Rock € Roll
Economie voor en door leken verklaard
A.H.J. Dautzenberg

Nieuw van uitgeverij Contact is de serie “kleine boekjes”. Dit zijn boekjes die in circa negentig minuten te lezen zijn. Deze uitgave gaat over economie.

Het boekje is een verzameling van vijf knap bedachte interviews met bekende mensen over geld en de economie. “Geïnterviewd” zijn: Marlies Dekkers, Ronnie Brunswijk, Inger 'Pippi Langkous' Nilsson , Ronald de Boer en Lemmy 'Motörhead' Kilmister. Een vreemde combinatie wat een leuk en afwisselend geheel heeft opgeleverd. Allemaal hebben ze zo hun eigen visie.

Behalve auteur is Dautzenberg ook econoom. Op geheel eigen wijze legt hij door middel van de interviews aan ons “leken” uit hoe het nu eigenlijk allemaal zit. In klare en begrijpelijke taal zodat we na het lezen van dit boekje ook eens een balletje op kunnen gooien over dit onderwerp. Over beleggingen, obligaties en de euro. Dit boekje is vlot, bijdehand, modern, boeiend en grappig. Voor ik het wist had ik het uit.

A.H.J. Dautzenberg (1967) studeerde Economie en Taal- en letterkunde. Hij woont momenteel in Tilburg-Noord. Naast het feit dat hij regelmatig publiceert in verschillende bladen en zijn medewerking verleent aan een poëziesite runt hij samen met Erik Hannema een communicatiebureau.


ISBN 9789025436896 | paperback | 96 pagina’s  | Uitgeverij Contact | augustus 2011

© Annemarie, 11 september 2011

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Vogels met zwarte poten kun je niet vreten
A.H.J. Dautzenberg

Met die twee zagen op de omslag en de bevreemdende titel heb je geen idee wat je kunt verwachten, en na een paar verhalen weet ik het eigenlijk nog steeds niet.
Sommige verhalen lijken op het eerste gezicht wel realistisch, maar steeds zit er die vreemde wending in.

Het verhaal bijvoorbeeld  dat ’Gluchauf!’heet. Het gaat over een jongen die ineens, lopend achter zijn vader, opmerkt, dat zijn voorganger mooie strakke billen heeft. Niet iets wat je op moet merken van je vader, maar als het nu daarbij bleef, vooruit. Maar vader en zoon keren niet bepaald zonnig gestemd terug van de wandeling. De jongen gaat naar zijn kamer en beleeft daar (in zijn fantasie?) vreemde avonturen. Ik trek de conclusie dat de jongen homoseksuele neigingen heeft, en dat misschien net pas beseft heeft. Tot zover heeft het realisme de overhand, maar als hij, terug in de werkelijkheid, met zijn moeder communiceert, volgt er een absurde wending en is de werkelijkheid helemaal zoek.
Zo verlopen meer verhalen. Het begint allemaal heel gewoon, maar de woorden rijgen zich aaneen op een heel eigen manier, en tenslotte zit de draad danig in de war. Wat is normaal, kun je dan vragen. Tja. Bij Dautzenberg weet je dat niet.
’Het wilde denken’, het zou een sketch kunnen zijn, en ik denk dan ook dat als je dit gespeeld ziet en hoort, de werking beter is dan zoals nu, lezend.
Andere verhalen zijn erotisch van aard. Of ronduit onsmakelijk. Verhalen die je beter niet voor het slapen gaan kunt lezen, maar ook zijn er waarbij je niet iets te eten voor je moet hebben staan.
Bij sommige verhalen lijkt de betekenis zoek, zo absurd zijn ze. Een kraantje dat uit je rug groeit? Dat meisje dat op een eigenaardige manier de woestijn overleeft?

En wat dit nu precies wil zeggen:

‘Maar bij nader inzien was er geen markt voor romantiek. Woest arcadisch gedoe binnen of buiten donkere dennenbossen was uit. Niemand zat meer te wachten op de ferme hallo-roep van de jacht. De wolven mochten blijven leven, de fabeldieren moesten dood. Het realisme heeft de toekomst, concludeerde de bloedroep.’

Dit komt uit het verhaal ‘Levertijd’, waar ik geen touw aan vast kan knopen. Maar zulke zinnen  lezen wel lekker. Zolang je het mondjesmaat tot je neemt.

Er zijn er nog veel meer:

‘Om het Gisteren nu en dan te verlichten kun je er het beste een schemerlamp van maken. Die kun je op gepaste momenten doven. Maar ook nonchalant aanknippen wanneer je weer eens iets wilt met nostalgie.’

‘De wittebroodsweken moesten al na een dag in het rooster. Om het leven appetijtelijk te houden.’

‘In Museum de Pont is überhaupt weinig volk vanmiddag. Zoals bijna altijd. En zo hoort het ook.’

 ‘Vogels met zwarte poten kun je niet eten’ is zelf als zo’n museum.

ISBN 9789025435578 | 295 pagina's | Uitgeverij Contact | oktober 2010

© Marjo, 22 maart 2011

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER