Pierewiet
Sluiten? Dat nooit!
met illustraties van Linde Faas

Fabien van Kempen heeft eerder drie 'Help' boeken geschreven, Help, mijn broer is voor altijd, Help, mijn vader is een puber, en Help, mijn zus is gek. Dat ging respectievelijk over een pleegbroer krijgen, een vader die een midlifecrisis heeft en een zus die geestelijk gehandicapt is. Fabien van Kempen vertelde in fictieve verhalen hoe de hoofdpersonen met die situaties omgingen. Kinderen mochten haar vooraf schrijven over dergelijke situaties en het kon zijn dat hun verhalen verwerkt werden in de genoemde boeken.
Het boek Pierewiet is helemaal door Fabien zelf verzonnen en is het eerste deel uit een nieuwe serie over dierenopvang Pierewiet.

Splinter woont met zijn ouders, broer Steven, broertje Storm en zusje Bloem in een dorp, zoals zoveel mensen doen. Maar Splinter vindt Pier, zijn vader, wel een heel bijzondere man, die is anders dan alle andere mensen in zijn dorp, want zijn vader is helemaal gek op dieren en heeft daarom een Dierenopvang geopend genaamd Pierewiet. Daar zijn allerlei soorten dieren te vinden en ook heel aparte dieren zoals slangen en vleermuizen. Splinter helpt zijn vader graag bij het verzorgen van de dieren en het schoonmaken van de hokken en terrariums.
De dierenopvang is ook een beetje een dierentuin en een therapiecentrum. Als mensen bang zijn voor bepaalde dieren dan helpt vader Pier ze om van die angst af te komen. En soms is Pierewiet een 'restaurant', dan worden er lessen 'koken met insecten' gegeven.

Op een dag belt er iemand om te melden dat er drie waterschilpadjes zijn die opvang nodig hebben. Natuurlijk zegt Spliters vader ja op de vraag of hij ze wil ophalen. Hij kan geen nee zeggen als er dieren in nood zijn. Het gevolg is wel dat de dierenopvang behoorlijk vol is. Met die drie schilpadden erbij overtreden ze de regels van de wet. Ze mogen maar een bepaald aantal dieren in de opvang houden. Vader Pier roept al heel lang dat hij de vergunningsaanvraag voor uitbreiding zal versturen maar hij stelt het steeds maar uit.
En nu is er een nieuwe controleur, Piet Jansen, en die is heel streng... Nadat Piet de papieren van Pier gecontroleerd heeft lijkt het er op dat Pierewiet moet sluiten! Splinter is boos, zijn vader had nog wel zo beloofd dat dát niet zou gebeuren. Waar moeten dan al de dieren heen? Splinter piekert zich suf om een oplossing te vinden.
Op school is het ook al zo raar, er verdwijnen almaar dingen uit de klas en juf Jenny is steeds chagrijnig net als Noortje, het nieuwe meisje van de klas. Samen met zijn vriend Abdi start Splinter een speurtocht naar de dader die tot zelfs de schoolschildpadjes aan toe laat verdwijnen.
Maar zo makkelijk is het allemaal niet. Splinters hoofd loopt soms helemaal over van het denken. Hij schrijft alles op in zijn 'vinddingenboek' en zo houdt hij het allemaal een beetje overzichtelijk. Maar het wordt evengoed nog een flink gepuzzel.

Dit boek vind ik persoonljk een stuk beter dan de 'Help' boeken waarvan de verhalen soms een beetje rommelig in elkaar zaten. Splinter is een leuk joch die helemaal gek is van dieren. Hij heeft allemaal aparte spulletjes om dieren te kunnen bekijken, zoals bijvoorbeeld een verrekijker met loep. Abdi's vader is politieman en het is vermakelijk om te lezen hoe Abdi in zijn praten zijn vader nadoet.
Er gebeurt van alles in het boek maar Fabien van Kempen weet de touwtjes in handen te houden en de eindjes goed aan elkaar te knopen.
De zwart-wit afbeeldingen van Linde Faas die her en der in het boek verspreid staan, zijn erg grappig en vullen het verhaal goed aan.
Kortom, een lekker spannend en humoristisch boek!

ISBN 9789044816013 Hardcover 144 pagina's | Clavis | oktober 2011
Illustraties Linde Faas Leeftijd: Vanaf 10 jaar

© Dettie, 8 november 2011

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Help, mijn zus is gek
Fabien van Kempen

Julia (12) moet morgen naar de halfjaarlijkse familiedag op Eikenstein, het huis waar haar zusje Emmy verzorgd wordt.
Emmy is verstandelijk gehandicapt, ze kan niet praten, zichzelf niet aankleden, niet tekenen... ze kan helemaal niets! volgens Julia.
Ze zegt alleen 'huuh' en speelt steeds met haar vingers, 'alsof haar duim een zilveren lepeltje is dat ze van haar strenge moeder de hele dag met haar vingers moet oppoetsen'. Julia zou graag een gewoon broertje of zusje willen om mee te spelen maar volgens mama is het al een wonder dat Julia gezond is geboren. Mama heeft een afwijking waardoor ze voor vijftig procent kans loopt om een geestelijk gehandicapt kind te krijgen.

Julia vindt de familiedagen vreselijk, ze moeten dan samen eten met de kinderen die op Eikenstein wonen en die kwijlen allemaal en Anton is gewoon eng, vindt Julia. Vorig jaar trok hij zijn broek uit en liep verder in zijn blote kont. Anton is al zestien en Julia vond het griezelig  wat Anton deed, ze werd er bang van. Volgens papa heeft hij nu een omgekeerde overall aan zodat hij zich niet meer kan uitkleden.
Het ergste vindt Julia dat ze dit keer alleen naar dat etentje moet. Haar ouders moeten naar een belangrijke receptie, tenminste dat zeggen ze. Volgens Julia liegen ze want ze doen zo raar en willen nauwelijks iets vertellen over  waar ze zo nodig naar toe moeten.

En dan is het zover, Julia wordt afgezet bij Eikenstein. Emmy reageert niet op Julia's komst en als Anton heel druk staat te springen en hard staat te schreeuwen houdt Julia haar adem in. Ze weet dat Emmy niet tegen veel lawaai kan. En ja hoor, Emmy begint te loeien als een sirene en veegt met haar arm over de tafel. Alle kopjes vallen op de grond. Julia schaamt zich dood maar een jongen naast haar staat te lachen.

'Zo stom dat ze hier alleen heen moest. Haar ouders behandelen haar altijd als een klein kind. En als het even niet zo goed uitkomt om een klein kind te hebben, is ze ineens groot.
Ze hoort nog steeds gegrinnik achter haar. Wat irritant. Niemand mag lachen terwijl ze zulke grote problemen op te lossen heeft. En trouwens, hoe kan iemand lachen in dit gekkenhuis? Verontwaardigd kijkt ze om. De grijnzende krullenbol staat er nog steeds. Hij is ongeveer even oud als zij.
Hij knipoogt en kijkt als een kleuter die moet lachen om het woord 'scheet'. 'Het is net een grappig toneelstuk', zegt hij.
Julia vindt het allesbehalve grappig en kijkt hem boos aan.
Het gezicht van de jongen betrekt. 'Vind je het niet leuk?
Julia fronst. 'Ik voel me altijd een beetje onrustig hier, alsof ik elk moment kan worden aangevallen of beetgepakt.'
'Ha, dat is ook zo! Ach joh, je moet ernaar kijken als naar een toneelstuk of een film. Een eventuele aanval overleef je echt wel.''

De jongen met de krullen heet Ben, zijn zusje Merel woont ook sinds kort op Eikenstein. Julia is nu best wel blij dat ze aanspraak heeft.
Merel is een mongools meisje. Ze is gek op het fietsen door het bos en als ze vogels ziet gaat ze helemaal uit haar dak vertelt Ben. Daardoor komt ook het idee op om te gaan fietsen met Merel en Emmy, buiten staan heel grote driewielers waar je met z'n tweeën op kunt. Julia mag niet met Emmy fietsen van haar moeder, maar zij is er vandaag niet...
Stiekem glippen ze weg met de twee meisjes. Maar echt slim is dat niet. Emmy poept in haar luier en Merel loopt weg. En als ze het allemaal zelf proberen op te lossen, komen ze alleen nog meer in de problemen. Het is echt één grote rampdag, of toch niet?

De schrijfster heeft in werkelijkheid ook een zus met een verstandelijke handicap maar het verhaal zelf is verzonnen.
Ondanks dat zullen Julia's gevoelens wel dicht bij de werkelijkheid komen. Julia is soms boos omdat ze geen gewone zus heeft of omdat Emmy juist dié handicap heeft. Er zijn ook 'leuke' gekken volgens haar, waar je mee kunt lachen en spelen. Waarom is Emmy autistisch en kun je helemaal geen contact met haar krijgen, het is gewoon niet leuk om zo'n zus te hebben waar je niets mee kunt...  Toch leert Julia deze dag veel, o.a. van Ben, en ze ziet eveneens dat Emmy wel degelijk gevoelens heeft ook al kan ze die niet uiten.
De schrijfster wil af en toe wel een beetje teveel uitleggen. Een bepaalde functie van een rolstoel (hoe je een steuntje kan maken om je been op te leggen) wordt uitvoerig beschreven. Ook het duimenwrijven van Emmy wordt meerdere keren beschreven.
Over het einde van het verhaal twijfel ik nog, het lijkt me een beetje onwaarschijnlijk zoals Julia geholpen wordt door Merel. Maar het is een boek voor jongeren dus wellicht is dat uitleggen wel nodig en is de afloop voor kinderen juist geweldig.
Al met al is het wel een spannend verhaal geworden en krijg je  een redelijk goed inzicht over hoe het voor kinderen met een gehandicapt broertje of zusje moet zijn om met deze kinderen om te gaan. Ouders besteden soms te weinig aandacht aan het geestelijk gezonde kind omdat het broertje of zusje nu eenmaal veel aandacht vraagt. Dat kan wel eens moeilijk zijn en soms moet er aan de bel getrokken worden zodat beiden, zowel kind als ouder, weer even alles opnieuw bekijken. Kinderen worden groot en kunnen meer verantwoording aan en/of meer begrijpen, dat ontdekken de ouders van Julia ook.

Dit is het eerste boek uit de Help! serie. In deze serie verschijnt binnenkort ook Help, mijn vader is een puber. Over een vader die ineens zijn haar anders laat knippen en strakke shirts gaat dragen. Ook vindt hij mama opeens saai. Zo begon het met Antons vaders ook, en zijn ouders zijn nu gescheiden...
Het derde boek in deze serie zal over een pleegbroer gaan, een veel te dikke en te eigenwijze pleegbroer. Je kunt nog meewerken aan dit boek. Heb je iets bijzonders meegemaakt met jouw pleegbroer of -zus of wil je weten hoe lastig of leuk een pleegbroer of -zus kan zijn en hoe dat voelt? Mail dan naar Dit e-mailadres is beschermd tegen spambots. U heeft Javascript nodig om het te kunnen zien. . Misschien dat jouw ervaring de schrijfster op nieuwe verhaalideeën brengt. Als dat zo is, komt je naam in het boek te staan.


ISBN 978-9044813449 Hardcover 71 pagina's Uitgeverij Clavis juli 2010 Vanaf 11 jaar

© Dettie, 6 augustus 2010

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Help, mijn vader is een puber
Fabien van Kempen

Sara gelooft haar ogen niet, zag ze nou dat hij cowboylaarzen aan had? Háár vader? Nog gekker wordt het als hij van de kapper komt met heel raar haar en een leren jack. Ze dacht dat die voor haar broer was, maar nee haar vader draagt dat jack.  Hij lijkt wel een puber! Hij koopt ook strakke T-shirts en haalt zijn motor onder het stof vandaan. Samen met de buurman Bert, de vader van Aaron, is hij elke avond bezig de motor weer aan de gang te krijgen. Papa vindt ook ineens mama saai en kan ze niet een keer naar de kapper en een ander kapsel nemen? Ze heeft altijd hetzelfde haar. Het is voor mama niet leuk allemaal en papa en mama hebben ook vaker ruzie.
Aaron, de buurjongen, waarschuwt Sara dat het bij zijn vader ook zo begon met rare kleren en raar haar en nu zijn zijn ouders  gescheiden en woont flitsende Mia bij hun. Mia is een gezondheidsfreak, ze is altijd met fitness bezig en ze eten altijd sla zegt Aaron. Ze is wel aardig maar mama is leuker vindt Aaron. Bovendien geeft het een hoop gesjouw, hij moet elke keer van alles van het ene huis naar het andere slepen. Heel lastig!
Sara schrikt heel erg, haar vader zal toch niet willen scheiden... Als hij besluit om samen met Bert naar de Ardennen te gaan en Sara opvangt dat er vriendinnen mee gaan weet ze dat er nu iets moet gebeuren...
Samen met Aaron verzint ze een plan maar echt goed pakt dat plan niet uit. Sara komt zichzelf nogal vaak tegen. En niet alleen zichzelf, maar ook een zakkenroller, een verdacht behulpzame man en een groep irritante blufpubers. Het zit niet mee, vindt Sara, al vindt Aaron juist dat alles meezit.

Sara's vader heeft duidelijk last van een midlifecrisis en het is behoorlijk grappig om te lezen hoe hij zich gedraagt. Natuurlijk is het niet leuk voor Sara die echt bang is dat haar vader weg gaat ondanks dat hij zegt dat hij dat absoluut niet zal doen. Waarom gaan er dan twee vrouwen mee naar de Ardennen? Waarom gaat mama niet mee? Aaron is best een goede vriend maar een jongen snapt niet echt alles vindt Sara. Ze mist haar vriendin Jolande heel erg, maar daar heeft ze ruzie mee, die deed zo raar, ze wilde niet meer zwemmen en praatte ineens over jongens... niets aan. Maar Sara ontdekt dat zij (en haar lijf)  aan het veranderen is, zou Jolande daar ook last van hebben gehad? Zou ze daarom zo raar hebben gedaan?

Van deze schrijfster heb ik ook het eerste deel uit de 'Help' serie gelezen, getiteld Help, mijn zus is gek. Dat was al een bijzonder verhaal maar dit verhaal vind ik persoonlijk beter. Dit verhaal loopt beter en het is geloofwaardiger geschreven. Natuurlijk zal in het echt niet alles wat Sara overkomt, gebeuren maar de schrijfster heeft het zo vertelt dat het eventueel wel zou kunnen.
Het leuke aan dit boek is dat zowel vader als dochter aan het 'puberen' zijn. Allebei willen ze dingen anders hebben, allebei weten ze niet hoe ze het aan moeten pakken en allebei ploeteren ze maar door. Alleen heet het bij de een midlifecrisis en bij de ander puberteit.

Op haar website vermeldt de schrijfster dat deel 3 zal gaan over een meisje met een pleegbroer en gaat 'Help, mijn broer is voor altijd' heten.
Weet jij hoe het is om een pleegbroer of zus te hebben? Je kunt je ervaringen naar Fabien van Kempen mailen, het mailadres is: Dit e-mailadres is beschermd tegen spambots. U heeft Javascript nodig om het te kunnen zien. Dit e-mailadres is beschermd tegen spambots. U heeft Javascript nodig om het te kunnen zien.

De schrijfster zegt:

"Misschien breng je me wel op ideeën en kan ik het in mijn boek gebruiken. Dan komt je naam in het dankwoord te staan.
En waar moet deel 4 over gaan? Weet jij een onderwerp waar je graag eens een boek over zou willen lezen, dan kun je dat ook naar me mailen."

Doen!

Zie ook: http://www.fabienvankempen.nl

ISBN 9789044814088 Hardcover 96 pagina's Clavis september 2010
Leeftijd 11+ 

© Dettie, 7 november 2010

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Help, mijn broer is voor altijd
Fabien van Kempen

Tja, ik weet het niet met de boeken van Fabien van Kempen. Dit is het derde boek dat ik van haar lees en wat het precies is weet ik niet maar echt overtuigend zijn haar verhalen niet. De schrijfster kaart onderwerpen aan die voor een kind vrij veel impact kunnen hebben. Zo schreef ze over een meisje met een geestelijk gehandicapt zusje en een boek over en vader en dochter die allebei aan het 'puberen' zijn. Alleen heet het bij de vader midlifecrisis. Het boek 'Help, mijn broer is voor altijd' heeft als onderwerp hoe het is om een pleegkind in huis te hebben. Drie boeken over pittige onderwerpen die, als ze goed geschreven zijn, een kind inzicht kunnen geven en eventueel verder kunnen helpen. Maar dan moet het verhaal niet het onderwerp gaan overheersen en dat gebeurt in dit laatste boek wel.

In 'Help, mijn broer is voor altijd' lezen we dat Vicky's ouders regelmatig een kind uit een probleemgezin opvangen. Deze keer is het Dinos die de zolderkamer betrekt. Dinos is een zwijgzame, stugge jongen en Vicky vindt hem helemaal niets. Dinos zit altijd op zijn kamer stiekem te snoepen en hij vindt haar konijnen maar duffe beesten. Tot overmaat van ramp dreigt Dinos heel lang bij hun te blijven wonen.  Tot ergernis van Vicky vindt Tessa, Vicky's vriendin, Dinos wél leuk en lekker mysterieus.
Vicky's ouders zeggen dat ze geduld moet hebben met Dinos maar dat heeft Vicky al zo vaak gehad met de pleegkinderen. Met Liz, het vorige meisje dat in huis was, liep het verkeerd af. Ze had gelogen en Vicky's spullen gestolen.

Vicky heeft haar eigen 'pleegzorgbureau', ze vangt konijnen op die mensen niet meer willen verzorgen maar nu is het zwarte konijn, Wellington, weg. Dinos denkt dat de slangenman hem heeft. Vicky lacht hem uit, een slangenman! Ja hoor... Maar dan leest ze op de site van de plaatselijke krant dat de slangenman echt bestaat!  Vicky denkt echter nog steeds dat Dinos haar konijn gepikt heeft, hij heeft vroeger ook al iets gedaan... Als Dinos er achter komt dat Vicky hem verdenkt, neemt hij haar mee naar de straat waar de slangenman woont. Misschien gelooft Vicky dan dat hij niets met het verdwijnen van het konijn te maken heeft. Deze actie maakt dat ze in een vreemde situatie terecht komen waar vriendin Tessa ook bij betrokken raakt.
Het verhaal draait in feite meer om de verdwenen konijntjes en wat daar eventueel mee gebeurd is dan om pleegouderschap. Het avontuur is redelijk spannend maar ook vrij ongeloofwaardig. De manier waarop de kinderen de slangenman benaderen is vooral door de ondertekening bijna te kinderachtig om serieus genomen te worden. (Een van de ouders in het boek maakt daar overigens ook een opmerking over, waarom dan geen andere naam gebuikt?)
Met de afloop van het verhaal heeft de schrijfster het zich wel makkelijk gemaakt, alle eindjes worden liefelijk aan elkaar geknoopt, het briefje van Liz maakt het eind zelfs héél erg zoetig, als in een sprookje... en ze leefden nog lang en gelukkig. Er rammelt iets aan de verhalen van Fabien van Kempen, waarschijnlijk zit het hem in het willen vermengen van feiten en fictie die steeds niet goed op elkaar afgestemd raken.
Pleegkind Dinos had in dit verhaal net zo goed de buurjongen kunnen zijn. Het pleegouderschap of hoe het is om een pleegkind in huis te hebben komt nauwelijks ter sprake.
Jammer, het onderwerp pleegbroer of -zus is boeiend genoeg om daar een goed verhaal omheen te schrijven, maar dat heeft de schrijfster niet gedaan. Het is gewoon een avontuur met drie kinderen waarvan er één toevallig een pleegkind is.

ISBN9789044815146 Hardcover 103 pagina's Uitgeverij Clavis juni 2011
Vanaf 11 jaar

© Dettie, 26 juni 2011

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER