Tineke Honingh

https://www.tinekehoningh.nl

Het (on)gewone verhaal van Bo (en Tom)
Tineke Honingh

Ik knipte het licht aan. Als ik iets had geleerd van de afgelopen

Eerste Keren, dan was het toch wel dat mijn lijf me zomaar in de

steek kon laten. Mijn arm deed waar hij zin in had, mijn mond

kon woorden weigeren, mijn benen waren onbetrouwbare

onderdanen. Daarom zwoer ik bij een goede voorbereiding.

Aan het woord is de twaalfjarige Bo. Na de verhuizing in de zomervakantie van de stadswoning naar de boerderij is het haar eerste schooldag. Ze ziet er tegenop. Hoe zullen haar klasgenoten reageren? Een nieuwe klas is sowieso al eng maar helemaal als je een bochel, een krom linkerbeen en een klauwhand hebt, spastisch bent en in een elektrische driewieler rijdt (die door Bo Herman de Derde genoemd wordt).

In de vakantie had juf Elske haar de klas al laten zien dus Bo wist waar ze moest zijn. Dat was wel handig. Toch aarzelt Bo bij de fietsenstalling.

"Moest ik al naar de klas gaan? Dan keek natuurlijk iedereen naar me tot de les zou beginnen.
Ineens wilde ik dat Fenna (haar zus) mee was. Zij was gewoon naar binnen gegaan. Dat kon ze heel goed: net doen alsof wij de enigen op de wereld waren. Ik was daar slecht in en dat kwam door alle niet-kijkers. Niet-kijkers vonden mij net zo zielig als helpers, alleen probeerden ze te doen alsof ik normaal was, door heel nadrukkelijk niet naar me te kijken. Wat daardoor hopeloos mislukte natuurlijk. [...] Ach, kijk nou, een gehandicapte, zeiden de zogenaamde niet-kijkende ogen."

In de klas stelt Bo zich met veel moeite voor, want praten gaat haar ook niet makkelijk af, en natuurlijk is één jongen, Pelle, daarom aan het lachen. Maar dat is Bo wel gewend. Zo gaat het altijd. Ze krijgt een plek aangewezen naast Tom, hij moet haar helpen van juf Elske. Bo is daar niet blij mee. "O, hoera... Gewone helpers waren al irritant, maar nu kreeg ik een verplichte helper. Die moet ik maar gauw uit de droom helpen."

Maar ze vergist zich in Tom. Hij is niet als de helpers en niet-helpers. Hij vertelt haar dat de juf gemeld had dat ze gehandicapt is en dat hij op google heeft gezocht naar haar 'ziekte' cerebrale parese. Hij vraagt haar wat er gebeurd is bij haar geboorte en nog veel meer en zo ontstaat er een gewoon gesprek wat Bo eigenlijk heel prettig vindt.

We lezen in het volgende hoofdstuk de gedachten van Tom, die eveneens een aardig rugzakje mee te dragen heeft. We komen zo ook te weten dat de hulp aan Bo een taakstraf is, anders zou Tom geschorst worden van school. De hoofdstukken waarin Tom en Bo aan het woord zijn, wisselen elkaar onregelmatig af. Bo blijft het hoofdpersonage. Het verhaal is voornamelijk door haar ogen verteld.

Door het slechte praten is Bo uitgegroeid tot een observeerster, ze ziet veel en houdt haar gedachten en invallen bij in schriften, die allen zwart zijn. Ze heeft dan ook altijd een schrift bij zich, ze kan niet zonder. Elke vrijdag op haar thuisblijfdag bespreekt ze met haar vader haar aantekeningen. Maar één schrift is rood en die is geheim, niemand weet daarvan, daarin staan haar allerintiemste gevoelens, die zijn van haar, dat mag niemand weten. Je zou denken dat het over verliefd zijn gaat of iets dergelijks maar als we uiteindelijk de inhoud van dat schrift te weten komen dan breekt je hart.

De taakstraf van Tom blijkt erg goed uit te pakken voor deze twee gekwetste jonge mensen. De altijd op haar hoede zijnde Bo en de uiterst gevoelige Tom voelen elkaar haarfijn aan. Ze begrijpen elkaars eenzaamheid, want eenzaam zijn ze, zonder dat ze dat aan elkaar durven, willen of kunnen vertellen. Deze aanvankelijk afwerende houding van beiden verandert in een voorzichtige, ontroerende vriendschap, waardoor af en toe de tranen in je ogen springen. Je voelt dat deze twee lieve mensen elkaar geen verdriet willen doen en ervaart dat ze heel voorzichtig steeds meer hun kwetsbaarheid aan elkaar durven te tonen. En dat heeft de schrijfster op een prachtige manier weten te verwoorden.

Misschien júist omdat Tom het nodige te verduren had, heeft hij geen medelijden met Bo. Integendeel! Ze moet maar eens wat lef krijgen! Langzamerhand wint Tom haar vertrouwen, Bo voelt dat hij haar écht wil helpen en niet omdat ze zielig is of gehandicapt. Maar dan gebeurt er iets waardoor de liefdevolle vriendschap en vertrouwen uiteen spat... en of het nog te repareren valt, is een enorm grote vraag.

Het is een boek dat je bijblijft, een jeugdboek dat alles in zich heeft om een klassieker te worden... Prachtig!

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 10-12 jaar

Tineke Honingh