De mantel van astrakan
Piero Chiara

'Eind april 1950 besloot ik zonder duidelijk omlijnd plan naar Parijs af te reizen, simpelweg om er een paar maanden te gaan wonen. Waar ik woonde - en waarschijnlijk evenmin in de omringende dorpen, of beter gezegd Italië - vond ik niet de vruchtbare voedingsbodem voor het nieuwe leven dat ik me tijdens de oorlog had voorgenomen te leiden, mocht ik de dans ontspringen. Wie weet, zei ik bij mezekf, kan daar een nieuw begin ontkiemen en vind ik er mijn geluk.'

De niet bij naam genoemde ik-figuur vindt voor bovengenoemde maanden een kamer bij de weduwe Lenormand, die niet gewoon is kamers te verhuren. Maar omdat de verteller sprekend op haar onverwacht naar Indochine verdwenen enige zoon lijkt, krijgt hij toch de kamer van zoon Maurice. Hij moet zijn kamer delen met de kat Domitien.

'Als Domitianus?' vroeg ik. 'Waarom heet hij zo?'
'Omdat hij een heerser is net als keizer Domitianus.'

Het blijkt dat de weduwe de waarheid spreekt. Het dier weigert pertinent afstand te doen van de stoel waar hij naartoe rent zo gauw de verteller aanstalten maakt naar zijn kamer te gaan. Dit levert soms hilarische 'wedstrijdjes' op tussen de kat en het hoofdpersonage.

Langzamerhand komt de verteller meer te weten over Maurice die er, tot verdriet en boosheid van de weduwe, met een Indochinese vrouw vandoor is gegaan. Maurice heeft zijn boeken achtergelaten en blijkt een heel brede interesse te hebben vooral op filosofisch en wetenschappelijk gebied. Met name het universum trok hem aan. Maar ook literatuur en poëzie trok hem aan, wat ook in het door de ik-figuur gevonden dagboek bewaarheid wordt.
Door zijn sterke gelijkenis met Maurice vindt mevrouw Lenormand het als de dagen kouder worden en haar huurder terug naar huis dreigt te gaan ook passend om kleding van haar zoon aan haar huurder te geven, in de hoop dat hij dan langer blijft. Bij de kleding zit de mantel van astrakan uit de titel.

Deze mantel zorgt voor verwarring bij Valentine, de knappe jonge vrouw waar de verteller een verhouding mee krijgt. Zij had namelijk een relatie met iemand die exact dezelfde jas had. Maurice Lenormand, maar die zit nu in de gevangenis...

Hierdoor krijgt het verhaal, wat aanvankelijk een mooi geschreven liefdesverhaal met een happy end leek te worden, een totaal andere wending.  Helemaal als Maurice weet te ontsnappen en zijn ex-vriendin opeist en meeneemt, de verteller in verwarring achterlatend. Is hij in de maling genomen? Of toch niet? Hoe nu verder?

De schrijver weet de lezer mee te voeren dankzij zijn mooie taal en invoelend vermogen. Toch hangt er in het hele verhaal ook een mysterieuze sfeer rond het hoofdpersonage en zijn omgeving.  Daardoor houdt het verhaal je in zijn greep, ondanks dat er weinig actie is te beleven. Op enkele uitstapjes na speelt alles is voornamelijk af in enkele straten van Parijs en de woonruimte van madam Lenormand. Het is knap van de schrijver om dit schijnbaar rustig voortkabbelende verhaal in zo'n boeiende vorm te gieten.

Piero Chiara (1913-1986) werd geboren in een van oorsprong Siciliaanse familie. Hij studeerde aanvankelijk rechten, en werkte een tijdje als fotograaf. Tijdens de Tweede Wereldoorlog vluchtte hij naar Zwitserland om arrestatie door de fascistische militie te voorkomen. Hij keerde in 1946 naar Italië terug, en begon aldaar met zijn carrière als schrijver. Zijn bekendste werk is La stanza del vescovo  (De bisschopskamer 2008), dat kort na uitgave in 1976 werd verfilmd door Dino Risi.

ISBN 9789076270487 | Paperback | 198 pagina's | Uitgeverij Serena Libri | oktober 2018
Vertaald uit het Italiaans door Rianne Aarts en Hilda Schraa

© Dettie, 14 mei 2019

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER