https://sunnaborghuis.nl

https://www.evafromadam.nl

Dikke Vik en Vieze Lies lachen om de liefde
illustraties: Eva van Aalst
tekst: Sunna Borghuis

Dikke Vik en Vieze Lies trekken dagelijks met elkaar op. Ze voelen zich  heel erg op hun gemak als ze bij elkaar zijn. 'Vik vindt nooit iets gek van mij. Daarom zijn we ook vrienden,' vertelt Lies (de ik-verteller) ons. Ze houden alle twee ook helemaal niet van flauwekul en daarom vieren ze geen Valentijnsdag. Toch laat Vik op Valentijnsdag een hart van chocola aan Lies zien.

'Het is toch niet voor Valentijn, hè? voeg ik. We hadden juist de dag ervoor nog gezegd dat we daar niet aan deden. Omdat je dan op iemand op wie je verliefd bent een cadeautje geeft. Wat een onzin. Ik krijg elke dag kauwgom van Vik en we zijn niet verliefd.'

'Natuurlijk is het geen Valentijnscadeau,' verzekert Vik, het lag gewoon bij hem op de mat. Hij dacht dat het van Lies kwam. Ze lachen erom en eten samen lekker elk een helft op en dat was Valentijnsdag, tenminste, dat dachten ze...

Eenmaal op school zit Merel te pronken met haar cadeautjes. 'Merel is het mooiste meisje van de klas en alle jongens zijn verliefd op haar. Behalve Vik geloof ik.' meldt Lies ons. Maar toch schrikt ze als ze kauwgom tussen de cadeautjes van Merel ziet liggen. Zou Vik dan toch op Merel zijn? Maar gelukkig is het andere kauwgom...  En nog is het Valentijn'gedoe' niet over want ook de juf besteed er aandacht aan. Van Lies hoeft dat allemaal niet zo. Het is veel interessanter dat er kermis in het dorp is, misschien dat de tot nu toe onbekende vader van Lies daar werkt! Want dat hij op de kermis werkt is het enige dat ze van hem weet.

Maar de anders zo trouwe Vik heeft tòch andere dingen aan zijn hoofd... Tot de stomme verbazing van Lies kiest hij de mooie Merel als hulpje uit als hij op school het aquarium mag schoonmaken. Dat heeft Lies nog nooit meegemaakt. Tot haar grote schrik ontdekt ze ook nog dat Vik ineens andere kauwgom gebruikt, dezelfde als Merel had gekregen! Een klein jaloers angeltje steekt in haar hart.

Helaas, ook ná Valentijnsdag is Vik druk met Merel, hij gaat zelfs mee naar haar huis! Lies heeft het er maar moeilijk mee, ze mist haar vriendje met wie ze altijd alles deelt en Merel is wel mooi, maar ook saai... Toch draagt Lies haar hart wel op de goede plek, ze gunt het Vik ook. En als ze naar de kermis gaat en een jongen uit haar klas tegenkomt blijkt hij ook erg leuk. Maar kan hij net zo goed mee helpen zoeken naar haar vader als Vik? Haar moeder heeft wel vertelt hoe hij eruit ziet en wat zijn voornaam is, maar veel meer weet ze niet. Vik zou vast goede ideeën hebben gehad...

Opnieuw een heerlijk boek over dit leuke tweetal. Ze zijn heel goede vrienden met een klein beetje meer. Ze hebben dat speciale wat heel goede vrienden hebben. Het is aandoenlijk om te lezen hoe hard Lies haar best doet om over haar licht jaloerse gevoelens heen te komen.
Daarnaast is het gewoon een heel gezellig, vrolijk verhaal dat heel vlot en makkelijk wegleest. Eva van Aalst heeft er ook nog eens erg grappige, kleurige afbeeldingen bij gemaakt waardoor het boek nóg leuker wordt.

Dit is, het zelfstandig te lezen, deel 3 van de serie over Dikke Vik en Vieze Lies. Hopelijk verschijnt er gauw weer een nieuw deeltje over dit leuke stel. Het is puur genieten.

ISBN 9789025770457 | Hardcover | 112 pagina's | Uitgeverij Gottmer | januari 2019
Leeftijd 8+

© Dettie, 10 april 2019

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Dikke Vik en Vieze Lies worden vrienden
illustraties: Eva van Aalst
tekst: Sunna Borghuis

Stom.
Dat was ik dacht toen ik Vik zag.
Een stomme jongen met lang haar en ronde wangen.
Daarna dacht ik: tieten
Dat kwam door Bram, die naast me zat. Hij zei hardop 'tietuh' toen Vik voor de klas stond. [...]
Het was waar wat Bram zei. Vik had twee heuveltjes onder zijn T-shirt. [...] Niemand in onze klas had borsten. [...]
Vik was de eerste jongen met borsten die ik ooit had gezien. Ik vond hem daarom nog stommer.

Op de bijgaande afbeelding zien we een beetje sullige jongen met zijn handen in zijn broekzakken die heel relaxt de kaart van Nederland staat te bekijken. Die 'stomme' Vik is die dag voor het eerst in de klas van Lies. Op weg naar huis blijkt, tot ergernis van Lies, dat Vik dezelfde kant als haar op gaat. Ze heeft helemaal geen zin om hem in te halen, maar Vik loopt zo sloom dat ze wel moet. Ze zegt niets. Hij ook niet. 'Stom joch' denkt Lies.

Maar even later is ze wel blij dat Vik in de buurt is want op het geitenlandje ziet ze iets wat ze wel een beetje griezelig vindt. De 'slome' Vik is dan haar grote hulp. Hij blijft heel rustig en weet precies wat hij moet doen. Daarna lopen ze naar de vader van Vik, die eigenaar is van de plaatselijke kroeg. Zijn vader weet en kan alles volgens Vik. Lies vindt het wel spannend en leuk om naar het café te gaan, bovendien krijgt ze gratis een lekkere tosti van Viks vader!

Er ontstaat een voorzichtige vriendschap tussen 'dikke' Vik en 'vieze' Lies zoals die akelige Bram haar soms noemt. Maar die vriendschap wordt soms wel op de proef gesteld. Lies wil namelijk liever een hartsvriendin en ze hoopt maar steeds dat de prachtige, sierlijke Merel dat wil zijn, maar Merel stelt haar keer op keer teleur met haar vreemde gedrag. Vik niet ...

En zo begint Dikke Vik langzamerhand toch een plaatsje in het leven van Vieze Lies in te nemen. Lies ontdekt dat ze de rustige 'slome' Vik dingen toevertrouwt die ze aan anderen nooit verteld heeft. Maar toch schaamt ze zich ook een beetje voor hem, hij is zo traag en zijn broek zakt altijd af tot voorbij zijn bilspleet! Iedereen in de klas lacht erom en dan doet Lies maar mee. En dan schaamt ze zich weer dat ze dat deed. Het is verwarrend. De ene keer wil ze wel vrienden met hem zijn, de andere keer niet.  Maar het is wel steeds Vik die de leuke ideeën en goede oplossingen heeft ... Het leven van Lies is er intussen een stuk leuker en minder eenzaam door geworden (moeder werkt elke dag) en uiteindelijk worden Dikke Vik en Vieze Lies echte vrienden.

Sunna Borghuis - o.a. bekend van de boeken Scheetjesles- en Het poepkasteel en andere voorleesverhalen over de bende van vier - heeft naar mijn mening met dit boek haar tot nu toe beste boek geschreven. Ze verwoordt de aantrekkingskracht en afkeer die Vik op Lies uitoefent op een uitstekende, humoristische en invoelende manier. En Dikke Vik is de jongen die we allemaal wel kennen. De vriendelijke, bedeesde jongen die goedmoedig alles bekijkt maar zich niet weg laat treiteren. Hij is de vriend die niet opvalt maar er wel altijd is als het nodig is. Hij is uitstekend neergezet door Sunna Borghuis. Lies is een leuke vlotte meid, die eigenlijk vooral gezelligheid zoekt en ook dat wordt mooi verwoord door de schrijfster .
De afbeeldingen van Eva van Aalst zijn levendig en kleurrijk en geven op een grappige manier precies de situaties uit het verhaal weer.
Kortom, deel 1 van deze nieuwe serie is me goed bevallen!

Lees de eerste twee hoofdstukken

ISBN 9789025761615 | Hardcover | 102 pagina's | Uitgeverij Gottmer | juni 2017
Leeftijd 8+

Dettie, 7 augustus 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Scheetjesles
en andere voorleesverhalen
over De bende van drie vier
illustraties: Harmen van Straaten
tekst: Sunna Borghuis

Dertig verhalen over de tweeling Mies en Jet, hun broertje Kees en papa die we al kennen als 'De bende van vier' uit het boek Het poepkasteel en andere voorleesverhalen. Daarin lazen we dat papa kunstenaar is en daardoor overdag altijd thuis is, mama heeft het heel druk met haar werk op kantoor en komt vaak later thuis en moet soms zelfs in het weekend werken. Voor de kinderen is het wel leuk dat papa voor hun zorgt want bij papa mag en kan bijna alles.

Ook in dit boek verzint hij weer de gekste dingen zoals het onderwerp voor de spreekbeurt van Kees. Houd een spreekbeurt over scheetjes laten bedenkt papa, daar heeft nog niemand het over gehad! Mama vindt het een idioot idee maar Kees vindt het geweldig. En ja, hoor als het mama toch gelukt is de eerste spreekbeurt van Kees in de klas bij te wonen kan ze wel door de grond zakken van schaamte. Kees vertelt over scheetjes en wat voor geluid ze maken. De klas en zelfs de juf doet vrolijk mee. Maar het allerergste moet nog komen... mama laat ook scheetjes vertelt Kees, scheetjes die je niet hoort maar dat zijn wel de vieste, want die stinken het ergste!
Arme mama...

En zo denk je wel vaker arme mama, want mama komt heel vaak in een enorme troep thuis en is altijd de spelbreker, de nette hardwerkende vrouw die al die gekke spelletjes die haar man verzint niet echt kan waarderen. Zoals de keer dat ze thuiskwam en het in de keuken een enorme troep was en de kinderen buiten in hun blootje in de regen stonden te dansen. Ze was al zo moe van de hele dag hard werken en dan ook dit nog... Ze hadden chocoladefabriek gespeeld vertelde papa blij en waren vies geworden.
Maar toch missen de kinderen mama altijd. Ze vinden het het leukst als mama gewoon thuis eet en hun naar bed brengt of welterusten komt zeggen.
Dat het niet altijd kan snappen ze ook wel, vooral als opa heel erg ziek wordt, dan moet mama natuurlijk heel veel naar opa toe. Soms mogen de kinderen mee en ook daar maken ze er weer een klein feestje van en opa vindt het prachtig. Maar op een dag hoeven ze niet meer naar opa, want opa is naar de hemel.

Een andere keer hebben de kinderen en papa weer veel plezier zoals de keer dat ze billenkoek verkopen op de vrijmarkt of samen met papa een nieuwe auto gaan uitzoeken. Het is een boek met een lach en een traan. Meestal zijn de verhalen heel grappig en vrolijk en ook de dood van opa wordt niet heel zwaar en akelig gebracht.
Enkele verhalen kwamen me wel heel bekend voor en dat kan kloppen, een aantal stond al in Het poepkasteel...
Toch zou ik voor een volgend boek over 'De bende van vier' wel willen pleiten voor mama, zij wordt steeds wel erg stijfjes, saai, zeurend en vervelend afgeschilderd. Dat mag best wel eens wat leuker, het wordt bovendien wel erg voorspellend hoe mama zal reageren of reageert op de streken van papa en haar kinderen.
Bij de verhalen staan opnieuw geweldige afbeeldingen van Harmen van Straaten, hij weet de sfeer zoals altijd feilloos weer te geven.

Kortom, leuke verhalen maar op een gegeven moment wordt het een beetje veel van hetzelfde vanwege de vaak 'zure' reactie van mama. Je zou papa bijvoorbeeld ook af en toe wel eens, als verrassing, serieus willen zien in plaats van de eeuwige clown ofwel het vierde kind in huis. 
Maar het boek is natuurlijk geschreven voor kinderen en zij zullen enorm genieten van de verhalen,  juist vanwege de scheetjes en de gekke invallen van papa. Daarom toch een aanrader.

ISBN 9789025753245 Hardcover 192 pagina's Uitgeverij Gottmer oktober 2013
Leeftijd 6+

© Dettie, 26 december 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER