Hajo Visscher

https://www.facebook.com/hajovisscher.verdronkengeheimen

alt Het geheim van de vlucht
Illustraties: Wilbert van der Steen
Tekst: Hajo Visscher

Isa voetbalt in een Meiden Onder 13 team, bij Be Quick, waar Shukri keeper is. Maar als Isa en Ruben haar op een dag tegenkomen in de stad, reageert ze niet op Isa’s geroep.

‘Hé, Shukri! Shukri, wacht even!
‘Shukri keek niet om en wandelde gewoon verder.
Isa riep nog een keer: ‘Shukri! Shukri!‘
Shukri keek even om, trok de hoofddoek verder over haar hoofd, maar bleef niet staan.’

Als even later het meisje waarvan ze denken dat het Shukri is, wegrent, maakt Ruben een selfie, waarop het meisje in de verte ook op te zien is, naar later blijkt.
Isa vindt het maar raar. Waarom liep ze weg? Omdat ze nu die hoofddoek op had, en een lange zwarte jas droeg? Het is inderdaad niet de outfit die ze kennen van Shukri, maar toch…

Als ze Shukri een paar dagen later aanspreken, en haar de foto laten zien, begint Shukri te gillen en te huilen: Amira, Amira, Amira. Walaasah My gacaliyo!’ Als Shukri dan vertelt dat het meisje met de hoofddoek haar tweelingzusje is, die ze onderweg van Somalie naar veiliger oorden kwijtgeraakt is, en ze haar al jaren niet meer gezien heeft, luisteren de anderen met open mond toe. Wat een verhaal wordt daar verteld! Over een Somalisch gezin dat vlucht uit een verscheurd land; over hoe Shukri met haar ouders naar Nederland mocht komen, maar haar zus niet.
De reis hierheen, via asielzoekerskampen, die zij hebben moeten afleggen klinkt al erg in de oren van de vrienden die Shukri intussen gemaakt heeft, maar dat valt in het niet bij wat ze later zullen horen. Maar eerst moeten ze op zoek naar Amira, met alle middelen die er zijn: posters, internet, muziek, en zelfs door middel van een foto en tekst op de voetbalshirts van MO13.

Hier laat Visscher een steekje vallen vind ik: Ruben heeft een selfie gemaakt waarop Amira te zien is, terwijl ze van hen wegrent. Toch zegt iedereen die de uitvergrote foto ziet dat ze sprekend Shukri is. Hoe kunnen ze dat zien? Afgezien van dit minpuntje heeft Hajo Visscher de vluchtelingenproblematiek goed uitgelegd voor de doelgroep van dit boek. Niet alleen is duidelijk dat je niet zomaar vlucht, maar ook dat de manier waarop je uiteindelijk in een veilig land komt niet bepaald over rozen loopt en ook niet voor iedereen is weggelegd.

Er wordt gesproken over Calais, over vreemdelingenhaat, en over het onbegrip en de onwetendheid die Nederlanders toch nog heel vaak parten speelt.
Uitgelegd wordt ook hoe vluchtelingen afhankelijk zijn van mensensmokkelaars, en hoe het niet alleen die smokkelaars zijn, die een slaatje willen slaan uit andermans ellende. Dat alles op een begrijpelijke manier, die niet afleidt van het spannende verhaal dat dit boek ook is. Een spanningsboog is nodig natuurlijk, zoals ook een goede afloop in een kinderboek als dit thuishoort.

Hajo Visscher (1961, Meppel) schreef een prima opvolger voor Verdronken geheimen, dat de Hotze de Roosprijs won in 2017.

ISBN 9789044832662 | hardcover |180 pagina's | Clavis | januari 2018
Leeftijd vanaf 10 jaar

© Marjo, 23 februari 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Verdronken geheimen
Hajo Visscher

Als Ruben en Isa tijdens het rondbrengen van reclamefolders een USB-stick bij de tuin van de oude zeeman meneer Weisglas vinden, weten ze niet wat voor bijzonder avontuur hen dat zal opleveren...

Bij Ruben thuis kijken ze gauw wat er op de stick staat. Het blijkt een deel van een pittig verhaal over wat zich op 11 juli 1983 afspeelde op een schip Mundial Ghanesh genaamd. Die dag voer het schip namelijk langs een boot vol angstige, uitgehongerde en dorstige vluchtelingen. De bemanning gaf ze eten en drinken en toen... gaf de kapitein de opdracht door te varen! Hij had strikte orders van de reder (eigenaar van het schip) gekregen om geen vluchtelingen aan boord te nemen. Bovendien zou het een heleboel gedoe en oponthoud opleveren want landen in de buurt wilden geen vluchtelingen opnemen. De douane zou dan enorm goed opletten dat de vluchtelingen aan boord bleven totdat er iets voor ze geregeld zou zijn. Daar hadden de reder - en de kapitein - geen zin in.

Maar de vluchtelingen in de boot konden geen kant op, ze hadden geen eten, geen drinken, geen brandstof... Toch doorvaren zei de kapitein, ondanks het geschreeuw en gegil en smeekbedes van de vluchtelingen. Ze sloegen zelfs hun boot stuk! De boot zonk! Nu móest het schip de vluchtelingen wel opnemen. Toch doorvaren! riep de kapitein en bedreigde zijn bemanning zelfs met een pistool!
"Op dat moment schoot ik" lezen de twee kinderen, en dan breekt de tekst af.

Ruben en Isa zijn best geschrokken van het verhaal en zitten vol met vragen. Is het meneer Weisglas die dit schreef? Is hij een misdadiger? Wat is er die dag, daar op dat schip, precies gebeurd? Moeten ze naar de politie? Maar wat moet die met hun verhaal, ze hebben geen enkel bewijs dat de zeeman de tekst schreef.
'We bedenken wel een plan,' zegt Isa. En dat gebeurt ook. Ze zoeken op internet, ze bezoeken meneer Weisglas, die in het ziekenhuis blijkt te liggen, maar hij laat niets los, ze komen niets te weten via hem. Ze gaan naar de rechtbank, naar het scheepvaartmuseum, zelfs naar een asielzoekerscentrum waar ze heel bijzondere verhalen van Vietnamese vluchtelingen horen. Ze komen zelfs even als verdachten in aanraking met de politie!

De kinderen blijven volhouden en zoeken, hebben ze de tekst op de USB-stick wel goed gelezen? Kloppen hun vermoedens wel? Maar langzamerhand worden er steeds meer puzzelstukjes gevonden totdat het plaatje compleet is. Wat is er die 11e juli in 1983 toch gebeurd?

De schrijver heeft op een mooie, invoelende manier over de vluchtelingen geschreven die in hun wanhoop de stap maakten om al hun geld (en dat van hun familieleden) te geven aan 'hulpverleners' die vaak de mensen aan hun lot overlieten zo gauw ze hun geld binnen hadden. Natuurlijk is het ook een heel actueel verhaal. In het boek gaat het over vluchtelingen die toentertijd op de Zuid-Chinese-zee ronddobberden maar hun verhalen verschillen niets in de verhalen van de vluchtelingen die nu rond de Middellandse zee proberen een beter leven te vinden.

Dankzij de heerlijk meeslepende speurtocht van Isa en Ruben komen we heel veel te weten over allerlei zaken die vluchtelingen door moeten maken voordat ze bijvoorbeeld in Nederland aankomen en eventueel mogen blijven. Door het verhaal in een detective-achtige vorm te gieten is het geen gruwelijk verhaal geworden maar wel een inzichtgevend verhaal.
Erg knap om over dit thema op deze integere, boeiende en spannende manier zo begrijpend en helder te schrijven zodat het voor de jongeren ook goed te bevatten is. Ik heb genoten en kon niet stoppen met lezen tot het verhaal uit was.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 10-12 jaar

Hajo Visscher