Anouk Brusse

http://www.anoukbrusse.nl

alt De kale kaketoe
Anouk Brusse

Aimée de Lange is kunstenares. Alleen verkopen haar schilderijen niet echt, dus moet ze haar brood op een andere manier verdienen. Bij een telemarketingbedrijf leert ze Alba leren kennen.
Aimée was er webdesigner, Alba de vriendin van de baas. Die baas Jack, is een knurft van een vent:

’Jack Veldman, sjacheraar, Hagenees in hart en nieren, ex-miljonair en oud-casinobaas, die na het zoveelste faillissement op zijn 61^ste weer opnieuw was begonnen, dit maal in de wereld van telemarketing. Hij had de sociale vaardigheden van een neanderthaler met een slecht functionerende frontale hersenkwab, maar zijn zwartgallige, grove humor maakte voor mij veel goed.’

‘Alba Bonell de Morene was een beetje de Spaanse Patricia Paay. Ze was achter in de vijftig, maar dat zou je haar niet geven, blond, goed gekleed, charmant, petite met een vet Spaans accent dat haar gebrekkige Engels uiterst komisch maakte.‘

Als Alba haar uitnodigt om op haar zestigste verjaardag te komen, in Barcelona, besluit Aimée, nu ze weer alleen is na een relatie van veertien jaar, in een opwelling naar Spanje te gaan.
Alba vraagt diverse malen om hulp als haar geliefde, Jack dus, het weer eens te bont maakt. Aimée twijfelt of ze wel iedere keer te hulp moet komen, ze waarschuwt Alba steeds weer, zonder dat die luistert. Maar Alba is haar opening naar Sophie, een vrouw die Aimée in Barcelona heeft leren kennen en op wie ze stapelverliefd is geworden. Ze probeert het uit te leggen aan haar vader, die zwaar ziek in Nederland is achtergebleven.

‘Denk je veel aan haar?’ vroeg hij voorzichtig.
‘Weet ik veel. Ja. Wil ik wel niet, maar ik zit ondertussen wel elke dag als een achterlijke stalker op haar Facebookpagina te kijken.'
‘Wat is een Facebookpagina?'
‘Een pagina op een sociaalnetwerksite.’ Hij keek me niet begrijpend aan. ‘Doet er ook niet toe, het is belachelijk,’ riep ik verontwaardigd. ‘Ik kan me haar gezicht niet eens herinneren, ik weet niet eens meer of ze in het echt op haar foto lijkt! Alleen maar omdat er één stom momentje was waarop ik naar haar keek en...
’Ik maakte de zin niet af.
‘En wat?’
Ik zuchtte.
‘Het was alsof ik dwars door haar heen keek. Zonder muren. Ik zag...’
‘Haar ziel?’

De bladspiegel van deze roman is wat vreemd. Blokken zinnen springen soms raar in, en er staan helaas ook spel- en tikfouten in de tekst. Het verhaal had hier en daar wel wat beknopter gekund, er zijn ook hele mooie stukken tekst, leuke typeringen en spitse dialogen. De mensen in de omgeving van Aimée zijn opportunisten, ze liegen en bedriegen er op los als hen dat uitkomt. Het valt niet mee voor onze hoofdpersoon om daar mee om te gaan. En als je dan weet dat ze zich net uit een depressie heeft geworsteld, is het de vraag welke wending ze aan haar leven zal geven. Klautert ze - net als de kale kaketoe van haar vader - steeds weer omhoog als ze weer eens teleurgesteld is? Dat is de vraag waar het om draait, en het antwoord is de reden waarom je doorleest, dat wil je weten!

‘Wij mensen hebben verwachtingen. Van het leven, van andere mensen. Van papegaaien. Maar soms zijn dingen gewoon wat ze zijn. Je kunt niet meer doen dan je best. De rest moet je loslaten.’
‘Dus volgens jou is het leven eigenlijk een kale kaketoe.’

Anouk Brusse (1972) studeerde Engels en Publicistiek, zij was onder andere regisseur, vertaler/bewerker, dramaturg maar is nu vooral bezig als kunstenares. Zij baseert het verhaal van haar eerste roman op haar eigen leven.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Boekenarchief B

Anouk Brusse