouders vandaan kwamen. Ze sprak accentloos Nederlands, dus waarom vroeg hij dat? Om in een moeite door te concluderen dat ze vast heel vaak in Indonesië op familiebezoek was geweest.
‘Maar mijn familie komt uit Suriname.’
‘Een Chinese familie uit Suriname? Dat lijkt me stug.’
‘Mijn vaders familie zit daar al een paar generaties lang.’
‘Je ziet er uit als een Chinees-Indisch meisje. Het kan niet anders dan dat je je vergist.’

Deze eerste kennismaking geeft je al kippenvel toch?
Maar Hermine is zeventien en tot over haar oren verliefd. Als er een relatie ontstaat en Berend steeds vaker op haar vit, haar kleineert en haar woorden verdraait, zit je je als lezer te verbijten.
Hoe kan het dat ze bij deze man blijft? Hoe kan het dat ze gelooft wat hij zegt: dat zij dom is. Dat ze er allemaal niets van snapt, dat ze in haar handen moet klappen omdat hij voor haar zorgt.
Niet dat hij dat doet…

Hermine wil als ze het diploma van het gymnasium behaald heeft, Nederlands gaan studeren. Berend is vijf jaar ouder en studeert al.
Maar zij kan beter uit haar hoofd zetten dat het haar gaat lukken, zegt hij. Vrouwen horen niet te studeren…
Stomverbaasd is hij als ze hoge punten haalt! Natuurlijk boort hij haar meteen de grond in als ze aangeeft dat deze studie niet is wat ze verwacht. Allicht is studeren niets voor haar. Daar is een vrouw te dom voor.
Maar ze switcht naar klassieke talen.

Haar schoonmoeder is misschien nog erger dan Berend: die is ronduit onaardig, grof zelfs, er kan geen goed woord af. Als ze op bezoek gaan – en dat gebeurt vaak – wordt Hermine gekleineerd, tot op het bot vernederd. Waarom blijft ze meegaan?

Hermine houdt vol (hoe is het mogelijk?): Berend houdt toch van haar? En zij van hem?
Het zal dus wel aan haar liggen, zoals hij aangeeft.

Diana Tjin beschrijft hoe Berend het doet, hij is met woorden zoveel sterker dan zij, ze heeft geen verweer. En als ze er niet tegen in gaat, heeft hij ‘dus’ gelijk!
En als Hermine in tranen uitbarst, bakt hij zoete broodjes en doet lief…
Hoe kan het dat een slimme meid als zij er niet in slaagt te doorzien in wat voor relatie ze verzeild is geraakt? Hoe ze gemanipuleerd wordt?
Is het haar achtergond? Ze heeft een dominante moeder, was niet gelukkig thuis.
Hoe lang blijft ze in deze giftige situatie hangen?

Het verhaal, vanuit Hermine, wordt steeds akeliger, beklemmender. Je leest hoe ze de grond in wordt geboord, hoe ze - als Berend drie weken afwezig is - tot dat besef komt. Maar dan volgt nog het gevecht: met Berend en hun relatie, en vooral met zichzelf.

Het speelt in begin jaren tachtig. Dat en de achtergrond van Hermine lijkt veel op dat van Tjin. Zij blijkt dan ook deels uit eigen herinnering geput te hebben.

Binnen de romanvorm heeft Tjin ook scenes opgenomen, in toneelvorm, met aanduidingen als 'decor' en 'personages'. Het lijkt dan alsof Hermine in een toneelstuk leeft, en op een bepaalde manier toch afstand begint te nemen van het echte leven. Ze moet wel wil ze er niet aan onderdoor gaan.

Diana Tjin (Amsterdam, 1961) is van Chinees-Surinaams-Joodse afkomst. Ze heeft Klassieke Talen gestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam en is werkzaam als Erfgoed catalografe bij de Universiteitsbibliotheek. Ze debuteerde met Het geheim van mevrouw Grünwald.

ISBN 9789493368248 | Paperback | 222 pagina's | Uitgeverij In de Knipscheer | april 2025

© Marjo, 9 september 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Zilte windsels suikerwier
Inge Nicole

De dertienjarige Duifje woont met haar moeder, die gescheiden is, antikraak in het Celblok, een flat die op de nominatie staat om afgebroken te worden. Het staat in Grauwegeest (niet voor niets, deze naam!), ergens in West-Friesland.
Duifje zwerft graag door de omgeving, op het braak liggend terrein. Ze is alleen, heeft (nog) geen vrienden gemaakt.

‘Dertig jaar geleden stopte daar voor het laatst een trein. In het teloorgegane station scharrelen egels en jagen ongechipte zwerfkatten op spitsmuizen. Met op de dwarsliggers van de rails het wegkwijnende skelet van een weggelopen schaap – in de schedel een grijnzende rij gele tanden en kiezen. Geen boer of burger die de moeite genomen heeft het karkas te ruimen. Onder de ribbenkast hopen Red Bull blikjes, ballonresten, gebruikte lachgaspatronen en wegwerp vapes zich op. ’s Avonds claimt de oudere jeugd het station voor geflikflooi en zuipen. Overdag is het er uitgestorven. Maar dan komt Duifje Derkje er graag.’

En dan zit er een jongen op de spoorbiels.
Ze wil maken dat ze weg komt, maar is te laat. De jongen wil weten wat ze daar doet, en is ook benieuwd waar zij naar school gaat. Misschien is het dezelfde school als waar hij naar toe gaat, na de vakantie?
Rayan en Duifje worden vrienden, ondanks hun zo verschillende achtergrond.

Hij heeft al veel scholen bezocht, vertelt hij, het gezin moest steeds verhuizen, totdat er een huis beschikbaar kwam. Hij is bootvluchteling, op zijn zesde in Nederland gekomen. Nu wordt hij veertien.
Duifje heeft diabetes type 1. Haar tante Iris heeft dezelfde ziekte, en heeft in haar dagboek geschreven over haar ervaringen. Over de hypo’s, de coma’s.
Duifje kan goed met haar opschieten, behalve de ziekte delen ze ook hun in de grond (te?)optimistische karakter.
Maar heeft ze eenmaal een hypo, dan valt het niet te stoppen. Als Rayan getuige is van een aanval, helpt hij haar, al denkt hij dat ze iets geslikt of gesnoven heeft.
Vanaf dat moment zorgt hij min of meer voor Duifje, zonder zich op te dringen.

‘Onafgebroken rijgen de regendruppels zich aaneen tot een hemelhoog kralengordijn en tonen een wazig schoolgebouw achter een weefpatroon van water. Het klapt van water, zeggen de Westfriezen. Duifjes sokken soppen in haar druipnatte Allstars, het is alsof ze met beide voeten in een Slush Puppie staat – dat maakt haar pesthumeur er niet beter op. Het stopzand in haar kop neemt niets meer op.
Vertraag het uiteenvallend verstand. Niet capituleren! Graaf naar hulpwerkwoorden. H-e-b gefietst. S-t-a te wankelen. Adem in een lange teug in en adem uit in pufjes – stotende pufjes.’

Maar er is ook haar ontluikende seksualiteit, en de boze buitenwereld, die het gemunt heeft op deze twee jongeren, omdat ze anders zijn. 

De taal is prachtig, je kan goed merken dat Inge Nicole ook poëzie schrijft.
Ze legt verbanden tussen de twee zo tegengestelde werelden. Als Rayan terugdenkt aan wat hem allemaal overkomen is, staat de tekst cursief. Het zijn reacties op iets uit Duifjes leven.
Ook de dagboekstukken van de tante staan cursief.

Er staan enkele prachtige collages in kleur in het boek, van de schrijfster zelf. En achterin een medische woordenlijst.
Op diverse terreinen geeft dit boek inzicht het leven van anderen. Er zijn nog meer bewoners in het Celblok, ieder met hun eigen achtergrond en problemen, al gaat het verhaal vooral om de auto-immuunziekte van Duifje en het leven van een asielzoeker.

Inge Nicole (Den Helder, 1968) is het pseudoniem van schrijver, dichter en kunstenaar Inge Bak. De achtergrond van het boek is gebaseerd op haar eigen leven.
Zij publiceerde in 2004 en 2008 twee romans als Inge Bak, maar maakte als Inge Nicole vooral indruk met de novellen De tranen van de zeegans (in 2012 bekroond met de Rabobank Cultuurprijs Letteren) en Aardappelbloed (2014). In 2020 debuteerde zij als dichter met de bundel Maanbrief aan het getij. Haar roman Blauwdruk van capgras verscheen in 2017.

ISBN 9789493368255 | Paperback | 216 pagina's | Uitgeverij In de Knipscheer | april 2023

© Marjo, 3 september 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

The Love Haters
Katherine Center

Zoals je van Katherine Center gewend bent, trekt ze je direct het verhaal in:

Het was vrijdagmiddag en bijna tijd om naar huis te gaan, maar dat kon Cole Hutcheson niets schelen.
Het kon eigenlijk niemand iets schelen. Iedereen stond namelijk op het punt om te worden ontslagen.
Of nou ja, niet iedereen, maar wel te veel van ons.
Op dat moment verscheen Cole naast mijn bureau met de vraag of ik een paar weken naar Key West wilde om een video over een reddingszwemmer bij de Amerikaanse kustwacht te maken.
Mijn antwoord was natuurlijk: ‘Ja, hoor.’
Wist ik wat een reddingszwemmer was? Kon ik Key West aanwijzen op een landkaart? Wist ik ook maar iets over de Amerikaanse kustwacht – behalve dat ze iets deden met wachten aan de kust? Hield ik überhaupt van de oceaan?
Nee. En dus had dat misschien ook beter mijn antwoord op zijn vraag kunnen zijn.

Katie, een jonge, professionele videoproducer, neemt tegen beter weten de opdracht van haar baas aan om als wervingsactie voor de kustwacht een reportage over reddingszwemmer Hutch te maken. Katie wil echt alles doen om haar baan te redden. Ook al kan ze zelf niet zwemmen en zal ze allerlei spannende dingen moeten gaan doen die ze helemaal niet durft.

The Love Haters is een verhaal dat boordevol humor geschreven is en, zoals op de cover van het boek staat aangekondigd, een verhaal over vallen, opgroeien en liefde vinden.
Het verhaal van Katie en Hutch maakt je vrolijk en is een echte aanrader als je wilt ontspannen met een glimlach.
Katherine geeft je ook nog wat wijze levenslessen mee, waarvan er één in het hele boek steeds weer naar voren komt:

            ‘Elke keer dat je dapper moet zijn maakt je dapperder voor de keren die volgen.’

ISBN 978 90 297 3879 8 | NUR 302 | paperback | 323 pagina’s | KokBoekencentrum Uitgevers | juli 2025 | vertaald door Patricia Pos

© Els ten Voorde, 11 augustus 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Sophie's reis naar bevrijding
Hilal Yavuz

Sophie zit al bijna een jaar thuis vanwege depressieve klachten en nu is haar moeder ook nog overleden.

'Het voelde alsof ik was aangereden en niet door een auto, maar eerder door een sneltrein of vrachtwagen, alsof ik wist welk van deze voertuigen de meeste pijn zou veroorzaken. Ik wilde alleen maar slapen, zodat ik even kon ontsnappen aan de realiteit."

Maar na een week komt er een mysterieuze kort briefje uit Griekenland. Ze wordt uitgenodigd om te komen op een voor haar onbekend adres in een klein dorpje. Natuurlijk doet ze dat niet, daar heeft ze geen totaal geen zin in, ze wil helemaal niets. Maar dan had ze buiten hartsvriendin Maria gerekend. Die sleurt haar het bed uit, neemt haar mee uit eten en... boekt een reis naar Griekenland! Als je echt in een depressie zit lijkt me dat overigens het laatste wat je wil.

Maar Sophie gaat en raakt overdonderd door het mooie landschap én door de beeldschone 'Griekse God' Theo, de kleinzoon van het oude stel waar ze terecht komt. Deze Theo is toevallig ook nog eens hypnotherapeut en de dag na hun eerste ontmoeting ondergaat ze een hypnosesessie bij hem en voelt dat ze eindelijk dichtbij de kern van haar depressie komt. "Hij zorgde ervoor dat ik alles wat ik had opgepropt aan emoties kon uiten. Alles kwam eruit." Theo is gewoon wonderbaarlijk. Sophie is dan ook als een blok gevallen voor hem, maar Theo ook voor haar? 

Eenmaal thuis blijkt dat de korte vakantie Sophie erg goed heeft gedaan - ofwel de ontmoeting met de prachtige, bijzondere Theo - en ze gaat verder met het ontdekken van zichzelf. Ze ondergaat, samen met Marie, een Psilohuasca-ceremonie, een variatie op Ayahuasca wat momenteel verboden in Nederland is. Deze  geestelijke reis is opnieuw een bevrijding, het plantmedicijn opende een poort naar nieuwe inzichten en ervaringen... 

Het is een grote-stappen-snel-thuis boek. Alles wordt te makkelijk en te simpel beschreven, échte diepgang ontbreekt. Het is allemaal bijna te mooi om waar te zijn. De gevoelens bij een rouwproces en depressie worden aangeraakt maar snel overheen gestapt. Het is eerder een feel-good roman voorzien van inspirerende spreuken waarover je eventueel na kunt denken.  Aardig verhaal voor de liefhebber maar verwacht er verder geen wijze inzichten van.

ISBN 9789493345836 | Paperback | 200 pagina's | Paris Books | 29 november 2024

© Dettie, 29 juli 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De handlezer
Chris Polanen

‘Beste dokter met je dure achternaam, het kan mij niet schelen dat je vader en je opa ook arts waren en dat je in Nederland gestudeerd hebt. Luister: ik heb een maand geleden de marathon in de Surinamerivier gezwommen, 18 kilometer borstcrawl, met die almachtige stroom mee, zonder één keer te stoppen, zonder spierpijn of kramp, tientallen jonge kerels achter mij latend.’

Waar Henri dacht dat zijn kaarsje langzaam uit zou gaan, wordt hij nu niet alleen geconfronteerd met het verleden dat niet verwerkt is, en blijkt ook het heden nog verrassingen in petto te hebben. Enerverende verrassingen...

Polanen vertelt over de Surinaamse cultuur, waarin een man geacht wordt zich te gedragen als een macho.
Machismo en magisch-realisme, plus de relatie tussen Suriname en Nederland zijn terugkerende elementen in Polanens boeken. Hij vertelt in een meeslepende, haast zintuiglijke stijl over de situatie, waardoor je mee kunt leven met de hoofdpersoon.

Chris Polanen (1963) is een Nederlands dierenarts en schrijver. Hij is van Surinaamse komaf.
De handlezer is zijn derde roman, alle drie spelen ze zich in Paramaribo af.

ISBN 9789048868476 | Paperback | 352 pagina's | Uitgeverij Lebowski | mei 2025 |

© Marjo, 26 juli 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Valentino & De moeder
Natalia Ginzburg

Een bundeltje met twee verhalen. In Valentino, het eerste verhaal, lezen we dat Caterina, de ik verteller, opgroeit in een gezin waar alles draait om haar broer Valentino.

"Mijn broer studeerde geneeskunde en er was altijd geld nodig, nu eens voor een microscoop, dan weer voor boeken en colleges. Mijn vader dacht dat hij een groot man zou worden: daar was misschien geen reden voor, maar hij dacht van wel [...]"

Maar Valentino's leven draait alleen om Valentino. Af en toe studeert hij maar vaak verdoet hij zijn tijd met een beetje rondhangen of nieuwe kleding aanschaffen. Hij is ijdel, een nietsnut en heeft regelmatig een beeldschone vriendin die hij thuis steevast voorstelt als zijn verloofde, maar drie weken later is er vaak alweer een nieuwe 'verloofde'. Groot is de schok dan ook als Valentino aankondigt dat hij gaat trouwen met Maddalena. Zijn aanstaande is een kleine, dikke, lelijke vrouw met een snor. Maar ze is wel doortastend, rijk en bezit een grote villa en landgoederen.

Vader stort in, hij schaamt zich, zijn zoon trouwt om geld. Ook al beweert Valentino bij hoog en laag dat het niet zo is. Vader gaat zelfs op bezoek bij Maddalena om het uit haar hoofd te praten maar hij komt verslagen terug. Het huwelijk krijgt zijn zegen. Maar moeder en gehuwde zus Clara blijven een afkeer houden van deze lelijke vrouw hoewel Maddalena goed voor ze zorgt.  Caterine is de enige die wèl op bezoek gaat en later zelfs bij haar broer en zijn vrouw intrekt als haar beide ouders overleden zijn.

Het huwelijk van Valentino is op zijn zachts gezegd vreemd te noemen. Valentino en Maddalena gaan hun eigen gang, er komen wel kinderen maar dat is een bijkomstigheid. Als Valentino 's avonds maar thuis is, dan is alles prima. Huisvriend Kit wordt ook aanvaard als zijnde een familielid en even lijkt het erop dat hij dat ook daadwerkelijk wordt. Alles lijkt prima en huiselijk maar langzamerhand verschuiven de verhoudingen en wordt hun leven totaal op zijn kop gezet.

Het zou zomaar een doorsnee verhaal kunnen zijn ware het niet dat Natalia Ginzburg Caterine een heel eigen stem heeft gegeven. De zesentwintigjarige lerares bekijkt alles vanuit een bijzonder perspectief. Zij ziet het egoïsme van haar broer, de afhankelijkheid van Maddalena, de ledigheid van Kit maar oordeelt niet, ze zijn zoals ze zijn en juist dàt maakt het verhaal bijzonder.


In het zeventien pagina's tellende opzichzelfstaande verhaal De Moeder maken we kennis met twee broertjes die samen met hun moeder proberen te overleven. Eigenlijk zijn de kinderen een beetje bang voor de magere, kleine vrouw die zich hun moeder noemt en nooit echte beslissingen neemt. 

"De jongens vonden het maar raar dat zij uit haar waren geboren. Het was veel minder raar om uit oma of Dormira geboren te zijn, met die grote warme lichamen die de angst tegengingen en die beschermden tegen onweersbuien en dieven."

Gelukkig is moeder zelden thuis, na haar werk vertrekt ze weer, waarheen weten de kinderen niet. Zij kennen hun moeder feitelijk niet. 
Wij als volwassenen leren de moeder beter kennen en lezen tussen de regels door hoe het de moeder werkelijk vergaat. En dat is niet goed...

Ook dit verhaal is indrukwekkend. In die paar pagina's wordt een hele wereld weergegeven die je even stil achterlaat. Ginzburg verstaat de kunst van 'show don't tell' uitstekend. Na afloop heb je het gevoel een dik boek gelezen te hebben in plaats van die paar pagina's. Heel knap. 

Natalia Ginzburg (Palermo 1916 - Rome 1991) is een van de belangrijkste naoorlogse schrijvers van Italië. In haar werk komen familierelaties, politiek en filosofie telkens terug, vaak in samenhang met de tijd waarin ze schreef. Ze publiceerde zowel romans als essays en toneelstukken en haar werk is in vele talen vertaald en bekroond.

ISBN 9789038816449 | Paperback met flappen | 86 pagina's | Nijgh & Van Ditmar | 3 juni 2025
Uitstekend vertaald door Jan van der Haar

© Dettie, 21 juli 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Wevers van het verzet
Jeroen Kuypers

Sylvia Dusault is de dochter van een voorname textielfabrikant in Oldenzaal. Ze was graag gaan studeren, maar in die tijd was het niet gebruikelijk dat meisjes dat deden. Haar vader opvolgen, dat zat er ook niet in.
Dus slijt ze haar dagen op kantoor, om haar vader te helpen. Het zijn geen goede tijden, niemand zit te wachten op strijkplankhoezen…

Een beetje reuring komt in haar leven als het buurland oorlog gaat voeren. Samen met Harry Cohen, een collega fabrikant vangen ze mensen op die illegaal over de grens komen en bieden hen hulp. Als ze - in die eerste meidagen van 1940 - een Duitse vluchteling opvangen, vertelt die dat Duitsland op het punt staat Nederland binnen te vallen, maar dat geloven ze niet: Nederland blijft neutraal!

Wij weten dat het toch gebeurt, en Sylvia's leven verandert totaal. Ze gaat bij het verzet, vooral om vluchtelingen op onderduikadressen onder te brengen. Ook koerierswerk hoort bij haar taken.

De andere verhaallijn gaat over Guy Meyer, een Franse korporaal, die met zijn troepen naar het Noorden optrekt, maar bij Merksem in Vlaanderen in Duitse handen valt: krijgsgevangen.
Natuurlijk gaat hij proberen te ontsnappen.

Hoe het verder zal gaan is niet moeilijk te raden voor wie vaker over de oorlog leest. Alle consequenties die de inval van de Duitse legers had voor Nederland en voor de rest van Europa worden in de verhaallijnen van deze individuen uit de doeken gedaan. Door het verhaal over Harry Cohen lezen we over de Jodenvervolging, Sylvia is de persoon door wiens handelen we meer over het verzet te weten komen, en Guy is de bevrijder, die in handen van de vijand valt.

Er is een nawoord: over Franse militairen die probeerden – niet altijd met succes - uit Duitse gevangenkampen te ontsnappen; over de proteststakingen die in Amsterdam, maar ook in Twente uitbraken. De titel: 'Wevers van het verzet' is mooi gekozen!
Kuypers vertelt ook welke personages fictief zijn, en welke niet.
Want zo is zijn werkwijze: 'een fictief verhaal met fictieve personages, maar ingebed in de historische werkelijkheid.’

Jeroen Kuypers is historicus, journalist en auteur. Naast zijn journalistieke werk voor diverse (literaire) tijdschriften en dagbladen publiceert hij historische romans. Onder het pseudoniem Roel Thijssen schreef hij 5 oorlogsromans in de Graham Marquantreeks, waarvan meer dan 70.000 exemplaren zijn verkocht.

ISBN 9789460686764 | paperback | 306 pagina’s | Uitgeverij Marmer | maart 2025 |

© Marjo, 18 juli 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het vrouwenhofje
Mérie van der Rijt

In Leerdam, aan de Linge, bevindt zich Het Vrouwenhofje, dat gesticht werd door Maria Ponderus-Van Aerden (1672-1764). Zoals dat door haar bedoeld werd is het nog steeds in gebruik: een tehuis bieden aan ongehuwde, protestantse dames. In de regentenkamer hangen diverse schilderijen uit haar nalatenschap.

https://www.hofjevanaerden.nl/

Hoe kwam mevrouw van Aerden op het idee? Wie was zij?
Dat wordt verteld in deze historische roman.

De twintigjarige Maria woont in Den Haag. Haar vader is een arts, die maar al te graag zijn kennis deelt met Maria. Dat is haar streng gelovige moeder een doorn in het oog. Een vrouw moet haar tijd doorbrengen met borduren…

Maria wil het liefst haar leven delen met Johannes, maar dat is een onbetekenende timmerman. Zo oordelen tenminste haar ouders. Zij vinden een betere kandidaat: de 30 jaar oudere Pieter van Aerden. Een weduwnaar met zes kinderen. Maria legt er zich bij neer, wat moet ze anders. Ze kan haar familie de schande van een huwelijk met een timmerman niet aandoen.
Maar, zegt ze tegen Johannes, zo’n oude man gaat vast snel dood en dan ben ik rijk en kan ik doen wat ik wil.

Tegen haar verwachting in blijkt Pieter niet de strenge hardvochtige echtgenoot, zoals ze had verwacht. Niet alleen is hij eigenlijk wel aardig, hij laat zich vrij makkelijk om haar vinger winden. Tot haar ergernis heeft de dienstbode dat ook gedaan in de tijd dat Pieter alleen was!
Maria zou haar graag wegsturen, maar dat lukt dan weer niet.
En tegen haar verwachting in, gaat Pieter helemaal niet dood!
Het huwelijk van Pieter en Maria wordt gezegend met drie kinderen, Maria zal hen alle drie en later ook haar man overleven.

Niet alles wat in dit boek verteld wordt berust op feiten. Over Maria is niet veel bekend.
Mérie van der Rijt heeft zich evenwel verdiept in de tijdgeest, en haar verhaal zou echt kunnen zijn. Dat Maria en Pieter samen waren en drie kinderen kregen, berust op feiten. Dat Maria het brein achter het Vrouwenhofje is ook: dat bepaalde ze in haar testament.

Het verhaal rond het portret dat van Maria geschilderd werd, zou ook zomaar kunnen kloppen.
En zo lezen we een mooie historische roman, over het Vrouwenhofje, maar vooral over Maria van Aerden.

Mérie van der Rijt is auteur, tekstschrijver en communicatieadviseur. Het vrouwenhofje is haar debuut.

ISBN 9789401624589 | Paperback | 384 pagina's | Uitgeverij Xander | mei 2025 

© Marjo, 15 juli 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het geschenk
Gaea Schoeters

Het verhaal begint met een olifant die rustig water staat te drinken aan de rand van de rivier. Op een beeldende manier wordt beschreven hoe kalm en genietend het dier met haar slurf het water naar haar mond brengt.
De dakloze man die net ontwaakt, denkt bij het zien van dat dier, dat hij hallucineert. Maar er staat écht een olifant in de rivier de Spree in Berlijn! En het blijft niet bij één olifant...

Bondskanselier Hans Christan Winkler wordt in alle vroegte gebeld, er is een heuse invasie van olifanten in de stad, hij moet direct komen! Er is al een crisiscentrum ingericht en om twaalf uur is de persconferentie gepland. Waar de dieren vandaan komen is iedereen een raadsel, geen enkele dierentuin mist olifanten. Maar er komt al snel antwoord op die vraag. Tebogo, de president van Botswana is aan de telefoon... Hij heeft de olifanten gestuurd, in totaal twintigduizend! Het heeft alles te maken met de nieuwe ivoorwet die Winkler voor elkaar heeft gekregen. Er mag niet meer gejaagd worden op de olifanten. En nu zit Botswana met een overschot aan olifanten die de gewassen op het land opvreten en in hun zoektocht naar voedsel bossen vernielen. Duitsland mag nu zelf zorgdragen voor de olifanten en als de dieren wat aangedaan wordt dan wordt het aantal geleverde olifanten verdubbeld.

De chaos is compleet. Winkler zit met zijn handen in het haar. Hoe moet hij te werk gaan? Hij had gehoopt dat de ivoorwet stemmen zou opleveren want over een tijdje zijn er weer verkiezingen. Wat moet hij doen? De dieren voeren kost kapitalen, bovendien vernielen ze hele parken en zelfs de groente- en fruitafdeling van een supermarkt. "We moeten ze spreiden!" is de kreet. Maar daar zit niet iedereen op te wachten. Wie wil nu een stel wilde olifanten opvangen? Natuurlijk neemt de ultrarechtse populist Fuchs zijn kans waar. Hij haalt uit naar Winkler en stelt dat de uitheemse olifanten voor de eigen mensen gaan...

Het is duidelijk dat het olifantenverhaal een metafoor is voor de huidige gang van zaken in Europa waarin ultrarechts steeds meer de scepter zwaait. Eigen land en volk eerst. De exotische indringers moeten weg. Ook de politieke blufpoker om als regeringsleider toch overeind te blijven, al kost het koppen van goede (vrouwelijke) politici wordt meer dan duidelijk gemaakt. 'Wir schaffen das' wordt zelfs opgevoerd. Er wordt gedraaid met de waarheid, ingespeeld op sentimenten, verantwoordelijkheden op elkaar afgeschoven en zelfs 'voordeel' gehaald uit de komst van de Afrikaanse dieren, wat echter compleet uit de hand loopt.
Uiteindelijk duurt de olifanteninvasie meer dan een jaar, zo'n 434 dagen. Dan is de oplossing bedacht, helaas wel een oplossing met een wrang staartje.

Op zich is het een origineel idee om olifanten op te voeren om het vluchtelingenprobleem te bespreken. De venijnige angel wordt er zo uitgehaald. Maar toch is het verhaal te herkenbaar om niet in te zien waar het wérkelijk om draait. Een echt statement wordt er echter niet gemaakt maar Gaea Schoebers laat wel de gang van zaken zien binnen de politiek en vooral het politieke spel waarbij je je uiteindelijk afvraagt wat er nu helemaal bereikt is.
Een prettig leesbaar, inzichtelijk makend boek.

Gaea Schoeters is een Belgische auteur. Ze is vooral bekend om haar roman Trofee, die genomineerd werd voor meerdere literaire prijzen, waaronder de EU-prijs voor Literatuur. Schoeters schrijft zowel fictie als non-fictie.

ISBN 9789025318604 | Paperback met flappen | 128 pagina's | 4 juni 2025

© Dettie,14 juli 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER 

Wat wij nalaten
Joyce Bergvelt


Maart 1945. De oorlog is bijna afgelopen als de Duitsers de twee broers Frank en Robert van der Velden oppakken. Zij waren op dat moment in een afgelegen schuurtje bezig met een drukpers ten behoeve van valse identiteitsbewijzen. Net op tijd wisten de jongens hun jongere broer Pieter te verstoppen. Zijn ze verraden?

Het doet er niet zo veel toe, ze werden meegenomen en naar een kamp in Overijssel gebracht. Frank was na uren uit zijn schuilplaats gekomen maar wist dat hij niet naar huis kon. Hun ouders waren in één klap drie zonen kwijt. Erger nog, ze wisten niet waar ze waren. Pieter kon later melden dat hij nog in leven was, maar wat was er met Robert en Frank gebeurd?

Een jonge Duitse soldaat is bewaker in een cellencomplex. Hij is getuige van een vreselijk voorval, dat op dat moment in de doofpot wordt gestopt.
Zestig jaar later, op zijn sterfbed, vertelt hij zijn verhaal aan zijn familie. Anna, zijn dochter, en haar zoon Tomas, willen er hun best voor gaan doen om recht te zetten wat Matthias nooit had gedaan. Waarom heeft hij dat eigenlijk niet gedaan? Ze begrijpen er niets van.

Als de overige familie niets met de informatie wil doen, gaat ook Anna twijfelen, moet zij het verhaal van haar vader openbaar maken? Moet zij contact zoeken met de nabestaanden?
Zij besluit dat wèl te doen. Het mag immers niet zo zijn dat mensen nooit zullen weten wat er met hun familie gebeurd is, terwijl dat wel bekend is.

Pieter, is naar Canada geëmigreerd en heeft daar een goed bestaan opgebouwd. Hij heeft intussen kleinkinderen, een er van is Christine, zijn oogappel. Zij leert haar opa de ondoorgrondelijke wegen van internet en zo vindt Pieter tot zijn grote schrik onverwacht de namen van zijn broers.

Joyce Bergvelt heeft dit aangrijpende verhaal in drie tijdsperioden verdeeld, die door elkaar heen lopen: de oorlogsjaren, het sterfbed van Matthias en Pieter in Canada.
Het verhaal is gebaseerd op ware gebeurtenissen, het is helaas te vaak gebeurd dat mannen bij wijze van represaille door de bezetter zijn gefusilleerd.
Het gaat niet sec om dat verhaal, het thema is ook: hoe ga je om met het verdwijnen van familieleden? Hoe kun je verder leven als je niet weet waar ze zijn, wat er gebeurd is? Is er een rouwproces?
En aan de andere kant: als er een geheim boven tafel komt, wat is dan wijsheid: het zo laten of toch de nazaten confronteren?

Joyce Bergvelt (1963, Amstelveen) groeide op in Japan, Engeland en Taiwan, In Sydney, Australië volgde ze een opleiding in de journalistiek. In 2015 verscheen haar debuut Formosa, voorgoed verloren over de VOC in Taiwan (Uitgeverij Conserve).

ISBN 9789083449593 | Paperback | 275 pagina's | Uitgeverij Doornwater | april 2025 |

© Marjo, 14 juli 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De verkavelingen
Arthur Goemans


Het gebeurt vaker: een fiets die in de vaart wordt gevonden. Maar de fiets die In de lente van 2020 opgevist wordt uit de Wildaalse Vaart, ziet er niet uit als zomaar een afgedankte fiets.
Men ontdekt dat het de fiets is van Jennifer, een jonge vrouw, die tien jaar eerder verdween.


In haar jonge jaren was zij bevriend met Robert en met Wes.
Drie kinderen die een aparte gezinssituatie met elkaar gemeen hebben in een klein dorp, Wildale, waar men elkaar kent of meent te kennen.
Jenny is de dochter van een ongehuwde moeder. Zij wonen bij Frank van Puymvelde op een klein kasteel.
De ouders van Robert erfden een smak geld en kochten een oude hoeve, die ze opknapten. Roberts moeder stierf jong, waarmee een steunpilaar verdween. Zijn moeder liet Robert zijn gang gaan, maar het wordt niet als normaal gezien dat een jongen een jurk aan heeft en niet van voetbal houdt.
En dan komt Wes, met zijn ouders de nieuwe buren van Robert en zijn vader. De Snicks komen uit Amerika, en zijn duidelijk ‘anders’. Wes is een nogal eigenwijze jongeman, en Jenny ziet onmiddellijk dat hij goed bij haar en Robert zou passen: ‘De club van de prettig gestoorden.’


Met z’n drieën halen ze kattenkwaad uit, waarbij de serieuze en verlegen Robert meer een meeloper is dan aanstichter. Hij zou graag een diepere vriendschap willen met Jenny, maar durft daar niet voor uit te komen. Er zijn meer dingen die ze ondanks hun vriendschap niet met elkaar delen.
Ze groeien op, en gaan ieder hun eigen gang. Robert blijft in België, Jenny en Wes vertrekken.
Na jaren zijn ze weer terug in Wildale, ieder met een eigen verhaal.
Dan verdwijnt Jennifer.
Zullen ze – nu de fiets gevonden is – ontdekken wat er eigenlijk gebeurd is?

Dan het dorp, op de achtergrond steeds aanwezig. Het is veranderd en verandert nog steeds. Daar is niet iedereen blij mee.
Dit is – gezien de titel – misschien wel het hoofdthema van het boek.
Niets blijft hetzelfde: niet het land waar je geboren en getogen bent, maar ook jij zelf niet.


Het boek bevat vele lagen, verschillende verhaallijnen: hoe de politiek een dorp verandert, een coming of age, een whodunit. Het wordt in verschillende delen verteld met sprongen in de tijd.
En dat in een mooie stijl, soms ietwat gedragen, soms juist erg actief met veel dialogen. Mooi debuut!


Arthur Goemans (1995) heeft rechten gestudeerd in Leuven, internationale betrekkingen aan het Europacollege te Brugge en beleidswetenschappen in Cambridge. Hij is onderzoeker bij denktanks RAND en het Centre for Governance of AI, waar hij zich richt op het beheer en de regulering van artificiële intelligentie. Daarnaast voltooide hij een opleiding Creatief Schrijven aan de SchrijversAcademie in Antwerpen.

ISBN 9789464105186 | Paperback | 252 pagina's | Uitgeverij Horizon | maart 2025 |

© Marjo, 13 juli 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De Heuvel
Een Geheime geschiedenis van Matthias Bredius
Rob van der Linden


‘Ik ben Matthias. Wat ik in het schijnsel van dit haardvuur niet vertel, schrijf ik in de schaduw van mijn hand.’

Matthias Bredius schrijft een logboek over de periode 1896-1963. Het grootste deel gaat over een reis door Europa die Bredius ondernam met de geleerde en politicus Abraham Kuyper. In de bibliotheek van het Vaticaan mag Matthias een ander logboek inzien, dat van de middeleeuwse monnik Liudger.

Dat logboek gaat over de periode 637-802 en speelt zich af in steden als Aken, Rome, Constantinopel, Bagdad en in de vlakte van Asher. Daar op de vlakte bevindt zich De Heuvel. Het is een raadselachtige plek in Galilea. Daar vallen zelfs de slapelozen in een diepe slaap en vergeten ze de dingen van de voorgaande dag. Het is een vloek die de Almachtige over de Heuvel heeft uitgesproken, om de eigenzinnige mens te straffen.
Maar voor Haroen ar-Raslid, een machtige kalief in Bagdad, is het een zegen. Voor hij bij De Heuvel komt heeft hij ontdekt dat verhalen hem in slaap wiegen. Zo ontstonden de sprookjes van Duizend-en-een-nacht. En hij arriveert gelukkig bij de Heuvel met zijn magische krachten voordat de verhalen op zijn.

In een fantasievolle vertelling laat Rob van der Linden zien dat er onvoorstelbare verbanden bestaan tussen alle mogelijke verhalen, vanaf de oudheid tot in de moderne tijd. Op 'De Heuvel',
Er zijn vele verwijzingen naar bekende plaatsen of figuren.
De toon van de diverse verhalen is verschillend, soms serieus - bijvoorbeeld over het ontstaan van Israël - soms luchtig, met een kwinkslag – getuige de vele grapjes en taalvondsten - maar steeds even boeiend. Er is een verband tussen oude en modernere verhalen: vertellen is universeel.

Een veelomvattende roman, en dat zie je al aan de inhoudsopgave: een praeludere, een interlude, een postlude, ieder deel bestaand uit vele hoofdstukken, die benoemd worden als in een sprookje: ‘Over Kerstmis en de Klaagmuur’ of ‘Over een zwempartij in de Oude Wereldzee’.
Dit geeft meteen al aan dat we in deze lijvige roman verhalen te lezen krijgen. En nou en of dat het geval is! Het is genieten, je verbazen, en veel leren.
En dan is er een epiloog: quod est veritas, hetgeen inhoudt dat de verteller, Matthias het een en ander nog even nuanceert, waarna Van der Linden zelf dat dunnetjes overdoet.
Het is onmogelijk om de essentie van dit boek hier weer te geven...

Rob van der Linden (1957) is een geboren verteller. Romans: De hand, de kaars & de mot, Het logboek van Brandaan, De handelingen van Thomas. Tot tweemaal toe werd hij genomineerd voor de Libris Literatuurprijs.
Een fantastisch boek!

ISBN 9789492241795 | Paperback | 240 pagina's | Uitgeverij Magonia | maart 2025

© Marjo, 10 juli 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER