Phebe Rasch

https://www.margrietvanderberg.nl

Toen de walvissen kwamen
illustraties Margriet van der Berg
tekst: Phebe Rasch

Het was een winderige dag toen papa me wegbracht naar Kraaieneiland. Mijn opa woont daar in een wit huis tussen de duinen. Ik ben er al vaak geweest, met de veerboot vanuit de haven. Maar nu was het anders want mama was niet mee.

En die laatste opmerking, mama was niet mee, is de kern van het verhaal. Mama is namelijk heel erg ziek. Papa stapt zelfs niet eens de boot af om opa te begroeten maar vaart gelijk terug.

Opa is heel lief en gelukkig is Kai er ook, de jongen waar - het niet bij naam genoemde - meisje altijd mee optrekt als ze op Kraaieneiland is. Hij heeft jonge konijntjes! De volgende dag, nadat Kai uit school is, maken ze flessenpost. Zij maakt een heel mooie tekening voor mama, hij schrijft en tekent iets, wat dat was kon ze niet zien. De wind stond goed zei Kai, richting haar huis.

Maar de berichten over mama worden steeds slechter:

'Papa heeft gebeld. Mama is erg ziek.' vertelt opa.
"In zijn ogen zag ik iets dat ik niet wilde zien. De dokters weten niet of ze nog wel beter wordt."

De volgende dag zijn er walvissen aangespoeld op het eiland. Het meisje voelt een wonderbaarlijke troost en verbondenheid met de dieren. "Bij de walvissen voelde ik me niet verdrietig om mama. Het was net of ze dichtbij was."
De walvissen kwamen gelukkig los toen het vloed werd.
Maar dan komt opa aanlopen... "Toen ik hem zag, wist ik waarom hij kwam. Hij was er niet om naar de walvissen te kijken, hij kwam om over mama te vertellen."
Ook mama heeft zich losgemaakt...

's Nachts loopt ze intens verdrietig naar de zee, de walvissen zijn er weer! Ze loopt het water in, de walvissen troosten haar, nemen haar mee... maar wil ze dat wel? Ondanks haar grote verdriet wil ze nog met Kai spelen en slagroom proeven en aan het strand rennen en, en, en...
De volgende dag is papa er.

Dit verhaal heb ik inmiddels al wel zes keer gelezen en telkens weer krijg ik kippenvel. Het verhaal is zo subtiel, liefdevol en fijngevoelig geschreven. Je voelt het verdriet van het meisje. Opa probeert vol liefde er te zijn voor het kind. Hij is wel eerlijk maar vertelt alles heel zachtaardig zodat het allemaal niet té zwaar wordt.
Dankzij Kai en zijn konijntjes wordt het verhaal opgevrolijkt en het einde is helemaal zoals het zijn moet. Prachtig!
De mooie afbeeldingen maken het boek zelfs nóg indrukwekkender.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 6-9 jaar

Phebe Rasch