Vijf kinderen en Het
E. Nesbit

Met twijfel in hun hart verhuizen de kinderen Cyril, Anthea, Robert, Jane en hun broertje van twee met hun ouders vanuit een drukke stad naar een afgelegen huis ergens in Kent. Al snel weten ze evenwel dat zij heel tevreden zullen zijn in hun nieuwe huis. Er is een grote tuin met een heerlijk ruikende jasmijn; een hooizolder boven de stal en vlakbij huis blijken een kalkafgraving en een grindafgraving te liggen, dus volop plek voor avontuurlijke tochten!

‘Het fijnste van alles was dat hier geen regels waren. Hier hoorde je niet ‘je mag daar niet naar toe’ of ‘je mag dat niet doen’. In Londen zat op bijna alles wel een bordje ‘Verboden aan te raken.’ Ook als het etiket niet zichtbaar was, was dat net zo erg, want je wist gewoon dat het er zat.‘

Al snel zijn de ouders uit beeld: vader moet op zakenreis en moeder ging bij oma logeren omdat die niet lekker is. Martha, de huishoudster, moet op hen passen.

De kinderen verkennen eerst het huis en gaan dan naar buiten: naar de grindafgraving. Daar stuiten ze op een vreemd wezen dat zichzelf een psammie noemt, een zandfee. Hij vertelt dat hij wensen vervult, en spreekt af met de kinderen dat ze iedere dag een wens mogen doen. Dat begint al goed: Anthea wenst dat ze allemaal zo mooi zijn als de dag. Als dat gebeurt, herkennen ze elkaar niet eens! En als ze thuis komen ziet men hen ook aan als vreemden. Ze mogen dus niet naar binnen en krijgen geen eten!

In ieder geval weten ze dan wel een nieuwe wens voor een volgende keer: dat Martha en de andere mensen om hen heen het niet kunnen zien als er iets verandert. Dat levert hilarische scenes op. Want terwijl de kinderen zich in een – gewenst – kasteel bevinden is datzelfde kasteel voor Martha een gewoon huis. Ze dekt de tafel voor de kinderen, maar die zien het eten niet. Overigens moeten de kinderen eerst leren na te denken voor ze een wens doen. Het is al snel onnadenkend gezegd ‘Ik wou dat...’  De psammie vervult de wens meteen.
Maar ook als ze er wel goed over nadenken, gaat het wel eens fout. Ze wensen zich rijk, maar staan er niet bij stil dat een afgraving vol gouden munten niet erg handig is als je nog kind bent. In het dorp denken ze dat ze dieven zijn.

Wat dan toch wel handig blijkt te zijn is dat de wensen slechts vervuld worden tot zonsondergang. En zo wensen de kinderen allerlei dingen die in ieder hoofdstuk een leuk avontuur opleveren, vaak ook hachelijke situaties. Wat te doen als hun moeder bij thuiskomst de juwelen van een overval op haar kamer vindt? Niemand gelooft immers het verhaal van de psammie, ze kunnen het niet uitleggen.
Toch moeten ze dit oplossen…

Dit verhaal is in 1902 in Engeland verschenen als feuilleton in een tijdschrift. In dat land is het nog altijd populair, maar het werd tot op heden nog niet in het Nederlands uitgegeven.  Zullen Nederlandse kinderen dit verhaal ook waarderen?
Het feit dat er geen moderne vervoer- of communicatiemiddelen zijn en het boek dus enigszins gedateerd is, hoeft geen belemmering te zijn. Magie is van alle tijden, en het leven van de kinderen is ook goed herkenbaar voor kinderen van nu. Deze lezers worden af en toe aangesproken door de schrijfster, die soms ook commentaar levert. Er zijn ook wel wat moeilijke woorden, maar over het geheel genomen is de conclusie toch dat het zou moeten lukken!

Edith Nesbit (1858 –1924) is een Engelse schrijfster die meer dan 60 jeugdboeken schreef.

ISBN 9789492168214 | Hardcover | 240 pagina's | Karmijn | juli 2018
Vertaald uit het Engels door Hannie Tijman | Leeftijd vanaf 10 jaar

© Marjo, 23 september 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER