De lijst van al mijn wensen
Grégoire Delacourt

“Verkleint geld de afstanden, brengt het mensen dichter bij elkaar? En jij, mijn lieve Jo, als je dit allemaal wist, wat zou jij doen? Vertel, wat zou jij doen? “

Zo heel soms lees je een boek, en merk je al lezend dat je in je hoofd al een lijst aan het maken bent van iedereen aan wie je dit boek cadeau kunt geven. Dit is zo’n boek.

Het verhaal begint simpel. Jocelyne is getrouwd met Jocelyn, haar jeugdliefde. Hun leven ging niet altijd over rozen, ze verliezen hun dochtertje bij haar geboorte, en beleven in de periode daarna heftige en moeizame tijden samen. Maar ze komen er doorheen. Inmiddels is Jocelyne halverwege de veertig, ze heeft een bescheiden fourniturenwinkeltje, haar man werkt in de fabriek en ze hebben het goed samen. Het is geen rozengeur en maneschijn, hij is geen prins op het witte paard, zij heeft geen maatje 36 meer, en is niet de styliste geworden waar ze vroeger van droomde, maar er is toch een zekere mate van tevredenheid. Het is goed zo.
Jocelyne is een blog begonnen over haar winkel, en tot haar grote verbazing neemt dat een enorme vlucht, duizenden vrouwen bezoeken haar blog, en vinden troost, plezier en soms hernieuwde levensvreugde bij het lezen van haar verhalen over kant, passementwerk, strikken en gordijnkoord. Zo kabbelt het leven verder tot Jocelyne er achter komt dat op een door haar  achteloos gekocht lot een grote prijs gevallen is. Een hele grote prijs. 18.547.301 euro en 28 cent, om precies te zijn. Ruim achttien miljoen. In plaats van champagne te kopen en het van de daken te schreeuwen vertelt ze niemand over haar prijs. Zelfs Jocelyn niet. Ze verstopt de cheque onder het zooltje van een oude schoen en doet er verder niets mee. De psychologe van het lottokantoor waarschuwt haar voor het kwaad van de mensen, voor de hebzucht, de gewelddadigheid en de intimidatie die met het winnen van grote bedragen gepaard kunnen gaan, maar daar is ze niet zo bang voor. Ze is vooral bang voor de verandering, ze is bang dat genoeg niet meer genoeg zal zijn, dat Jocelyn in één klap  ál zijn wensen van een mooie auto tot een duur horloge, en alle delen van James Bond in vervulling zal laten gaan, en dat ook dat dan niet genoeg zal zijn. Ze is bang dat zij, hun leven samen, hun liefde, niet meer genoeg zal zijn. Tót het verhaal ineens een heel andere wending neemt...

Roerend in dit boek zijn de drie lijsten die Jocelyne maakt. Eén lijst met al haar benodigdheden, één lijst met allemaal eventuele uitspattingen, en een laatste lijst met wat ze echt zou willen. Vooral de eerste lijst is mooi. Stél, je wint ruim achttien miljoen en je gaat eerst eens een lijstje maken van de dingen die je écht  nodig hebt; een lamp voor op de gangtafel, twee Tefal koekenpannen, een broodmes, een zuinige dunschiller en een antislipkleedjes voor in het bad. Het is grappig, het is vertederend, maar ik zal mezelf ook al  zo zitten na achttien miljoen. Wat heb je in vredesnaam allemaal nodig in een mensenleven. En maakt geld wel gelukkig, of kan het ook een gevaar betekenen?

“Als hij het wist, zou er oproer zijn, zou er oorlog zijn. Als hij het wist, zou hij dan geen eilanden in de zon willen, geen brandend zand? Geen reusachtige kamers en schone laken en champagneglazen?”

Het allermooist in dit boek is de  genuanceerde beschrijving van een bestaan; niet alles is gelopen zoals Jocelyne  gehoopt had, diepe dalen af en toe, geen al te hogen pieken, niet groots en meeslepend, gewoon huis, tuin en keuken geluk, met af en toe een grijze dag of periode en af en toe een vrolijke, zoals veel mensen dat hebben in hun leven. Gewoon en herkenbaar, maar vaak moeilijk in woorden te vangen zonder karikaturen te maken. Grégoire Delacourt is er een meester in. Hoewel ik het bij aanvang van het boek wist kon ik me na afloop niet voorstellen dat dit boek door een mán geschreven is. Maar het is echt zo. Onthoud die naam, en onthoud de titel De lijst van al mijn wensen. Een aanrader!


ISBN 978 90 229 6006 6 Paperback met flappen 165 pagina’s  Uitgeverij Orlando Maart 2013
Vertaald uit het Frans door Marga Blankestijn

© Willeke, 9 maart 2013

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER