Mijn  vrouw heet Petra

Dit boek is heel apart vormgegeven. Waar je normaal de omslag ziet, begint hier meteen tekst, je valt meteen in het verhaal. De gegevens staan op het achterblad.
De schrijver staat afgebeeld op de achterflap, waar je ook zeven redenen leest om het boek niet te lezen. "Ik ken die hele Hans van der Beek niet" is er een. Of "Ik wacht wel op de film" .
Ik heb me er niet aan gestoord en heb het verhaal van Peter Pruiser met plezier gelezen. Hij is een veertiger, leraar geschiedenis, aangekomen in de periode die de midlifecrisis heet. Hij is een kale, dikke, brildragende man, die steeds meer aanbotst tegen de muur van ongeïnteresseerde leerlingen. Het is niet dat hij hen niet aan kan, maar de desinteresse begint hem op te breken. Hij vindt het niet leuk meer.
Op het thuisfront is er ook al niet veel te beleven. Al in de eerste alinea wordt gemeld dat zijn vrouw, Petra dus, zich aan hem ergert. Er wordt nauwelijks meer gepraat en seks is er ook niet echt meer bij. De arme Peter... het zit hem allemaal niet mee. Een lichtpuntje is er: Robine Hutting, die van Engels, lijkt hem wel leuk te vinden. Als Petra besluit van Peter te scheiden, en meteen ook uit het boek verdwijnt met haar kinderen, gaat Peter werk maken van Hutting, zoals ze wat oneerbiedig genoemd wordt. Maar eerst wil hij wat aan zijn imago doen: afvallen en lenzen in plaats van de bril. En misschien is het tijd voor een nieuwe baan? De filmwereld lijkt hem wel iets. Hij begint ermee door zich in te schrijven als figurant, en een beetje tot zijn verbazing wordt hij nog gebeld ook. Dat wordt dan de eerste ontmoeting met Chantal Janzen. Maar Peter en vrouwen, dat werkt niet... geen van hen.

Het boek is een satirisch verhaal over de kale, dikke veertiger die een nieuw leven wil beginnen. Hans van der Beek (wel kaal, niet dik, en ook veertig) heeft misschien toch wel een angstbeeld van zich afgeschreven? Peter Pruiser is een heel aardige man, die een vrouw wel als vriend wil, maar niet als minnaar. De arme man...
Het boek is geschreven met een licht ironische toon, en het geheel is een vlotte roman geworden, het hapt heerlijk weg. Veel humor, vooral het einde is hilarisch. En filmisch... dus wie weet? Een film, met Chantal zelf als Chantal? Zou zomaar kunnen.

ISBN 978 90 388 90586 Paperback 200 pagina's | Nijgh & Van Ditmar | september 2008

© Marjo, november 2008

Lees de reacties op het Leestafelforum, klik HIER!