De gelukkigen
Kristine Bilkau

Gelukkig geluk

De cover van deze roman doet onmiddellijk denken aan de beroemde en schatrijke New Yorkse kunstenaar Roy Lichtenstein. Deze kunstenaar vond zijn kip met gouden eieren in het letterlijk en figuurlijk opblazen van striptekeningen uit de jaren vijftig. Eenzelfde soort tekening staat op de omslag van dit boek. Een jonge vrouw kijkt gelukzalig naar haar man, minnaar of nieuwe vriend en ik herken de stijl van de duizenden doktersromannetjes die vele kiosken hebben gevuld in de jaren zestig, zeventig en tachtig.
Het boek, het debuut van de Duitse journaliste Kristine Bilkau, werd in de DWDD sterk aangeprezen en kreeg veel goede recensies.

Waar gaat het boek over? Eigenlijk precies over dat wat de omslag al verraadt. Een yuppenstel met kind en veel yuppenvrienden varen op de wind van het geluk. Geld is geen probleem want ze hebben een goede opleiding gehad en zijn niet lui. Zij is celliste en werkt in de orkestbak bij een musical, en hij is journalist en redacteur bij een vooraanstaande krant. Ze wonen zoals yuppen horen te wonen in het centrum van een hippe stad in een klein appartement tegen een te hoge huur. Beide groeiden ze op zonder al te veel ellende en in relatief veel luxe. Veel tegenslag hebben ze niet gekend en ze hebben trotse zorgzame ouders. Ze zorgen allebei wisselend voor het kind en zijn geëmancipeerd. Zij traint haar cellospel terwijl hij het internet af zoekt naar een mooie landelijke koopwoning op reisafstand van hun yuppenbanen.

Maar ja, dan begint de ellende. U voelt hem aankomen en het staat in de sterren geschreven, het kan niet anders. Knap worden de eerste barstjes in hun zorgeloze onwankelbare geluk beschreven. Het gebouw waarin ze leven wordt gerenoveerd en zodoende gehuld in groot wit plastic, het filtert niet alleen het licht maar neemt ook de buitenwereld symbolisch weg. Tijdens een van haar korte doch belangrijke cellosolo’s in de schouwburg begint haar hand te trillen! Heeft iemand het gehoord? Internet voorspelt haar al snel een somber scenario en ze besluit niets tegen haar man te zeggen.

Hij op zijn beurt wordt geconfronteerd met een fusie van zijn krant en hij wordt rücksichtslos wegbezuinigd. Hij is te oud en dus te duur voor een nieuwe baan en te jong om te rentenieren. Het geld raakt op, want de yuppenstad is duur. Dan kan hij een onderbetaalde baan krijgen op het platteland waar zij onder geen beding naar toe wil. Een cellist heeft niets te zoeken op het platteland. Verwijten komen als een voortwoekerende veenbrand aan de oppervlakte en het wordt duidelijk hoe sterk hun werkelijke liefde en vooral hoe solidaire ze zijn met elkaar.

Deze Duitse roman is zo over de grachtengordel in Amsterdam te leggen ben ik bang. Ik ga u niet vertellen hoe het zich verder ontwikkelt, dat zou de lol verzieken. Het is niet bijster vlot geschreven, soms zelfs een tikkeltje langdradig. Maar op tijd raakte het verhaal in een stroomversnelling en las ik het toch met plezier uit. Als u van doktersromannetjes houdt, is dit geen boek voor u! Roy Lichtenstein liegt het u vanaf de cover al toe en Kristien maakt het smakelijk ironisch af.

ISBN 9789059366428 | Paperback | 284 pagina's | Uitgeverij Cossee| Februari 2016
Vertaald door Kris Lauwerys en Isabelle Schoepen

© Jan van Rijsingen, 20 september 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER