Stella ster van de zee
Gerda Dendooven

Op een roze zomerdag gebeurde het, de man en de vrouw vinden een kindje in hun visnet. Een kindje met heel veel haar, het is een alleenlingetje constateert de man want er is verder geen levende ziel in de verre omgeving te bekennen.

De man en de vrouw wachten heel lang in hun bootje midden op zee, wie weet is iemand het kindje verloren, of misschien is ze wel van een boot gevallen, maar er komt niemand voor het kind. De vrouw vindt het slapende drenkelingenmeisje prachtig. Maar dan wordt het mooie lieve meisje wakker.

Het gromde en knorde.
Het pruttelde en sputterde.
Het trappelde wild met haar voetjes en begon luid te schreeuwen.
Het leek wel een brandweersirene.

De man en de vrouw schrikken er van. Omdat ze niets te eten aan boord hebben, want wie rekent er nu op een kind in het visnet, geven de man en vrouw ten einde raad maar vis aan het babymeisje en geloof het of niet, het kleine meisje schrokt alle sprotjes gulzig op. 'Misschien is ze daarom zo groot', zegt de man.
Ze nemen het kind mee naar huis en vragen overal in het rond, maar niemand mist het meisje en niemand wil het meisje. Dus houden de man en de vrouw haar en noemen haar Stella Maris, wat Ster van de Zee betekent.

Het is een heerlijk kind, vrolijk, goedlachs en slim. Het leven is prima. De man en de vrouw zijn blij met hun Stella en Stella is blij met haar lieve ouders. Er is echter één probleem. Stella groeit tegen de klippen op en ze is loeisterk. Na enkele maanden past ze niet meer in haar bed, zelfs niet meer in het vissershuis. Dokters kunnen niet baten. Ze weten niet wat ze met het meisje aan moeten. Stuur haar maar naar school, zegt de dokter en zo gebeurt het. Maar Stella groeit door, ze groeit de schoolbank uit, het lokaal uit, het gebouw uit... En Stella is ook nog eens behoorlijk klunzig, ze struikelt en botst, slingert en klost... Ze bonkt overal tegenaan, loopt alles omver. Kinderen werden bang voor haar.
Ouders willen dat de school ingrijpt want zoals het nu gaat met dit vreemde meisje kan het niet langer.

Stella wordt een attractie, iedereen wil dat vreemde wezen wel eens zien. Arme Stella. Ze wordt steeds verdrietiger en staart alleen nog maar naar de zee, ze zingt liedjes in een vreemde taal en huilt. Ze beseft dat ze niet thuishoort op deze plek. En dan komt de dag dat Stella besluit dat ze niet langer bij de man en de vrouw kan blijven. Ze zegt tegen hen:

"Ik ben zo anders. Veel te groot voor jullie.
Veel te gevaarlijk ook. Ik zoek een plek op mijn maat.
Een plek waar ik gelukkig kan zijn.
Een plek waar niemand bang voor me is.
Dank voor alles, ik zal altijd van jullie houden."

De vrouw huilt, de man huilt, maar daar gaat Stella, als een enorm schip drijft ze weg op de golven...
Zal het nog goedkomen met Stella?

Aanvankelijke las en beoordeelde ik het boek gewoon op het verhaal wat natuurlijk wel een beetje triest is.  Het is best zielig zo'n meisje dat nergens bij hoort en die sfeer wordt benadrukt door de sobere, illustraties die overigens zeer de moeite van het vermelden waard zijn. Het zijn namelijk bijna burleske afbeeldingen. De man en vrouw stralen een lieve, goedige simpelheid uit en hebben enorme handen en voeten. Stella zelf is reusachtig en hoekig en klungelig weergegeven, wat uitstekend past bij het beschreven personages. De illustraties deden me denken aan prenten in oude kinderboeken, waarin ook weinig maar wel doeltreffend kleurgebruik voorkwam. Toch heeft het verhaal ook iets bemoedigends en lijkt het de jonge lezer toe te spreken, geef niet op, blijf zoeken naar wat bij je past.

Maar bij het zoeken naar informatie over Gerda Dendooven zag ik in een filmpje dat zij dit boek naar aanleiding van een foto van vluchtelingen gemaakt heeft. Een klein meisje dreef levenloos in zee. Ze voelde dat ze daar iets mee moest doen, het niet onbesproken mocht laten. En dan wordt het ineens een heel ander verhaal...
Dan roept het associaties op met de actualiteit waarin menig vluchteling in wankele, overvolle bootjes, de oversteek waagt naar veiliger oorden. Het zou zomaar kunnen dat een kind overboord slaat en het bijzondere geluk heeft levend gevonden te worden. Ook de onwil van de mensen aan vaste wal om het kind in huis te nemen of in hun wereld toe te laten is dan veelbetekenend evenals het commentaar van de mensen die dat vreemde meisje niet meer bij hun kinderen op school willen hebben.
Het meisje voelt zich aanvankelijk gelukkig bij de eenvoudige maar liefdevolle man en vrouw, maar hoe meer ze met de maatschappij in aanraking komt en hoe meer mensen haar afweren of uitstoten, hoe meer ze beseft dat ze anders is, met alle verdrietige gevoelens van dien. Om zich weer goed te voelen zal ze de zoektocht naar de plek waar ze zich wel thuisvoelt moeten ondernemen. Anders gaat ze eraan onderdoor... gelukkig begrijpen de man en vrouw dat en omdat ze zoveel van haar houden laten ze haar gaan. En eindigt het verhaal alsnog positief.

Maar met welke insteek je het boek ook leest, het blijft een heel bijzonder en tijdloos verhaal. Het is een bewaarboek.
Het boek is inmiddels genomineerd voor de Woutertje Pieterse Prijs 2017 (de prijs voor het beste Nederlandstalige jeugd- of kinderboek)

Over de auteur: Na haar studie grafische kunsten in Gent werkte Gerda Dendooven (Kortrijk 1962) enkele jaren als begeleidster van artistieke kinderateliers in verschillende musea. Sinds 1992 doceert ze grafische vormgeving aan het Hoger St.-Lucas Instituut in Gent en illustreert ze veel kinderboeken.

ISBN 9789045119397 | Hardcover | 40 pagina's | Querido kinderboeken | september 2016
Leeftijd 7+

© Dettie, 2 maart 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER