Hoeveel regen
Jon Bauer

Twee verhalen in een, wisselend verteld, door dezelfde persoon. In het ene verhaal is hij acht jaar oud, in het andere twintig jaar ouder.
Als volwassene keert hij terug naar het ouderlijk huis om voor zijn moeder te zorgen die een ongeneeslijke tumor in haar hoofd heeft. Ze herkent haar zoon niet altijd, kan niet goed praten. Al laat ze soms doortastend gedrag zien, in vlagen van helderheid, over het algemeen is ze afhankelijk van anderen. En dat houdt in dat de rollen omgekeerd zijn: nu is de zoon de baas. Als kind voelde hij zich altijd achtergesteld en onbegrepen. Hij was de enige zoon, er waren altijd pleegkinderen –jongens . Waarom wilde zijn moeder altijd voor die vreemde kinderen zorgen? Waarom was ze niet tevreden met hem? Was hij niet goed genoeg? Zijn jaloezie spitst zich toe als Robert in huis komt. Die is vijf jaar ouder, en heeft veel aandacht nodig, zegt zijn moeder. Het is allemaal nog erger dan anders; zijn moeder is er alleen voor Robert, en ook zijn vader krijgt slechts af en toe de kans om speciale aandacht te besteden aan zijn zoon.
De jongen ontwikkelt problematisch gedrag, hetgeen resulteert in een situatie die erger is dan hij voor ogen had.

In het verhaal van de kleine jongen voelde ik nog enige sympathie en begreep ik de ouders niet: zien ze niet hoe ver het kind afglijdt? Begrijpen ze niet dat het kind er niet voor gekozen heeft om pleegbroers te hebben?
Maar in het verhaal van de oudere man verdween die sympathie al snel. Zelfs al kon ik begrip opbrengen voor zijn gedrag, de conclusie is toch: die man is gewoon slecht.
Het kronkelige daarvan is dat de reden voor die antipathie ook in de verhalen van zijn jeugd ligt, hoe hij bijvoorbeeld omging met de poes des huizes, het is verschrikkelijk!
Als lezer weet je het niet meer: is zijn gedrag het resultaat van de droom van zijn moeder? Of is zijn karakter misschien toch al slecht? Naarmate ik verder kwam in het boek, begon het verhaal me steeds meer tegen te staan.
Zonder die ergernis omdat de volwassen man je steeds meer irritieert, had het een aangrijpend verhaal kunnen zijn, het is zeker mooi geschreven.

'Net als zij laat ik mijn hals zien aan het huis'.
'Ze is nog steeds ergens daarbinnen onder al dat sterven.’

Ik las ergens dat het boek grappig moet zijn. Voor mij niet.
Dit boek is het debuut van Jon Bauer, en hij ontving een prijs voor ‘Australia’s Best Debut Novel’.

ISBN 9789057594564  |  paperback | 331 pagina's | Podium |februari 2012
Vertaald uit het Engels door Rob van Erkelens en Nicoline Timmer

© Marjo, 11 december 2012

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER