Elle McNicoll

Keedie
Elle McNicoll

Juniper, een klein stadje nabij Edinburgh. Daar woont Keedie met haar ouders en twee zussen. Nina is haar bijna veertienjarige tweelingzus, Addie is pas zes jaar.
Ooit waren Keedie en Nina hecht zoals je dat van een tweeling verwacht, maar sinds ze op de middelbare school zitten, zijn ze uit elkaar gegroeid.

‘Toen we nog met poppen speelden, doste ik die van mij altijd uit in spetterende kleuren. Ik liet ze opdraven in een designwedstrijd en de winnende ontwerper mocht natuurlijk naar Parijs.
Nina trok haar poppen allemaal hetzelfde aan en liet ze trouwen met de jongenspoppen die we in de kringloop vonden.’

Nina wil er namelijk graag bij horen. Hetzelfde zijn als de anderen. Er bij horen betekent vaak dat je een meeloper wordt. Het lijkt Nina niet eens veel te doen dat ze op deze manier juist tegen haar zus ingaat.
Want Keedie is zichzelf, en omdat zij autistisch is, is dat absoluut niet zoals de anderen. Zij kan niet tegen oneerlijkheid. Niet tegen onrecht. Daar zou je het bij kunnen laten. Maar zo is Keedie niet: ze komt op voor degenen die gepest worden. Zij pakt de pesters aan.

‘Sommige mensen blijven onvoorspelbaar. Toen we klein waren werd ons verteld dat we moesten proberen ons in anderen te verplaatsen. In andermans schoenen moesten gaan staan. Tegenwoordig voelt het alsof ik op glitterende naaldhakken door Juniper paradeer, terwijl de rest op pantoffels loopt. Ik vraag me wel eens af of al die anderen mijn naaldhakken zouden overleven. Zelfs ik krijg er vaak zere voeten in.’

Door haar hulp – niet geheel onbaatzuchtig, maar voor een goed doel – aan medescholieren die gebukt gaan onder het pesten van anderen, schopt ze tegen vele schenen. Niet dat het haar kan schelen, zo is ze dan ook wel. Ze begrijpt de wereld niet.
Ze willen dat zij een speech houdt over de stichter van de stad? Dat zal ze dan eens gaan doen….en dat verloopt wel anders dan iedereen verwacht.
Want autisten zien de dingen anders. En de ene autist is de andere niet. Want zusje Addie is ook autist, maar van een ander kaliber.
(Over Addie gaat het boek Een soort vonk’, dat later speelt dan het verhaal van Keedie. Los te lezen.)

‘En dan gebeurt het. Dat onbenoembare in mijn hoofd.
Anderen hebben daar een soort automatische beveiliging zitten, een beetje zoals een spoorboom die naar beneden zakt als er een trein aankomt. Op die manier kunnen ze bepaald gedrag en bepaalde woorden tegenhouden. De boom gaat dicht en meer hebben ze niet nodig. Dan houden ze zich in. Zo’n beveiliging heb ik niet. Nooit gehad.’

‘Huize Darrow begint tekenen van verval te vertonen. Als onze straat een menselijk lichaam was, dan zou ons huis een harige grote teen zijn. Niet zo geweldig dus, maar we doen het er mee.’

Elle McNicoll (Edinburgh, 1992) woont in Londen. Ze studeerde creatief schrijven. Ze schreef haar masterscriptie over het gebrek aan neurodiverse auteurs die over hun eigen ervaringen schrijven.
Haar eigen boeken gaan ook over deze onderwerpen en zijn behalve prachtige verhalen ook zeer mooi qua stijl en taal. En Margaretha van Andel weet dat uitstekend te vertalen.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Een soort Vonk
Elle McNicoll

Addie is niet zoals de andere kinderen in haar klas. In de pauze gaat ze het liefst naar de bibliotheek, daar is het lekker stil en meneer Allison is altijd aardig. Hij is gelukkig een heel ander persoon dan mevrouw Murphy, haar nieuwe juf, die alleen maar schreeuwt en lelijk tegen haar doet. Ze heeft vandaag zelfs haar mooie verhaal verscheurd omdat ze het te lelijk geschreven had. 'Die lakse hanenpoten wil ik niet meer zien,' had ze geschreeuwd. En ze had er nog wel zo haar best op gedaan!

Thuis is er gelukkig Keedie, haar oudere zus, die net als zij is en precies snapt wat Addie bedoelt als ze het over stimmen en maskeren heeft. Aan haar kan ze wel haar verhaal over mevrouw Murphy kwijt. Keedie begrijpt hoe erg het is wat zij gezegd heeft, Keedie is namelijk ook autistisch. Juf Murphy wil niets van al dat 'gedoe' weten, Addie moet zich maar aanpassen, net als Keedie vroeger. Maar Keedie was uit ander hout gesneden dan Addie en liet zich niet uit het veld slaan door de hatelijke opmerkingen van mevrouw Murphy. Ze gaf haar steeds lik op stuk. Is mevrouw Murphy daarom zo akelig tegen Addie?
Audrey, het nieuwe vriendinnetje van Addie, neemt het steeds voor Addie op. Zij vindt Addie niet raar, integendeel ze is blij met haar slimme, originele vriendin.

En dan vertelt mevrouw Murphy over de heksenjacht die vroeger in hun streek plaatsvond. De heksen waren ook anders, maar werden vervolgd én gedood. Dit druist zo in tegen het rechtvaardigheidsgevoel van Addie dat ze besluit een monument op te richten voor deze vrouwen want zij waren gewoon wie ze waren, net als zij!
Maar zo makkelijk gaat dat niet, de mensen uit de gemeenteraad zitten niet zo te wachten op een meisje die een akelige geschiedenis wil oprakelen. Alles bij elkaar, de pesterij van mevrouw Murphy, de reacties en treiterijen van de kinderen in de klas op het gedrag van Addie, de tegenwerking van de dorpelingen en de gemeenteraad drijven alles op de spits. Een 'ontploffing' kan niet uitblijven...

Het bovenstaande geeft in het kort de inhoud weer van dit ontroerende verhaal. Maar het is niet zomaar een verhaal over een meisje dat autistisch is - Je bent autistisch, je hebt geen autisme - zegt Addie steeds, het is vooral een verhaal over strijd leveren, moed hebben en vol blijven houden ondanks allerlei tegenwerking van verschillende kanten. Elle McNicoll weet waar ze over schrijft want ze schrijft uit ervaring.
Kortom, een fantastisch boek met veel diepgang.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Heksenvloek
Deel 2
Elle McNicoll

In het voorafgaande deel hebben we de dertienjarige Ramya leren kennen. Ze woont in Edinburgh en is geen doorsnee meisje. Ze heeft namelijk ontdekt dat ze magische krachten heeft. Ze moet alleen nog even ontdekken welke precies en wat ze er dan mee kan.
Daarnaast is ze ook anders omdat ze neurodivergent is. Haar hersenen werken anders, en bij haar uit zich dat in dyspraxie (ze is o.a. motorisch onhandig) maar daar heeft ze intussen wel enigszins mee leren leven.
Ze heeft evenwel nog steeds het gevoel dat ze zich moet bewijzen. Dat ze moet laten zien dat ze volwaardig is.
Maar ze is ook nog een tiener! Een tiener die nogal eens de kont tegen de krib wil gooien. Eigenwijs en zo.
Dit allemaal bij elkaar maakt het niet gemakkelijk voor haar.

Nu is ze bij haar tante Opal, in Loch Ness, waar ze moet leren hoe ze haar magie kan gebruiken. Maar Ramya vindt haar tante erg streng! En oma en haar moeder zijn achtergebleven in Edinburgh, waar het gevaarlijk is. Portia, een boosaardige sirene, wil de familie Knox voor eens en voor altijd het zwijgen opleggen, en natuurlijk heeft zij ook magische krachten. En handlangers.

Gelukkig voor Ramya is haar neef Marley ook in Loch Ness. Hij is voorzichtiger dan Ramya en remt haar wat af in haar onbezonnenheid.
Maar als blijkt dat ze hulp nodig heeft, onder andere om haar oma en moeder te helpen, is hij van de partij. Net zoals het Verborgen volk, dat uit diverse magische wezens bestaat.

Ramya maakt nieuwe vrienden - bijzondere vrienden! - in Loch Ness. Maar kan ze die zomaar vertrouwen?
Portia in ieder geval niet. Zij wil iedereen onderdrukken en de macht alleen in handen hebben. Het Verborgen Volk is nutteloos, vindt ze, dat zal ze uitroeien. (waar kennen we dit van?)
Daarvoor wil ze dat wezen hebben dat in het meer van Loch Ness huist. Het monster? Bestaat het dan toch?

Een coming of age en een magisch verhaal, over zelfvertrouwen en vriendschap. Met veel spannende scènes en een dosis humor.
Elle McNicoll vindt dat er meer geschreven moet worden over neurodivergentie, en dan wel op zo’n manier dat je weet dat mensen die dat hebben ook gewoon mensen zijn met goede en slechte karaktereigenschappen.
En zo is Ramya dus een gewone tiener. Met magische krachten, dat wel…

Elle McNicoll (Edinburgh, 1992) studeerde creatief schrijven, stond achter de bar en werkte als boekverkoper, blogger en babysitter. Ze schreef haar masterscriptie over het gebrek aan neurodiverse auteurs die over hun eigen ervaringen schrijven .

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Toverslag
Elle McNicoll

Die avond dat Ramya een vrouw in de kamer zag staan die blijkbaar niet zichtbaar was voor alle andere aanwezigen, was een schok voor het vijfjarige meisje. De vreemde vrouw vroeg haar om voor haar te spelen op de piano. Maar Ramya weigerde. Waarom zou ze dat doen? Ze kent die persoon niet eens. Later neemt haar opa haar apart en hij zegt:

‘Ramya, er staat iets te gebeuren. Er broeit iets. Elke dag als ik buiten rondloop, voel ik dat. Elke keer als ik de tv aanzet of de krant opensla. Ik denk trouwens dat er weinig mensen zijn die dat gevoel delen. De meesten zijn te verdoofd om wat dan ook op te merken. Behalve jij! Ik wist het. Je bent speciaal. Je bent net zoals…’

Opa kan niet verder vertellen. Ramya's moeder moet niets van zijn praatjes hebben en stuurt hem het huis uit. Voorgoed.
Het is de laatste keer dat Ramya haar grootvader ziet.

Zeven jaar later woont ze in Edinburgh. Wel met haar ouders, maar die bemoeien zich nauwelijks met haar. Ze heeft in die tussenliggende jaren geen vreemde dingen meer meegemaakt, maar ze heeft dan ook genoeg aan zichzelf. Ze heeft namelijk dyspraxie, een aandoening die je motorische vaardigheden beïnvloedt. Schrijven is dus een ramp voor haar. Verder is ze slim genoeg, maar de dyspraxie belemmert haar vrijheid.
Als haar opa komt te overlijden heeft dat voor Ramya grote gevolgen. Ze leert de familie kennen en na de uitvaart neemt een advocaat contact met haar op. Haar opa heeft haar iets nagelaten. Natuurlijk wil ze weten wat dat dan is, ze gaat naar het aangegeven adres.
Er gebeuren vreemde dingen onderweg. En die zogenaamde advocaat zegt dat zij magie heeft. Welnee, zegt ze:

‘Magie bestaat niet.'

Natuurlijk gaat ze ontdekken dat ze zich vergist. Magie bestaat wel degelijk. En zoals dat in een goed fantasyboek hoort ligt er een opdracht op haar te wachten. Bijzondere en soms ook hachelijke avonturen staan haar te wachten. Gelukkig heeft ze hulp van haar neef Marley, want het valt allemaal niet mee. Haar opvoeding heeft haar niet bepaald voorbereid op dit nieuwe leven.

Spannend. Absoluut. Maar dit boek maakt vooral een diepe indruk omdat het vertelt over de kracht die je in je hebt om te kunnen veranderen. Hier gaat het over Ramya, maar iedereen bezit zo’n kracht. Je hoeft hem alleen maar te vinden.
Toverslag is een eerste deel. Iedereen die dit boek gelezen heeft wil onmiddellijk het volgende deel. Maar we moeten wachten.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 10-12 jaar

Elle McNicoll