Recensies 10-12 jaar

Acht dagen rotzomer
Janna de Lathouder


De vakantie was bijna voorbij, en Elena (ik-figuur) had zich er op verheugd met haar vriendin Jenny aan groep 8 te beginnen. Maar een kind heeft niets te vertellen: als je ouders verhuizen, moet je gewoon mee.
Haar ouders gaan in een andere stad een fietsenwinkel beginnen. Ze moeten een leeg pand nog helemaal inrichten en dat betekent dat ze druk zijn en geen tijd voor haar hebben.
Het wordt nog erger als Jenny haar belofte om contact te houden niet na komt. Ze zeurt alleen maar over de beeldjes die ze samen verzameld hebben. Of Elena ze al op een plank heeft gezet.
Niet dus. En hoezo beweert Jenny dat de beeldjes van haar zijn? Elena heeft ze betaald!
Als ze herinneringen ophaalt aan de belevenissen met Jenny, realiseert ze zich dat Jenny eigenlijk helemaal niet zo aardig was…
En de beeldjes blijven in de doos.

Toch baalt Elena. Zij moet iedere dag naar tante Nannie, die ze nauwelijks kent. Dat geldt natuurlijk andersom ook, Nannie zit ook niet te wachten op een kind. Tot hun beider verrassing klikt het best goed. Zo suf is die tante eigenlijk niet.

‘tante staat op een klein krukje. Is ze daar zelf op geklommen? De tenen van haar pantoffels steken over de rand. Normaal geen probleem, maar voor zo’n oude vrouw lijkt me dat gevaarlijk. Haar lange jurk is iets omhooggetrokken, waardoor ik haar enkels zie. Daar zit verband omheen gewikkeld. Daarboven is nog net een stukje gekreukte huid van haar benen zichtbaar. Ik volg haar kleding naar boven. Ze leunt met haar ellenbogen hoog in een opengeklapt raampje. In haar handen heeft ze een lichtgeel pijpje vast dat ze tegen haar mond houdt. Ze blaast net met kracht iets weg en tuurt over het pijpje in de verte.’

Als Elena tante betrapt met dat blaaspijpje, wil ze natuurlijk weten waarom ze dat doet.
Het heeft te maken met een beeldje: een van tantes beeldjes is in het kippenhok van de vervelende buurman terechtgekomen. Blijkbaar kan dat niet gewoon teruggevraagd worden, er is iets met Nannie en de buurman. Elena wil wel helpen om het terug te krijgen…


Naast deze avonturen is er ook een buurjongen, Ruben, die ineens in het nieuwe huis van Elena en haar ouders binnen staat. Hoe kan dat? Wat moet hij daar?

Het is al snel duidelijk dat Elena zich niet hoeft te vervelen in haar nieuwe buurt. Ze maakt zich dan ook steeds minder druk om Jenny.
Het verhuizen blijkt er voor te zorgen dat Elena zelfstandiger wordt. Ze krijgt meer zelfvertrouwen en durft zelfs haar ouders aan te spreken op hun rare gedrag.
Dat is natuurlijk het hoofdthema: de zelfontplooiing van Elena. En het gaat over vriendschap. Over niet meteen een oordeel vellen over een ander.

Het verhaal is al mooi, maar er zit ook zoveel humor in. Het hele ‘walvisreddingplan’ is al grappig, maar er is ook dit:

‘Ik kwam de buurjongen tegen.’
‘Ah.’
‘Die woont naast ons.’
Tante Nannie trekt één wenkbrauw op. ‘Bijzonder.’
Ik frunnik aan mijn shirt.
‘Ach, ik heb hetzelfde met mijn buurman. Die woont ook naast me, al twee jaar. Ook heel bijzonder.’

En mooie zinnen: ‘Ze heeft haar oudheid teruggevonden.’

Janna de Lathouder studeerde af als regisseur aan de toneelschool Maastricht. Sindsdien maakt en schrijft ze toneelstukken voor zowel jeugd als voor volwassenen. Daarnaast schrijft Janna audiotours en museumverhalen. Later kwam daar het schrijven van prentenboeken en verhalenbundels bij, waarvan wereldwijd meerdere vertalingen verschenen.

ISBN 9789047717690 | Hardcover | 237 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | juni 2025 | Leeftijd vanaf 10 jaar

© Marjo, 22 juli 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het laatste jaar
Matt Goodfellow

Als ik een boek heel mooi vind, vind ik het moeilijk om over te schrijven. Woorden kunnen dan nauwelijks weergeven waarom het zo mooi is, mijn mening is dan dat je zo'n boek moet voelen en het verhaal moet ondergaan. Op de recensie van dit boek heb ik dan ook lang zitten broeden. Het verhaal is namelijk zo fragiel, zo teder, maar gelijk zo krachtig en onderhuids ook wrang. Hoe geef je dat weer?

Het verhaal draait om Nate, die na de vakantie aan zijn laatste jaar op de basisschool begint. Helaas wordt zijn voormalige klas gesplitst en komt zijn beste vriend Parker Smith (PS) in de andere groep. De vriendschap is daarmee tot Nates verdriet ook gelijk over. 
Gelukkig heeft hij een geweldige nieuwe leraar, meneer Joshua, die de persoonlijk kracht en het talent van Nate ziet en onderkent. Nate kan namelijk prachtig dichten. In een paar woorden kan hij precies tot de kern van iets komen. 

Meneer Joshua laat Nate ook in een persoonlijk gesprekje weten dat hij Nate bewondert, hij zag hoe de jongen worstelde met zijn gevoelens en zijn ademtechnieken toepaste. Nate heeft namelijk soms last van woedeaanvallen, het Beest noemt hij het zelf. Nate mag altijd naar meneer Joshua komen voor hulp.

In de nieuwe klas komt Nate naast Caleb te zitten, een rustige jongen die prachtig kan tekenen. Ze vinden elkaar in hun kunst. De vriendschap is heel anders dan het met PS was, maar wel heel goed.

Thuis heeft Nate min of meer de moederrol overgenomen. Hij zorgt voor zijn kleine broertje Dylan als mama, zoals elke dag, samen met 'tante' San en een fles wijn de wereld doorneemt. Hij blijft ook wakker om te horen of zijn moeder wel veilig thuiskomt na haar bingoavond. 
Het is dus niet makkelijk allemaal voor de jongen. 

En dan wordt zijn lieve, grappige, klierige, geweldige broertje ziek, héél erg ziek.  Opnieuw staat Nates wereld op zijn kop.
Caleb blijkt gelukkig een fijne vriend en meneer Joshua staat ook voor Nate klaar. Maar of alles goed komt? Daar is Nate helemaal niet zo zeker van! Eigenlijk totaal niet zeker van.

Het is niet alleen het verhaal zelf dat je zo raakt maar ook de manier waarop het geschreven is. Nate vertelt het namelijk zelf en gebruikt daarbij zijn eigen prachtige woorden. Hij schrijft ook in korte maar rake zinnen. Zijn poëtische gave komt mooi naar voren. Toch zijn het geen gedichten.
Kortom, dit boek moet gewoon gelezen worden, daar zal niemand geen spijt van krijgen.

ISBN 9789062224012 | Hardcover | 287 pagina's | Uitgeverij Volt | 11 februari 2025
Leeftijd 11+

© Dettie, 17 juli 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De opdracht van Tula
Robin Raven


Curaçao, 1795.
Zoals bij ieder kind gebeurt, wordt ook bij Lucia, als ze twaalf jaar is, een inwijdingsritueel gehouden.
De Montamentu. Ook zij kreeg een (vies) drankje en beleefde een avontuur.
Als ze weer bijkomt zitten Tula en Martinus er al vol verwachting klaar voor:

‘En? Wie heb je ontmoet? Een van onze voorouders?’

Lucia vertelt hoe ze door de lucht vloog omhoog en omlaag, over land en over zee. En ja, ze heeft hem ontmoet: de geest Yoruba Orisha in de gedaante van een reusachtige pega pega-hagedis.
Hij zei dat hij hen vier keer zou ontmoeten en dat ze sterk moest zijn voor een opdracht.


Lucia woont – en werkt – op de plantage Kenepa. Ze is een slaaf, en moet de eigenaar, Shon Caspar van Uytrecht, bedienen aan tafel. Ook als hij gasten heeft. Als ze even niets te doen heeft staat ze in een hoek van de kamer en iedereen doet alsof ze er niet is.
Martinus, een even oude jongensslaaf, is haar vriend. Ze hebben geen idee of ze nog familie hebben en waar die dan is. Tula, een oudere slaaf, zorgt voor hen.


Op een plantage is er ook een bomba, eveneens slaaf, maar wel een die aan de kant van de plantage-eigenaren staat. Het is een Afrikaanse opzichter die er voor diende te zorgen dat de slaven rustig bleven en daarvoor wat privileges had.
Als Centje, de bomba, Lucia en Martinus hard aanpakt omdat hij vindt dat ze lui zijn, grijpt Tula in.
Maar dat bekoopt hij met een heftige straf: hij moet drie dagen ‘het hok’ in. Dat hutje van riet dat geen bescherming biedt tegen weersomstandigheden, is zo klein dat je er niet kan liggen of staan.
Natuurlijk krijg je geen eten of drinken en er is ook geen emmer of zoiets.


De kinderen proberen hem te helpen, en horen hem mompelen over Rigaud (een Haïtiaans vrijheidsstrijder). Als Tula hersteld is van zijn verblijf in het hok, vertelt hij over zijn plannen: de slaven op Curaçao moeten in opstand komen. Zich bevrijden van de blanke overheersing.
Lucia’s opdracht heeft te maken met deze opstand.


Raven weet in het verhaal zonder lange uitleg duidelijk te maken hoe het leven van een slaaf was.
Hij vertelt over de slavenopstand onder leiding van de verzetsstrijder Tula. Het gaat over het leed, de woede, de onverzettelijkheid en de moed van slaven als Lucia en Martinus.
Het is het verhaal van Tula, nu erkend als een nationale held van Curaçao en een symbool van vrijheidsstrijd.


Op 3 oktober 2023 heeft de Nederlandse regering de verzetsstrijder Tula erkend en geëerd. Het was precies 228 jaar geleden dat het koloniale bestuur van Curaçao hem op een gruwelijke manier ter dood bracht, als straf voor zijn rol in de grootste opstand van tot slaaf gemaakten die op Curaçao ooit heeft plaatsgevonden. Het initiatief voor dit eerherstel is genomen door het Curaçaose comité Plataforma di Sklabitut pa Herensia di Sklabitut.
De regering van Curaçao had Tula al in 2010 uitgeroepen tot nationale held. Jaarlijks wordt op 17 augustus, de dag dat de opstand begon, stilgestaan bij zijn moed om in opstand te komen: Dia di Lucha pa Libertat (letterlijk: dag van de strijd voor vrijheid).


Met een nawoord en aan de binnenkant van de omslag een landkaart.

Robin Raven (1962, Haarlem) heeft na de Pabo gedaan en een studie Theologie jarenlang op de basisschool en in het speciaal onderwijs gewerkt en werd daarna opleidingsdocent.
Vanaf 2011 is hij fulltime verhalenverteller en schrijver van artikelen, dictees, columns, recensies, jeugdboeken en romans.


ISBN 9789047717812 | Hardcover | 256 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | juni 2025
Leeftijd vanaf 12 jaar

© Marjo, 9 juli 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Stel dat het morgen vrede wordt
Ron en Jette Schröder

In het kader van tachtig jaar vrijheid schreven vader en dochter Schröder een boek vol met tekstjes op rijm. De helft gaat over herdenken, de andere helft over vieren.
Iets wat tachtig jaar geleden gebeurde interesseert hedendaagse kinderen weinig meer.
Iets moois maken is de enige manier om de herinnering levend te houden, omdat het belangrijk is, om te blijven beseffen dat wij hier in ons land in vrijheid leven en dat die vrijheid er niet vanzelf is gekomen.

‘Stel dat het morgen oorlog wordt
De wereld explodeert
En wat zo goed leek elke dag
Gaat in een flits verkeerd
Dreigend zwarte wolken
Verdrijven al het blauw
Stel dat het morgen oorlog wordt
Wie denkt er dan aan jou?’

in de gedichten worden verhalen verteld over joodse kinderen, natuurlijk ook over Anne Frank.
Teksten over de slachtoffers, de kampen, over kinderen die hun vader verloren, over moedige vrouwen…

‘Ik heb de doden nooit gezien,
De angst, de massagraven
ik heb de honger niet gekend,
De kille, grauwe dagen’

De tweede helft is specifiek gericht op het vieren van de vrijheid. De inhoud gaat over wat vrijheid eigenlijk is, over samen er voor zorgen dat het vrede blijft, over vergeven, maar niet vergeten.

’k vraag je zeker niet te zwijgen
Vertel juist keer op keer
De verhalen van die oorlog
en besluit: dit nooit meer
Vier vooral dat het voorbij is
En zing mee in ieder koor
Over vrijheid, over vrede
Geef je haat niet door.’

Deze teksten op rijm zijn niet zoals we gewend waren van het echtpaar Busser en Schröder specifiek gericht op kleuters. Integendeel, een aantal teksten zouden zeer geschikt zijn om voor te dragen op herdenkingen en vieringen. Voor iedere leeftijd dus.

Ron Schröder (1958) en dochter Jette (1987) uit Culemborg schrijven allebei kinderboeken, de een is iets beroemder dan de ander. Ze hadden nooit samengewerkt, tot nu.

ISBN 9789048876433 | Hardcover | 64 pagina's | Uitgeverij Moon | april 2025
Illustraties door Marie-José Bremer | Leeftijd 10+

© Marjo, 22 juni 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Juniper, een klein stadje nabij Edinburgh. Daar woont Keedie met haar ouders en twee zussen. Nina is haar bijna veertienjarige tweelingzus, Addie is pas zes jaar.
Ooit waren Keedie en Nina hecht zoals je dat van een tweeling verwacht, maar sinds ze op de middelbare school zitten, zijn ze uit elkaar gegroeid.

‘Toen we nog met poppen speelden, doste ik die van mij altijd uit in spetterende kleuren. Ik liet ze opdraven in een designwedstrijd en de winnende ontwerper mocht natuurlijk naar Parijs.
Nina trok haar poppen allemaal hetzelfde aan en liet ze trouwen met de jongenspoppen die we in de kringloop vonden.’

Nina wil er namelijk graag bij horen. Hetzelfde zijn als de anderen. Er bij horen betekent vaak dat je een meeloper wordt. Het lijkt Nina niet eens veel te doen dat ze op deze manier juist tegen haar zus ingaat.
Want Keedie is zichzelf, en omdat zij autistisch is, is dat absoluut niet zoals de anderen. Zij kan niet tegen oneerlijkheid. Niet tegen onrecht. Daar zou je het bij kunnen laten. Maar zo is Keedie niet: ze komt op voor degenen die gepest worden. Zij pakt de pesters aan.

‘Sommige mensen blijven onvoorspelbaar. Toen we klein waren werd ons verteld dat we moesten proberen ons in anderen te verplaatsen. In andermans schoenen moesten gaan staan. Tegenwoordig voelt het alsof ik op glitterende naaldhakken door Juniper paradeer, terwijl de rest op pantoffels loopt. Ik vraag me wel eens af of al die anderen mijn naaldhakken zouden overleven. Zelfs ik krijg er vaak zere voeten in.’

Door haar hulp – niet geheel onbaatzuchtig, maar voor een goed doel – aan medescholieren die gebukt gaan onder het pesten van anderen, schopt ze tegen vele schenen. Niet dat het haar kan schelen, zo is ze dan ook wel. Ze begrijpt de wereld niet.
Ze willen dat zij een speech houdt over de stichter van de stad? Dat zal ze dan eens gaan doen….en dat verloopt wel anders dan iedereen verwacht.
Want autisten zien de dingen anders. En de ene autist is de andere niet. Want zusje Addie is ook autist, maar van een ander kaliber.
(Over Addie gaat het boek Een soort vonk’, dat later speelt dan het verhaal van Keedie. Los te lezen.)

‘En dan gebeurt het. Dat onbenoembare in mijn hoofd.
Anderen hebben daar een soort automatische beveiliging zitten, een beetje zoals een spoorboom die naar beneden zakt als er een trein aankomt. Op die manier kunnen ze bepaald gedrag en bepaalde woorden tegenhouden. De boom gaat dicht en meer hebben ze niet nodig. Dan houden ze zich in. Zo’n beveiliging heb ik niet. Nooit gehad.’

‘Huize Darrow begint tekenen van verval te vertonen. Als onze straat een menselijk lichaam was, dan zou ons huis een harige grote teen zijn. Niet zo geweldig dus, maar we doen het er mee.’

Elle McNicoll (Edinburgh, 1992) woont in Londen. Ze studeerde creatief schrijven.  Ze schreef haar masterscriptie over het gebrek aan neurodiverse auteurs die over hun eigen ervaringen schrijven.
Haar eigen boeken gaan ook over deze onderwerpen en zijn behalve prachtige verhalen ook zeer mooi qua stijl en taal. En Margaretha van Andel weet dat uitstekend te vertalen.

ISBN 9789047716969 | Hardcover | 172 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | februari 2025
Vertaald uit het Engels door Margaretha van Andel | Leeftijd vanaf 10 jaar

© Marjo, 2 april 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Dit boek gaat over twee broers, Seb en Bas.
Ze hebben beiden hun versie van het verhaal.
Tweemaal hetzelfde verhaal.
Maar dan een tikkeltje anders.

Op een dag roept mama de tweeling bij zich, ze heeft slecht nieuws, ze is ziek, zo ziek dat ze niet meer zal genezen. alleen een drakenei kan haar nog redden.
De jongens zijn ontredderd, verdrietig, barsten van de vragen én vastbesloten dat drakenei te vinden.

Ze hebben één nacht de tijd om dat ei te vinden en sluipen het huis uit. Zoals altijd heeft Bas rode kleding aan en Seb is in het groen.
Bas is de ondernemende en Seb de voorzichtige. Bas vraagt alles, Seb denkt veel.

De eerste mensen die ze tegenkomen zijn twee doodskisters die met een kist in het bushokje op de bus staan te wachten, want ze zijn milieuvriendelijk. Bovendien zijn ze van mening dat de dood meer in het straatbeeld moet komen. Ze melden ook dat ze onderweg zijn naar een klant. De jongens schrikken gelijk, die rare mannen zullen mama toch niet halen? Er ontstaat een wonder-lijk gesprek want de grijze mannen lijken in woord en taal wel aliëns.
Gauw wegwezen!

Vervolgens ontmoeten ze nog veel meer bijzondere wezens die hen proberen te helpen met hun zoektocht naar het drakenei, maar ook praten de jongens met twee wondermooie meisjes die alleen maar willen feesten en een oranje elfje die regelrecht het hart van Bas in vliegt.
Maar hoe zit het met het drakenei? Zullen ze het vinden? En zijn ze nog op tijd?

Het verhaal klinkt misschien vrij simpel zo, maar dankzij de taal en de vorm waar Dimitri Deleu het verhaal gegoten heeft, wordt het heel bijzonder.
Leue gebruikt namelijk vaak woordgrapjes maar vooral schrijft hij mooie zinnen die je allemaal zou willen markeren.
Maar het meest apart is dat zowel Bas als Seb elke keer afwisselend hun eigen bevindingen vertellen over een ontmoeting of gebeurtenis. Wie aan het woord is wordt aangegeven met een rode (Bas) of groene (Seb) lijn onder of bovenaan elke pagina dat iemand aan het woord is. Dat werkt heel goed en is duidelijk.

Omdat het boek zo'n rijke taal heeft en de ontwikkelingen veel fantasie vragen, is het vooral geschikt voor de betere lezer. Maar die heeft dan ook wel een heel bijzondere leeservaring mede dankzij de indrukwekkende kleurrijke afbeeldingen.

ISBN 9789463107273 | Hardcover | 140 pagina's | Pecklmans | 22 april 2024
Leeftijd 10+

© Dettie, 26 maart 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het verhaal van een prinses en een pistool

Bijna twaalf is Pim als ze (jawel, Pim is een meisje!)  alleen komt te staan. Ze is opgevoed door haar oma, maar die is onlangs overleden. Pim moet naar een internaat.
Nu is ze een volbloed optimist, iemand die absoluut bereid is om altijd het goede te zien in anderen, hetgeen haar wel helpt in dat internaat. Want het is een afschuwelijke plek voor een meisje als zij.
Zij heeft namelijk geen invloedrijke ouders die goed in de slappe was zitten.
Waarom die akelige directrice, Bottenbley, haar zo behandelt, Pim heeft geen idee. Maar de lezer weet dat wél.

In de proloog hebben we al gelezen hoe er twee baby’s verwisseld werden: de dochter van de koningin werd geruild met haar nichtje.
Dat klinkt vreemd, wat is de zin hier van? Wij lezers ontdekken dat eerder dan Pim.
Als Bottenbley zich verspreekt en Pim vertelt dat haar oma helemaal haar oma niet was, maar dat ze een vondeling is en geadopteerd is, wil Pim natuurlijk weten wie dan wél haar moeder is!
Ze schakelt zelfs een privédetective in.

Een gouden greep, deze Valetta, chaotisch als ze is, ze heeft het hart op de juiste plek…
Zullen Pim en Valetta ontdekken hoe het zit?

Er zijn lieden die dat absoluut niet willen:

‘Luister goed naar mij. Je stopt met zoeken. Je stopt met rondsnuffelen. Je stopt met alles. Wat er ook gebeurd is in je leven, laat het rusten. Je hebt mensen boos gemaakt. Deze mensen deinzen er niet voor terug om actie te ondernemen. Zoals je al gemerkt hebt.’

Nou, dan kennen ze Pim nog niet…

Genieten is het weer van die prachtige vergelijkingen van Cees van den Berg! En van het extraatje: de verwijzingen naar Shakespeare en Roald Dahl.
Je leest een spannend avontuur over een sterke meid, waarin je humor vindt, en spanning: een boek om in een ruk uit te lezen. En nog eens. En nog eens...
En vergeet dan niet te genieten van de leuke gekleurde illustraties!

‘Hij zuchtte zo hard dat de aardbol even een tikje sneller draaide, waardoor over honderd jaar wetenschappers zich af zouden vragen waarom de pinguïns tegenwoordig op de Canarische eilanden woonden.’

‘Bottenbley is net zo betrouwbaar als de wolf die wil overnachten in een schaapskooi en zegt verre familie te zijn.’Fantastisch boek!

Cees van den Berg is muzikant en schrijver. Hij debuteerde in 2016 met zijn kinderboek Lotje Later. Bij Lemniscaat verschenen Gevonden, Paloma, een heruitgave van Lotje Later en Joe Mellow.

ISBN 9789047716815 | Hardcover | 269 pagina's | Uitgeverij Lemniscaat | februari 2025 |
Kleurillustraties door Monique Dozy | Leeftijd vanaf 10 jaar

© Marjo, 20 maart 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Het leven van Boeddha

'Een bijzondere droom,’ mompelde de priester. ‘De betekenis ervan is heel duidelijk.’ De priester schraapte zijn keel en stond op om zijn woorden kracht bij te zetten: ‘Je zult zwanger worden. Niet van een gewone baby, maar van een kind dat de toekomst van de mensheid zal veranderen. Een kind dat zelfs door de goden aanbeden zal worden.'

Dat kind is de zoon van koning Shuddhodana en zijn beeldschone vrouw Maya. Ze noemen hun zoontje Siddhartha Gautama.
Al vanaf het begin weten ze dat de priester gelijk had, hun kind is heel bijzonder. Na zijn geboorte regende het bloemen, allerlei goden en dieren kwamen tevoorschijn om het kind te bewonderen. Het prachtige kind kon gelijk al praten als een volwassene én lopen.
Waarzeggers en andere zieners voorspellen dat de kleine Siddhartha een wijsheidsleraar zal worden. 'Over duizend jaar zullen de mensen nog over hem spreken'.
'Hij zal opgevoed worden als een prins, maar nooit op de troon gaan zitten.'

Siddhartha's vader vind dat niet prettig om te horen, maar omdat het kind zo'n bijzondere toekomst voorspeld is, doet hij er er alles aan om zij zoon te beschermen. Daardoor komt het dat de jongen geen verdriet, dood, ziekte, honger of pijn leert kennen. Hij mag ook geen lelijke dingen zien.
Maar het lot zal anders beslissen...

Tijdens een dorpsfeest en daar ziet Siddhartha voor het eerst leed en dàt brengt de grote ommekeer, niet onmiddellijk, maar pas als hij eindelijk de buitenwereld leert kennen.
De kennismaking met àlle facetten van het leven, maakt dat Siddhartha heel veel leert en inzichten krijgt. Hij groeit uiteindelijk uit tot de grote Boeddha die wij nu nog kennen.

Dit mooie verhaal is al heel vaak en ook op vele manieren verteld, maar dit boek richt zich tot kinderen. Het is geschreven in duidelijke, begrijpelijke taal en de schrijver stelt ook vragen aan de kinderen. Die vragen lopen synoniem met de tekst van het boek. Het zijn ook niet zomaar vragen maar meer nadenkertjes. Enkele voorbeelden:

"Mag je iets wat heel belangrijk en kostbaar is voor jezelf houden?"
"Hoeveel kun je leren? Kun je alles leren?"
"Kun je je afzonderen van het leed van de wereld? Zou je dat willen?"
"geloof jij zomaar alles? Wanneer geloof je iets wel of niet?

En zo staat het boek vol met vragen die mooie gesprekken kunnen opleveren.
Margriet van der Berg heeft heel sfeervolle afbeeldingen bij het verhaal gemaakt, waardoor je je nog meer kunt inleven in de geschiedenis van Boeddha.
Prachtig en interessant boek.

Erik Jan Tillema (1983) is godsdienstwetenschapper maar vertelt graag verhalen en laat zich daarbij inspireren door de vele eeuwenoude teksten uit verschillende religies.

ISBN 9789044855333 | Hardcover | 64 pagina's | Clavis | 28 november 2024
Afmeting 20,3 x 26,2 cm | Leeftijd 10+

© Dettie, 11 maart 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Op zoek naar Beer
Hannah Gold

April Wood is weer thuis en heeft heimwee naar Bereneiland. Ze vindt het helemaal niet leuk in hun nieuwe woning. Op school wordt ze gepest, en thuis, tja, papa heeft een vriendin, en April vindt dat heel moeilijk. Een ander in hun huis.

Dan gebeuren er twee dingen: ze heeft een nachtmerrie, waarin de Beer hoort brullen.
Het klonk zo echt, dat ze niet gelooft dat ze gedroomd heeft.
En die ochtend zou de mail van Tör komen, die trouw iedere maand van zich laat horen met nieuws van Longyearbyen en het Noordpoolinstituut.
Maar er is geen mail…

April vraagt zich af of hij haar vergeten is. Maar dan komt er toch bericht, en dat is geen goed nieuws. In Longyearbyen is een ijsbeer neergeschoten!  April weet het zeker, dat moet Beer zijn! Ze moet er naar toe!
Het kost moeite maar tenslotte geeft haar vader toe, en ze vliegen naar Spitsbergen.
Ze nemen hun intrek in een klein hotel.

‘Er zijn maar weinig mensen die hier één keer naar toe komen. Nog minder die nog eens terugkomen, vooral niet in deze tijd van het jaar.’

En onvoorbereid, want April en haar vader moeten spullen lenen van de hoteleigenaar. Ze hebben niets meegenomen.
April gaat meteen naar de plek waar de beer zou zijn neergeschoten, en ontmoet daar Hedda, een vrouw die sledetochten maakt met toeristen. Zij is er sterk op tegen als iemand een ijsbeer zou benaderen. En dat is April natuurlijk wel van plan. Als ze Beer terugvindt…

Hedda zal hun gids zijn, al is ze helemaal niet blij dat er een kind bij is, ze gaan op pad. En dan weet ze nog niet eens iets van April en Beer…
De reis gaat over bevroren toendra’s en ijzige gletsjers, erg gevaarlijk, zegt Hedda, zeker nu de ijskap zo hard smelt. Ze gebiedt iedereen om binnen in de hut te blijven waar ze overnachten.
Maar April wordt wakker omdat ze een beer hoort buiten. Ze moet wel ongehoorzaam zijn, want als dat Beer is?
En zo begint een zeer gevaarlijk avontuur, in het verkeerde seizoen, over onbetrouwbaar ijs, en met wilde dieren in de buurt. Maar van Beer heeft April niets te vrezen toch?

Natuurlijk gaat het boek over de bedreigde ijsberen. Over de teloorgang van een eeuwenoud land schap dat het leven van vele dieren zal kosten. Maar het gaat ook over een jong meisje dat vastbesloten haar eigen koers bepaalt. En gaandeweg tot inzichten komt over het dagelijkse leven waar ze zo’n hekel aan had. En ja, zoals de schrijver achterin vertelt: zij is ‘een kinderboekenschrijver met een levendige fantasie.’
Maar niemand zal het haar kwalijk nemen dat ze die fantasie aanwendt om er een sprookjesachtig verhaal van te maken, want het is een mooi verhaal en de boodschap is er niet minder indringend om.
In het verhaal is informatie verwerkt, zonder dat het belerend wordt. Het nawoord wat je beslist ook moet lezen vertelt meer over de bedreiging van de natuur, met name op de Noordpool.

Het is prettig als je het voorgaande boek, De laatste beer hebt gelezen, maar niet noodzakelijk. Tussen de regels door ontdek je wel wat er gebeurd is toen April eerder op Spitsbergen was. Verder is dit verhaal net zo mooi als dat eerste, en de boodschap ‘let op de aarde’ is net zo duidelijk.

Hannah Gold debuteerde in 2021 met De laatste beer, dat meteen een internationale bestseller werd en de Waterstones Children’s Book Prize & the Blue Peter Book Awards 2022 won. Zij vond net als vele lezers dat er een vervolg moest komen.

ISBN 9789021489797 | Hardcover | 352 pagina's | Uitgeverij Volt | februari 2024| Illustraties van Levi Pinfold | Vertaald uit het Engels door Sandra Hessels | Leeftijd vanaf 10 jaar

© Marjo, 6 februari 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Toen we wegvlogen
Alice Hoffman

Dit gaat over een aantal jaren voordat Anne Frank en haar familie onderduiken en Anne aan haar dagboek begint. Dat kan enorm interessant zijn, zeker als je je verdiept in het leven van de familie Frank. Het boek begint in 1940 vlak voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog.

Anne woont met haar zus, oma en ouders Otto en Edith aan het Merwedeplein 37 in Amsterdam. Ze zijn gevlucht uit Duitsland toen daar het leven voor de joodse mensen te gevaarlijk en onleefbaar werd. Vader Otto was het liefst naar Amerika gevlucht maar dat land liet maar een bepaald aantal Joden toe. Uiteindelijk koos hij met zijn vrouw voor Nederland. Dat land was immers ook onafhankelijk gebleven in de Eerste Wereldoorlog.

Het leven in Amsterdam is rustig en kalm. Anne en Margot gaan naar school en net als in het dagboek is Margot de rustige, gezeglijke en gehoorzame zus terwijl kwebbeltje Anne, alle kanten op denkt en vol dromen en fantasie zit. Ze vindt het soms zelfs zielig voor Margot dat zij zo'n weinig kleurrijk inlevingsvermogen heeft. Vooral moeder Edith ergert zich aan de grootse dromen van Anne. Maar eigenlijk wisten we dit allemaal al. En we weten ook dat dit verergert in de Achterhuis tijd. En zo blijft het boek. Er is weinig nieuws te melden.
Maar het meest storende is de lyrische taal waarin het boek geschreven is. Hoffman wil té mooi schrijven waardoor alles meer een sprookje wordt dan een verhaal over een Joods meisje dat écht geleefd heeft.

Alice Hoffman heeft wel veel research gedaan en gesprekken gevoerd over en rondom Anne Frank. Maar helaas de geest van Anne heeft ze niet weten te pakken. In het dagboek van Anne maken we kennis met een gevoelig, bedachtzaam, sprankelend humoristisch meisje dat er het beste van probeert te maken. Maar Alice Hofmann heeft er een heel ander meisje van gemaakt, ze schrijft dweperig over Anne, die nu een lief poppetje is dat trouw haar plichten doet, ondanks tegenzin. Een meisje dat knuffelt met haar zus. Kortom ze heeft de originele, opstandige, dromerige, geest van Anne laten verdwijnen en beschrijft een meisje uit een verhaaltje, niet een méns. Eigenlijk komt niemand van de familie tot leven.

Het is allemaal zo lieflijk en vriendelijk dat je bijna boos wordt, het lijkt het kleine huis op de Prairie wel. Juist omdat Anne Frank zo'n icoon is van een moedig en sterk, intelligent meisje lees je dit boek met gekromde tenen. Het verhaal van Hoffman past totaal niet bij de taal van het dagboek van Anne. Bovendien valt Hoffman vaak in herhalingen o.a. over hoe knap Margot is, hoe lief oma en wat voor held papa is. Maar het wordt allemaal niet doorvoelt beschreven. Het blijft een vlak verhaal.

Het kostte me moeite om het uit te lezen want eigenlijk vond ik het hele verhaal enorm saai, hoe moeilijk dat is om te zeggen over een boek dat over Anne Frank gaat.
Jammer, als Hoffman minder lyrisch had geschreven was het mogelijk een mooi en interessant verhaal geworden.

Misschien dat kinderen zonder voorkennis over Anne Frank, dit boek wél kunnen waarderen en geïnteresseerd raken in de echte Anne Frank, dat zou mooi zijn.

ISBN 9789464043372 | Hardcover | 304 pagina's | Fontaine Uitgevers | 14 januari 2025
Vertaald door Saskia Peterzon-Kotte | Leeftijd 10+

© Dettie, 20 januari 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De bedreigde schildpad
Hannah Gold

De elf-jarige Silver vindt het niet gezellig meer thuis. Haar moeder, dierenarts, is nogal depressief en heeft nauwelijks aandacht voor haar. Haar vader is een kunstenaar en brengt veel tijd door in zijn atelier. Er is natuurlijk wel een reden waarom haar moeder zo is, dat weet Silver best. Haar ouders hadden graag nog een kind gewild en dat lukt maar niet.
Maar daar kan zij toch niets aan doen?

Dan krijgt papa een aanbod om naar Costa Rica te komen, naar een schildpaddenopvang, Turtle Beach. Voor vier maanden maar liefst. Silver vindt dat maar niks, en haar moeder ook niet. Maar ze gaan toch.
Silver had echt nooit kunnen denken dat ze die vier maanden nog veel en veel te kort zou vinden!

Al snel heeft ze er een vriend gemaakt. Rafi neemt haar mee op sleeptouw en leert haar veel over de jungle en de dieren die er leven. Natuurlijk ook over de schildpaddenopvang. Hij vertelt haar over de schildpadden, waarom ze bedreigd worden, en hoe ze allemaal hun best doen de dieren te helpen.
Als Rafi naar school is, gaat Silver veel haar eigen gang, terwijl haar moeder de hele dag in een hangmat ligt en haar vader probeert te schilderen in zijn atelier.

Eigenlijk lijkt er niet veel te veranderen in de gezinssituatie. Daar is een schok voor nodig, die dan ook plaatsvindt.
Dat wordt een akelig spannend avontuur, en heeft natuurlijk te maken met de schildpadden. Het wordt ook gevaarlijk voor de twee kinderen, maar: zij geven niet op.
Ze moeten de schildpad, in dit geval de zeldzame lederschildpad, helpen!

Behalve dat het boek vertelt over de schildpadden die bescherming nodig hebben, is er ook het verhaal over een soort van verwaarlozing. Natuurlijk doen de ouders het niet met opzet, maar als zij  zich zo blijven gedragen gaat het echt niet goed met Silver!

Hannah Gold debuteerde in 2021 met De laatste beer, dat meteen een internationale bestseller werd en de Waterstones Children’s Book Prize & the Blue Peter Book Awards 2022 won. Haar tweede boek, De verdwenen walvis scoorde ook goed, net als de opvolger daarvan.
En De Bedreigde schildpad is nog beter…
Achter in het boek vertelt ze waarom ze dit boek schreef, en geeft ze haar bronnen door, waaronder dierbeschermingsorganisaties.

ISBN 9789062223435 | Hardcover | 360 pagina's | Illustraties van Levi Pinfold | Uitgeverij Volt | december 2024 |
Vertaald uit het Engels door Sandra Hessels | Leeftijd vanaf 10 jaar

© Marjo, 15 januari 2025

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De Tijdspiegel
Jules Looman

Noordeiland heeft twee vulkaanbergen, die hoog uitsteken boven het dorp met de haven en het Zuiderstrand. Rond het eiland zijn hoge rotskliffen, waar papegaaiduikers hun nesten hebben.
Normaliter verlaten jonge papegaaiduikers het nest boven op de kliffen als het donker wordt. Dan is het veilig, ze kunnen de weg vinden door de maan en de sterren die de zee doet oplichten.

Maar op Noordeiland gaat er iets mis bij het uitvliegen: het dorp is namelijk vol licht, en de jonge vogels weten niet dat dat het verkeerde licht is!
Als ze dan terecht komen op straat of in de tuinen van de dorpelingen, zitten ze daar verdwaasd rond te kijken, voer voor de kat!
Al jaren proberen de kinderen van Noordeiland de vogels te helpen: ze vangen ze en brengen ze naar zee.


Ook de tienjarige Willie zou graag de vogels helpen. Maar haar vader is visser en die is - begrijpelijk - niet dol op de papegaaiduikers. Hij wil er niets van weten!Dan, op een dag, terwijl ze loopt na te denken hoe ze toch een – of meer – vogels kan redden, wordt Willie benaderd door een oude vrouw. En zij biedt Willie een kistje aan, waar een vogel in kan zitten totdat hij naar zee gebracht kan worden.

‘Het kistje is groter dan het lijkt.’ zegt de vrouw nog.

Al snel heeft Willie er een geredde vogel in, die ze de volgende dag naar het strand gaat brengen.
Maar daar gebeuren ineens vreemde dingen! Het strand verdwijnt onder een hoge golf, en ze hoort een stem…. De papegaaiduiker praat???
En ineens zit ze zelf in het kistje! Huh? Hoe kan dat? En die mooie ketting die er in ligt, was die er al eerder?

Het is het begin van wonderbaarlijke avonturen. Samen met Puff, de vogel, die niet de enige is met wie Willie kan praten. Er zijn reuzentorren in een woestijn. Hun leider is ll Toro (!), die hen aanvankelijk wantrouwt, maar dan toch helpt. Er zijn wolven, en er is een volk dat graag bevrijd wordt van een dictator.
Het is allemaal wel een beetje veel voor Willie, maar gelukkig heeft ze Puff, en krijgt ze snel meer vrienden.


Voor de lezer is het zeker niet te veel, die wil vast meer van dit soort avonturen! Dat het meer dan 300 pagina’s zijn maakt ook vast niet uit: het boek is opgedeeld in hoofdstukken, heeft wat illustraties en Looman heeft een vlotte manier van schrijven. Spannend en beeldend, met humor. Prima toch!

Nu blijkt dit boek eerder uitgegeven te zijn, in 2009, onder de titel Willie en Puff van Noordeiland en de tijdspiegel. Het boek was een flink aantal pagina's dunner. En ook in 2009 was er een tweede deel met de titel Wille en Puff van Noordeiland en de vergeten bron. Daar willen we nu ook een bewerking van!

Jules Looman is redacteur. Hij studeerde af in de biologie en wetenschapsvoorlichting.

ISBN 9789044855234 | Hardcover | 312 pagina's | Uitgeverij Clavis | september 2024
Leeftijd vanaf 10 jaar

© Marjo, 4 december 2024

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

hvj
Lysette van Geel

Je kent ze wel, die meiden die alles mee hebben. Ze zijn knap, zien er altijd goed gekleed uit en hebben een bepaald overwicht waar je moeilijk omheen kunt. En ook is er op school altijd zo'n jongen die zogenaamd grappig is, maar wel ten koste van anderen. Als ze jou niet moeten dan zal je het weten ook.

Jonathan is zo'n jongen, hij maakt een opmerking tegen Enne Kiki die bij haar de stoppen doen doorslaan.
Maar voor het zover is, moet Enne Kiki wennen aan de plotselinge belangstelling van Kim en haar vriendinnen. De zelfverzekerde Kim die de wereld in haar hand heeft en zo anders is dan de onzekere Enne. Die plotselinge aandacht vleit Enne, ze is er niet tegen bestand, ze wil erbij horen, meedoen. Zeker na die vreselijke tijd op de basisschool waar ze enorm gepest werd. Nu ze op de Middelbare school is, is dit haar kans denkt ze. Het gevolg is dat ze haar beste vriendin Mary steeds meer links laat liggen.
Maar Kim manipuleert, kleineert en prijst en maakt Enne behoorlijk afhankelijk van haar. Ze voelt dat Enne niet tegen haar op kan.

En dan wordt bekend waarom Enne vroeger zo gepest werd en het is Jonathan die daarover de 'grap' maakt. Enne weet dat Jonathan haar niet mag, ze denkt zelfs dat hij haar haat, en vanaf die dag is dat wederzijds. Daarom plaatst Enne iets op de @HZGosspgirl waarop alle schoolroddels geplaatst worden. Over de gevolgen heeft ze totaal niet nagedacht, en die gevolgen zijn heel ernstig.
Het gaat steeds meer aan Enne knagen maar ze weet niet wat ze kan doen om het terug te draaien, als het al terug te draaien valt.

Ondertussen krijgt Enne steeds meer bedreigingen, die ze al kreeg voor haar daad, nu willen haar bedreigers zelfs zwijggeld. Wat weten zij?

Het is een spannend maar vooral een schrijnend verhaal. De veroorzakers, de pesters, beseffen niet waar ze mee bezig zijn, hoe diep hun woorden mensen kunnen raken.
Dankzij die treiteraars doet degene die gepest wordt dingen uit wanhoop en/of onmacht om overeind te blijven. En soms barst gewoon de bom totaal, en dan ook op een heel heftige manier zoals ook bij Enne Kiki.
Het verhaal maakt de onmacht van Enne voelbaar maar laat ook heel goed zien hoe geraffineerd een pester bezig kan zijn. Je moet wel heel stevig in je schoenen staan wil je niet beïnvloed worden.

Gelukkig loopt het goed af maar het leven van verschillende mensen zal nooit meer hetzelfde zijn.
Er is uiteindelijk wel een enorme les geleerd, een les waarvan het fijn was geweest als die niet geleerd had hoeven worden.
Lysette van Geel heeft dit alles prachtig verwoord en in een aansprekende, invoelende vorm gegoten.
Na haar indrukwekkende boek Mijn moeder is een dekbed is dit opnieuw een boek dat je bijblijft. Lezen!

ISBN 9789062222841 | Hardcover | 160 pagina's | Uitgeverij Volt | 26 november 2024
Leeftijd 10+

© Dettie, 2 december 2024

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER