Breekbare schoonheid

Over kunstenaars zijn al boeken volgeschreven. Uitgebreide biografieën, nauwkeurige naslagwerken, romans, gedichten,… Ook in Breekbare Schoonheid draait het allemaal om de kunstenaars, maar dan indirect. Ze worden geschetst zoals ze gezien worden door de ogen van de mensen die hen omringen. De minnares, de bedrogen echtgenote, de tuinman, de voedster,… Zij staan nooit op de voorgrond maar hun ogen zien even scherp. Op die manier maken we kennis met de kunstenaars als mens, in al hun kwetsbaarheid. Breekbaar, zoals alles wat mooi is.

In het eerste deel Toen ontmoeten we op die manier Cézanne, Van Gogh, Monet, Manet, Renoir,… Voor mij was het een feest van vage herkenning dat me tegelijkertijd doet hunkeren naar meer (ik weet immers niet zoveel over kunst).
In Intermezzo beschrijft Vreeland dan weer de tocht van twee Toscaanse boezemvrienden: Bernado is ziek, en Salvatore wil alles doen om hem te genezen, dus trekken ze naar Rome. Daar is immers de grootste kunst te zien, en dat werkt als een balsem voor de ziel…
Het laatste deel Nu omvat een aantal prettig geschreven verhalen die ook met kunst te maken hebben: ze gaan over een lerares, een model, een pottenbakster,… Deze verhalen vind ik moeilijker thuis te brengen. Ik weet ook helemaal niet of dit deel net zo is opgevat als het eerste, maar uit alle verhalen spreekt dezelfde kracht als die in het eerste deel.
Deze bundel smaakt absoluut naar meer en heeft me erg nieuwsgierig gemaakt naar Meisje in hyacinthblauw van dezelfde auteur.

ISBN 9789045301396 Hardcover 320 pagina's | Bzztoh | december 2005 Vertaald door Nienke van der Hoeven

© Elvira, april 2009

Lees de reacties op het forum, klik HIER