Slachthuis vijf

Ik denk dat ik het boek nog een keer in het Nederlands moet lezen, ik had nu de Engelse versie
Het is hèt voorbeeld dat ik de jeugd van tegenwoordig altijd voorhoud als zij moeten lezen voor hun lijst op school, en ze vragen : heeft u een dun boek? Ik zeg dan: de dunste boeken kunnen vaak de moeilijkste zijn!

Het is niet het taalgebruik. Vonnegut schrijft heel kort en duidelijk, maar het is geen recht-toe-recht-aanverhaal. Vonnegut zelf heeft het bombardement op Dresden meegemaakt (daar gaat het boek dus over), maar zijn verteller laat het verhaal op zijn beurt vertellen door Billy, een hulppastor in het Amerikaanse leger, een nogal schlemielig persoon, die juist door zijn onbeholpenheid overal doorheenrolt. Tegelijk laat de verteller duidelijk weten dat hij er ook was. "I was there". Als de vrouw van zijn oorlogsmaatje kwaad op hem is omdat hij "natuurlijk weer zo'n boek vol helden" gaat schrijven, zegt hij dat hij dat niet zal doen. Hij zal het boek 'de kruistocht van de kinderen' noemen..
Hoe maak je een lezer duidelijk dat oorlogvoeren een absurd en mensonterend iets is als jij en de lezer net zo goed weet dat er altijd en eeuwig oorlogen gevoerd zullen worden.
Ik weet niet of hij er in geslaagd is. Het is een verslag van oorlog, maar tegelijk is het science-fiction: Billy reist continu door de tijd, hij gaat net zo makkelijk van een oorlogssituatie naar een periode daarna, en even makkelijk naar de planeet Tralfamadore, waarheen hij gekidnapt werd. Zo vertelt hij over de buitenaardse wezens en hun ideeën over de dood, en zo ligt hij in een greppel in Rusland, halfdood en bereid om op te geven.. Het maakt het boek lastig om te lezen, je komt niet echt in een verhaal. Het is Vonneguts keuze om afstand te creëren, om duidelijk te maken dat er geen helden zijn, dat alles steeds maar weer gebeurt en onvermijdelijk is (Tralfamadore ideeën).

Bindwijze: Paperback Omvang: 176 Blz. ISBN: 9029077387 Verschenen (in deze uitvoering): April 2006 Meulenhoff

© Marjo, mei 2006

Reageren? Klik hier!