Nicola Skinner

Bloem
Nicola Skinner

Bloem is enorm braaf, zo braaf dat ze op school Brave Bloem wordt genoemd, totdat haar akelige rivaal Clarissa Valentini Bloems bijnaam omdoopt in Sneubloem.
Maar Bloem ziet zichzelf helemaal niet zo. Ze IS gewoon de beste en de braafste in alles. Maar dat gedrag heeft wel een achterliggende reden. Bloem doet dit allemaal voor haar moeder die niet zo vaak lacht, sterker nog mama is vrij zwaarmoedig. En als ze weer een certificaat heeft gehaald voor goed gedrag (ze heeft dozen vol met zulke papieren) dan glimlacht haar moeder tenminste.

En nu heeft meneer Grittelsnert, de directeur van de school, een wedstrijd uitgeroepen. Degene die de Ster van het jaar wordt, wint een zevendaagse vakantie in Portugal! Alles wat je daarvoor hoeft te doen is... onberispelijke gedrag vertonen en er keurig uitzien! Nou, dat is precies waar Bloem heel goed in is! Ze zal en moet die prijs winnen voor haar moeder, misschien lacht ze dan wèl voluit. Het lijkt een makkie, die prijs zal Bloem op haar sloffen kunnen winnen! Maar toen wist ze nog niets over Zonderlinge Zaadjes en wat voor invloed deze op haar én haar omgeving zou hebben.

Het begint allemaal met de grote, zieke treurwilg in de tuin van Huize Welgemoed, het huis waar Bloem in woont. Ze voelt daar ineens een trilling onder de grond, de betonnen vloer van het terras splijt open en Bloem ziet langzamerhand een envelop uit de grond tevoorschijn komen. Dat is al gek maar het allergekste is, dat het lijkt of iets - de boom misschien? - tegen haar praat. Ze hoort iets of iemand zeggen 'Ik heb op je gewacht.' Ze pakt de envelop en ziet dat daar iets op geschreven staat, namelijk 'Zonderlinge zaadjes. Deze zaadjes zaaien zich als vanzelf.'

Het moet iets met die boom te maken hebben. De boom waarvoor haar moeder moest tekenen bij de koop van het huis. Ze mogen die boom namelijk nooit laten weghalen of beschadigen. Ondanks de rare gebeurtenissen vertelt Bloem aan haar moeder maar niets van de zaadjes, ze wil wel, maar het is net of iets haar tegenhoudt... iets buiten haar om...

De volgende dag, in de bibliotheek van school hoort ze de vreemde stem weer. Hij zegt hetzelfde als gisteren... Bloem besluit het rare verhaal aan Neena, haar vriendin, te vertellen. Gelukkig is Neena helemaal gek van dingen onderzoeken en uitvinden dus die stort zich met veel plezier op de vreemde zaadjes. En dankzij deze zaadjes komen ze terecht bij tuincentrum Wonderligh, het enige, piepkleine, tuincentrum van Betondeugd, het dorp waar Bloem en Neena wonen.
En daarmee begint hun bizarre avontuur...

De stem zegt steeds wat er moet gebeuren met de zaadjes, waar ze gezaaid moeten worden, en dat is op héél vreemde plekken. Bloem wordt echter door alles wat er gebeurt steeds minder braaf en netjes, dit tot haar grote ellende, en Clarissa haar vijandin in de strijd naar de vakantie, loopt steeds verder voor in de puntentelling. Bloem is ten einde raad en gaat uiteindelijk heel erg ver in het willen winnen, ze zet zelfs haar beste vriendin Neena in voor haar strijd, maar wel op een akelige manier. En dat allemaal om haar moeder te zien lachen...

Ondertussen spelen in Betondeugd ook nog andere zaken, zoals de hebzucht van meneer Valentini, de vader van de gehate Clarissa, die elk stukje groen wil opkopen om zijn bezit uit te breiden met gebouwen en winkels... wat leidt tot uitzonderlijke gebeurtenissen en verzet. En wat heeft dat tuincentrum eigenlijk met de rare gebeurtenissen te maken?

Aanvankelijk wilde het verhaal niet erg vlotten. De zinnen zijn in het begin ook een beetje ingewikkeld. De aanloop naar het verhaal waar het uiteindelijk om draait, vraagt teveel tijd, duurt te lang. Maar àls het dan uiteindelijk op dreef komt, heb je een geweldig verhaal mèt inhoud.
Het is niet alleen een verhaal over uitzonderlijke zaadjes en de absurde gevolgen als ze eenmaal gezaaid worden, maar ook over het zich niet uitspreken naar elkaar waardoor allerlei misverstanden ontstaan. Het is een gek verhaal waarin dingen gebeuren die helemaal niet kunnen, maar een goede schrijver kan het meest onwaarschijnlijke geloofwaardig maken en zo'n schrijver blijkt Nicola Skinner uiteindelijk toch te zijn. Als je het boek dichtslaat weet je dat je een fijn boek hebt gelezen. Een boek dat er toe doet.

"Omdat dit mijn eerste boek was dat ik schreef, voelt het soms alsof ik 30 jaar over Bloem gedaan heb. Ik stopte er mijn hele leven in - van hoe ik me voelde op school, mijn liefde voor de natuur, werken op kantoor, moederschap, en mijn hoop en angst voor mijn dochter en haar generatie. Enkele van mijn favoriete jeugdboeken hebben zeker dit boek beïnvloedt, speciaal de Geheime tuin, De reuzenperzik, en Harriet de spionne, met hun nadruk op respectievelijk natuur, mysterieuze substanties die de wereld veranderen en hoe het voelt om een uitgestotene te worden.
Nicola Skinner"

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 10-12 jaar

Nicola Skinner