Manege de Zonnehoeve
Deel 4: De springpony
Gertrud Jetten

De uitgever vond het eerste boekje van  Gertrud Jetten blijkbaar al zo leuk dat er meteen maar een serie van verschenen is. En eigenlijk kan ik het daar alleen maar mee eens zijn.
Natuurlijk is het voor een bepaalde doelgroep geschreven. Als je niets met paarden hebt, dan vind je dit verhaal niet leuk. Maar ik weet dat er heel veel ‘paardenmeiden’ zijn. Dus...

In dit eerste deel maken we kennis met de vijf pony’s die gestald zijn op manege ‘De Zonnehoeve’: Jacco, Goldy, Romario, Assa en Rakki. Ze zijn allemaal anders, hebben behalve een ander karakter ook een andere afkomst. Shetlander, Palomino, New Forest, het zijn rassen die de echte paardengek meer zeggen dan mij.
Het is ook helemaal niet zo belangrijk wat voor afkomst een paard heeft, maar Rakki, de pony om wie dit eerste verhaal draait, denkt daar anders over. Hij wordt gepest met zijn uiterlijk, niet alleen andere paarden maar ook mensen noemen hem ‘koe’  omdat hij een wit lichaam heeft met een groot bruin hoofd, en een vlek op zijn bil. Ook heeft hij grote hoeven en weerbarstig haar. Niet moeders mooiste dus. Rakki vindt het al erg genoeg zo, maar als hij aan wedstrijden mee mag doen omdat hij zo goed kan springen, wordt het nog erger: de omroeper kondigt hem aan en zegt dan ‘vader onbekend’. Het stoort hem zo erg dat hij niet eens meer kan springen!
Gelukkig voor hem vindt het meisje dat hem berijdt, Sanne, het ook belangrijk, en Carolien, de eigenaresse probeert er achter te komen wie Rakki’s vader is.
Intussen is Rakki’s talent ontdekt: hij kan springen als de beste! Maar hij is veel te onbesuisd: Sanne kan hem niet echt goed aan.
Of daar wat aan gedaan wordt? Lees zelf maar.

Ik heb één opmerking. Op de tweede pagina staat de zin ’Dit was de derde spelletjesdag voor de zomervakantie en Sanne en hij hadden tot nog toe alles gewonnen.’ Eén alinea later staat er: ‘Hij had nog nooit in zijn leven iets gewonnen.’
Ra, ra... nu wordt uit het verhaal zelf helemaal duidelijk hoe het zit, en dat klopt dus wel, maar het is even raar.
De keuze van de schrijfster om het verhaal te laten vertellen door het paard zelf, vind ik erg leuk. Het gaat er tenslotte om of hij zal ontdekken dat hoe je er uit ziet minder belangrijk is dan wat je kunt.
En als hij zo graag wil dat Sanne zijn berijdster is, dan moet hij daar zelf iets aan doen.
Het is een goede mix van actie en dialoog, en de tekst wordt opgefleurd door leuke tekeningetjes. Wat die tekeningen betreft: van de mooie paardenhoofden kunt je de emotie aflezen! Heel knap!
Je bevindt je echt in de paardenwereld, en als je nog geen paard rijdt, zou je er zomaar zin in krijgen!
Erg geslaagd debuut.

ISBN 9789020662870| hardcover |96 pagina's | Kluitman | maart 2012
Tekeningen van Ina Hallemans en voorzien van een boekenlegger in de vorm van een paard.
Leeftijd: vanaf 7 jaar

© Marjo 25 maart 2012

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER