Rindert Kromhout

https://www.rindertkromhout.nl

https://www.saskiahalfmouw.nl

Voetstappen in de donkere nacht
Rindert Kromhout

Het boek begint al spannend...
Renzo (9) loopt door de donkere straten van Rome, met een voetbal onder zijn arm. Wie goed oplet, ziet dat Renzo steeds goed om zich heen kijkt. Even later zei hij een meisje, het is Lucia, hij schopt zijn voetbal naar haar toe. Het meisje reageert niet.
Renzo loopt richting het meisje om zijn bal op te halen en fluistert dan een paar woorden en zij geeft antwoord. Niemand ziet dat ze met elkaar praten.
Even later lijmt Renzo een brief op het standbeeld van Pater Luigi en verdwijnt weer.

"Zodra Renzo weg was, kwamen er op het plein mensen uit de schaduwen tevoorschijn, vijf, zeven, twaalf mannen en vrouwen in donkere jassen. Ze liepen zwijgend naar het standbeeld en lazen haastig wat er op het briefje stond. Zo snel als ze waren gekomen, verdwenen ze weer in de duisternis."

Wat is er aan de hand? Wat staat er op die brief? En waarom worden er steeds brieven opgeplakt op vier beelden in Rome? Van wie komen die brieven?
Niet van Renzo, de zoon van de kleermaker! Ook niet van Lucia, de negenjarige dochter van het knusse eethuisje in een van de smalle steegjes met kleine armoedige huizen, winkeltjes en werkplaatsen midden in de stad. Deze twee hangen de brieven alleen maar op, omdat niemand kinderen verdenkt...

De ouders van Lucia zijn lieve mensen, zij geven de zwervers elke maandag, als de zaak dicht is, een gratis maaltijd. Zij krijgen ook elke dag alles wat over is gebleven toegestopt. Dus er staan altijd veel zwervers bij het eethuisje in het steegje. Maar de belangrijke gasten, die gek waren op de kookkunst van Lucia's vader, vonden het vies, al die zwervers, zo direct kregen ze een enge ziekte van die smerige mensen! Vooral gravin Maria Luisa Benedetti had veel commentaar en o.a. dankzij haar toedoen mochten de zwervers niet meer rondhangen in de steeg. Eigenlijk wilde de gravin dat Lucia's vader het eethuisje verplaatst naar een schonere buurt.
Maar deze zegt alleen maar:

"Ons steegje is niet vies, maar verwaarloosd. [...] De burgemeester weigert het op te knappen. Als hij het riool zou repareren, zouden er geen plassen water blijven liggen na een regenbui. En als de luiken voor de ramen eindelijk geverfd zouden worden, zou ons steegje het mooiste van Rome zijn. Ik heb hem er al vaak een brief over geschreven. Misschien kunt u het eens tegen hem zeggen. [...]"

Natuurlijk, zoals te verwachten was, weigeren de graaf en gravin dit te doen. De rijke mensen willen sowieso niets doen om dingen te verbeteren in de arme wijken van Rome.

Renzo en Lucia vinden het vreselijk voor de zwervers en bedenken een plan, maar dan moeten ze eerst de zwervers zoeken, zodat ze hun plan kunnen vertellen. Helaas de zwervers zijn niet te vinden... er hangt wel een briefje aan het beeld van Pater Luigi, daarop staat "De zwervers hebben honger! Waarom krijgen ze niets meer?"
Het antwoord is: Vraag dat maar aan de man zonder armen. Zo wordt een ander beeld in Rome genoemd.
Daar hangt een briefje met de tekst: Het komt door die rijkelui.
En zo begint - dankzij de briefjes - de opstand tegen de graaf en de gravin, maar ook tegen de burgemeester die niets doet, én de paus die voor de rijke mensen is en met hen samenwerkt.

Langzamerhand ontstaat er een heel netwerk waarbij vier beelden een belangrijke rol spelen. Alle misstanden in de arme wijk worden benoemd op de - verboden - briefjes aan de beelden. Al gauw worden ze 'de pratende beelden' genoemd. Langzamerhand lijken de arme mensen terrein te winnen... of toch niet? Het wordt in elk geval nog flink spannend!

Het bijzondere is dat de 'pratende beelden' echt bestaan hebben. De bewoners van Rome mochten geen kritiek hebben maar via de beelden die 'met elkaar spraken' werden toch hun bedenkingen en commentaar op de gezaghebbers kenbaar gemaakt. Achter in het boek staat een plattegrondje waar je de beelden kunt vinden en is er van elk beeld een foto geplaatst met een klein verhaaltje over dat beeld erbij. Bij één beeld - Pasquino - worden nog briefjes geplakt met kritiek op de huidige machthebbers.

Zie ook:
https://www.kinderboeken.nl/auteur/rindert-kromhout
https://www.kinderboeken.nl/auteur/saskia-halfmouw

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Ik kom nooit meer terug!
Rindert Kromhout

Dit boek blijkt ooit een afscheidsboek geweest te zijn voor basisschoolverlaters. Grappig dat je dan een boek geeft waarin een jongen van huis wegloopt. Natuurlijk komt hij weer terug. Dat kan ik best verklappen, want het gaat niet om het einde, maar om het proces: de inzichten die hij opdoet bij de avonturen die hij meemaakt. Terwijl hij met zijn fiets wegrijdt van het ouderlijk huis overdenkt hij de reden van het weglopen.
Zijn jongere broertje Bennie eist alle aandacht op thuis, en vooral zijn moeder is overbezorgd voor dat ziekelijke joch, en zij eist van Mischa dat hij zichzelf maar redt. Aandacht is er niet meer voor hem. Er was een tijd dat hij dan nog zijn vader had: hij mocht in het duivenhok zitten als zijn vader met zijn hobby bezig was. Tot de dag dat Bennie dat ook wilde, en hun vader dat weigerde. Toen mocht Mischa ook niet meer. Vriendjes mogen niet komen spelen, hij moet Bennie met zijn speelgoed laten spelen, en zijn moeder heeft altijd hoofdpijn als hij wat vraagt. Hij is het kotsbeu. Hij gaat weg en komt nooit meer terug.
Nu kiest hij niet de meest ideale dag uit: het miezert en hij wordt er toch wel nat van. Maar hij merkt het nauwelijks, want het lijkt wel of hij alleen maar aardige mensen ontmoet: Jolanda en haar vader; Jannie eigenaresse van een friteszaak.
De gesprekjes met hen verhelderen zijn gedachten, en Jolanda's vader wijst hem op ene mogelijke oplossing van alles. Want ja, hij moet toch terug. Hij was dan wel op weg naar een geliefde tante, maar hij beseft best dat zij niet voor hem mag en kan zorgen.

Je zit als lezer in het hoofd van Mischa, beleeft zijn avonturen mee, en volgt zijn gedachtegang. Je kunt de andere personages dan ook maar alleen door zijn ogen zien en beoordelen. Dat zou je eenzijdig kunnen noemen, maar ik vind dat het in dit verhaal goed werkt. Het is immers het probleem van de jongen zelf, zoals hij dat beleeft, en zoals hij dat misschien oplost.

Er staan tekeningen in van Sylvia Weve. Een beetje sombere tekeningen. Ook de omslag is grijzig, en somber. Een donkere figuur fietst onder een donkere wolk, een letterlijke en figuurlijke weergave van het verhaal. Niet iets dat een jongen lezer echt zal trekken, maar het past er bij. Het is immers een zware beslissing die Mischa neemt, en zijn gevoelens zijn somber.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 10-12 jaar

Rindert Kromhout