Elle McNicoll

Toverslag
Elle McNicoll

Die avond dat Ramya een vrouw in de kamer zag staan die blijkbaar niet zichtbaar was voor alle andere aanwezigen, was een schok voor het vijfjarige meisje. De vreemde vrouw vroeg haar om voor haar te spelen op de piano. Maar Ramya weigerde. Waarom zou ze dat doen? Ze kent die persoon niet eens. Later neemt haar opa haar apart en hij zegt:

‘Ramya, er staat iets te gebeuren. Er broeit iets. Elke dag als ik buiten rondloop, voel ik dat. Elke keer als ik de tv aanzet of de krant opensla. Ik denk trouwens dat er weinig mensen zijn die dat gevoel delen. De meesten zijn te verdoofd om wat dan ook op te merken. Behalve jij! Ik wist het. Je bent speciaal. Je bent net zoals…’

Opa kan niet verder vertellen. Ramya's moeder moet niets van zijn praatjes hebben en stuurt hem het huis uit. Voorgoed.
Het is de laatste keer dat Ramya haar grootvader ziet.

Zeven jaar later woont ze in Edinburgh. Wel met haar ouders, maar die bemoeien zich nauwelijks met haar. Ze heeft in die tussenliggende jaren geen vreemde dingen meer meegemaakt, maar ze heeft dan ook genoeg aan zichzelf. Ze heeft namelijk dyspraxie, een aandoening die je motorische vaardigheden beïnvloedt. Schrijven is dus een ramp voor haar. Verder is ze slim genoeg, maar de dyspraxie belemmert haar vrijheid.
Als haar opa komt te overlijden heeft dat voor Ramya grote gevolgen. Ze leert de familie kennen en na de uitvaart neemt een advocaat contact met haar op. Haar opa heeft haar iets nagelaten. Natuurlijk wil ze weten wat dat dan is, ze gaat naar het aangegeven adres.
Er gebeuren vreemde dingen onderweg. En die zogenaamde advocaat zegt dat zij magie heeft. Welnee, zegt ze:

‘Magie bestaat niet.'

Natuurlijk gaat ze ontdekken dat ze zich vergist. Magie bestaat wel degelijk. En zoals dat in een goed fantasyboek hoort ligt er een opdracht op haar te wachten. Bijzondere en soms ook hachelijke avonturen staan haar te wachten. Gelukkig heeft ze hulp van haar neef Marley, want het valt allemaal niet mee. Haar opvoeding heeft haar niet bepaald voorbereid op dit nieuwe leven.

Spannend. Absoluut. Maar dit boek maakt vooral een diepe indruk omdat het vertelt over de kracht die je in je hebt om te kunnen veranderen. Hier gaat het over Ramya, maar iedereen bezit zo’n kracht. Je hoeft hem alleen maar te vinden.
Toverslag is een eerste deel. Iedereen die dit boek gelezen heeft wil onmiddellijk het volgende deel. Maar we moeten wachten.

Elle McNicoll (Edinburgh, 1992) studeerde creatief schrijven, stond achter de bar en werkte als boekverkoper, blogger en babysitter. Ze schreef haar masterscriptie over het gebrek aan neurodiverse auteurs die over hun eigen ervaringen schrijven.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Een soort Vonk
Elle McNicoll

Addie is niet zoals de andere kinderen in haar klas. In de pauze gaat ze het liefst naar de bibliotheek, daar is het lekker stil en meneer Allison is altijd aardig. Hij is gelukkig een heel ander persoon dan mevrouw Murphy, haar nieuwe juf, die alleen maar schreeuwt en lelijk tegen haar doet. Ze heeft vandaag zelfs haar mooie verhaal verscheurd omdat ze het te lelijk geschreven had. 'Die lakse hanenpoten wil ik niet meer zien,' had ze geschreeuwd. En ze had er nog wel zo haar best op gedaan!

Thuis is er gelukkig Keedie, haar oudere zus, die net als zij is en precies snapt wat Addie bedoelt als ze het over stimmen en maskeren heeft. Aan haar kan ze wel haar verhaal over mevrouw Murphy kwijt. Keedie begrijpt hoe erg het is wat zij gezegd heeft, Keedie is namelijk ook autistisch. Juf Murphy wil niets van al dat 'gedoe' weten, Addie moet zich maar aanpassen, net als Keedie vroeger. Maar Keedie was uit ander hout gesneden dan Addie en liet zich niet uit het veld slaan door de hatelijke opmerkingen van mevrouw Murphy. Ze gaf haar steeds lik op stuk. Is mevrouw Murphy daarom zo akelig tegen Addie?
Audrey, het nieuwe vriendinnetje van Addie, neemt het steeds voor Addie op. Zij vindt Addie niet raar, integendeel ze is blij met haar slimme, originele vriendin.

En dan vertelt mevrouw Murphy over de heksenjacht die vroeger in hun streek plaatsvond. De heksen waren ook anders, maar werden vervolgd én gedood. Dit druist zo in tegen het rechtvaardigheidsgevoel van Addie dat ze besluit een monument op te richten voor deze vrouwen want zij waren gewoon wie ze waren, net als zij!
Maar zo makkelijk gaat dat niet, de mensen uit de gemeenteraad zitten niet zo te wachten op een meisje die een akelige geschiedenis wil oprakelen. Alles bij elkaar, de pesterij van mevrouw Murphy, de reacties en treiterijen van de kinderen in de klas op het gedrag van Addie, de tegenwerking van de dorpelingen en de gemeenteraad drijven alles op de spits. Een 'ontploffing' kan niet uitblijven...

Het bovenstaande geeft in het kort de inhoud weer van dit ontroerende verhaal. Maar het is niet zomaar een verhaal over een meisje dat autistisch is - Je bent autistisch, je hebt geen autisme - zegt Addie steeds, het is vooral een verhaal over strijd leveren, moed hebben en vol blijven houden ondanks allerlei tegenwerking van verschillende kanten. Elle McNicoll weet waar ze over schrijft want ze schrijft uit ervaring.
Kortom, een fantastisch boek met veel diepgang.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 10-12 jaar

Elle McNicoll