Het onhandige kind
Alexandre Seurat

Toen Alexandre Seurat in de krant las over de zaak Sabatier, over het kind dat overleed aan de gevolgen van mishandeling, moest hij dit boek schrijven. Hij noemt zijn hoofdpersoon Diana – een naam die de verdoemenis al over zich afroept, zegt hij – en vertelt over haar leven door middel van getuigenissen van mensen die haar gekend hebben. Haar oma, haar leraressen, schoolhoofden, bureau jeugdzorg, de politie, allerlei mensen vertellen wat hun ervaringen waren met het meisje. Ook haar oudere broertje doet zijn zegje.

Het verhaal verloopt van de eerste voorzichtige verdenkingen tot de niet meer te ontkennen zekerheid, de onrust van de lezer neemt steeds meer toe. Is nu niemand in staat om het kind te helpen? Hoe komt het toch dat iedereen gelooft – of vindt dat ze het moeten geloven – wat de ouders steeds als verklaring geven: ze is gevallen; ze heeft een bindweefselontsteking en door de medicijnen zwelt je gezicht zo op; ze heeft een zwak immuunsysteem, ze is er al voor in behandeling, enz. Het kind zelf zegt ook steeds: ik ben zo onhandig. Ik ben gevallen. Ik heb me gestoten.

En hoewel de verdenkingen toenemen, is er niemand die echt iets doet. Het kind blijft bij de ouders, blijft continu in gevaar.
Tot ze vermist wordt. Acht jaar is Diana dan, en ze heeft een vreselijk leven gehad.

Er zijn geen beschrijvingen met gruwelijke details, het zijn kort de wederwaardigheden, de observaties van de mensen om haar heen. Behalve het broertje zijn dat allemaal mensen die beter hadden moeten weten. Professionele hulpverleners, onderwijspersoneel, niemand is in staat in te grijpen. Als ze weer eens aarzelen, is het al te laat, dan is het gezin weer verhuisd.

Hartverscheurend is het feit dat mensen liever de verklaringen, hoe ongeloofwaardig ook, van de ouders willen geloven, dan dat ze daadwerkelijk ingrijpen. Ze vergoelijken tegen zichzelf hun onmacht, hun gebrek aan daadkracht.

In 2009 overleed het Franse meisje Marina Sabatier op 8-jarige leeftijd aan de gevolgen van kindermishandeling. Haar ouders hadden haar vanaf haar geboorte stelselmatig fysiek en mentaal mishandeld. De zaak deed veel stof opwaaien. Diverse instanties waren namelijk op de hoogte, maar deden niets. Het meisje heeft de mishandeling nooit toegegeven en haar ouders hadden een dichtgetimmerd verhaal. Hoewel iedereen die erbij betrokken was aanvoelde dat er iets niet klopte, kon het misbruik volgens het OM niet worden bewezen. Marina heeft zelfs een aantal weken in het ziekenhuis gelegen met ernstige open en ontstoken wonden aan haar voetzolen, en is daarna gewoon naar huis gestuurd.

Alexandre Seurat (1979) studeerde literatuur en letterkunde aan de École normale supérieure, en is nu docent Frans aan de universiteit van Angers.
Dit is zijn debuutroman.

ISBN 9789025448448| hardcover |144 pagina's | Uitgeverij Atlas Contact| februari 2017
Vertaald uit het Frans door Martine Woudt

© Marjo, 9 oktober 2017

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER