Pieter Koolwijk

Missie afbreken
Illustraties Linde Faas
Tekst Pieter Koolwijk

Nadat de lieve, enthousiaste, meelevende, kleurige, flitsende Gozert zowel Luna als Ties er weer helemaal bovenop heeft weten te helpen, merkt hij dat ze hem niet meer zo nodig hebben. Dat doet zeer want hij houdt zoveel van 'zijn' mens Ties. Alles is goed als hij maar bij Ties is. Als Ties hem roept dan laat Gozert alles vallen en móet hij naar hem toe.
Maar Gozert heeft Ties zo geholpen dat hij het nu eigenlijk wel alleen redt.

Ties is de enige die Gozert kan zien, Luna de enige die Gozert kan horen. Maar als zij te druk zijn met hun nieuwe leven en vrienden, wat voor nut heeft Gozert dan nog? Ze willen zelfs niet eens meer op de missies die Gozert altijd bedacht.
De arme Gozert voelt en ziet dat zijn bruisende, flitsende bubbel die altijd om hem heen hangt, langzamerhand minder helder wordt. Hij vraagt zich af, wat is hij eigenlijk zonder zijn mens?

Als hij weer eens in zijn eentje rondvliegt ontdekt hij Wes. Wes is zijn mens kwijt, hij is nu helemaal grijs, alle kleur is verdwenen, alleen als Ties met hem praat, zie je de kleurige Wes weer verschijnen. Gozert vindt het verschrikkelijk Wes zo te zien en is heel bang dat hij ook als Wes zal eindigen. Dat nooit! denkt hij.

Het is ontroerend om te lezen hoe Gozert worstelt met zichzelf. De ene keer is hij de oude, kleurige, vrolijke, altijd vol plannende zitten Gozert, en valt er heel veel te lachen, de andere keer is Gozert een schim van zichzelf. Hij gaat zich steeds meer afvragen wat hij nu eigenlijk is. Is hij een geest? Een spook (neeee), maar wat is hij wel?
De enige met wie hij daarover kan praten is Wes. Die geeft wel antwoord op alle vragen van Gozert maar daar word je niet vrolijk van. Wes heeft het opgegeven, het is zoals het is. Maar Gozert houdt teveel van alles en iedereen, hij is zo enthousiast over alles. Maar toch... die vragen, die twijfel...

Gelukkig zijn Ties en Luna en nog veel meer mensen er wel. Mensen die ondanks de onzichtbaarheid van Gozert toch veel van hem houden.
Heel langzaam leert Gozert daardoor wat hij is en dat hij er wél toe doet, maar dan op een heel andere manier dan de mensen gewend zijn.

Dit is helaas het laatste boek rond Gozert. Het kostte me moeite om het te gaan lezen omdat je geen afscheid wil nemen van die fijne Gozert. Linde Faas maakte met haar afbeeldingen Gozert helemaal levend voor je. En Pieter Koolwijk wist aldoor de juiste toon te raken waardoor je enorm mee kon leven met alle problemen rond Ties en Luna waarbij Gozert de levenslustige, fantasievolle, verbindende factor was. Je ging van Gozert houden, je wilt hem niet kwijt, maar toch is uiteindelijk de afsluiting helemaal goed... Om met Gozert te spreken, helemaal precies goed.

Dag lieve Gozert, ik ga je missen!

ISBN 9789047713869 | Hardcover | 264 pagina's | Lemniscaat | 12 mei 2023
Leeftijd 9+

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

De trollen van Leif
Illustraties: Linde Faas
Tekst: Pieter Koolwijk

Ravna (8) is een stoere Vikingdochter:

'Alles aan haar was sterk. Haar armen bijvoorbeeld. Met de kleine bijl die aan haar riem bungelde, hakte ze in korte tijd een boom om. Maar ook de woorden die uit haar mond kwamen, waren zelfverzekerd, krachtig en doelgericht. Zelfs haar gedrag was ijzersterk. Ze leek nooit een foutje te maken of te twijfelen over haar beslissingen. Ravna mocht dan nog jong zijn, mensen luisterden naar haar."

Leif, haar oudere broer, is precies het tegenovergestelde. Leif is dun, onzeker en een echte slapjanus. "Waar Ravna een en al kracht uitademde, leek Leif ieder moment in elkaar te storten." Leif is na de dood van opa de skald van het dorp. Hij zou voortaan de volksverhalen vertellen en de liedjes zingen. Er is alleen één probleem, Leif kan niet zingen en is veel te onzeker om verhalen te vertellen.
De dorpsbewoners lachen hem zelfs uit, zijn ouders zetten hem voor gek en Ravna schaamt zich rot voor haar nutteloze, irritante flapdrol van een broer.

Hun ouders zijn de leiders van het dorp en daarom moeten de bewoners naar Ravna luisteren als zij, zoals elk voorjaar, op plundertocht gaan.
Ravna vindt de baas spelen niet zo heel moeilijk. Maar wat ze wel lastig vindt, is hoe haar broer zich gedraagt. Hij loopt maar in het rond met zijn stomme trollenboek die hij van opa gehad heeft en nóg erger is dat hij vertelt dat de bomen de haren van de trollen zijn of van slag is als mensen gaten hakken in een grot. Dat is het hoofd van een trol roept hij dan verschrikt. Hij zorgt zelfs voor de trollen en brengt ze eten, maar niemand heeft ze ooit gezien.

Hun dorp kan niets gebeuren zegt Leif ook, want als er gevaar dreigt zullen de trollen helpen. Ravna moet hem vertrouwen zegt hij keer op keer.
Maar Ravna lacht hem uit en kan niet uitstaan dat haar broer zulke onzin uitkraamt. Zij snapt niet dat ze zo'n mislukkeling van een broer kan hebben.

Zoals vaak in de boeken van Pieter Koolwijk is de hoofdpersoon een kind dat moet knokken om serieus genomen te worden. Leif is niet lastig, doet niemand kwaad, maar niemand wil naar hem luisteren. Het enige wat hij vraagt, is of zijn zus en de andere mensen hem willen vertrouwen. Hij weet wat hij ziet, hij weet wat hij zegt. Maar hoe vaker hij het over trollen heeft, hoe harder hij bespot wordt. Totdat...

Wat ik in dit boek mis is het invoelend vermogen en de fijngevoeligheid die Pieter Koolwijk in de boeken zoals Gozert en Luna wel toont. In die boeken worden de kinderen en hun eigenheid bijna levend. Maar Leif en vooral Ravna blijven in dit boek voornamelijk platte karakters.
Misschien valt het tegen omdat dit keer het boek is opgebouwd uit in elkaar overlopende verhalen die elk met een onvriendelijke zin over Leif eindigen. Pas later verandert die negativiteit. Ook het feit dat een achtjarig meisje het voor het zeggen heeft in een stoer Vikingdorp doet afbreuk aan de geloofwaardigheid.

De afbeeldingen van Linda Faas zijn wel opnieuw een prachtige aanvulling op het Vikingverhaal en kinderen zullen het vast een heel leuk en spannend boek vinden maar persoonlijk ben ik deze keer minder gecharmeerd van het verhaal. Mogelijk omdat het boek geïnspireerd is door de verslagen, foto's en beelden die de in Noorwegen wonende Linde Faas toonde. Die inspiratie heeft Pieter Koolwijk helemaal niet nodig, zijn eigen fantasie is goed genoeg, zelfs beter! Ik kijk dan ook uit naar het derde deel rond de personages Gozert en Luna.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Luna
Pieter Koolwijk

Met Luna hebben een aantal kinderen in het boek Gozert al eerder kennisgemaakt. Zij was namelijk het meisje waar Ties in Huize Hoopvol als een blok voor viel. Zij heeft hem als het ware gered, dankzij haar is hij geen zombie geworden.
Luna hoort stemmen en ze heeft tics. Maar als ze alleen is of bij Ties en Gozert dan hoort ze die stemmen nauwelijks.

Met Ties gaat het inmiddels heel goed, hij woont weer thuis, en zijn 'denkbeeldige' onafscheidelijke vriend Gozert wordt ook volledig geaccepteerd door zijn familie. Helaas gaat het met Luna helemaal niet goed, slecht zelfs. Zij zit nog steeds in Huize Hopeloos zoals ze het zelf noemt. Dat is een tehuis voor kinderen die problemen met de wereld hebben. Luna vindt het vreselijk in het tehuis. Niemand luistert naar haar, niemand snapt dat ze door haar verblijf daar juist 'zieker' wordt.

Gelukkig mag ze elk weekend bij Ties logeren. Bij haar vader en moeder is ze liever niet. Die vinden haar gek en hebben haar daarom de deur uit gedaan! Ze was te lastig! Dat doet zeer. Alleen haar zus Nora is lief en accepteert Luna zoals ze is, maar zij is jammer genoeg het huis al uit (gevlucht).
Maar nu wil mama dat ze niet meer naar Ties gaat! Ze wil zelf tijd met haar dochter doorbrengen. Luna is in paniek want in tegenstelling tot de moeder van Ties, snapt mama niets van haar en papa is helemaal vreselijk. Die ziet haar niet eens staan en als hij haar wel ziet, scheldt hij haar uit.

Mama neemt Luna mee naar het verpauperde en verlaten vakantiepark van haar man. Er is verder niemand! En van mama mag ze niet alleen naar buiten, want stel dat er wat gebeurt. De lieve Ties heeft, tot grote blijdschap van Luna, de altijd vrolijke en ondernemende Gozert meegestuurd. Luna kan hem alleen maar horen, niet zien, maar het is genoeg. Hij zorgt voor de vrolijke noot op het vakantiepark.

Als mama ontdekt dat ze met Gozert praat is ze niet blij, want mama weet niet dat Gozert er écht is, alleen kunnen Luna en mama hem, in tegenstelling tot Ties, niet zien. Toch merkt Luna dat mama echt haar best doet, maar de pijn van het wegsturen naar Huize Hopeloos zit diep.
En dan ontdekt Luna dat het vakantiepark niet helemaal verlaten is! En dat leidt tot bijzondere en ontroerende gebeurtenissen, waardoor iedereen versteld komt te staan van Luna en haar stemmen.

Het verhaal handelt vooral om Luna en haar moeder. Moeder zoekt toenadering maar de - in feite veel wijzere - Luna kijkt wel uit. Zij zal niet een tweede keer zo gekwetst worden. Het is ontroerend om te lezen hoe moeizaam aanvankelijk de communicatie verloopt. Toch, zo zonder de akelige, overheersende papa, lijkt mama wel een ander mens. Heel voorzichtig tasten de twee elkaar af. Soms knalt het, soms is het ineens eventjes goed.

Maar dat is het niet alleen. Net zoals Gozert bij Ties een betekenis had, blijkt dat de stemmen van Luna ook een functie hebben, ze blijken naast veel last te bezorgen ook te kunnen troosten en vooruitzichten bieden.

Het geheel levert een prachtig, betoverend verhaal op dat laat zien hoe anders er naar dingen gekeken kan worden en hoe anders je met moeilijke dingen als verdriet en zorgen om kunt gaan. Heel indrukwekkend!

Zie ook het inkijkfragment

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Gozert
Pieter Koolwijk

Ties en Gozert zijn onafscheidelijk, en dat is nu net het probleem. Ties heeft Gozert verzonnen, Gozert bestaat niet, zegt iedereen. Niemand kan hem zien en dat klopt ook volgens Ties, want Gozert is onzichtbaar, alleen hij kan hem zien.
Zo'n denkbeeldig vriendje hebben, zou normaal gesproken niet zo erg zijn, dat gaat vaak wel weer over. Maar Gozert is niet zomaar iemand, Gozert is tof, stoer, cool, kortom Gozert is de leukste vriend die je maar kunt hebben. Alleen verzint Gozert zulke geweldige en wilde plannen dat Ties aldoor vreselijk in moeilijkheden komt.
Als het misgaat dan roept Gozert steeds heel hard, missie afbreken en, helaas, dat moet hij heel vaak roepen, maar dan is het meestal al te laat.

Ties weet dat niemand hem gelooft, hij heeft gesprekken gevoerd met dokter Kees, de hersendokter, maar zolang hij over Gozert vertelde was het niet goed, dus vertelde hij niets meer en werd beter verklaard. Gozert leverde ondertussen zijn hilarische commentaar op de dokter, de school, op alles en iedereen en bedacht gelijk weer iets om de boel wat spannender te maken en past ook onmiddellijk zijn kleding aan, is dan gekleed als een dief, piraat, brandweerman enz.
En Ties snapt de ideeën van Gozert altijd gelijk, hij ziet alles meteen voor zich en fantaseert de omgeving erbij. De wereld van Ties bestaat daardoor uit eilanden, brandende gebouwen waaruit hij mensen moet redden, en ga zo maar door. De aarde wordt dan ook niet bevolkt door mensen maar door Vikingen, Robots, Slijmerige slakken, kabouters, heksen etc., want zo noemt Gozert ze, alleen papa en mama zijn mensen.

Maar na een nieuwe missie die opnieuw razendsnel afgebroken moest worden gaan Ties en zijn ouders - en Gozert - weer naar kabouterdokter Kees. Ties moet Govert kwijt volgens dokter Kees en hij zegt:

'Dat hij de perfecte oplossing voor ons had: een nieuw medicijn. Iets waarmee hij mij zou helpen om van Gozert af te komen.
'Maar dat wil ik helemaal niet,' zei ik boos.
'Het is beter voor je, Ties.' Mijn moeder keek me sip aan.
'Goed zo, Ties,' zei Gozert. 'Vertel het ze maar. Kabouters zijn de grootste leugenaars ter wereld.'
'Waarom luisteren jullie niet naar mij, maar wel naar een kabouter? Die zijn niet te vertrouwen.'

En deze twee zaken, de medicijnen en het niet luisteren vormen uiteindelijk de rode draad van dit verhaal.

Ties veroorzaakt ondertussen zoveel problemen dat hij uiteindelijk 'uit logeren' mag in Huize Hoopvol. Dat vindt hij helemaal te gek. Natuurlijk gaat Gozert mee. Maar op zijn 'logeerplek' willen ze ook dat Gozert verdwijnt en ze blijven maar doordrammen dat Ties medicijnen moet slikken, dan zal alles beter worden. Maar Ties wil niet, hij kan Gozert niet in de steek laten. Gozert en hij horen bij elkaar.

In Huize Hoopvol, logeren allemaal kinderen die problemen met de wereld hebben. Er zijn twee jongens, Ufojongen en Toekomstknul, die vertellen dat ze buitenaardse wezens zijn bijvoorbeeld. Dat mag ook niet. En Luna, het mooiste en liefste meisje dat Ties ooit gezien heeft leeft in haar eigen wereld. Het is deze Luna die Ties confronteert en uitdaagt, die laat zien wat er met hem kan gebeuren als hij medicijnen slikt. Hoe moet dat nu? Zelfs Gozert weet het even niet meer.
Van de vrolijke enthousiaste Ties, die alles even leuk vindt, blijft weinig meer over als het zo doorgaat.

De mensen in Huize Hoopvol hebben overigens ook allemaal een bijnaam die passen bij hun karakter. Zo is er bijvoorbeeld Sonja de Slakkenkoningin, die een spoor van slijm nalaat. De psychiater heet Victor Robothoofd omdat hij geen enkele gezichtsuitdrukking heeft en bijna automatisch zijn werk uitvoert. En allemaal sturen ze aan op medicijngebruikt en niemand hoort het verhaal dat Ties steeds probeert te vertellen.

Pieter Koolwijk heeft met dit boek een prachtig kind neergezet dat zeker weet dat Gozert en hij bij elkaar horen, alleen de buitenwereld wil dat maar niet zien. De buitenwereld die een enorme druk op Ties en de andere kinderen legt. Ties ageert, is boos, stelt terechte vragen. Waarom zijn hij, de twee jongens en Luna gek als ze andere dingen zien en voelen dan de rest. Waarom mag en kan dat niet? Waarom moet hij medicijnen slikken als hij dat niet wil? En vooral... waarom luistert en nu niemand écht naar hem en alle andere kinderen? Waarom weten zij het allemaal beter dan de kinderen zelf?
'Jullie zijn het probleem!' roept Ties op gegeven moment. 'Niet Gozert!'

Hoe het afloopt? Niet zoals je denkt, de ontknoping is erg verrassend!

Eigenlijk zou ik over dit boek alleen moeten zeggen, 'Lees het!' en meer niet. Dit boek is namelijk eigenlijk niet in woorden te vatten. Het is een prachtig, soms ontroerend en bovenal humoristisch verhaal dat je gewoon moet ondergaan. Ook volwassenen zouden dit moeten lezen. Het is een universeel boek, geschikt voor alles en iedereen.

Lees ook de eerste pagina's van het boek.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

alt Bens boot
Pieter Koolwijk

Ben, de oudere broer van Giel, was dol op boten. Was. Want Ben is er niet meer. Op een dag keek hij niet naar rechts en ook niet naar links toen hij overstak, en nu ligt hij in de achtertuin begraven. 'Zodat je altijd onze gedachten kunt binnenvaren'.
Dat is niet normaal vinden de buren. Je begraaft geen mensen in je eigen tuin! Maar Giel is eer wel blij mee, want nu kan hij Ben bezoeken zo vaak hij maar wil. Naar het kerkhof gaan zou hij in zijn eentje niet mogen. En zijn vader heeft iets heel moois gemaakt: op Bens graf staat een boot! Een houten zeilboot.
De buren zeuren – ze heten niet voor niets familie Azijn en familie Oorwurm! Ze doen er alles aan om Bens vader de boor en het graf te laten weghalen. Maar pap is niet voor een gat te vangen! En de buren bereiken het tegendeel van wat ze bereiken willen...

‘Ik snap echt niet waarom het zo’n probleem is voor jullie.’
‘Omdat we het kunnen zien,’ zei mevrouw Oorwurm.
‘Dan snap ik er nog minder van. Wat is er mis met een blauw-witte boot?’
‘De boot is een grafzerk!’ Buurvrouw Azijn spuugde de woorden bijna uit. ‘Zoiets willen wij niet zien.’

De ouders van Ben en zijn broer rouwen, ze missen Ben. Maar van de buitenwereld mogen ze dat niet op hun eigen manier doen. Die verklaren hen voor gek. Maar wat is gek, en wat is normaal? Is het normaal om mensen die proberen om te gaan met hun verlies zo op hun nek te zitten?

Natuurlijk is het een verhaal over rouw, over omgaan met de dood. Maar het verhaal is zodanig geschreven dat je dat even uit het oog verliest, het is namelijk ook grappig. Ook de fraai kleurrijke tekeningen van Linda Faas laten die humor zien in de details.
Doordat het verhaal verteld wordt door het broertje, is de toon van het verhaal enigszins kinderlijk onschuldig en dat maakt het ook nog ontroerend.
Prachtig verhaal dus in een fraai jasje!

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

alt De baas van de wereld
illustraties: Elly Hees
tekst: Pieter Koolwijk

We leren de tienjarige Ivo kennen als een druk, lawaaierig jongetje dat niet zo goed nadenkt bij wat hij doet. Maar uiterlijke schijn bedriegt wel eens: eigenlijk is Ivo een heel gevoelig kind. Hij vindt het heel erg dat zijn ouders hem niet begrijpen en steeds wegsturen: ’Ga jij maar buiten spelen!’ Zijn broer en zus hoeven dat niet, dat vindt hij oneerlijk.

De enige met wie hij goed kan praten is Mila. Hij weet wel dat het vooral komt doordat zij een goede luisteraar is. Misschien moet hij minder praten, zegt ze. Voor Ivo is dat niet logisch: dan luisteren mensen toch helemaal niet naar hem?
Op school gaat het ook zo. Nu heeft hij net weer strafwerk te pakken. Hij moet een opstel schrijven over wat hij wil worden later. ‘Wat wil je eigenlijk worden’, vraagt Mila. Ivo heeft geen idee, maar ziet dan een aanplakbiljet waarop een man staat afgebeeld die met zijn voet op de aardbol staat, en hij weet het: ‘De baas van de wereld!’ roept hij. Ze schrikken er van als ineens een man uit de bosjes opduikt.
En zo leren ze de vieze, stinkende zwerver kennen, die zegt de baas van de wereld te zijn.

‘Ik mag van mijn moeder niet met vreemde mannen praten,’ zegt Ivo zonder na te denken. De woorden rolden gewoon uit zijn mond.
‘Vreemd? ‘ De man hield zijn hoofd schuin. ‘Ik?’
‘Ja,’ zei Ivo. ‘Behoorlijk vreemd. U scoort zeker een acht. Dat zou ook zelfs op uw rapport invullen bij vreemd zijn. Misschien zelfs een negen.’

Het is het begin van een behoorlijk bizar avontuur. De zwerver beschikt over heel wat bijzondere hulpmiddelen bij wat hij als zijn grote taak ziet: de wereld verbeteren. Maar hij heeft daar Mila en ook Ivo bij nodig. En inderdaad is er een grote rol weggelegd voor de druktemaker Ivo en het bedeesde meisje Mila.

Het is prachtig hoe Pieter Koolwijk dit aanpakt. Hij beheerst het ‘show, don’t tell’ heel goed.
Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Ivo. Met zo’n flapuit die meteen praat en niet eerst nadenkt kun je het verhaal prima vertellen, en door zijn ogen zien we de andere personages in het boek ook duidelijk worden. Met af en toe wat verstandige praat van Mila of van de zwerver ontspoort het verhaal niet. En als het dat wel doet, dan is dat alleen maar leuk!
Het is een grappig en avontuurlijk verhaal met een duidelijke boodschap. Deze bijvoorbeeld:

‘Kinderen worden de nieuwe leiders. Jullie toekomstige minister-president zit misschien nog op de lagere school. Die krijgt les van een juffrouw. En denk je dat die juf belangrijk wordt gevonden? Welnee. Mensen vinden sporters veel belangrijker.’
‘ .. die kerel verdient op één dag evenveel als de juffrouw in een maand. Hij kan een beetje voetballen, maar daar verander je de wereld niet mee. En als hij een bal mis schiet, dan kan dat gebeuren. Maar doet de juffrouw iets fout, dan moet ze op het matje komen.’

Volwassenen kennen dat liedje wel: ‘Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde’.
In dit boek wordt die boodschap vertaald naar de wereld van het kind: iedere daad kent gevolgen. Alles wat je doet is belangrijk, dus handel niet zo maar, zonder na te denken.
Ik verwacht dat Pieter Koolwijk meerdere stenen heeft verlegd met dit mooie verhaal. Het zet zeker aan het denken!
De tekeningen van Elly van Hees vind ik ook erg goed passen bij dit ietwat bizarre, maar ook filosofische verhaal!

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Vlo en Stiekel: Vliegen zwammen
illustraties: Linde Faas
tekst: Pieter Koolwijk

Vliegen zwammen is het tweede boek over de twee vrienden Vlo en Stiekel. De vraag bij een vervolg is altijd of de boeken ook goed afzonderlijk van elkaar te lezen zijn of niet. Zelf kende ik het eerste boek niet, dus het was een mooie mogelijkheid om te kijken of het boek goed op zichzelf kan staan of niet. Eenmaal aan het lezen geslagen is te merken dat er flink nagedacht is over hoe bepaalde dingen verteld worden. Zo vraagt de moeder van Floris zich af waarom zijn vriendin Pien (die Stiekel genoemd wil worden) haar zoon steeds Vlo noemt. En wanneer de vrienden op school komen, horen ze opnieuw Arjan, wiens vuisten nogal los zitten en waar Vlo helaas al meer dan eens kennis mee heeft gemaakt. Uiteraard krijg je niet het hele vorige verhaal mee, maar het verhaal is passend genoeg gemaakt om op zichzelf te staan. Het is dus geen absolute must om het eerste boek gelezen te hebben.

In Vliegen zwammen draait het om Stiekel die achter een bijzondere gave komt: ze kan met vliegen praten. Als lezer wordt je meegezogen in het verhaal en krijg je de neiging ook je oren te spitsen als Stiekel haar best doet naar de vliegen te luisteren. Kinderen met een beetje fantasie zullen ongetwijfeld opeens ook kunnen horen wat deze beestjes willen vertellen. Mijn dochter hoorde in ieder geval wel opeens de vliegen praten. Al vertrouwde ze mij een paar minuten later toe dat het niet echt was…
Maar hoe leuk het praten met vliegen ook lijkt: er blijkt toch wel een vreemd luchtje te zitten aan het feit dat Stiekel opeens vliegen kan verstaan. Vlo weet het zeker, de vliegen moet hij tegen zien te houden. De vraag is zal hem dat lukken?

Tijdens het lezen van het verhaal kom ik er al snel achter dat in deze wereld niets te gek is. Niet alleen hebben de kinderen rare bijnamen, ook blijkt dat er rare personages meespelen in het boek. Zo blijkt Arjan’s moeder een voodoomoeder te zijn, de vader van Stiekel is een ware bezienswaardigheid, als je hem tenminste te zien krijgt. Door het kleine, bijzondere formaat van deze papa is de kelder waar hij woont namelijk verboden terrein voor bezoek. En kelder die eveneens bijzonder is, wanneer je daar staat vraag waan je jezelf in het bos.
Nog een markant – en vreemd figuur – is meneer Grube, de conciërge.

Vlo en Stiekel Vliegen zwammen is een heerlijk, fantasierijk boek dat bij kinderen zeker een succes zal zijn. Spanning en humor worden op een mooie manier met elkaar afgewisseld. In het boek kom je ook mooie, kleurrijke tekeningen tegen van Linde Faas. Zij weet de sfeer van het verhaal op perfecte wijze over te brengen in de prenten. Elke illustratie wordt aandachtig bekeken. Mooi om te zien is dat je emoties van de gezichten af kunt lezen. Eigenlijk kent dit boek slechts een klein nadeel: de prenten zijn zo mooi dat we er geen genoeg van kunnen krijgen. Mijn dochter en ik hadden het dus helemaal niet erg gevonden als er meer van deze prachtige tekeningen in het boek stonden!

ISBN 9789047705093 ǀ Hardcover ǀ 158 pagina’s ǀ Lemniscaat ǀ juni 2013
Leeftijd 8+

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

alt Vlo en Stiekel
illustraties: Linde Faas
tekst: Pieter Koolwijk

‘Kruip niet steeds in een hoekje als een gewond diertje! Toen Arjan stukjes van jou had gepikt, vocht je terug. Maar als iemand je Vlo noemt, reageer je alsof je met een stok geslagen wordt.’
‘Terugvechten?’
Floris keek haar vol ongeloof aan. ‘Tegen de hele klas. Dat kan toch niet?’
‘Gebruik je fantasie! Doe een gek dansje! Verzin iets.’ Stiekel zuchtte en schudde haar hoofd.
’Ik heb geen zin meer in jouw gemopper. Ik krijg er een raar gevoel van in mijn buik. Doeg, Floris’

Vlo en Stiekel, wie? Wat? Nee, hoor het zijn geen vreemde wezens, geen bijzondere dieren, het zijn twee kinderen. Een beetje bijzonder, dat wel.
Vlo is de bijnaam van Floris, en wat heeft hij daar een hekel aan! Er zit een heel vervelende jongen in zijn klas, Arjan, een zittenblijver, die groter is en gevolgd wordt door twee meelopers. Floris kan er in zijn eentje niet tegenop, hij is nogal klein uitgevallen en iedere ochtend als hij naar school loopt is hij bang. Wat zullen ze nu weer met hem uithalen? Hij is zelfs al met een ketting aan een lantaarnpaal vastgezet!
De juf denkt dat hij zich iedere dag verslaapt, en zegt wel dat ze contact met zijn ouders op zal nemen, maar dat doet ze niet. Vreemd wel, want als verderop in het verhaal Arjan eens een keer niet komt, wacht ze niet eens af of hij zich misschien ook verslapen heeft, maar laat ze meteen diens moeder bellen.
Floris’ leven verandert als op een dag een nieuw meisje op school komt. Ze is nog kleiner dan hij, maar het is een erg mondig kind. Pien heet ze, maar ze stelt zich zelf voor met de bijnaam die ze heeft, Stiekel dus, omdat ze stekelig haar heeft. Als Arjan klierige opmerkingen maakt heeft ze een weerwoord, en daar schrikt Arjan zelfs van! Dit meisje staat haar mannetje wel! En gelukkig voor Floris worden zij meteen vrienden en zal ze hem helpen. Wat nu heel vervelend is, is dat de moeder van Arjan een voodoomoeder is…

Ik heb een beetje een dubbel gevoel over dit verhaal. Het is leuk, vol humor, en leert kinderen hoe ze kunnen omgaan met pestkoppen. Allemaal prima. Een kleine vader, die voor tuinkabouter speelt? Vooruit. Leuk gevonden.
Ik vind de wending met ineens die voodoomoeder te veel van het goede. Ze valt een beetje uit de lucht, en er wordt verder weinig mee gedaan. Misschien komt dat in een volgende deel goed, dat weet ik niet. Maar...dit is gezeur van een volwassen lezer. Kinderen vinden het vast leuk.
En de tekeningen zijn een compliment waard! Prachtig zijn ze. Die dubbele-pagina-afbeelding bijvoorbeeld is een verhaal op zich! Heel mooi! Hadden er nog wel meer van in mogen staan!

ISBN 9789047704324 |Hardcover |127 pagina's | Lemniscaat |februari 2012
Leeftijd vanaf 8 jaar

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Vlo en Stiekel
illustraties: Linde Faas
tekst: Pieter Koolwijk

Floris komt bijna elke dag te laat op school. Dat is niet omdat hij te lang in zijn bed blijft liggen maar omdat hij heel vaak met een omweg naar school gaat. Als hij de gewone route neemt dan komt hij steeds zijn klasgenoten Arjan, Erik en Dennis tegen. Arjan treitert hem heel erg, hij noemt Floris altijd Vlo omdat hij zo klein is. Floris haat die bijnaam.
Die dag, als Floris weer te laat de klas binnenkomt blijkt de juf er gelukkig niet zo met haar hoofd bij te zijn. Ze staat namelijk net de kinderen te vertellen dat ze een nieuwe klasgenoot krijgen. Gelijk daarop gaat de deur open en dan komt er een héél klein meisje binnen. Ze heeft de lengte van een kind van drie, haar knalrode haar staat recht overeind en ze heeft kleren aan in heel felle kleuren. Dit is Pien zegt de juf. Het meisje zegt daarop gelijk: 'Maar iedereen noemt me Stiekel'. Ze wil ook liever door de juf en haar klasgenoten zo genoemd worden.

Stiekel wordt naast Floris geplaatst. Ze is zo klein dat ze op een stapel boeken moet zitten om boven de tafel uit te kunnen kijken. Natuurlijk heeft Arjan onmiddellijk zijn akelige opmerkingen klaar omdat Stiekel zo klein is maar zij geeft hem gelijk lik op stuk. Ze vindt zichzelf helemaal niet klein, haar vader, die is pas klein! Ook later blijkt dat ze Arjan makkelijk aan kan. Ze blijft heel aardig tegen hem maar toch zet ze hem steeds op zijn plaats. De daarop volgende dagen geniet Floris. Stiekel komt in de gekste kleren naar school en ze verzint en doet de grappigste dingen. Ze danst bijvoorbeeld over het schoolplein en eet haar boterhammen terwijl ze op haar kop staat. Ze is nergens bang voor, ook niet voor die ellendige Arjan...
Al snel vraagt Stiekel of Floris eens bij hem wil komen spelen, dan kan hij gelijk haar vader ontmoeten. Floris kan zijn geluk niet op! Eindelijk is iemand aardig tegen hem en met Stiekel kun je lachen. Eenmaal bij Stiekel blijkt dat haar vader écht heel klein is.

'Dit is mijn vader'. Ze keek vol trots naar Floris.
'Die stenen tuinkabouter?' Floris kon het spelletje niet meespelen. Veel van Stiekels verhalen waren hilarisch, maar doen alsof een stenen beeldje haar vader was, dat vond Floris raar.
Stiekel schudde haar hoofd. 'Je moet wel met je ógen kijken om het te zien.'
'Ik kijk met mijn ogen,' zei Floris. 'Waar zou ik anders mee moeten kijken?'
'Niet waar,' bromde de tuinkabouter. 'Je kijkt met je gedachten.'

Die tuinkabouter is dus écht Stiekels vader, hij staat in de tuin vermomd als tuinkabouter. Dat kan hij rustig doen want mensen kijken toch niet goed. En dan... komen Arjan en zijn vrienden langs de tuin en zien Vlo en Stiekel bij de 'tuinkabouter' staan. Ze worden natuurlijk weer flink gepest maar dan ontdekken de twee iets over Arjan, een groot geheim, waardoor ze zijn gepest kunnen stoppen. Want als dat geheim bekend wordt...
Wat volgt is een spannend, maar wel erg leuk avontuur, Arjan. Er komen zelfs wat voodoopraktijken bij kijken!

Erg apart, vrolijk, fantasierijk en humoristisch verhaal met wat magie erin verwerkt. Stiekel is een heerlijk kind, je sluit haar meteen in je hart. Ze heeft lef maar natuurlijk is ze ook wel eens bang en dat noemt ze een rilrugaanval, maar die gaat altijd over. Ze heeft inderdaad een beetje weg van Pipi Langkous zoals op de cover staat maar is minder extreem in haar doen en laten. Dankzij Stiekel leert de altijd beetje angstige, niet zo dappere Floris hoe hij om kan gaan met de pesterijen. De bijdehante Stiekel trekt zich gewoon niets van vervelende, plagende mensen aan en blijft altijd aardig. Daardoor hebben ze tot hun eigen ergernis helemaal geen vat op haar. Stiekel vindt zelfs de naam Vlo heel leuk, tot aanvankelijke ergernis van Floris, maar later is hij er trots op, ze vormen samen de twee superhelden. Vlo & Stiekel, dat klinkt toch wel heel goed!
De illustraties bij het verhaal zijn helemaal goed. Stiekel wordt erg kleurig en fleurig weergegeven, ze spat van levenslust, je wordt vanzelf vrolijk als je haar ziet.
Kortom, heerlijk debuut. Gelukkig komt er binnenkort een tweede deel uit over dit leuke stel getiteld Vlo en Stiekel en de vliegende zwammen.

Maak kennis met de leuke Stiekel en haar vrienden op De website van Stiekel

ISBN 9789047704324 Hardcover 127 pagina's Lemniscaat februari 2012
Genomineerd voor de Hotze de Roosprijs Leeftijd 8+

Lees de reacteis op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 6-9 jaar

Pieter Koolwijk