Maren Stoffels

http://www.marenstoffels.nl/

Oog in oog met een tijger
2. De wisselaar
Maren Stoffels

De elfjarige Anders heeft een toepasselijke naam: hij is echt anders, want hij is een Wisselaar.
Dat houdt in dat hij het leven van een ander kan overnemen en in hun plaats dingen doen. In principe gaat het om goede dingen, zoals iets moeilijks doen wat de persoon met wie je wisselt niet kan of durft, maar in dit tweede deel krijgt Anders te maken met een Verwisselaar, en dat is iemand die er niet op uit is om het goede te doen.

Anders heeft intussen het wisselen al wel onder de knie, maar van een Verwisselaar heeft hij nog nooit gehoord. Wat dat voor iemand is en wat er aan gedaan moet worden, daar hoort hij alles over tijdens het wisselaarskamp. Hij ontmoet daar ook wisselaars van zijn eigen leeftijd. En hij ontdekt dat hij ook binnen het wereldje van de wisselaars anders is. Als je gaat wisselen gaat dat via een fontein. Dan word je dus nat!

Maar Anders niet. Die blijft kurkdroog. En het water verkleurt als de jonge wisselaars er in springen. Het wordt geel. Maar bij Anders niet! Dit zorgt natuurlijk voor spanningen onderling. Hij zal moeten ontdekken wie zijn echte vrienden zijn. Ook vindt hij het lastig dat hij er met niemand over kan en mag praten buiten de anders wisselaars dan. Hij moet thuis zelfs liegen, en dat bevalt hem helemaal niet.

Intussen hebben de volwassen wisselaars een leuk programma opgesteld voor het kamp. Hm, leuk is anders (grapje), want ze zijn niet zonder gevaar.
Maar de ergste opdracht heeft niets met het kamp te maken en is nog gevaarlijker.

Maar hoe dat allemaal afloopt daarvoor moeten we wachten op het vervolgdeel. En daar wringt meteen iets. Er staat namelijk in de boekbeschrijving dat het ‘een tweede deel, maar los te lezen‘ is. Maar: als je zonder voorkennis begint te lezen, heb je wel meteen een heleboel vragen. Het zou een stuk rustiger lezen als je het eerste deel gelezen hebt en dus al weet wat een wisselaar is. Ook is de titel misleidend. Die heeft te maken met een kort stuk in het verhaal. Toegegeven: het klinkt wel spannend en is dit boek absoluut! Lekker spannend, vlot geschreven en met inleving in de wereld van de doelgroep.

Maren Stoffels (1988, Amsterdam) schreef op haar negende haar eerste boek, over een eskimootje dat zijn vader zoekt. Het eerste echt uitgegeven boek (2005) was Dreadlocks & Lippenstift.
En nu dan een serie voor een jongere doelgroep, waarbij haar talent niets ingeboet heeft.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Ik moet dit doen
Maren Stoffels

‘Niet doen,’ zegt Danny. ‘Laat je niet opfokken door Patricia.’
’Patricia?’
‘Je dwang.’
‘Ik heb geen…’
‘Dat heb je wel. Je houdt niemand voor de gek, het staat zowat op je voorhoofd geschreven.’

Danny is begeleider op een kamp voor jongeren met een dwangstoornis. Zelf had hij ook een dwang, die hij Patricia noemde. Als de dwang hem opeiste – want zo voelt dat – zei hij: ‘Kappen Patricia!’
Je kan een tic hebben, heel vervelend, maar als het uitgroeit tot een dwang die je leven beheerst en je sociale contacten tot nihil terugbrengt, is het raadzaam daar iets aan te doen. Vandaar een kamp...

Op reis gaan met onbekenden, naar een onbekende plek, om van je dwang af te komen is erg moeilijk, maar Simon maakt wel een hele slechte start. Hij moet met geweld de bus in gesleurd worden, waar hij met zijn hoofd tegen de zitting van de stoel voor hem gaat zitten bonken. Simon telt alles, en moet daarbij een bepaald getal vermijden, anders gaat alles fout.

In die bus zitten nog vier meisjes en een jongen, allemaal op een eigen manier behept met dwang. Omar is zodanig perfectionistisch dat hij altijd en overal te laat komt. Rosa heeft emetofobie, angst voor overgeven, waardoor ze zeer gefixeerd is op eten. Lilly moet alles controleren, steeds weer, en nog een keer. Tamara is panisch als de terugweg niet gelijk is aan de heenweg. En Jasmin heeft een ernstige vorm van smetvrees. Simon en Jasmin zijn de vertellers.
Danny en Inge begeleiden de groep die zich terugtrekt op een afgelegen boerderij op een eiland. Ze geloven in hun werkwijze: confrontatie.
De huidige groep vormt ook voor hen een uitdaging.

‘Ik wil geen ruzies meer zien. Jullie zouden elkaar moeten snappen, juist hier. Maar in plaats daarvan maken jullie het alleen maar moeilijker. Alsof dwang hebben al niet zwaar genoeg is.’
Ze slaat met haar vuist op tafel.
‘Jullie zijn hier om elkaar te steunen, verdorie!’

De jongeren krijgen corvee en opdrachten, toegespitst op hun eigen problemen. Confronterend is het absoluut: ruzies, paniekreacties, er is weinig tot geen affiniteit. Als Jasmin na een te erg voorval wegrent kunnen ze haar niet vinden. Ze zal toch niet de zee in gerend zijn? Simon heeft een idee waar ze kan zijn, maar om haar te kunnen helpen moet hij zijn eigen dwang opzij proberen te zetten.

‘Kappen Patricia!’

Ook voor de lezer kan dit een confronterend verhaal zijn, maar Maren Stoffels weet wel hoe ze jongeren iets kan vertellen. De thematiek wordt prima behandeld, het is ook voor iemand die er niet zo'n last van heeft, duidelijk hoe een dwangstoornis (Stoffels noemt het een dwang overigens, laat treffend het deel stoornis weg!) je leven kan beheersen en er is voldoende ruimte om ook een mooi verhaal te vertellen over vriendschap.

Maren Stoffels (1988, Amsterdam) debuteerde in 2005 met haar Dreadlocks & Lippenstift. Daarna zijn er veel boeken verschenen bij dezelfde uitgeverij. De thema’s in haar boeken zijn o.a. anorexia, gepest worden, homoseksualiteit, verliefdheid, jezelf durven zijn en vriendschap.

ISBN 9789025878979| Hardcover | 304 pagina's | Uitgeverij Leopold | juni 2020
Leeftijd vanaf 10 jaar

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Op blote voeten
Maren Stoffels

Naast Sam komen nieuwe mensen te wonen. In het grote vervallen huis trekken mensen uit de stad in. Het zijn Jacky, met haar zoon Benjamin en dochtertje Rosa. Sam voelt zich meteen thuis bij deze mensen die haar accepteren zoals ze is. Ze zijn heel anders dan haar moeder die het belangrijk vindt wat andere mensen zullen zeggen, haar vader die nooit iets zegt en haar zus die te keurig en netjes is om te geloven. En Benjamin dat is een stuk, ze is meteen verliefd! Maar omdat de buren zwart zijn, wil haar moeder niet dat ze met hen om gaat. Dat moet dus stiekem! Ze gebruikt haar vriendin Bo nog al eens als smoesje, maar die vindt dat niet erg. Bo is eigenlijk een heel ander type dan Sam, maar het is haar enige vriendin. Tot ze Elsa leert kennen. Dan krijgt ze te maken met Bo´s jaloezie, op Benjamin, die volgens Bo verliefd is op Sam, en op Elsa, die stomme griet die nooit in een badpak of korte broek loopt. Als het met Benjamin ook allemaal niet loopt zoals ze zou willen, doet Sam iets doms.

Dit is een echt Maren Stoffels boek: aan de ene kant is ze nog jong genoeg om de onzekerheden van een puber zo te beschrijven dat de jonge lezer zich er mee kan identificeren, en aan de andere kant is ze volwassen genoeg om iets meer met het verhaal te doen dan het alleen maar een bouquet voor meisjes te laten zijn. Met een goede karaktertekening en een vleugje over racisme stijgt het net een beetje boven dat niveau uit.
Voor mij niet genoeg, maar ik kan me voorstellen dat meiden dit een leuk boek vinden.

'De hele vakantie is als een moeilijke puzzel, waar elke keer en stukje ontbreekt. Benjamins Woede, Bo´s jaloezie, Elsa´s verlegenheid, het is gewoon te veel.`

En dat vind ik dus eigenlijk ook: het is gewoon te veel...

ISBN 9789025852009 Hardcover 160 pagina's | Leopold B.V. | april 2008
Vanaf 12 jaar

Lees de reacties op het forum, klik HIER

Dreadlocks en Lippenstift

Het boek ziet er heel hip uit. Je ziet twee paar meidenbenen, kleurig aangekleed.
Hoofdpersoon is Sofie. Ze is een skater, hetgeen inhoudt dat ze zich het liefst kleedt in wijde kleren, geen make-up gebruikt. Of ze zelf ook dreadlocks heeft wordt mij niet duidelijk, maar haar vriendin wel. Doordat ze zich anders kleedt en anders gedraagt, denkt ze dat ze behalve door die paar vriendinnen, door iedereen scheef aangekeken wordt. Daardoor gedraagt ze zich nogal dwars, neemt een afwijzende houding aan.
Als ze met haar ouders en broer op vakantie gaat naar Frankrijk, komt Tygo, de vriend die ze niet mag hebben van haar vader, afscheid nemen. Ze wil niet mee met haar ouders, maar moet wel. Als ze tijdens een telefoongesprek met Tygo een meisje op de achtergrond hoort, nog wel een meisje dat ze helemaal niet moet, denkt ze dat haar vriend vreemd gaat en gooit de telefoon op de haak. Als ze dan een interessante jongen ontmoet denkt ze maar even na...
Menno wordt haar vakantievriendje. Menno's zus is Floor. Al op de eerste dag dat Sofie en Floor elkaar kennen ontdekt Sofie dat Floor aan anorexia lijdt. Dan is de vakantie voorbij, Sofie en Floor blijven mailen, Floor neemt de plaats in van het dagboekmeisje Eline.
Sofie heeft het moeilijk op school, in een nieuwe klas, met allemaal kinderen die ze niet kent. Al meteen is ze het mikpunt van pesterijen, vooral door Edwin. De enige die toenadering zoekt is Roosmarijn, maar Sofie probeert haar een beetje te ontwijken, want ze hoort qua type niet bij haar en haar vriendenclubje.
En dan worden de pesterijen steeds erger, en laten de vriendinnen haar in de steek. Als ze met de klas op kamp gaan, is Roosmarijn er ook al niet.
Sofie draait door...

Er gebeurt erg veel in dit boek, en erg snel. De onderwerpen zijn vooral uiterlijk, jongens en pesten. Daardoor blijft het nogal oppervlakkig. Maar misschien spreekt het de moderne jeugd wel aan. De vorm: dagboekstukken en e-mails tussen de tekst door is ook erg eigentijds. Wat mij betreft is het niet het soort boek dat ik graag lees, maar het verbaast me niet dat het op de shortlist van de Jonge Jury terecht gekomen is.

Hardcover | 143 Pagina's | Leopold B.V. | 2005 ISBN: 902584894X
Leeftijd 12+

Reageren? Klik hier!

Sproetenliefde

Amber, de vertelster van het verhaal, is al jaren innig bevriend met Ezra, maar dat ze verliefd is geworden op de nieuwe leraar Nederlands, dat durft ze haar niet te vertellen. Die leraar, Thijs Bilder is een knappe jonge man, vlot en spontaan in de omgang, en iedereen loopt wel met hem weg, maar verliefd op een leraar!! Dat is nog een taboe. Ze kan het alleen kwijt op de muur van die verafgelegen wc, boven in de school, waar een onbekende antwoord geeft op haar hartenkreten.
Amber is dyslectisch, wel een probleem als je het ineens zo waanzinnig fijn vind om naar Nederlandse les te gaan, maar ze doet nu nog meer haar best.
In haar klas zit ook Robin, een nieuwe jongen, die nog geen woord heeft gesproken. Er is vast iets met hem, maar niemand weet wat dat is. Als Thijs Amber bij zich roept en haar aanspoort een boek te lezen, wijst Robin haar zwijgend op een boek dat haar vast wel zal aanspreken. Thijs vindt het eigenlijk niet zo geschikt, het is een jeugdboek, maar als Amber belooft dat zij Robin aan het praten krijgen zal, geeft hij toe. Als dat lukt, hoeft ze maar een enkel boek te lezen.
Dus zoekt Amber toenadering en ontdekt dat ze Robin heel aardig vindt. Ze neemt het voor hem op als de pestkoppen in de klas het weer op hem gemunt hebben. Vooral ook tijdens het schoolkamp dat ze in Engeland doorbrengen, met natuurlijk Thijs als leider.

Een lekker meidenboek, het leest vlot weg. Diep gaat het niet, maar ach..moet dan dan?

isbn 978 90 258 5126 2 uitgever Leopold Amsterdam 2007, 144 pagina's, vanaf 12 jaar

Reageren? Klik hier!

jeugd 10-12 jaar

Maren Stoffels