Mario Escobar

De vergeten namen
Mario Escobar

De schrijver Mario Escobar studeerde in zijn jonge jaren geschiedenis. Tijdens zijn studie raakte hij meer en meer geïnteresseerd in de Tweede Wereldoorlog. Nu heeft hij al verschillende, aangrijpende boeken over de Tweede Wereldoorlog geschreven en met De vergeten namen voegt hij daar een nieuw boek aan toe.

Deze keer vertelt hij het waargebeurde verhaal van de jonge rechtenstudente Valérie Portheret, die vijfentwintig jaar lang zocht naar de Joodse kinderen achter deze vergeten namen om hen zo hun verloren identiteit terug te geven.
Valérie was van plan om zich in haar scriptieonderzoek te concentreren op de deportatie van Joden uit Lyon naar Duitsland. In eerste instantie had ze daarom de slachter van Lyon, Klaus Barbie, en zijn rol bij deze deportatie willen bestuderen, maar nadat ze een aantal weken van alles over dit onderwerp gelezen had, voelde ze zich steeds meer aangetrokken tot het onderzoek naar het lijden van de Joodse kinderen door de deportaties. Als haar professor haar toestemming geeft om haar onderzoek te richten op het vinden van een groep Joodse kinderen die uit de handen van Klaus Barbie ontsnapte, verandert haar leven totaal. Ze komt achter de meest dramatische verhalen.

Fajgla Baumel stond op het punt om samen met haar zoontje Jean een wandeling buiten de barakken te maken, toen Raquel, een van de maatschappelijk werksters in het kamp, naar haar toe kwam. Fajgla had al gehoord wat er aan de hand was. De maatschappelijk werksters namen de kinderen mee naar de eetzaal nadat de moeders papieren hadden ondertekend waarin ze afstand deden van de voogdij over hun kinderen. Fajgla was hier gekomen met een groep gezinnen uit Saint-Saveur-de-Montagut en alle moeders uit die groep waren bij elkaar gebleven om elkaar te helpen.
‘Weet u al wat ik kom vragen?’ vroeg Raquel.
Fajgla haalde diep adem en liet haar hoofd zakken. Ze sloot haar ogen en probeerde te doen alsof de vrouw er niet was, alsof het alleen maar een boze droom was.
Maar Raquel was er nog steeds en ze vervolgde: ‘We moeten de kinderen voor hun veiligheid meenemen. We weten niet wat de nazi’s hen allemaal zullen aandoen.’
‘Maar als jullie dat niet weten, waarom willen jullie ons dan van onze kinderen scheiden? Ze zijn alles wat we nog hebben. Eerst pakte de regering ons inkomen van ons af, omdat we voor hen niet meer zijn dan dieren. En toen moesten we alles achterlaten en naar een ander land vluchten, waar we zijn behandeld als een besmettelijke ziekte. En toen we dachten dat het er eindelijk beter op zou worden, kwamen de nazi’s naar Frankrijk en namen ze ons onze mannen af. En nu hebben ze ons onze vrijheid afgepakt en hebben we alleen onze kinderen nog over. Als jullie die meenemen, hebben we niets meer. Dan verdwijnt mijn ziel samen met mijn zoontje.’

En zo kruipen we even in het hoofd van een van de moeders die haar zoontje afstaat aan het verzet in de hoop dat hij het er levend vanaf zal gaan brengen, maar ook in de wetenschap dat de kans enorm groot is dat zij haar kind nooit meer zal zien.

Mario Escobar draagt De vergeten namen op aan de 108 kinderen – en ontelbare anderen – die het is gelukt om aan de klauwen van het nazisme te ontsnappen en die door hun leefwijze recht tegen de tirannie ingingen, door eenvoudigweg gelukkig te zijn.

De vergeten namen staat vol met waargebeurde feiten en wordt vanuit verschillende oogpunten aan jou als lezer voorgelegd. Je leest over de dilemma’s van de leiders van de Franse kerken, over de Joodse ouders die voor onmogelijke keuzes kwamen te staan en daar wisselend op reageerden, over de emoties van de kinderen die losgerukt werden van hun ouders, over de verzetslieden die hun leven waagden voor het redden van de kinderen, over de artsen in het kamp en de onmenselijke beslissingen die zij moesten nemen en over Klaus Barbie en zijn ziekelijke denkwijze. Kortom, een verhaal dat je niet koud kan laten.

Lees de reacties op het forum en/of reageer. klik HIER

Vlucht uit Parijs
Mario Escobar

De Spaanse schrijver Mario Escobar (1971) heeft veel boeken en artikelen geschreven over de inquisitie, de protestantse reformatie en religieuze sekten. Als geschiedkundige duikt hij graag helemaal in een bepaalde periode waarbij hij een speciale fascinatie heeft voor hoofdpersonen die onorthodoxe keuzes maken. In Nederland is hij bekend geworden met Het schooltje van Auschwitz, een verhaal over het kampleven van zigeuners tijdens de Tweede Wereldoorlog. Met Vlucht uit Parijs bewijst Mario Escobar opnieuw dat zijn verhaal draait om hoofdpersonen die keuzes maken die je niet zou verwachten.

Zo kiezen de ouders van de Joodse broertjes Jacob en Moses Stein ervoor om hun kinderen in Parijs achter te laten en zelf te vluchten naar Zuid-Frankrijk. Jacob is 11 jaar oud als hij op 23 mei 1941 met zijn 7-jarig broertje Moses bij zijn tante Judith in Parijs wordt achtergelaten. ‘Elke generatie koestert de hoop dat de wereld opnieuw zal beginnen,’ zijn de laatste woorden die Jacobs vader tegen hem zegt. Jacob begrijpt niet wat zijn vader hiermee bedoelt, maar in de loop van het boek blijkt dat het Jacob steeds duidelijker wordt.

Als de jongens na ruim een jaar bij de tante gewoond te hebben, opgepakt worden tijdens een razzia, krijgen ze van dichtbij te maken met het naziregime. Samen met duizenden mensen worden Jacob en Moses in het wielerstadion Velodrome d’Hiver gepropt. Heel gedetailleerd worden de gebeurtenissen die zij in het stadion beleven, beschreven. Als lezer word je hierdoor zo meegetrokken in de situatie van de mensen in het stadion, dat je de beklemmende sfeer van de bladzijden van het boek voelt afstralen en je bij wijze van spreken de angst ruikt. Als de dialogen wat natuurlijker geschreven zouden zijn en aangepast naar de leeftijd van de jongens, zou dit een heel sterk geschreven verhaal zijn.

Heel ludiek is de ontsnapping van de jongens uit dit stadion en de ontdekking dat zij het van nu af aan zonder tante Judith verder zullen moeten doen. Deze keer maken de jongens een bijzondere beslissing: zij gaan op eigen houtje op zoek naar hun ouders.

Tijdens hun reis door het bezette Frankrijk dreigt er overal gevaar. Wie kunnen zij vertrouwen? Uiteindelijk komen zij in het dorpje Le Chambon-sur-Lignon aan. Dit dorpje is tijdens de Tweede Wereldoorlog daadwerkelijk een toevluchtsoord geweest voor duizenden vervolgde mensen. Zo ook voor Jacob en Moses. Helaas treffen zij hun ouders niet aan op de plek waar zij hen verwacht hadden. Hun zoektocht vol tegenslagen heeft steeds lichtpuntjes door de mensen die hen helpen.
Door heel het boek heen wisselen vertrouwen en wantrouwen elkaar af. De haarscherpe intuïtie van Jacob en de onschuld van Moses maken Vlucht uit Parijs een bijzonder boek!

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Boekenarchief E-F

Mario Escobar