Stéphane Servant

https://www.rebeccadautremer.com

Haast
illustraties: Rébecca Dautremer
tekst: Stéphane Servant

Iedereen noemde hem Haast
Omdat Haast altijd aan het hollen was.

Haast heeft zo'n enorme haast dat hij onderweg niets ziet, hij rent alleen maar. Hij is al honderd keer rond de aarde gehold. Haast is heel stoer en voor niemand bang, behalve ... voor Einde, die zit achter hem aan. Haast weet haar gelukkig steeds voor te blijven, ook al scheelt het soms heel weinig, daarom móet Haast wel blijven rennen en zo rent en rent en rent hij maar door, totdat ...

Berg was ook voor niets en niemand bang ...
Behalve voor Einde die naar haar op zoek was.

En daarom bewoog Berg nooit:
ze wilde voor Einde verborgen blijven.

En zo staat Berg daar maar, zij verroert zich geen centimeter, totdat ... Haast met een klap tegen Berg aan botst. Hij kan niet om haar heen. Hij is zo bang voor Einde dat hij Berg op zijn rug neemt en verder holt, wel duizend jaar lang. Berg weet niet wat haar overkomt, wat is er veel te zien! Wat is de wereld mooi!
Vervolgens verbergt Berg Haast onder haar rokken, want Haast is zo vreselijk moe van al dat hollen. En Haast ontdekt zo dat als je niet zo hard rondrent er van alles te zien is, zoals een slak die rustig voortkruipt of een rups die geduldig wacht tot zij een vlinder is. Haast geniet, wat is alles bijzonder! En zo verstrijkt er weer duizend jaar. En dan... worden Haast en Berg verliefd en even later krijgen ze een zoontje, die ze Nu noemen.

Berg wil dat Nu leert hoe hij goed roerloos stil kan staan en Haast wil hem leren rennen. Maar Nu piekert er niet over. Waarom zou je je altijd haasten? Waarom zou je altijd op dezelfde plek willen blijven? 'Einde komt vlug genoeg' zegt hij, maar waarom zal je je daar druk over maken? Hun zoontje Nu is precies wat Berg en Haast nodig hebben. Nu leert zijn ouders hoe ze kunnen genieten van de tijd die ze samen hebben, zonder zorgen voor gisteren of morgen en al helemaal geen zorgen over Einde hebben. En toen Einde toch kwam, kregen ze alle drie de slappe lach, en mepte Nu haar gewoon weg!
Einde is niet boos, Einde is blij. Eindelijk zijn Berg en Haast gelukkig en dat mogen ze van Einde nog wel even blijven ...

Dit mooie filosofische verhaal is deels een beeldverhaal. We zien bijvoorbeeld, verspreid over enkele pagina's, Haast met al zijn beentjes rondrennen, woorden zijn niet nodig, de tekeningen vertellen het verhaal.
Berg is een statige dame met een klassiek gezicht. Nu komt onder een hoed uit Berg gekropen en straalt heldere levenslust uit, ondanks dat alle afbeeldingen in het boek in vrij donkere zwart-wit tinten zijn. Vooral het spelen met de hoed door Nu en een vogel is prachtig weergegeven.
Einde is een monsterachtige sliertwolk met scherpe tanden en nagels. Zij is soms levensgroot is, soms heel klein, soms angstaanjagend, soms nietszeggend.

Persoonlijk vind ik het verhaal een wijze les voor volwassenen verpakt in een kinderboek. Haast, Berg, Nu en Einde zijn ook vrij abstracte begrippen voor kinderen. Daarom rees bij mij de vraag hoe de kinderen zelf het verhaal zullen beoordelen. Zullen ze de metaforen begrijpen? Snappen ze bijvoorbeeld dat Einde, einde van het leven betekent? Is het verhaal niet te moeilijk?
Gelukkig wilde een kinderbegeleidster het boek wel voorlezen aan een groep kinderen van 7-8 jaar (meer zevenjarigen dan achtjarigen) en aan een groep van 8-9 jaar waarvan de meeste kinderen al negen bleken te zijn.

De eerste groep (7-8 jaar) vonden de tekeningen heel mooi maar konden zich niet focussen op het verhaal. De kinderen vonden het te moeilijk, snapten de essentie niet, vonden het verhaal teveel woorden hebben en hadden het na drie bladzijden wel gehad, het was genoeg zo. Ze wilden wél alle tekeningen zien want die zagen er spannend uit.

De tweede groep (8-9 jaar) was vanaf het eerste moment zeer geïnteresseerd. Ze waren gelijk benieuwd naar het verloop van het verhaal. De kinderen begrepen dat het over dingen kan gaan. Eén kind merkte heel wijs op: "Haast is toch niet die meneer?" Ze snapten dus dat de namen begrippen en synoniemen waren voor de inhoud van het verhaal. Ze vonden het heel grappig dat na duizend jaar rennen en stilstaan de baby kwam. Ze vonden de baby de slimste van allemaal maar ze vonden het wel gek dat de baby Nu genoemd werd. De illustraties vonden ze prachtig, grappig en spannend en dat ze zwart-wit zijn, is ook prima.

Kortom, een bijzonder boek, met bijzondere afbeeldingen voor de altijd bijzondere kinderen.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 6-9 jaar

Stéphane Servant