Tomoka Shibasaki

Lentetuin
Tomoka Shibasaki

In feite heeft dit boek geen mens als hoofdpersoon maar een gebouw, en wel een hemelsblauw huis dat naast een klein flatgebouw in Tokio staat.

Taro woont in die flat waarvan elk appartement de naam van een teken uit de Chinese dierenriem heeft gekregen. Hij zelf woont in appartement Zwijn. Boven hem woont mevrouw Slang en iets verderop woont mevrouw Draak zoals hij ze voor het gemak noemt. Meer bewoners zijn er niet want de flat zal binnenkort gesloopt worden. Ze hebben nooit veel contact gehad.

Dat verandert na dag dat Taro mevrouw Draak vanaf de bovenverdieping naar het blauwe huis zag staren. Ze merken elkaar dan op. Daarna ontmoeten ze elkaar toevallig wat vaker en krijgen ze wat meer contact. Nishi zoals mevrouw Draak feitelijk heet, vertelt hem over haar fascinatie voor het nu leegstaande blauwe huis. Het is het huis dat ze ooit, lang geleden, in een boek - getiteld Lentetuin - zag en sindsdien wil ze er alles over weten. Daarom is ze ook in de flat komen wonen omdat ze uitzicht had op het huis. Ze heeft het boek in haar bezit en even later krijgt Taro ook een exemplaar. Haar grote droom is om het ooit eens van binnen te kunnen bekijken.
De fascinatie voor het huis slaat over op Taro. En daardoor merkt hij ook steeds meer zijn omgeving op met al zijn gebouwen en wegen en zijwegen.

Maar ook de toenmalige bewoners uit het fotoboek, een bekende regisseur en actrice, hebben zijn aandacht. Vooral de regisseur staat te mooi op de foto's. Er klopt iets niet naar Taro's gevoel. Alles is té geposeerd. Er is maar één foto waarbij de aandacht van de regisseur op iets anders gericht is dan zichzelf.
Als een rode draad komen deze mensen steeds terug in het verhaal.
En dan krijgt het huis nieuwe bewoners...

Ondertussen leren we ook de drie flatbewoners beter kennen. Het karakter van Taro zelf past wel bij de naam van zijn appartement, schreef een recensent, en dat klopt. Hij laat veel op zijn beloop, houdt van eten, hangt liever wat in het rond en het enige avontuur in zijn leven is het soms een andere route nemen van of naar zijn werk. Mevrouw Slang is oud en vriendelijk en ligt altijd op de loer, er ontgaat haar niet veel en mevrouw Draak, die Mangatekenaar is, leeft in haar eigen fantasiewereld.

Het leven van alle drie is in feite getekend door eenzaamheid, maar het is ook een verhaal over vergankelijkheid. Naast het wegtrekken van de meeste flatbewoners verdwijnen in het door Shibasaki's beschreven Tokio in snel tempo hele wijken, ze gaan helemaal plat, waardoor (jeugd)herinneringen verdwijnen. Deze wijken maken plaats maken voor nieuwe maar onbekende werelden die nog een eigen geschiedenis moeten opbouwen. Shibasaki weet die sfeer goed te verwoorden en te verbeelden.
De in Japan gewoonlijke maar dwingende beleefdheden worden bijna humoristisch weergegeven. Voor elk ervaren ongemak, en bij elk bezoek worden namelijk cadeau's uitgewisseld, ook na vakanties krijgen de collega's en thuisblijvers geschenken. Taro maakt er dankbaar gebruik van door deze geschenken ook weer cadeau te doen...

Toch blijft de fascinatie voor het blauwe huis in dit boek de boventoon voeren. Nishi is bereid héél ver te gaan om haar droom om het huis te bezoeken waar te maken... Ze zal en moet de kamers, de trap, de raampjes met libelles in het echt zien, maar vooral de badkamer met zijn prachtige kleuren trekt enorm. Ze verzint daarom een bizarre actie.
Taro heeft een andere reden om het huis aan de binnenkant te bekijken, ook hij wil per se zijn bedachte vermoedens met eigen ogen waarnemen... Ook hij gaat over tot een zeer bijzondere daad.

Al met al is het een mysterieus verhaal. De dagdagelijkse dingen en handelingen worden gedetailleerd beschreven en vormen de grootste acties in het verhaal, maar ze zijn daarom niet minder intrigerend. Niet iedereen zal hiervan houden omdat het verhaal mogelijk voor hen te traag verloopt. Persoonlijk boeit het verhaal me enorm, juist vanwege het gewone maar toch zo ongewone.
Kortom, een bijzonder boek met betoverende inhoud.

Tomoka Shibasaki (Osaka, Japan, 1973) heeft negen boektitels op haar naam, waarvan er twee zijn verfilmd. Asako I & II, gebaseerd op haar roman Nete mo samete mo, ging in 2018 in première op het filmfestival van Cannes.
Tomoka Shibasaki’s werk is meermalen bekroond; voor Lentetuin (Haru no niwa) ontving ze in 2014 de Akutagawaprijs, de meest prestigieuze literaire prijs van Japan. Behalve in het Nederlands is het boek ook vertaald in het Engels, Frans, Duits, Spaans, Russisch, Chinees en Koreaans.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Boekenarchief R-S

Tomoka Shibasaki