Tom Moorhouse

De lokroep van de rivier
illustraties: Simon Mendez
tekst: Tom Moorehouse

Het water was grijs en het water was kalm. Sylvan en zijn broer en zussen lagen gezellig met hun poten alle kanten op tegen elkaar aan, en hij was de eerste die wakker werd. Hun ademhaling maakte hem weer slaperig, ook al kroop het licht de tunnel en de kamer in en bracht het de geur van de ochtend mee. Hij gaapte. Hij deed zijn ogen open. Hij grinnikte. Vandaag was het dan zo ver. Eindelijk.

Sylvan is een jonge woelrat en die dag mag hij eindelijk zijn hol verlaten om de grote wijde wereld te ontdekken. Eindelijk zal hij Sinethis, de grote rivier, zien. Sintethis waar hij al zoveel over gehoord heeft. Zijn broer Orris en zusjes Fern en Aven hoeven nog niet zo nodig maar Sylvan voelt de roep van het water. "Ze geeft ons een schuilplaats in haar water en holen" is wat moeder altijd over Sinethis zegt. Sylvan weet dan nog niet hoe vaak hij later haar woorden zal herinneren...

Er gaat namelijk een gerucht dat er een nieuw gevaar is voor de zangers, zoals de woelratten genoemd worden. 'Een verschrikking die zich 's nachts laat zien.' De woelratten zijn waakzamer dan anders, steken eerst hun neus de lucht in om te ruiken of het gevaar in de buurt is. Maar helaas, moeder valt toch ten prooi aan het gevaar en nu moeten haar jonge kinderen het alleen zien te redden. Sylvan neemt, als oudste, de leiding. Hij moet wel of hij wil of niet. Mevrouw Valera is er als de kippen bij om het territorium van hun moeder in te nemen, maar Sylvan weet haar voorlopig nog weg te houden. Later hoeft dat niet meer want ook mevrouw Valera wordt slachtoffer van het gevaar.
Het kan zo niet langer. Sylvan en zijn broer en zusjes zijn te klein en te jong om zich goed te kunnen verdedigen. Ze moeten weg... ver weg van het gevaar, maar waarheen?

Sylvan vraagt raad aan Sinethis, ook al is hij boos op haar. Zij moeder had hem namelijk vertelt 'We zijn rivierzangers, het watervolk, kinderen van de grote rivier. Soms vraagt de rivier een offer' en vlak voor haar 'verdwijning' had zijn moeder zichzelf aangeboden als offer... zodat haar kinderen alles zouden overleven. Maar in het geluid van de rivier, klikt toch het antwoord, Sinethis zegt: "Ga met mijn stroom mee. Wees zoals ik. Geef mee, maar wees sterk, snel en onverzettelijk. Ga met mijn stroom mee. Je moet zwemmen, en vechten. Maar ga met mijn stroom mee. Dit is mijn weg."

En dat gebeurt. Sylvan weet de anderen te overtuigen en ze gaan op pad. Sinethis krijgt gelijk, de reis naar een veilig gebied is lang en zwaar...
Gelukkig komen ze Fodur, de enorm lieve, grappige bruine rat tegen die besluit met hen mee te reizen. Hij is hun grote beschermer én grote hindernis...

De schrijver is een Britse ecoloog en woelrattenonderzoek is zijn specialisatie. Dat is goed te merken in dit verhaal. Hij weet zich zo in te leven in het leven van de vier woelratten dat alles heel natuurlijk aandoet. We begrijpen onmiddellijk waarom de rivier zo belangrijk is, we voelen gelijk mee hoe moeilijk het is om een kaal veld over te steken, we snappen hoe belangrijk het is om geurvlaggen af te zetten. De woelrattenwereld wordt even onze wereld terwijl het ook weer zo anders is. Dit alles weet Tom Moorehouse prachtig invoelend te verwoorden.

Bij het verhaal staan op elke pagina vrij realistische zwart-wit afbeeldingen en voor deze ene keer ben ik het met de keus voor zwart-wit eens. Afbeeldingen in kleur zouden te lief en te sprookjesachtig zijn, dat past niet bij dit spannende avontuur. Hoewel dit boek zeer goed als 'stand alone' te lezen is, ligt gelukkig deel twee al klaar, want ik wil eigenlijk nog helemaal geen afscheid nemen van deze dappere woelratten en die geweldige Fodur. Fantastisch boek, grote aanrader!

Zie ook het inkijkexemplaar

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 6-9 jaar

Tom Moorhouse