Arno Bohlmeijer

http://www.arnobohlmeijer.com/

Ik moet je iets heel jammers vertellen
Arno Bohlmeijer

Rozemarijn vertelt over die avond dat zij met haar zusje Phebe en hun ouders naar huis rijden.

‘We raken een stoep of zoiets en we worden door elkaar geschud. Het doet zeer in mijn buik, ik word er misselijk van. Nu stuurt papa hard, een beetje wild, de andere kant op. Wéét hij wel wat hij doet? Ik wil helpen, schreeuwen, wegkruipen, maar ik lijk van steen, ik kan helemaal niets!
Dan zie ik ook niets meer, de wereld valt over me heen, ik ben mezelf kwijt.’

Rozemarijn vertelt het verhaal over hoe het ongeluk het leven van hen alle vier totaal veranderde. Ze belanden in het ziekenhuis, mama in Deventer, papa en de kinderen in Zutphen. Mama blijkt er het slechtst aan toe te zijn, en Rozemarijn begrijpt al snel dat het echt niet goed gaat. Inderdaad komt de moeder te overlijden. Met het jongere zusje gaat het ook niet goed, maar zij herstelt langzaam. Net als papa en Rozemarijn zelf.

'Iedereen krijgt bange ogen als ze over mama praat.’

Het verhaal over het ongeluk en over daarna is een verdrietig verhaal dat door de ogen van een kind van negen bezien een realistisch relaas wordt zonder dat het een tranentrekker is. Het is door een volwassene geschreven natuurlijk, maar Arno Bohlmeijer doet dit op heel geloofwaardige wijze. Over het persoonlijke ongemak dat het meisje ervaart, het verlangen naar de tijd voor het ongeluk, toen ze haar mama nog om zich heen had. Het besef dat het echt niet goed gaat met mama, en het verwerken van haar dood. De boosheid op haar vader die tenslotte achter het stuur zat, en de zorg om haar zusje.

Er is een licht berustende toon waaruit blijkt dat de achtergrond van het gezin religieus is, maar er wordt niet gezegd dat het Gods wil was, of iets dergelijks.
Het is gebeurd, en nu moeten ze verder. Rozemarijn blijkt sterk genoeg om dat te kunnen ook al mist ze haar moeder vreselijk.

'Ik ben blij voor haar dat ze al mag uitrusten. Ze wordt zo vrij en licht dat wij daar ook iets van zullen voelen, vanbinnen, waar ze bij ons blijft, net zo dichtbij als je zelf wilt.'

Het is absoluut niet makkelijk om een boek als dit te schrijven, over de dood en afscheid nemen van een geliefde mama. Bohlmeijer heeft een autobiografisch verhaal geschreven en maakt duidelijk dat de kinderen – en hijzelf – in staat waren de dood te accepteren en verder te gaan. Samen. Vooral dat: samen. Want zo zou mama het gewild hebben.

In een kort voorwoordje vermeldt de auteur enkele dingen die nu anders zijn dan in 1992, toen het ongeluk plaatsvond. Bijna niemand had toen een mobiele telefoon. Voor muziek gebruikten ze soms cassettebandjes. Zo weet je dat dat toen heel gewoon was.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

alt Wil je mijn geheim zijn?
Arno Bohlmeijer

Bas is een dromerig joch. Maar niet alleen daarom wordt hij gepest op school, hij heeft ook astma. Helaas is het van alle tijden: je gebrek wordt een bron van plagerijen, en Bas wordt zonder er bij na te denken door zijn klasgenoten ’de hijger’ genoemd.
Bas denkt wèl na, hij fantaseert er op los, en heeft stemmen in zijn hoofd en zo komt het dat hij niet eens ziet dat er voor hem op de weg een grote vrachtwagen stil staat. Hij botst er zomaar tegenaan.
Maar de vrachtwagen is er niet zo maar een. Hij hoort bij een circus. Bas is meteen verkocht. Hij wil hier wel blijven. Dan maar niet naar school. Het circus in, dat lijkt hem wel wat.
Tja, dat gaat natuurlijk niet. Hij komt op school: onder het bloed, en mank lopend. Alle kinderen kijken hem eerst sprakeloos aan, om hem dan uit te lachen. Allemaal, behalve eentje: Tasha. De juf stuurt hem meteen naar de directeur, maar Bas is daar gek: hij gaat terug naar het circus. Daar ontmoet hij Lidi, met wie het meteen klikt.

Later, als hij thuis alles vertelt, vraagt zijn moeder hem van alles, heel wantrouwend, en ’ben je daar naar de wc geweest?’
De volgende dag blijft Bas thuis, het gebeurde heeft een enorme impact op hem. Als hij weer op school is, kan hij zijn gedachten niet bij de les houden en hij doet vreemd. Opnieuw is de enige die niet gemeen reageert dat meisje Tasha. En zoals dat gaat: er bloeit iets op tussen de twee. Maar ook Lidi trekt hem aan, hij gaat steeds weer naar het circus. Als zij hem vertelt over haar zoontje dat ze niet mocht houden en dat geadopteerd is, slaat zijn fantasie op hol. Hij is van dezelfde leeftijd. Waarom heeft hij geen broer of zus, en waarom zijn er geen foto’s van zijn eerste tijd als baby? Het zal toch niet?
Als die leeuw ontsnapt, heeft Lidi dat dan gedaan? Ze is wel een eigenaardig persoon. Dat vindt ook Bas.

‘Hou je een paar dagen koest, dan vraag je daarna aan je ouders of je met ons meemag.’
Is ze knettergestoord? Vraagt Bas zich af. Of juist briljant?
Ach, er zijn genoeg verhalen over weglopers of outcasts en rare snuiters. Die komen meestal keurig terug met hangende pootjes. En aan het slot kwam alles goed? Heel avontuur voor niks: geen verandering?
En dan ben je thuis extra blij. Als er tenminste niets ergs aan de hand is, met geweld of zo.’

De werkelijkheid lijkt zich te vermengen met zijn dromelarijen. Gelukkig is er nu Tasha. Die houdt hem met twee benen op de grond. Dan kan hij tenminste Lidi helpen als ze in moeilijkheden komt. En hun avonturen helpen hen beiden ook. Eind goed, al goed.

Het is een verwarrend boek: qua taal en stijl lijkt het we voor jongere kinderen, maar de vorm van het verhaal, waarin je zelf heel goed moet nadenken over wat er nu eigenijk allemaal gebeurt, kunnen zulke jonge kinderen dat wel aan?
En dan die grapjes in de tekst. Over een van Meeckeren die vals wil zijn, en een Jeroen Witteman, hebben kinderen dat door?
De schrijver lijkt in dit boek net als zijn hoofdpersoon te dagdromen, waardoor het een beetje warrig wordt. Maar wel leuk.

ISBN 9789044821284 |Hardcover | 104 pagina's | Clavis | oktober 2013
Leeftijd vanaf 11 jaar

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Wil je mijn geheim zijn?
Arno Bohlmeijer

Al fietsend naar school is Bas zo in gedachten verzonken dat hij de grote vrachtwagen niet ziet en er tegenop fietst. Deze gebeurtenis zal het leven van Bas veranderen.
De vrachtwagen blijkt namelijk een woonwagen van het circus. Lidi, die voor de circusdieren zorgt, vangt Bas op. Zij is aardig en ook de andere circusmensen accepteren hem zoals hij is. Dat is wel wat anders dan hoe het er op school aan toe gaat. Bas wordt daar namelijk flink gepest vanwege zijn astma-aanvallen. Alleen Tasha doet daar niet aan mee. Tasha is het kleinste meisje van de klas maar ze is groot in haar eerlijkheid. Ze laat blijken dat ze Bas leukt vindt en Bas is er blij mee. Hij stompt zelfs, tot zijn eigen verbazing, iemand een blauw oog voor haar. Later krijgen ze samen bijna een ongeluk en dat maakt dat ze nog dichter naar elkaar toe groeien.

Het circus is een grote trekpleister voor Bas, vooral Lidi intrigeert hem. Ze heeft iets geheimzinnigs, ze vertelt hem over haar leven. Haar verhaal maakt dat Bas van slag raakt. Waarom vertelt ze dat aan hèm? Wat gaat haar verleden hem aan?
Toch bezoekt Bas Lidi regelmatig, het is een vreemde vrouw, ze stoot Bas af en trekt hem aan. Hij weet niet goed wat hij met haar aanmoet, hoewel ze altijd blij is als ze hem ziet.
Maar dan komt het nieuws dat een van de leeuwen ontsnapt is, Lidi wordt ervan verdacht dat ze expres de kooi open heeft laten staan. Zoals altijd wordt het verhaal aangedikt. Bas is woedend! Er klopt niets van die sensatieberichten rond Lidi. Hij moet ingrijpen, maar hoe?

Het is een vreemd verhaal, niet slecht maar vreemd. Bas is een dromer en fantaseert een hele wereld bij elkaar. Lidi is van zichzelf al apart. Tasha lijkt de enige die op een nuchtere manier alles bekijkt. Eigenlijk is het een verhaal over Lidi, hoe zij omgaat met gebeurtenissen uit het verleden. Door Bas werd zij daar erg sterk aan herinnerd. Maar omdat het verhaal begint met Bas die gepest wordt vanwege zijn astma verwacht je dat het verhaal daarover zal gaan. Het duurt even voordat je door hebt dat het pesten in dit boek niet de hoofdrol speelt, het is wel aanwezig maar niet dominant. Het is alsof de schrijver zelf niet goed kon kiezen waarover hij wilde schrijven.
Doordat zowel Bas als Lidi nogal in hun hoofd bezig zijn, wordt het verhaal soms wat rommelig en ongrijpbaar, ik snapte de gedachtegang van Bas soms ook niet helemaal.
Toch is het verhaal boeiend genoeg om te blijven doorlezen. Als ik een cijfer moest geven, werd het een 7-.

ISBN 9789044821284 Hardcover 104 pagina's Uitgeverij Clavis oktober 2013
Leeftijd 11+

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 10-12 jaar

Arno Bohlmeijer