Jevgeni Jevtoesjenko

Ardabiola


Een boekje van slechts 100 pagina's met een voorwoord door de schrijver, waarin hij zegt dat hij in een mix van science fiction en realiteit het 'vesjstjisme' aan wil kaarten. Hij vindt dat literatuur opvoedkunde is, namelijk strijden voor de ziel van de mens. Geen opgeheven vinger, maar een mooi verhaal.
Eerst even uitleggen wat dat 'vesjstjisme' is. Het is, zegt Jevtoesjenko, het verlangen om goed gekleed te gaan of een fijne mooi ingerichte flat te hebben. Daar is op zich niets mis mee, maar wel 'als dat het levensdoel wordt, als het hele verdere leven slechts een methode is om comfort te verwerven'. Want 'het leidt tot maatschappelijk cynisme, dat op zijn beurt een sociaal gevaar wordt'.
Mooi. Maar nu ik het verhaal gelezen heb, vind ik toch dat het de lading niet dekt.


De hoofdpersoon is Ardablev. Hij heeft op een vreemde manier een middel gevonden dat kanker geneest. Ardabiola noemt hij het, het zijn de vruchten van een uitheemse plant. Hij heeft er zijn vader mee genezen. En dan krijgt hij het bericht dat zijn vader gestorven is. Maar hoe dan? Toch niet aan die ziekte, dat kan niet. Hij maakt de lange reis om zijn vader te begraven, en daar in Chairjoesokovsk wordt hij door een stel knullen overvallen, omdat die zijn Jeans willen hebben. Als hij genezen is van zijn verwondingen is hij veel van de voorafgaande jaren vergeten. Tot ardabiola zelf ingrijpt.
Inderdaad een vreemd sciencefictionachtig verhaal, waarin maatschappijkritiek geleverd wordt. Misschien begrijpt de Rus meer van dit verhaal, ik heb het gelezen zonder dat het een snaar raakte. Het zit goed in elkaar, alles past, maar het blijft toch op afstand.
Volgens de achterflap is het een klassiek verhaal.


ISBN 9789068010312 Paperback 109 pagina's De Prom, Baarn 1985
Vertaald door K. van Landeghem

© Marjo, mei 2009

Lees de reacties op het forum, klik HIER