Het meisje met de negen vingers
Zoals de titel al vermeldt, gaat het over een meisje (Laura) die negen vingers heeft. Ze schaamt zich daarvoor, verstopt haar hand altijd zodat niemand het ziet. Hoe ze aan maar negen vingers komt weet ze niet, het is altijd al zo geweest...
Laura groeit op in Barcelona en spreekt Catalaans. Ze leeft daar met haar jongere zus Moira en haar ouders die gebukt gingen onder het Franco-regime. Daardoor willen haar ouders dat ze een eerlijke en open jeugd hebben, geen leugens maar de waarheid is belangrijk. Sprookjes kennen ze niet, die horen ze pas op school.
Ook worden er nooit foto's gemaakt. De meisjes leren gedachtenfoto's te maken zodat ze altijd oproepbaar zijn, daar is geen fotoalbum voor nodig.
Rond haar vierendertigste besluit Laura haar gedachtenfoto's op papier te zetten omdat ze bang is dat ze uit haar geheugen zullen verdwijnen. Ze spreekt hierover met haar zus en die geeft haar op haar verjaardag een foto van twee meisjes, het zouden Laura en Moira kunnen zijn... Dit kado maakt dat Laura nu eens écht wil weten waarom er nooit foto's zijn gemaakt. Haar ouders wilden nooit antwoord geven, haar moeder raakte zelfs van streek als ze er over begon. Ook gaat ze op zoek want ergens in haar achterhoofd weet ze dat er wél foto's zijn gemaakt. Nog steeds ontwijkt haar moeder haar vragen en vader hakkelt een paar woorden. Veel wijzer wordt ze er niet van. Laura twijfelt... klopt haar gevoel over de foto's wel?
Het verhaal is afwisselend in het heden en verleden geschreven. Maar dat niet alleen, we lezen ook Laura's fantasieën (of dromen of waarheid?) over het verlies van steeds weer een vinger. Het doet denken aan 'Tien kleine negertjes'. Door het verhaal heen is de grote invloed van het Francotijdperk verweven maar dat is niet dominant aanwezig.
Aan het begin van het boek is Laura op haar werk, ze is medewerkster op de afdeling personeelszaken, bij een vliegmaatschappij. Dit is totaal niet relevant voor het verhaal, het boek had aan kracht gewonnen als dat weg was gelaten. Maar op zich is het een fascinerend boek. Het blijft vragen oproepen... Wie is die Arnau? Haar vriend? Haar man? Of is hij pure fantasie? Waarom zijn er geen foto's? Wat is de reden? Er moet iets achter zitten...
Waarom die verhalen over het verliezen van weer een vinger?
Op veel vragen krijg je geen antwoord, dat is ook niet erg. Wel wordt de vraag waarom er geen foto's zijn uiteindelijk beantwoord. Dit antwoord, waar het hele boek feitelijk naar toe werkt, is niet overtuigend. Het is wel een héél klein beetje voor te stellen maar eigenlijk laat het je met een ontevreden gevoel achter. Dat is jammer want op zich is het een apart boek en blijft het wel boeien.
ISBN 9789041410856, pocket 172 pagina's, uitgeverij Anthos Amsterdam januari 2008
© Dettie, juli 2008
Lees de reacties op het forum, klik HIER
Het meisje met de negen vingers
Ben je geen volledig mens als er geen foto's van je verleden bestaan?
Wat doen die plaatjes 'die zo vals getuigen van een blijde jeugd' anders dan je een vertekend beeld geven van wat geweest is? Zijn je herinneringen niet voldoende?
Laura en haar zus Moira hebben die foto's niet, maar blijven zoeken, in school- en krantenarchieven, maar toch ook bij de ouders. Laura is er van overtuigd dat er foto's zijn, naast de gedachtefoto's die ze heeft leren maken, die ze nog steeds in haar geheugen vinden kan. De zussen groeien op tijdens het regime van Franco, en hun ouders zijn communisten. De moeder van de hoofdpersoon zegt, als ze er weer op aangesproken wordt dat een camera een verboden ding was binnen het gezin:
"We wilden jullie keuzes geven, creativiteit en vooral waarheden. Jullie mochten zeker niet blind vertrouwen in alles wat mensen zeiden. Daarom besloten we jullie geen sprookjes te vertellen. We vonden het beter om jullie vroeg met de waarheid te laten kennismaken, in plaats van jullie te laten opgroeien in een rooskleurige wolk van prinsjes en prinsesjes. We wilden ook teleurstelling voorkomen."
"jullie weten wat wel en niet goed is en snappen dat de waarheid vooral uit jezelf komt."
Toch wordt het een obsessie, vooral voor Laura. Zoals ook het ontbreken van die ene vinger haar kennelijk meer dwars zit dan ze wil toegeven. Ze weet niet waarom ze maar negen vingers heeft, het is altijd zo geweest. Maar waarom vraagt ze haar ouders wel naar foto's, en niet naar de reden van het afwezig zijn van haar pink?
Ze fantaseert er over hoe het zou zijn om nog meer vingers kwijt te raken. En ze fantaseert over een jongen die ze Arnau noemt.
Zo wisselt het verhaal: er is een overkoepelend verhaal dat door de alwetende verteller verteld wordt; er zijn de herinneringen van Laura, die schijnbaar op waarheid berusten en er zijn de fantasieën, die in de loop van het verhaal meer en meer bizar worden. Dit is vast het Spaanse bloed van de schrijfster. Je vindt dat magische vaak terug bij Spaanstalige schrijvers. Wat is er waar en wat is er niet waar? Het boek is een fantastische mengeling van waarheid en fictie, waarbij verbeelding het thema is. Wat doen herinneringen met een mens en wat is daarbij de rol van foto's.
In het begin vond ik dit boek helemaal niks, ik begreep niet waarom het zo heet, wat het uitmaakte dat het kind negen vingers had. Maar als ik het dichtsloeg bleef het spoken, het stimuleerde mijn verbeeldingskracht. Ik zou iedereen toch willen aanraden: lees door en je geduld zal beloond worden.
"leugenaars moeten het beste geheugen hebben, zei hij, 'Want dingen die niet echt gebeurd zijn, zijn moeilijker te onthouden dan echte gebeurtenissen."
ISBN 9789041410856, pocket 172 pagina's, uitgeverij Anthos Amsterdam januari 2008
© Marjo, juli 2008
Lees de reacties op het forum, klik HIER
