Romans volwassenen

Jij blijft
Gerard van Emmerik

Zestigers zijn ze, Sam en Luc, al zo’n veertig jaar samen. Hun woonplaats is Amsterdam, maar in de zomer zitten ze vrijwel altijd op de Veluwe in hun huisje.

Sam is de ik-verteller. Hij is docent aan de schrijfacademie, Luc geeft les aan het conservatorium.
Als Sam onderzoeken moet ondergaan in het ziekenhuis, heeft hij liever dat Luc niet mee naar binnen gaat. Hij is bang voor de uitslag van de onderzoeken, bang voor het verdriet dat Luc zal hebben als het inderdaad niet goed is. En bang voor zichzelf.
Als hij te horen krijgt dat de uitslag niet gunstig is, dat hij nog een jaartje te leven heeft, vertelt hij Luc inderdaad niets.

Maar natuurlijk is hij er zelf de hele dag mee bezig: hoe moet hij dat jaar doorbrengen?
Beseft Sam echt niet dat Luc al lang doorheeft dat er iets aan de hand is? Ze zijn al zo lang samen!
Het plan van Sam om te trouwen – wat ze dan ook doen – is toch ook een veeg teken?
Natuurlijk probeert Sam er een draai aan te geven, alsof het allemaal vanzelfsprekend is. Net als zijn gedrag, dat voor de betere verstaander niet is zoals anders.
Teruggaan naar plekken waar mooie herinneringen mee samenhangen? Hij brengt het allemaal heel leuk, maar Luc is niet gek. Toch blijft Sam zwijgen, ook als Luc steeds stiller wordt...

Het deels autobiografische verhaal wordt vooral vanuit Sam verteld, maar we krijgen ook de reactie van Luc mee, omdat Sam zijn gedrag beschrijft. Het geheel wordt nergens naargeestig, hoewel het over de naderende dood gaat. Over hoe je daar zelf mee omgaat en hoe je zoiets moet communiceren met je partner. Kleine ergernissen beginnen grotere proporties aan te nemen, terwijl je heel goed weet waar dat aan ligt. Maar hoe ga je daar mee om?
En intussen is er het besef dat je niet kan blijven verzwijgen. Dat is niet eerlijk voor de ander, hoe moeilijk het ook is.

Dit alles wordt niet tot in de puntjes uitgelegd, als lezer heb je te maken met een sfeer, die bij tijden toch nog vrolijk is, maar steeds vaker somber wordt. Het zit tussen de regels, en dat is heel mooi.
Daardoor kan je het boek gerust vaker lezen, ook al ken je dan de afloop.

En als je het eerdere werk van Gerard van Emmerik niet gelezen hebt, dan krijg je de behoefte dat wel te doen. In dit boek wordt herhaaldelijk gerefereerd aan ‘De kippenjongen’ (2011) eveneens autobiografisch getint.

Gerard van Emmerik (1955) doceert creatief schrijven. Hij bracht zijn jeugd door op een afgelegen kippenboerderij ergens op de Veluwe. Na een studie Nederlands debuteerde hij met korte verhalen in Hollands Maandblad (1991) en De Gids (1992). Een jaar later verscheen zijn eerste boek, de verhalenbundel Iets Scherps, Een Priem.

ISBN 9789462973480 | Paperback | 192 pagina's | Uitgeverij de Kring | oktober 2025

© Marjo, 23 december 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Vriendinnen
September Classics 1
Suze La Chapelle-Roobol

‘Vriendinnen zijn vrouwelijke vrienden met wie je een diepe, emotionele band hebt, gekenmerkt door vertrouwen, steun en gedeelde interesses.’

Maar of deze beschrijving geldt voor de dames Koosje en Let?
Beiden zijn al wat oudere dames, nooit getrouwd, die dus ook allebei hun eigen kostje verdienen.
Let werkt als naaister, Koosje is keukenmeid. Ze verschillen totaal van elkaar. Waar Let mager en bedeesd is, en tevreden met wat ze heeft, laat Koosje een behoorlijk fors postuur zien en weet zij haar mondje wel te roeren. Zij is ondernemender.

Dat blijkt: met de vakantie in zicht, stelt Koosje voor om samen eens op stap te gaan. Zij zal wel een plek zoeken en de reis regelen. Let is erg terughoudend – Op reis? Waarom zou ze? En dan zoveel geld uitgeven!! – maar ze laat zich overhalen.

En zo vertrekken Koosje en Let naar Gelderland. Koosje heeft er geen idee van dat Let van de spanning niet kan slapen. Ook ziet ze niet dat wat voor enorme impact de reis op haar vriendin heeft.
Eerst de trein, dan de stoomtram en dan nog een stukje lopen. Gelukkig worden ze afgehaald en heeft die jongeman een kruiwagen bij zich voor de koffers.
Het is heet, de zon brandt op hun hoofden, en ‘het stukje’ is best een eind.
Maar ze komen er en de pensionhoudster onthaalt hen vriendelijk. Het is er niet zo schoon, het eten ligt zwaar op de maag, maar de omgeving is prachtig.
Ze wandelen wat af en zelfs Let moet toegeven dat het een mooie vakantie is. Al mist ze Rotterdam wel...

En dan ontmoeten ze de broer van de pensionhoudster, een weduwnaar. Al snel heeft Koosje haar oog op hem laten vallen. Dat het niet wederzijds is, ach, dat komt vast wel goed. Hij went er wel aan als ze eenmaal samen zijn.
En Let, die is natuurlijk gewoon jaloers!
Arme Let, wat moet ze nu daar in dat dorp, ver van haar eigen vertrouwde wereld?
Er zit maar één ding op...
Zal de vriendschap dit avontuur overleven?

Ook al lees je over een totaal andere wereld dan die waarin wij leven, met andere normen en waarden, het verhaal over een vriendschap die onder sterke druk komt te staan is universeel. Dat verhaal wordt nu eens vanuit Koosje, dan weer vanuit Let verteld, en ook de broer mag meedoen.

Het boek is geschreven in 1918, eigentijds, het verhaal speelt begin twintigste eeuw.
De oorspronkelijke uitgave is hertaald en bewerkt door Paulien Rijneveld, en het eerste van een serie heruitgaven. Paulien Rijneveld begint met een verantwoording.


Suze la Chapelle-Roobol (1856 - 1923) was een Nederlandse schrijfster en vertaalster uit Den Haag. Ze is de nicht van de vroegere toneeldirecteur van de Stadsschouwburg Amsterdam Cornelis Johannes Roobol en groeide op in het artistieke milieu van Den Haag.

ISBN 9789493244429 | Paperback | 222 pagina's | Uitgeverij September | september 2025

© Marjo, 17 december 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Kleurhonger
Rachel de Meijer

Eva is veertien als ze voor het eerst alleen naar de tandarts gaat. Ze was altijd al bang voor een tandartsbezoek, maar het viel mee deze keer. Geen gaatjes. Maar wel een fluorbehandeling waarvoor ze een soort mal op haar gebit kreeg en niets kon zeggen.
Maar dat kan de tandarts wel:

‘Jouw vader en moeder waren fout in de oorlog. Dát is pas erg’
(--)
‘Ze hebben je natuurlijk niets gezegd hè, mooi weer spelen tegen hun dochter, maar bij jouw ouders liepen de Duitsers de deur plat in de oorlog hoor. Je moeder had zelfs verkering met een Duitser. Ze waren zo fout als wat en ze hebben er nauwelijks voor geboet!’

Eva had wel door dat dit erg was, maar inderdaad wist ze van niets. Haar ouders geven het toe: ze waren beiden lid van de NSB. Alleen al dat lidmaatschap werd zwaar bestraft na de oorlog, en in het kamp waar ze naar toe gestuurd werden hebben ze elkaar leren kennen.
Nu het verleden zomaar op tafel ligt, verandert Eva’s leven: haar moeder is zodanig van slag dat ze in een kliniek belandt.
Later zal Eva uitzoeken wat er allemaal gebeurd is. Ze leest over het kamp, en over andere dingen die met de oorlog te maken hebben.

Toen Eva jonger was ging het gezin ieder jaar naar de Veluwe. Haar vader maakte foto’s, maar omdat hij het niet leuk leek te vinden nam Eva die taak over. En sindsdien is ze niet gestopt met foto’s maken: van haar moeder vooral, maar later ook van haar vader. En van zichzelf, via de spiegel.
Ze probeert van fotografie als kunstvorm haar leven te maken, maar loopt vast.
Is het doordat ze in de foto’s toch haar ei niet helemaal kwijt kan? Moet ze eerst uitzoeken wat haar achtergrond is voor dat gaat lukken?

Dan zal haar moeder kleur moeten bekennen...
De moeder is Josephine. Fien. Zij heeft nog meer geheimen. De beerput wordt opengetrokken. Maar is het eigenlijk allemaal wel zo erg?

Er zijn drie vrouwen die hun verhaal vertellen. Vooral Eva, maar ook Fien en Sterre. Rachel de Meijer heeft informatie gezocht – en gevonden – in het Centraal Archief Bijzondere Rechtspleging. De roman is gebaseerd op wat zij daar tegenkwam maar dit verhaal is niet echt gebeurd (al had dat zomaar gekund).

De thematiek: wat een verzwegen oorlogsverleden doet met generaties die daarna komen.
Het had een loodzwaar verhaal kunnen zijn, maar dat is het gelukkig niet. Tenminste niet als je als lezer dit soort ervaringen niet hebt.

Rachel de Meijer (1964) is redacteur bij de NOS. Eerder schreef zij Tussenland, Een Reis Door Zeeuws-Vlaanderen, een non-fictieboek met verhalen over de streek waar zij vandaan komt. Een gebeurtenis die ze in dit boek beschrijft vormde het beginpunt van deze debuutroman.

ISBN 9789492241894 | Paperback | 256 pagina's | Uitgeverij Magonia | september 2025

© Marjo, 10 december 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Een herfst om je te vergeven
Morgane Moncomble

De dag dat Edinburgh Academy een nieuwe leerling verwelkomt, is het begin van een golf van pesterijen. Het staat Rory Cavendish namelijk helemaal niet aan als hij ziet wat voor indruk de nieuwe leerling maakt op Lou McAllister.
Rory beschouwt hèm namelijk als zijn speeltje, hij weet dat Lou verliefd is op hem. Dus wat moet hij met dat meisje?

‘Dan zie ik zijn ogen... en meteen weet ik dat ik een fout heb gemaakt. Ik weet het zodra ik zie hoe Rory naar Camelia kijkt. Koud. Leeg. Kaken op elkaar geklemd.’

Vijf jaar later wordt Camelia benaderd door een vrouw die haar vertelt dat Rory dood is, en dat Camelia in zijn testament vermeld wordt. 
Ze is verbijsterd. Het kan niet zo zijn. Rory haatte haar.
Maar hij wist ook dat ze bijna ziekelijke nieuwsgierig is. En ja, ze verschijnt dus bij de notaris.

Zoals ze verwacht had, ziet ze daar naast zijn ouders Rory’s tweelingbroer Alastair, en de andere leden van de vriendenclub rond Rory: Gideon en Skye. Maar Lou, die daar ook bij hoort, die is er niet...

‘Als dit testament wordt voorgelezen, is een van jullie erin geslaagd me te vermoorden. Gefeliciteerd!
Ik sterf gelukkig, omdat ik weet dat ik geliefd was en jaloezie opwekte – zoals alle groten der aarde.’

De laatste zin is gericht aan Camelia: ‘Doe je best, Sherlock.’
In de persoonlijke brief, die zij net als de anderen krijgt, staat niet uitdrukkelijk dat hij haar aanwijst als degene die zijn dood moet onderzoeken, maar de kriebels zijn er al. En dat neemt toe als Skye tegen haar zegt dat Lou in de gevangenis zit, als vermeende dader.

Als aankomend advocaat meldt ze zich bij de gevangenis, ze wil Lou verdedigen. Hij accepteert haar, en vervolgens grijpt hij de kans aan om te ontsnappen.
Samen gaan ze het onderzoek aan, aan de hand van een aantal raadsels die Rory heeft nagelaten. Eén van de clubleden moet de dader zijn, een van de clubleden Gideon, Alastair, Skye of Lou. Of Camelia, die zo graag erbij wilde horen.
Camelia wil de waarheid boven tafel krijgen, maar vooral ook wraak nemen, op Lou, die haar grootste kwelgeest was.

Een detectiveroman, met nadruk op dat laatste. Er ontstaat een haat-liefdeverhouding tussen Camelia en Lou die niet goed weten wat ze aan de ander hebben. De een zoekt wraak, de ander vergiffenis.
Een verhaal over botsende polen, met veel verhitte scenes, en intussen de langzame ontrafeling van het moordmysterie.
Voor in het boek - dat wel wat doet denken aan de Verborgen Geschiedenis -  vind je een playlist, die te maken heeft met de voorkeur van Lou voor muziek. Daartegenover staat de leeswoede van Rory, die volop strooit met citaten. Het is meeslepend geschreven, en natuurlijk wil je weten hoe het met de twee thema’s afloopt, dus voor je het weet is het boek uit. Gelukkig heeft de schrijfster al meer delen geschreven, wachten is het op de vertaling.
Extra puntje: De omslag is echt herfstig, in mooie kleuren, ook op de zijkanten van het boekblok die bewerkt zijn met verf, door middel van een spuitprocedé.

Morgane Moncomble (1996) is een Franse auteur van new romance. Ze studeerde literatuurwetenschappen aan de Sorbonne. In 2016 maakte ze veel naam op het schrijfplatform Wattpad met haar debuutroman Viens, on s'aime. Sindsdien veroverde ze met haar boeken de harten van 1,8 miljoen Franse lezers.

ISBN 9789464106022 | Paperback | 400 pagina's | Uitgeverij Horizon | september 2025
Vertaald uit het Frans door Henriette Gorthuis

© Marjo, 23 november 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Thuisreis
Ton van Reen

Thomas Waagmeester was in zijn werkzame leven musicoloog en schrijver van boeken over componisten. Nu slijt hij rustig zijn gepensioneerde leven. Alleen, zijn vrouw leeft niet meer.
Op het moment dat hij een rouwbrief ontvangt wordt hij teruggeworpen in de tijd.
Leo, zijn jeugdvriend, is overleden. Maar waarom hij nu die kaart krijgt?

‘Waarom trilde hij zo? Waarom zoveel emotie? Waarom herinnerde hij zich nu alles? Het was alsof hij een doos met bijna vergeten of bewust vergeten foto’s had gevonden.
Zelfs de geuren die om Leo hingen, rook hij nu weer. De geuren die in de potjes van de fabriek zaten. Vanille, framboos, sinaasappel. Leo rook altijd naar de geur die er op dat moment in de fabriek werd gemaakt.
Thomas herinnerde zich alles waarvan hij dacht dat hij het vergeten was. Het kwam aan als een klap op zijn hoofd.’

Hij is al 50 jaar niet meer in dat dorp geweest, had ook geen contact meer met Leo, die afkomstig was uit een gezin van hogere stand. Zijn vader was directeur van een aromafabriek, terwijl Thomas 'maar' een arbeiderszoon was.
Groot is zijn verbazing dat hij ook nog uitgenodigd is voor de koffietafel. Maar hij kent Leo’s familie toch niet? En zij hem niet.

Toch gaat hij naar zijn geboortedorp, waar de uitvaart zal plaatsvinden.
Zo begint de reis. Naar het verleden. Is het ook een thuisreis?
Zullen de vragen die hem nu - opnieuw - dwars zitten beantwoord worden?

Onderweg en later in het dorp zijn er toevallige ontmoetingen. De gesprekken die hij voert helpen hem de dingen op een rijtje te zetten. Naast deze mensen van vlees en bloed heeft hij ook gezelschap van zijn dierbare overledenen, zijn echtgenote Agnes, hun zoon Theo, en nu duikt ook jeugdvriend Leo op. Thomas vindt het niet vreemd dat hij hele gesprekken met hen voert, maar zijn dochter Anne twijfelt: is haar vader aan het dementeren? Zij komt met haar zoon ook naar het dorp...

De veertienjarige Tom en zijn opa kunnen het goed vinden met elkaar. Als zijn kleinzoon wil weten of oma Agnes - inmiddels overleden - de eerste vriendin was van opa Thomas, bekent deze dat hij eerder verliefd was. Op Irene. Maar Thomas kwam uit een arbeidersgezin, en Irene was van een rijke familie. Zij werd naar kostschool gestuurd. In die tijd, vertelt Thomas, trouwde geld met geld:

‘Als kind van een arbeider had je vroeger geen kans om met een meisje van een hogere stand verkering te krijgen.’

Dat is nu nog zo, zegt Tom. Zijn vriendinnetje zit op atheneum, en haar moeder wil niet dat ze met Tom gaat die teruggezet is naar het VMBO.

Ton van Reen snijdt diverse thema's aan in De thuisreis. Naast sociale omstandigheden vooral het ouder worden.
Naarmate Thomas dieper in zijn herinneringen duikt, wordt het verhaal zelfs bizar. Prettig bizar, het zijn hallucinaties van een oudere man, die weet dat hij vergeetachtig wordt en begint te twijfelen aan zijn denkvermogen.
Het verhaal wordt voornamelijk verteld vanuit het gezichtspunt van Thomas, maar als alwetende verteller zorgt de schrijver er voor, met af en toe korte opmerkingen, dat de lezer niet vergeet dat hij er ook nog is. Dat geeft een extra dimensie aan het verhaal.

Ton van Reen (Waalwijk, 1941) schreef romans, kinder- en jeugdboeken en deed journalistiek werk voor o.a. de Volkskrant en de GPD-kranten. Bekende boeken van Ton van Reen zijn Het winterjaar, Roomse meisjes, In het donkere zuiden, Landverbeuren, In het spoor van de camisards, Katapult – Oproer in Amsterdam, Concert voor de Führer, Gestolen jeugd, De lichtverkoper, Dochters, Vlucht uit Montaillou, De verdwenen stad en Het nooit geschreven verhaal. De bende van de bokkenrijders werd verfilmd tot een veelbekroonde tv-serie.
Met Thuisreis viert Ton van Reen zijn 60-jarig schrijverschap en nadert hij zijn 100ste boektitel.

ISBN 9789493368361 | Paperback | 296 pagina's | Uitgeverij In de Knipscheer | oktober 2025

© Marjo, 17 november 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het jaar van de ijsvogel
Miriam Rood

Het begint allemaal met een zeer prettige ontmoeting in de trein. Miriam komt terug van een weekje Zwitserland, het land waar haar man door de week woont en werkt. In de trein komt een jonge man naast haar zitten. Ze hebben een geanimeerd gesprek, spreken al lachend af dat ze een keer samen naar een festival zullen gaan en wisselen telefoonnummers uit. De jonge man heet Eddy. 

Normaal gesproken blijft het daarbij en denk je misschien glimlachend terug aan dat gesprek. Maar er was iets in het gesprek waardoor Miriam een paar dagen later de behoefte voelt om hem te appen. Hij antwoordt onmiddellijk. En ja, de ontmoeting was inderdaad bijzonder. Het is het begin van een intensief contact en ook het festival komt meerdere keren ter sprake.

Miriam is al 21 jaar getrouwd met Ben, ze hebben een dochter, Jennifer, van 19 en een zoon, Stefan, van 17. De tijden dat Ben in Zwitserland zit, breken Miriam steeds meer op. Ze voelt zich vaak eenzaam en wil dat niet meer, ze is op zoek naar invulling, naar een warmhartiger, betrokkener leven dan het nu is. Er is een soort onrust ontstaan dat ze niet meer kan ontwijken. Ze heeft zich o.a. daarom ingeschreven voor een hbo-studie homeopathie en natuurgeneeskunde. Mogelijk zal dat de broodnodige verandering en vervulling teweeg brengen. 

Daarnaast voelt ze dat er meer moet veranderen, ze zit als het ware in een soort luchtledig gebied. Ze wil die verandering samen met Ben ervaren, maar hij heeft er geen oren naar. Hij snapt haar behoeftes niet en zo komt het dat ze steeds meer haar eigen plan trekt. Ze gaat alleen uit, alleen op dansles, ontmoet heel bijzondere mensen die haar allemaal aan het denken zetten. Ook haar studiegenoten dragen hun steentje bij in het proces dat Miriam doormaakt.

Het leven wordt op gegeven moment zelfs vrij onoverzichtelijk omdat er zoveel gevoelens los worden gemaakt waardoor Miriam niet meer begrijpt wat er aan de hand is. Ze neemt soms beslissingen die niet echt slim zijn, maar ook dit moest gebeuren blijkt achteraf. De studie lijkt zelfs bijna een soort begeleiding in het proces, evenals de gesprekken met Eddy, die met zijn eigen dingen worstelt.

Miriam Rood heeft de reis naar een meer innerlijk, gevoelvol leven beeldend beschreven. Je voelt wat Miriams innerlijke strijd is. Een enkele keer probeert ze wel teveel uit te leggen en daardoor gaat ze wat te lang door over enkele onderwerpen. Maar het verhaal is daarnaast met zoveel vaart geschreven zodat je de uitweidingen snel vergeet. Apart is dat pauwenveren een belangrijke rol spelen in het verhaal, keer op keer duiken ze op heel onverwachte plekken weer op. Maar toch is het de ijsvogel die het startschot gaf voor de omwenteling in Miriams leven. 
Bijzonder boek! 

ISBN 9789493425392 | Paperback | 306 pagina's | ParisBooks | 22 september 2025

© Dettie, 12 november 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het boek van verloren uren
Hayley Gelfuso

En, daar is het dan, een boek vol met magische verhalen die plaatsvinden in het hier en nu, maar ook in de geschiedenis. Als je houdt van verhalen die verwondering en geschiedenis combineren, dan moet je echt Het boek van verloren uren lezen. Hayley Gelfuso weet op een pakkende manier je mee te slepen in een vierde dimensie: de Tijd.

Het verhaal begint in 1938 als in Neurenberg een klokkenmaker uit een oud geslacht van klokkenmaker zijn dochter Lisavet het verhaal over het magische horloge vertelt:

‘Een van deze meesterwerken was het bijzonderst van allemaal: een eenvoudige koperen zakhorloge dat al meer dan honderd jaar van vader op zoon werd doorgegeven. Het horloge was niet bijzonder omdat het was gemaakt van zilver of goud, maar omdat …’ Hij viel stil en wachtte met opgetrokken wenkbrauwen tot zijn dochter de zin afmaakte. Dit deed hij onder het vertellen wel vaker, maar vooral bij dit verhaal.
‘Omdat het een poort was naar de Tijd zelf,’ zei Lisavet vol ontzag.

Het verhaal is nog niet eens uitvertelt als er op hun deur gebonsd wordt en er stenen tegen de winkelruit van de klokkenmaker gegooid worden. Zo snel hij kan, brengt de klokkenmaker zijn Lisavet naar boven en draait hij daar aan een knopje op het magische koperen horloge. Er verschijnt een deur waar Lisavet doorheen moet gaan en zij moet beloven daar op haar vader te wachten. Ze komt in een ruimte dat vol met boeken staat. Hoe lang ze ook wacht, haar vader komt niet en dan beseft Lisavet dat ze in de Tijd terecht gekomen is. In de Tijd ontmoet zij allerlei mensen, gedachten en herinneringen. Wat gaat zij hiermee doen? Wie is haar vriend en wie is haar vijand? En hoe komt zij ooit weer uit de Tijd?

In 1947, maanden na het eerste gesprek, kreeg Lisavet het gevoel dat Ernest Duquesne haar volgde. Ze had verwacht hem pas na een hele tijd weer te zullen zien, maar ze bleef hem tegenkomen. Steeds wanneer zij een bundel herinneringen wilde redden dook hij ineens op, en ze kreeg argwaan.
‘Je achtervolgt me. Hou daar eens mee op,’ riep ze, terwijl ze hem ontweek in een poging een boek in handen te krijgen.
‘Wie zegt dat ik jou achtervolg? Misschien voer ik wel gewoon een opdracht uit.’
‘Wat voor opdracht dan?’
‘De laatste tijd? Zorgen dat jij de boel niet verstoort.’
Lisavet lachte schamper. ‘De boel niet verstoren? En wat doen de mensen dan die herinneringen vernietigen?’
‘Zij bepalen wat bewaard blijft en wat weg mag, dat is hun táák. Daar zijn de tijdwachters juist voor.’
‘Dat is stom.’
‘Stom?’
‘En verkeerd. En chauvinistisch. En imperialistisch.’

Wat gaat Lisavet doen? Blijft zij herinneringen verzamelen? Of gaat zij, net als verschillende tijdwachters, herinneringen wissen? En wat heeft haar gedrag voor invloed op de geschiedenis en de toekomst? En wat als er liefde bij komt?
Zoals op de cover van het boek terecht staat: een meeslepend liefdesverhaal dat tijd en ruimte overstijgt!

ISBN 978 94 027 1905 5 | NUR 302| paperback | 372 pagina’s | Uitgeverij HarperCollins | oktober 2025 |
vertaald door Catherine Smit

© Els ten Voorde, 5 november 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Niet mijn moeder
Tussen verzet en verlangen
Diane van den Heuvel

De moeder van Diane is enorm beschermend. En dat is erg vervelend voor Diane.

"Het haalt de kleur uit elk plezier weg'. 
'Het maakt mijn leven grijs.'

Diane moet stoppen met haar gezeur en gedrein zegt vader. 'Ge weet dat ons mam ziek is.'
Maar ze wil geen braaf meisje zijn.

"Eind jaren tachtig ben ik op een missie. In Nijmegen, zo ver mogelijk van huis. Eindelijk vrij. [...]
Ik ben op een missie naar de waarheid. Ik moet en zal begrijpen hoe de mens in steekt en waarom die doet zoals ie doet. De week breng ik grotendeels door in de collegebanken van de Katholieke Universiteit Nijmegen."

Diane studeert psychologie. Een hele stap. Haar vader heeft alleen de lagere school doorlopen, moeder een jaar huishoudschool. Helpen kunnen ze haar Moeder kwakkelt met haar gezondheid, wordt vaak opgenomen. Thuis zit moeder stil te puzzelen, is afwezig, kijkt soapseries. Zo wil Diane niet worden.

Maar na het overlijden van moeder komen er vragen, kende ze haar moeder eigenlijk wel? "Ze had nog zoveel plannen" staat te lezen op het bidprentje Welke plannen? vraagt Diane zich af. Moeder lachte zelden, had altijd een waas van angst om zich heen, en dat voelde Diane altijd, later leerde ze waarom die angst zo aanwezig was. 

De titel van het boek krijgt een heel andere betekenis als blijkt dat Diane ernstig ziek is, net als haar moeder... Het benauwd haar, slaat haar lam, maakt haar sterk, een vechter. Toch gaat het leven door. Ze heeft haar kinderen, haar zorgen voor hen en voor zichzelf. Toch blijft als een zwaard van Damocles het beeld over haar moeder boven haar hoofd hangen. Ze zal niet zoals haar moeder worden. 

We leren Diane kennen als een vrouw die probeert het leven te bevatten, die intens verdriet voelt, zoals bij de ontroerende dood van haar vader, maar ook dan tegelijkertijd iets goed kan maken waarvan ze vond dat ze bij haar moeder verkeerd deed. Ze beseft dat ze mogelijk erkenning zocht, maar ook onder de verstikkende zorgzaamheid van haar moeder vandaan vluchtte. In de loop der tijd leert ze om haar moeder op een andere manier te bekijken. We zien haar poging om zich te ontworstelen van haar moeders normen, waarden, aanpassingen en mogen ook Dianes uiteindelijke bevrijding meemaken.

Dit alles wordt op een opmerkelijke manier beschreven. Met kleine gedichtjes die de gemoedstoestand van dat moment haarfijn weergeven. Met teksten die beschrijven, maar ook laten invoelen. 
Het boek is bijna als een gesprek die je met een goede vriendin kan hebben. Je bespreekt alles, gaat van de hak op de tak, maar toch is er samenhang, is er (h)erkenning, krijg je een gevoel dat je samen met je vriendin de dingen van het leven bespreekt, beziet en doorleeft. Het is een gesprek waar je later nog vaak aan terugdenkt. Heel bijzonder.

ISBN 9789493425354 | Paperback | 221 pagina's | ParisBooks | 1 september 2025

© Dettie, 4 november 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

We willen je alleen beschermen
Truus Rozemond

Bij het zien van de voorstelling ‘August Oklahoma’ van Tracy Letts concludeert ze:
‘Zo waren wij ook. Onze hoogste vorm van intimiteit was de strijd om ons gelijk. We werden geregeerd door wantrouwen.’

Sinds hun zonen het huis uit zijn, wonen Anna en Diana in een huis uit de jaren twintig, in Utrecht. Anna is gepensioneerd, Diana nog niet.
In de week die in dit boek beschreven wordt, bevindt Diana zich in Bologna. Anna maakt van de gelegenheid gebruik om in haar dagboek te schrijven, over haar familie en haar onveilige jeugd.
Ze wil nu eindelijk eens hààr kant van het verhaal opschrijven. Was het echt zo erg als ze zich herinnert?
Waarom deed ze steeds opnieuw pogingen om contact met haar ouders en zussen te krijgen, terwijl ze kon verwachten dat zij haar toch weer van alles zouden verwijten, en haar de schuld zouden geven van de problemen in het gezin?

‘Het heeft lang geduurd voor ik me bij families iets anders kon voorstellen dan intrige en verraad. Jouw familie vond ik verdacht harmonieus. Dat mensen vriendelijk konden zijn zonder bijbedoelingen, geloofde ik niet. Het heeft lang geduurd voor ik mijn angst voor manipulatie kwijtraakte en harmonie durfde vertrouwen.’

Eigenlijk begon het er al mee dat Anna’s moeder geen kinderen had gewild. Maar ze wilde wel trouwen met Pa, dus moest ze accepteren dat er kinderen kwamen. Anna was de oudste van de drie dochters. Hun moeder gaf hen nauwelijks affectie, laat staan troost.
Des te meer verbaasde Anna zich erover dat vriendinnen graag bij hen thuis waren omdat ze hun moeder aardig vonden. 

Anna trouwde met haar jeugdvriend Leon, die niet in de smaak viel, maar wel geaccepteerd werd.
Toen ze na de scheiding Diana leerde kennen, vond ze de liefde. Maar acceptatie door ouders of zussen, daar was geen sprake van. De relatie bleef altijd moeizaam, zelfs de kinderen, toch hun enige kleinkinderen, hadden geen leuke opa en oma. Nadat hun eerste kind, Eva, doodgeboren werd, kwam de situatie extra op scherp te staan. Dat Anna en Diana erg verdrietig waren, daar begrepen ze niets van. Ze kwamen niet naar de crematie. Anna heeft het hun nooit vergeven.

Niettemin deed ze haar best voor haar vader, toen die weduwnaar werd. Haar zussen overigens treden in de voetsporen van hun moeder: zij vonden dat Anna als oudste voor de zorg van hun ouders op moest draaien, zonder zich druk te maken over de abominabele verstandhouding.

Anna vertelt over het heden, maar vooral lezen we de tekst van haar dagboek (in ander lettertype).
Het is een schrijnend verhaal. Over een moeder die niet in staat is liefde te geven, en die hun vader domineert, zodat zijn halfslachtige pogingen geen resultaat hebben.
Anna is net na de tweede wereldoorlog geboren, hetgeen ook invloed had. Ook de achtergrond van haar ouders zal zeker een rol gespeeld hebben. Maar daar heeft Anna natuurlijk weinig aan. Ze voelde zich niet gewenst, niets kon ze goed doen.

‘Ik ben een onmogelijk kind, dacht ik, ze weten zich met mij geen raad.’

De stijl is passend, verwacht dus geen vrolijkheid of humor in dit verhaal. De verteltrant is eenvoudig, net niet saai. Er is eigenlijk geen spanningsboog. Emoties zijn er volop, maar die worden vrij droog beschreven, het is lastig om empathie te voelen. Dat past wel bij een heftig verhaal als dit, maar daardoor wordt het geen roman waar je eens lekker voor gaat zitten.
Voor echte liefhebbers van een zuiver psychologische roman.

Truus Rozemond is psycholoog, gespecialiseerd in leerprocessen. Ze werkte aan de Hogeschool van Amsterdam en aan de Universiteit van Amsterdam. Ze publiceerde regelmatig over haar vakgebied. Haar romandebuut Een verwaarloosd huis werd in 2015 gepubliceerd bij uitgeverij Xanten te Utrecht.

ISBN 9789492241863 | Paperback | 200 pagina's | Uitgeverij Magonia | september 2025

© Marjo, 14 oktober 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Tijgerstrepen
Anna Sijbrands

Deel 1: Eva is enig kind, maar: dat is ze niet in de zomermaanden!
Dan is ze met haar ouders in hun vakantiehuis op de berg, in Frankrijk. Naast hen woont Sophie met haar ouders. Zij is twee jaar ouder dan Eva. En aan de andere kant woont een Catalaans gezin, met drie broers: Antonio, Fidel en Carlos. En oma Ana.
In de zomermaanden zijn de kinderen onafscheidelijk.
Hun spelletjes zijn onschuldig tot de hormonen beginnen op te spelen. Er ontstaat iets tussen Eva en Antonio, maar in die ene zomer, toen ze 19 jaar waren, dacht iedereen dat ze een stelletje waren.
Sophie wil weten of Eva verliefd is.

Toch is niet de taal de oorzaak van hetgeen er die noodlottige laatste avond gebeurt. Een misverstand? Eva voelt het als verraad. Voor haar bederft het alles...

Deel II: Antonio vertelt over zijn opleiding in Barcelona. Over de drugs die hij gebruikt, buiten maar ook tijdens de vakantie. Ook hij vertelt over die avond toen het fout ging. Al is hij zich er helemaal niet van bewust dat het fout ging. Laat staan waarom.
Hoe fout hij bezig is, beseft hij wel, maar afkicken is erg moeilijk.
We leren Antonio beter kennen, is hij echt een ongevoelige macho?

Deel III: De zomer erna. Er is veel veranderd: De ouders van Sophie en dus zij ook, vertrekken naar Amerika, hun vakantiehuis zal verkocht worden. Antonio heeft niet de hele zomer vrij, hij komt twee weken. En begrijpt niet waarom Eva niet in zijn armen vliegt maar hem zelfs ontwijkt...
Hoe moeten ze nu verder?

Het duurt even voor de thematiek van het verhaal duidelijk is. Het eerste deel is tamelijk idyllisch tot aan die laatste avond. Het verhaal kabbelt rond de ontwikkeling die Eva doormaakt. Het wordt niet eentonig of saai, we lezen een coming of ageverhaal.
In deel II speelt eten en koken een grote rol, in eenzelfde gedetailleerde stijl. Je voelt hoe Antonio de greep op zijn leven verliest.
In deze twee delen wordt pas laat een beetje spanning opgebouwd. Spanning die er wel uit moet!
Deel III: de sfeer wordt steeds broeieriger. Het onbegrip, het niet kunnen communiceren. Komt het tot een uitbarsting?

Sijbrands weet de lezer ondanks dat de spanning aanvankelijk ontbreekt, geboeid te houden. Je voelt wel dat er iets moet gebeuren. Lijkt zeker ook geschikt als YoungAdultroman.

Anna Sijbrands (1998) is dramaturg, schrijver, vertaler en programmeur. Ze was huis- en productiedramaturg bij Internationaal Theater Amsterdam (ITA) en werkte onder andere bij Het Nationale Theater, Frascati en de Theaterkrant.
Tijgerstrepen is haar debuutroman.

ISBN 9789048875573 | Paperback | 240 pagina's | Uitgeverij Hollands Diep | augustus 2025

© Marjo, 9 oktober 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Bittere strijd
2. De Zaanse cacaotrilogie
Jorinde Molenaar

De Eerste Wereldoorlog loopt ten einde. Er komen grote veranderingen aan. Noor trouwt met de Vlaamse chocolademeester Hugo. Annabel krijgt de raad om haar leven weer voort te zetten in Zaandam, waar ze dan eerst schoon schip moet maken. Fieke heeft niet veel contact met Noor, maar komt nu ook terug uit Amsterdam.
De vriendinnen zijn herenigd, al zal dat niet lang duren.

We maken een sprong, naar 1936.
Noor en Hugo hebben een gezin gesticht, Fieke is naar Berlijn vertrokken en Annabel werkt nu ook in de fabriek.
Het verhaal wordt overgenomen door de dochter van Noor en Hugo, Vera. Haar moeder is nogal depressief na enkele akelige gebeurtenissen, haar vader wordt in 1942 door de Duitsers samen met vele andere werknemers van de fabriek opgepakt en naar Duitsland gestuurd.
Vera neemt de leiding over, Annabel is weer verdwenen, Fieke bouwt verder aan haar carrière, in New York.
Maar gelukkig staat Vera er niet alleen voor en is ze een sterke vrouw. Ze overleven de oorlogsjaren en – herhaling van zetten: Annabel duikt weer op. Zij blijkt een aanwinst voor de fabriek.

Maar dit is natuurlijk niet alles: Molenaar verwerkt in haar verhaal vele thema’s: veel ervan is verbonden met de oorlogsjaren, maar daarnaast ook rouw, depressie, ongehuwde moeders, sociale wetgeving en vrouwenkiesrecht.
Alles wat er maar speelde in die oorlogsjaren, ervoor en erna.
Vooral het verhaal van Noor is aangrijpend. Het begon allemaal zo voorspoedig, maar de ene tegenslag na de andere overkomt haar.
Er zijn ook meer personages die een vertelperspectief vormen, al is het vooral Vera vanuit wie de wederwaardigheden verteld worden.
We eindigen in 1946...

Jorinde Molenaar woont en werkt in Utrecht. Zoete overwinning was haar debuutroman. Intussen heeft ze daarmee al vele lezers in haar ban.

ISBN 9789021047409 | Paperback | 304 pagina's | Uitgeverij Luitingh-Sijthoff | juli 2025

© Marjo, 3 oktober 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De verdwijning van Sieger Somerman
Jori Stam

Ema Somerman (dochter van) werkt in Oslo bij PROFIL, een organisatie die deepfakes onthult. Want de digitale wereld is niet betrouwbaar meer. Hoe kun je nog vaststellen wat echt is en wat nep?
Ema is al vanaf haar jeugd gefascineerd door alles wat met computers en IT te maken heeft. Ze is dan ook een expert geworden in programmeren. In Noorwegen heeft ze de beste opleidingen gehad op dat gebied.

Op een promotieavond kondigt Ema een volgende versie van MINOTAUR aan, een computerprogramma dat bijna voor 100 % zekerheid kan aantonen of een tekst, film, video, opname etc. fake is of niet.

 

Natuurlijk heeft PROFIL tegenstanders. Mensen die net zo goed - of beter - zijn in programmeren als de medewerkers van PROFIL.
Iemand die anoniem blijft en zich Balder noemt beschuldigt PROFIL ervan dat het bedrijf zelf deepfakes maakt om zijn eigen programma te promoten.

De relatie met Mats, die ze heeft leren kennen bij boulderen, houdt geen stand. Hij beseft dat hij haar niet echt kent, maar baalt ervan dat ze uit zijn leven verdwenen is.
Al begrijpt hij nu beter waarom Ema altijd bezig bleef met haar vader. Sieger Somerman was (of is?) journalist. Hij verdween toen Ema een jaar of vijftien was, nadat hij beschuldigd werd van het vervalsen van zijn bronnen.

Deze dystopische roman bevat vele verhaallijnen. In die over Ema zit ook een zoektocht. Waar is Sieger gebleven?
Er zijn flashbacks: wat is er in haar jeugd gebeurd? Waarom vertrok ze zo gauw als ze meerderjarig was uit haar woonplaats Rotterdam? Waarom ging ze nooit meer terug, en had ze geen contact met ouders of andere familie?
En dan springen we ook nog tien jaar verder, om het verhaal bij Mats weer op te pakken.

Dystopisch, dramatisch, soms een beetje romantisch. Over een vader-dochter relatie en - zoektocht. Over workaholic zijn, maar vooral gaat het over: wat is nep? Wat is echt? Wie kun je vertrouwen? Worden we allemaal bedrogen waar we bij staan? Bestaat de wereld uit liegen en bedriegen?

Zijn die vragen beantwoord als je bij het slot van het verhaal bent?
Hm. Wat duidelijk is, is dat je gerust nog een keer van voor af aan kunt gaan lezen voor een tweede poging om alles te begrijpen.
En dan nog.
Behalve een fascinerend verhaal biedt Jori Stam ook mooie taal, met metaforen als:

Jori Stam (1987) studeerde Nederlandse taal en cultuur aan de Universiteit van Amsterdam. Zijn verhalen verschenen in verschillende literaire tijdschriften. In 2014 werd hij genomineerd voor de Opium Verhalenwedstrijd en de VPRO Bagagedrager en won hij de Kerstprijsvraag van Propria Cures. Een volstrekt nutteloos mens is zijn debuut.

ISBN 9789025476809 | Paperback | 304 pagina's | Uitgeverij Atlas Contact | augustus 2025 |

© Marjo, 1 oktober 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Labberkoeltje
Hanz Mirck

Labberkoeltje? Wat is dat?
Het woord blijkt wel degelijk te bestaan. Het betekent zoiets als flauwe wind, zuchtje wind.
Hans Mirck is een bekroond dichter. Toch is deze bundel geen poëziebundel.
Of is het dat wel?
‘Prozagedichten’, staat op de omslag.
Maar wat is een prozagedicht? Het is geen lopend verhaal met begin en einde en het is geen (al dan niet) rijmende poëzie, maar een mengvorm.
Het ziet er echter wel uit als een ‘normale’ tekst, waarin zinnen in een logische volgorde achter elkaar door lopen. De lengte is variabel, een halve pagina, of ook een stukje doorlopend op een volgende bladzijde.
Het is rijke taal: veel beeldspraak, verwijzingen, volop gebruik van bijvoeglijke naamwoorden.

Ok, dan Labberkoeltje. Het is al vrij snel duidelijk dat het vertelperspectief, als er dat is, voornamelijk de wind is. De teksten zijn gerubriceerd in de vier seizoenen, waardoor alle aspecten van de wind gebruikt kunnen worden. Van een beginnend flauw briesje tot een ware storm.
En is het dan niet logisch dat er een vergelijking in de teksten zit met het leven van de mens, met name dat van Hanz Mirck?
In een mensenleven kan het soms lekker ‘labberen’, maar net zo goed heftig tekeer gaan.

‘De schommel in de achtertuin was al lang niet meer in gebruik. Alleen de wind bewoog hem nog. De schommel moest weg, zei mijn vader. Symbolisch voor het afscheidnemen van je kindertijd. Een storm heeft hem omvergeblazen.’

‘Als het weer zover is zoek ik mijn weg naar zee. De zee kan zich niet verweren, zou je zeggen. De zee verzet zich niet, kun je ook zeggen. De schepen die ik tegenkom ben ik vergeten als ik ze voorbij ben. Daar waar ik mijn gang kan gaan loei en raas en bulder en jank ik van boosaardige blijheid, maar in het oor van de storm is stilte, het begin van het besef dat ik zoveel woede heb alleen om mezelf, omdat ik niet meer aan mezelf kan ontkomen, stil of stormend, het witte trillende schuim op het water dat bestaat uit miljarden knisperend openknappende luchtbelletjes, dat niets, dat ben ik.’

Hanz Mirck (1970) publiceerde tien dichtbundels en een roman. Zijn debuut Het geluk weet niets van mij werd genomineerd voor de C. Buddingh’ prijs, zijn tweede bundel Wegsleepregeling van kracht werd bekroond met de J.C. Bloemprijs en zijn laatste bundel Sirius werd genomineerd voor de Grote Poëzieprijs.
Mirck was stadsdichter van Zutphen en Apeldoorn en schreef jarenlang actualiteitsgedichten voor de VPRO- en EO-radio. Hij is docent Nederlands.

ISBN 9789492241856 | Paperback | 108 pagina's | Uitgeverij Magonia | augustus 2025 |

© Marjo, 29 september 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De schaduw van de poortwachter
Ronny Lobo

Alexius Rijke, zoon van de alleenstaande Carmen, heeft een degelijke opvoeding gehad. Carmen leerde hem dat eerlijkheid hoog in zijn vaandel moest staan. Dus niet zoals zijn vader, de Nederlander Henk, die haar liet zitten met een baby. Na vier jaar kapt Carmen ieder contact met zijn vader af, zodat Alex hem eigenlijk niet kent.
Carmen zorgt er voor dat haar zoon al zijn talenten ontwikkelt: ze leert hem koken, waar hij goed in blijkt te zijn, zoals in alles: hij haalt hoge punten op school; hij heeft een talent voor muziek, de piano is zijn instrument. En hij is een zeer verdienstelijk honkbalspeler, men scout hem zelfs om naar Amerika te komen.
Maar Alex, dan veertien jaar, vindt het prima dat zijn moeder weigert hem te laten gaan.

Hij gaat rechten studeren in Nederland, waar hij piano en honkbal blijft spelen.
Als zijn vader contact opneemt met hem, bouwen ze een band op. Hij blijkt een halfzus en een halfbroer te hebben, met wie hij het uitstekend kan vinden.
Zijn verblijf in Nederland verloopt succesvol, hij wordt kandidaat-notaris in Den Haag. Van Franklin Blauw – bijnaam Mr Integrity – leert hij over de Stichting derdengelden, een systeem waar de nadruk er op ligt om gelden eerlijk te verdelen. 
Als zijn moeder ziek wordt, gaat Alex terug naar Curacao. Hij trouwt met een filmster, met wie hij vijf kinderen krijgt.

Alles gaat hem voor de wind, waarom zwicht hij dan toch voor corrupte handelingen?
Maar die ene zeer dure auto, die hij zo graag wil, kan hij niet negeren, al heeft hij het geld niet in de la liggen.
En zo begint het…

Zoals in de eerdere boeken van Lobo is de thematiek ook nu corruptie.
Er zijn verwijzingen naar zaken die in ons land speelden, maar corruptie is een algemeen voorkomend feit, in alle landen, in alle tijden.
Waarom laat iemand – zeker iemand die alles heeft – zich verleiden tot frauduleuze handelingen? En deugt de controle van het systeem?
Boeiende roman, waarin Lobo op de gebruikelijk zakelijke manier uitgebreid vertelt over wat je met geld kan doen (!).
Daar zal de lezer geen problemen ondervinden, ook niet als er uitgeweid wordt over de hobby’s van Alex, maar als het gaat over financiële regelingen, is de tekst het pittiger. 

Ronny Lobo (1954, Curaçao) is architect. In 1992 ontving hij de Cola Debrotprijs voor Architectuur, de hoogste culturele onderscheiding op Curaçao. Daarnaast is hij romanschrijver. Hij debuteerde in 2013 opvallend met Bouwen op drijfzand dat moest worden herdrukt. In 2015 kwam zijn tweede roman uit, Tirami sù, een zelfstandig te lezen vervolg op zijn debuutroman. Ook zijn derde roman De bouwval (2020) heeft de wereld van de architectuur op Curaçao als decor. In zijn werk is corruptie een terugkerend thema.

ISBN 9789493368316 | Paperback | 160 pagina's | Uitgeverij In de Knipscheer | september 2025

© Marjo, 19 september 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Venuskind
Sònia Lleonart Dormua

Florence, het jaar 1510.
Sandro Botticelli ligt op zijn sterfbed, eenzaam en totaal berooid. Hij wil nog biechten en vraagt de priester om een gunst. Zou de pater een brief en een schilderij aan de zoon van Simonetta Vespucci willen bezorgen?
Als de priester het schilderij ziet herkent hij de twee personen die er op afgebeeld zijn.

‘Dat schilderij moet bedekt worden!’ schreeuwde hij met uitpuilende ogen.
Het dienstmeisje gaf hem snel een laken met allemaal scheuren erin. Er viel een notitieboekje uit met een bruinleren kaft. Der assistent raapte het op en stak het haastig in zijn wambuis. Daarna bedekte hij het schilderij om de priester tot bedaren te brengen. ‘Pater, waarom wilt u niet dat mensen het kunnen zien?’ vroeg hij bezorgd terwijl hij het schilderij op zijn schouder zette.
De priester zweeg even en zei toen met verwilderde blik in zijn ogen: ’Dit doek kan de Medici te gronde richten, en met hen heel Florence.’

En zo lezen we in het eerste hoofdstuk waar het in het daarop volgende verhaal om draait: Een schilderij van Botticelli dat de priester verbergt in de kerk; een boekje dat aantekeningen van de schilder blijkt te bevatten en in handen van de assistent komt. En de rol van de zeer beroemde familie De Medici die eeuwenlang (tot 1743) de touwtjes in handen had in Florence.
Botticelli was een van de kunstenaars aan wie de Medici opdrachten gaf.

Een andere verhaallijn speelt in 2023:
Professor Belletti neemt binnenkort afscheid van de Galleria degli Uffici, het beroemde museumcomplex te Florence, en hij wil als afscheid een tentoonstelling organiseren rond Botticelli.
Hij vraagt graaf Arnaldo, die vroeger een goede vriend was, maar die hij al jaren niet meer gezien heeft, om financiële steun en vertelt hem dat hij twee mensen in wil huren die ooit student bij hem waren: die briljante studenten zijn Carla Bas en Max Stern.
Carla is Barcelona ontvlucht omdat haar vriend haar bedrogen heeft. Ze zit er niet op te wachten op met Max samen te werken met wie ze in hun studietijd een relatie had, maar ze wil wel graag de opdracht aannemen en de tentoonstelling op poten zetten.
Als ze door graaf Arnaldo op het spoor komt van een schilderij dat verdwenen is, wil ze dat natuurlijk terugvinden.
De geheimzinnige speurtocht blijft evenwel niet onopgemerkt…

Bij de verhaallijn van 2023 horen ook flashbacks naar de jaren zeventig, waarin het verhaal van de verbroken vriendschap tussen de professor en de graaf verteld wordt. Natuurlijk is daar een vrouw bij betrokken.

Er is een overeenkomst tussen deze drie lijntjes:
In de vijftiende eeuw: een verboden relatie die alleen maar verkeerd kan aflopen: Giuliano de Medici wil Simonetta Vespucci, de muze van Botticelli, maar zij is getrouwd.
In de twintigste eeuw: een man uit hoge kringen en een jongedame willen trouwen, maar krijgen niet de goedkeuring van de familie. Alles gaat fout.
En deze tijdlijnen strekken hun tentakels uit naar het heden, waar het ook niet lekker loopt in de voorkomende relaties.

Het citaat bovenaan deze tekst geeft een indicatie van de stijl: met een prettige vertelstem doet Sònia Lleonart Dormuà de verwikkelingen uit de doeken. Zij baseert zich op ware feiten, vooral over Florence en kunst, met daarom heen fictieve gebeurtenissen. Helaas is er geen verantwoording, je mag zelf googelen (indien je dat wil).
‘Venuskind’ is haar debuut, dat best opgevolgd mag worden door meer van dit soort verhalen: het is informatief, romantisch en spannend.
Een goede mix!

Sònia Lleonart Dormuà (1971, Mataró, Barcelona) is ondernemer en commercieel directeur van een Spaans softwarebedrijf. Haar passie voor literatuur, kunst en fotografie kan zij kwijt in dit wervelende debuut.

ISBN 9789021055633 | Paperback | 320 pagina's | Uitgeverij Luitingh Sijthoff | juni 2025 
Vertaald uit het Spaans door Hendrik Hutter

© Marjo, 15 september 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER