Tanja de Jonge

http://www.tanjadejonge.nl

Syntopia
Tanja de Jonge

Timo staat op weg naar school iedere dag even stil bij dat hoge, moderne gebouw, waar met gouden letters ‘Syntopia’ op staat. Uit de krant en van televisie weet hij dat het een supermodern gebouw is, met allemaal supermoderne technische snufjes. Je had er geen sleutels nodig, want het gebouw herkent je, je wordt zelfs aangesproken als je in de lift stapt. De mensen die er wonen maken gebruik van kleine elektrische auto’s, die uit zichzelf rijden naar de plek die je alleen maar hoeft te noemen.

Wat zou Timo daar graag wonen! Maar zijn ouders willen dat niet. Timo weet dat ze al die moderne snufjes niet zien zitten, maar ook dat ze het niet betalen kunnen. Hij moet het zelf ook doen met een aftands mobieltje, en een laptop is toch helemaal niet nodig! Dat de andere kinderen er allemaal een hebben, nou, dan werkt hij toch op mama’s computer.

‘Dat gebouw hangt vol met camera’s, die je vierentwintig uur per dag in de gaten houden.'
‘Ja duh, het gebouw herkent je als je naar binnen wil, dan moet het je wel kunnen zien.'
’Ik vind dat geen prettig idee.'
’Jij bent zoooo ouderwets!’’ riep Timo geërgerd.
‘En die man, Haiko Trips, vind ik een griezel. Hij woont er ook, hè, op de vijfde verdieping. Stel je voor dat ik er zou wonen, dan kwam ik die man elke dag tegen in de lift.’

Robin, een meisje uit zijn klas woont er, misschien kan Timo via haar eens een kijkje nemen? Maar een meisje aanspreken, dat doe je niet zomaar. De anderen zouden eens denken dat hij iets met haar wil!
Dan krijgt zijn vriend Milan een drone voor zijn verjaardag. Hij wel! Ze maken een filmpje en laten dat op school zien. En daarna spreekt Robin hen aan!
En zo komt Timo toch binnen in Syntopia. Hij wordt zelfs opgenomen in het systeem.

Robin en haar moeder vinden het helemaal prima in het nieuwe appartementengebouw, maar er zijn een paar dingen die ze wel anders willen. Robin zou graag langer willen douchen dan de drie minuten die het systeem toestaat. En haar moeder wil zelf bepalen wat ze eet, en niet staan koken met de groenten die Syntopia haar verschaft.
Als Meneer Trips haar moeder op een avond vraagt om in zijn appartement te komen, hoort Robin weer dat vreemde geluid dat ze eerder ook al hoorde en waarvan ze wil weten wat het is. Maar de verdieping boven hun flat is niet toegankelijk, daar zit waarschijnlijk het epicentrum van de technologische snufjes.
De volgende morgen is haar moeder er weer, maar het lijkt wel of ze veranderd is! Ze heeft geen haast meer, en is vol belangstelling voor Robin!
Wat is hier aan de hand?

Timo en Milan weten hier niets van, maar ze zijn wel nieuwsgierig waarom Robin op een dag niet op school komt en ze gaan naar Syntopia. Het kost moeite, maar ze komen er binnen en ontdekken vreemde dingen…

De plannen die meneer Trips heeft voor de mensheid zien er op het eerste gezicht heel idyllisch uit. Een samenleving waarin iedereen zich gedraagt, aardig is voor iedereen, en doet wat goed is voor de wereld en haar milieu. Maar natuurlijk moet er een prijs betaald worden en het is de vraag of we werkelijk zo’n wereld zouden moeten willen.

Een jeugdboek dat zich in het heden afspeelt, maar toch futuristisch is. Spannend is het in ieder geval ook, je leest het in een adem uit. Dat komt ook doordat het vlot geschreven is, in korte hoofdstukken, met veel dialogen, en ruim opgezette bladspiegel.
Voor kinderen in de onderbouw van een middelbare school, zeker, maar waarschijnlijk kunnen kinderen van groep 8 dit ook best aan, ook al biedt de ontknoping geen afgerond einde zoals je dat zou verwachten. Het boek is in de derde persoon geschreven is en de drie jongelui hebben herkenbare karakters. En uiteindelijk is meneer Trips helemaal geen slechterik.

Tanja de Jonge (Uden, 1968) studeerde aan de kunstacademie in Maastricht en verhuisde daarna naar Amsterdam, waar ze decors ontwierp voor theaterproducties.
Vanaf 2009 schrijft ze kinderboeken en is ze werkzaam bij de Bibliotheek van Hoorn.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

alt Cyberboy
Tanja de Jonge

Verbijsterd is Kevin als op een dag Bjorn in de klas staat. Bjorn, zijn vroegere vriend! Springlevend, en met een glimlach op zijn gezicht. Hoe kan dat nou?

Het is twee jaar geleden gebeurd: voor de ogen van Kevin werd Bjorn geschept door een vrachtauto. Zijn vriend werd opgenomen in het ziekenhuis, en was daar op een dag ineens verdwenen. Ook zijn ouders waren weg, en Kevin nam aan dat zijn vriend gestorven was en zijn ouders het niet aankonden om in dezelfde buurt te blijven wonen.
En nu, net nu Kevin het verlies van zijn beste vriend een beetje verwerkt heeft, is hij terug!
Hoe kan dat nou?

De juffrouw vertelt dat Bjorn die twee jaar in Japan heeft gewoond, en nu weer in de klas komt. Kevin ontdekt al snel dat er toch wel iets vreemds aan de hand is. Eerst lijkt het alsof Bjorn hem helemaal niet herkent, en op het moment dat Kevin daar aan begint te twijfelen - Bjorn weet toch wel veel - beseft hij dat hetgeen zijn vroegere vriend weet allemaal op foto’s stond. En inderdaad: als hij hem dingen vraagt over situaties waar geen foto van is, heeft Bjorn geen idee waar Kevin het over heeft.

Kevin wil weten wat er aan de hand is. Wie of wat is die jongen die - zelfs als hij met Kevin samen is - zo overdreven beleefd en braaf is? Een journalist biedt hulp, Kevin moet hem alles vertellen. Maar is die man wel te vertrouwen? En kunnen Anne en Joris dan wél helpen? En dan zijn de ouders van Bjorn er ook nog...

Als langzaam duidelijk wordt wat er aan de hand is, staat de lezer nog heel wat te wachten. Een verbijsterende ontknoping. Tegelijk kan het eigenlijk niet anders aflopen, maar dat besef je pas achteraf.

Een boek met een duidelijke bladspiegel en dat is ook heel belangrijk!
Dat bepaalde ontwikkelingen misschien wat onwaarschijnlijk zijn – maar aan de andere kant heb ik geen idee wat de wetenschappers tegenwoordig allemaal kunnen! – neem je voor lief, zo spannend is het. Je wilt door gaan met lezen. Heerlijk boek!

Tanja de Jonge (1968) schrijft sinds 2009 kinderboeken. Daarnaast werkt zij bij team educatie van de Bibliotheek in Hoorn.

ISBN 9789025113544 | Paperback | 192 pagina's | Uitgeverij Holland | september 2016
Leeftijd vanaf 10 jaar

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Dwaalspoor in de diepte
Tanja de Jonge

Als meneer Mees, leraar science, plots komt te overlijden, is Rowin, de ik-figuur in dit boek, daar niet rouwig om. Meneer Mees was een vreselijk ernstige man, die grapjes niet kon waarderen. In de krant staat een
rouwadvertentie, een beetje vreemd, want boven 'familie Mees' staat de naam van de lerares Nederlands en nog wat andere namen. Het is niet Rowin die dat vreemd vindt, maar zijn vriendin - in de betekenis van maatje- Caro. Zij is nieuwsgierig en wil naar de begrafenis gaan kijken. Dat moet stiekem gebeuren, want het is niet openbaar. Waarom dat zo is, dat begrijpen de twee als ze op het kerkhof zien hoe een van de aanwezigen een paars gewaad aantrekt en een soort vis in het gat bij de kist omhoog houdt. De mensen rond het graf, waaronder de lerares Nederlands, brommen er steeds harder bij, tot de vis begint te knetteren. De man laat hem vallen en ze gooien het graf dicht.

Als Caro en Rowin later samen huiswerk maken, vertelt hij haar over zijn opa. Die vertelde hem altijd het verhaal over Onderzeeland, waar de opa van zijn opa terecht kwam toen de boot waarop hij matroos was opgeblazen werd en zonk. Opa beweert dat het echt gebeurd is. Dat zijn opa echt onder de zee geweest is, en nog terug kwam ook. Hij vertelde over het volk dat daar leeft: 'de maris'. Rowin vertelt dat zijn opa zelfs gezocht heeft in de duinen, naar de ingang, die er moet zijn. Caro gelooft er natuurlijk niets van, zo'n soort mensen met zwemvliezen? Dat is maar een verzinsel, die bestaan niet.
Maar het is wel door haar nieuwsgierigheid dat de twee ontdekken dat er wel degelijk een Onderzeeland bestaat, en dat de mensen daar kwade plannen smeden. Er worden namelijk wel heel veel mensen in hun omgeving ziek, waaronder de vader van Rowin. Hij zit maar op de bank, en doet niets meer. Zijn levenslust lijkt verdwenen.
Op school houden ze de lerares Nederlands in de gaten. Met haar is het niet pluis vinden ze. Als ze haar volgen, ontdekken ze dat ze steeds naar dat hotel in de duinen gaat. Wat spookt ze daar toch uit? Rowin en Caro willen er het hunne van weten en volgen haar.

Het verhaal is hier en daar wel wat kort door de bocht, maar de spanning maakt veel goed. Je wilt als lezer weten wat de twee jongelui in Onderzeeland zullen vinden, en of ze nog terug zullen komen. Wordt de vader
van Rowin nog wel beter? En die leuke nieuwe leraar science, kan die hen helpen, als Caro slachtoffer dreigt te worden?
Tanja de Jonge heeft een levendige fantasie, waarin de geïnteresseerde lezer haar graag zal volgen. Een sprookjesachtig verhaal waarin een soort watermensen, en zeemeerminnen een rol spelen. Het heeft een verrassende ontknoping, bepaald niet een die je in jeugdboeken verwacht.

'Ik wierp een blik omhoog. Een vijftal meter boven mijn hoofd golfde een doorzichtige wand mee met de bewegingen van de zee. Daarachter werd een universum zichtbaar van vissen en zeedieren, koralen en wier. Ik zag de zee van onderen! Er waren oranje korstmossen en blauwe doorzichtige kwallen. Een inktvis had zijn nappen vastgezogen aan de vloeiende wand. Een school, zilveren vissen flitste in een cirkel omhoog. Ze leken een betoverend licht uit te stalen. Verder in de hoogte was het pikkedonker. Ik schrok van Caro's gegil.'

ISBN 978 90 251 1097 0 hardcover 158 pagina's | Holland B.V., Uitgeversmaatschappij | september 2009
Leeftijd 12+

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 10-12 jaar

Tanja de Jonge