Alice Marieke in Tinderland
Een openhartig verslag van 20 tinderdates
M.M. Visser

Tinder... het begrip ken ik wel maar verder weet ik er niets vanaf. Voor mij een aanleiding om eens te lezen wat Marieke over Tinderland te vertellen heeft. Allereerst hoe het werkt:  Je schrijft je in op de tindersite. Je ziet de kandidaten en je swipet naar links als je iemand niets vindt en naar rechts als degene je een leuke match lijkt. Heeft diegene jou ook naar rechts geswipted dan kun je gaan chatten of wat afspreken om elkaar ergens te ontmoeten. Van het een kan het ander komen natuurlijk, want dat is het doel van de site, een nieuwe relatie vinden.

Het boek begint niet zo vrolijk want de allereerste relatie die Marieke aan Tinder te danken had, liep niet goed af. Sterker nog die relatie was zo erg dat ze helemaal gebroken was door die man.

'Deze date brak me. Deze date nam het laatste restje vertrouwen dat ik had in mezelf, de Man, Tinderland, Nederland en de wereld in het algemene weg.
Ik realiseerde dat Willoughby me vakkundig kapot had gemaakt.'

Toch begeeft ze zich, na gesprekken met Richard, haar adviseur en raadgever, opnieuw in Tinderland en beschrijft in dit boek de twintig archetypes die ze dankzij tinder tegenkwam. Op zich kan dat interessant zijn, maar het blijft allemaal nogal aan de oppervlakte. Veel verder dan een beschrijving van de soort foto's die iedereen plaats (of niet) gaat het niet. Je leest geen beschouwingen van karakters en gedragingen van deze archetypes. Alleen wèl over de date met deze archetypes. Maar of deze dates nu écht het type weergeven is nog maar de vraag.

Marieke zoekt ook een hoogopgeleide man die goed gekleed gaat. Dat Marieke goed opgeleid is, wil ze weten ook, ze gaat niet voor minder. Als ze dan ook een afspraak heeft met iemand die achteraf minder hoog opgeleid blijkt en bovendien - in haar ogen - niet goed in de kleren zit, is ze ronduit beledigend. Natuurlijk is het terecht dat ze het niet prettig vindt dat ze voorgelogen is, maar dat geeft haar nog niet het recht iemand zo neerbuigend te behandelen zoals zij doet:

'Maar waardoor ik meteen zag dat je nooit overhemden draagt' vatte ik het overhemdbetoog samen 'is dat je er geen wit T-shirt onder draagt. Mannen die overhemden dragen, dragen daar altijd een wit T-shirt onder. Altijd.'
Wat zijn dat dan voor mannen?' vroeg Joris inmiddels enigszins verbolgen.
'Mannen die gestudeerd hebben,' vatte ik kernachtig samen.

Ze wil dus duidelijk een knappe, sexy, hoogopgeleide man, die wel van een beetje kinky houdt. Daar is niets mis mee natuurlijk, maar zo gauw iemand niet aan een van haar hoge verwachtingen voldoet is ze niet erg vriendelijk, bijna neerbuigend, en haakt ze gelijk af. Iemand écht leren kennen zit er niet in. Maar is degene wèl aantrekkelijk genoeg dan gaat ze er voor, helaas blijkt achteraf diegene toch steeds niet de droomman te zijn die ze voor ogen had.

We lezen dus over haar ontmoetingen met de lolbroek, de lieve, de spirituele, Dom (dominante) etc. man. Het zijn voornamelijk weergaven van de (kennismakings)gesprekken die ze met de heren voerde bij een eerste persoonlijke ontmoeting. Ze gaan een beetje vervelen op het laatst. Een heel enkele keer vindt ze iemand wèl leuk maar ook dat loopt niet goed af, hetzij doordat de man te jong is, of niets meer van zich laat horen of achteraf toch niet zo speciaal is als ze dacht.

Ze heeft ook enkele uitspraken die voor de hoogopgeleide vrouw die ze voorgeeft te zijn, wel  heel vreemd zijn. Ze schrijft bijvoorbeeld bij het archetype De creatieveling/De zichzelf onderschattende man (al een vreemde combinatie op zich) het volgende:

Het mannelijke ego is kwetsbaar, schijnt het. Nou geloof mij maar het is ronduit fragiel. Om dat fragiele ego te beschermen - een dagtaak voor mannen - is het vooral erg belangrijk dat ze nooit. Ik herhaal nooit.
NOOIT
N
O
O
I
T
- een blauwtje moeten/kunnen/willen lopen. Een blauwtje lopen is voor een man eigenlijk een soort sterven Nu ben ik geen man, maar ik kan gewoon bijna voelen hoe dat voelt. Ik denk dat het behoorlijk dicht in de buurt komt van wat wij vrouwen voelen als we verkracht en/of aangerand worden.
= niet leuk.

Nadat ik dit gelezen had, knapte ik behoorlijk af. Hoe durft Marieke een blauwtje lopen te vergelijken met een aanranding of verkrachting.

Het frappante is echter dat Marieke bijna elke date vergelijkt met de akelige Willoughby. Als ze een date heeft met iemand die erg in doen en laten én qua uiterlijk lijkt op deze man dan is ze in de wolken. Eigenlijk is ze gewoon op zoek naar een tweede Wiloughby die haar wèl ziet zitten.

Op zich is het wel knap dat ze haar tinderdates met haar lezers wil delen. Het is toch vrij privé wat je vertelt. Maar het boek voldeed niet aan mijn verwachtingen. Het zijn verhalen over ontmoetingen met mannen die zogenaamd voldoen aan een archetype. Maar deze onderverdeling in type lijkt meer toegevoegd te zijn om het boek interessant te maken. De types zijn niet uitgewerkt, of op een bepaalde studie of richtlijn onderbouwd. Het zijn puur haar bespiegelingen zonder enige kennis van zaken. Dat kan leuk zijn maar ik vond het steeds naast het doel schieten. Het zijn haar eigen ervaringen en het is heel erg persoonsafhankelijk. Je kunt een type niet uit één ontmoeting destilleren. Ondanks alle aanbod op tinder - die je eventueel wel in een categorie kan stoppen als het moet - geeft dat te weinig ondergrond om dit boek te schrijven. Voor iemand die steeds aangeeft erg gesteld te zijn op intellect en diepgaande gesprekken is voor dit boek wel erg weinig onderzoek gedaan om als een 'deskundige' de archetypes te kunnen profileren.

Doorheen het boek staan citaten uit het boek Alice in wonderland. Op zich een leuk idee maar voor mij eerder storend dan relevant. Misschien dat het boek voor andere vrouwen wel een informatiebron is bij het zoeken naar een tinderrelatie, voor mij was dat het niet.

ISBN 9789493172746 | Paperback | 263 pagina's | Uitgeverij Gopher | juni 2020

Dettie, 10 juli 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER