De roemlozen
Justine Le Clercq

‘Op dat moment kwam er weer een golf, en in een reflex bracht ik mijn hand naar mijn mond.
‘In godsnaam,’ zei ze, ‘behoud je decorum.’
Stukjes croissant en rode jam sijpelden tussen mijn vingers door.
‘Stop daarmee,’riep Moema.
‘Sorry,’ zei ik tussen twee kokhalzen door.
’Stop daar onmiddellijk mee!’
Ik klapte naar voren door de kracht van het kokhalzen, greep mezelf vast om mijn middel en registreerde dat mijn middel wel erg ielig was geworden. Waarschijnlijk dacht Moema dat ik ielig was om haar dwars te zitten, net zoals ik haar dwarszat met chrysanten en met kokhalzen.
‘Roemloos,’ zei Moema, ‘Roemloos en zonder decorum.’

Een scène die tekenend is voor de relatie tussen moeder en dochter; ook de schrijfstijl, en de wrange humor die Le Clercq volop gebruikt in dit boek.Hoofdpersoon is Titine Clement, dochter van een kunstenaar, die consequent wordt aangeduid als ‘de beroemde kunstenaar’, en Moema, een vrouw die misschien wel de biologische moeder is, maar van opvoeden weinig terecht brengt. Zij is alleen geïnteresseerd in haar eigen benen en borsten.
Als Titines jongere broertje Roche ook nog ‘verdwijnt’ op achtjarige leeftijd, heeft Titine geen houvast meer. Al als ze vijftien is, gaat ze uit huis, op kamers, en verhuist steeds, om tenslotte aan de drugs te raken. Aan een ontwenningskuur houdt ze de vriendschap met de mislukt beeldhouwer Boi over, een man met wie ze een onduidelijke relatie heeft. Op het moment dat het verhaal begint, als ze bijna veertig is, lijkt ze materieel en financiëel wel onder de pannen, het is in ieder geval niet iets waar ze zich druk om maakt. Verder is haar leven een puinhoop.
Haar moeder achtervolgt haar, ze wil blijkbaar iets goedmaken. En daar is Welmoed, een filmmaakster die wil dat Titine het scenario schrijft voor een film over de tsunami. Boi, Titine en Welmoed brengen veel tijd met elkaar door, koffiedrinkend in een café waar ze ieder op hun eigen eilandje lijken te blijven. Van het scenario komt niet veel terecht, maar er is toch geen geldschieter. Zal die film er überhaupt ooit komen?
Als Moema zich steeds verder mengt in Titines leven, lijkt er een loutering te komen. Maar Moema blijft een vrouw die vooral aan zichzelf denkt, getuige de scene hierboven. Titine is ziek, en Moema bekommert zich alleen om decorum.

De wrange humor zal bij veel lezers aanslaan, het levert zeker vaak vreemd-hilarische scènes op, maar als je daar niet van houdt, dan is dit een beklemmend boek, over een eenzame vrouw, die na het verdwijnen van haar broertje nooit meer in staat is geweest echte vriendschap, een echte relatie te hebben. Tragisch dus.

ISBN 9789057594335 | paperback | 285 pagina's | Podium | februari 2011

© Marjo, 13 mei 2011

Lees de reacties op het Leestafelforum en/of reageer, klik HIER