Paradijs bij het dashboardlicht
Robert van Eijden

‘Ik ben een oude olifant, dacht hij, een oude, vermoeide olifant die niet meer in staat is om te vluchten als de stropers komen met hun jachtgeweren. Dik, traag en gerimpeld, dat ben ik.’

Jan de Vries, bijna vijftiger, ziet zichzelf in de spiegel.
Ooit studeerde hij rechten en dacht een glansrijke carrière tegemoet te gaan. Maar halverwege interesseerde zijn studie hem niet meer. Toch studeerde hij af, gevolgd door drie jaar werkeloosheid. De baan die hij nu nog steeds heeft is op ict-terrein, waar hij na een omscholing in terecht kwam. Het waren goede tijden, Jan had er geen rekening mee gehouden dat het wel eens anders kon worden.

Jan heeft een relatie met Nathalie, die al net zo verveeld in het leven staat als hijzelf. Zij verdiept zich in oude magazines, drinkt gin-tonics, en als compensatie voor de agendaseks met Jan, gaat ze op onderzoek uit ‘of ze nog in de markt ligt.’

Zijn baan misschien wel op de tocht, een relatie die niet meer bevredigt, wat is er dan nog voor Jan? De muziek misschien. Samen met zijn maat Chris verzorgt hij regelmatig muziekavonden, vooral op bruiloften. Jan krijgt een lumineus idee (vindt hij zelf): als ze nu eens een keer per maand zelf een dansavond organiseren, helemaal naar eigen idee? Met een eigen muziekkeuze?

Het lijkt nog te lukken ook, er komt inderdaad een feestavond. Na een verhaal met zoveel treurigheid verwacht je niet dat het Jan en Chris werkelijk gaat lukken.

Het is een verhaal vol verwijzingen naar allerlei BN-ers, muzieknummers en televisieprogramma’s. De titel slaat natuurlijk op het zeer bekende nummer van Meat Loaf. Het nummer duurt maar liefst acht en een halve minuut, te lang om op te dansen. Dus heeft Jan het nummer ingekort tot een behapbare lengte, geschikt voor de doelgroep van zijn feest.

Een being of ageroman: als vijftiger ben je dus oud, moet Jan concluderen, terwijl hij - niet eens zonder succes - op zijn werk de confrontatie aangaat met de jonge stagiaires. Een verhaal, een roman, moet iets losmaken bij de lezer. Liefst een emotie laten voelen, nieuwsgierig maken, of een aha-erlebnis veroorzaken. Ook dit boek roept iets op, maar het is vast niet de bedoeling geweest van de schrijver dat zijn lezer verveling en ergernis zou ervaren.

De positieve opmerking die ik bij dit boek heb is dat het zeker niet slecht geschreven is, en goed in elkaar steekt wat betreft afwisseling. Maar de beoogde – veelal zwarte - humor is niet de mijne, en als dit boek bedoeld is als maatschappijkritiek, dan komt dat niet zo over. De stijl is vaak rauw, en vrouwonvriendelijk. Al staat daar tegenover dat de schrijver zijn mannelijke hoofdpersonen ook niet ontziet.
Dat ik het boek helemaal niks vind, dat kan dus helemaal aan mij liggen.

Robert van Eijden (1971) is freeelance tekstschrijver. In 2015 debuteerde hij met Boek dat genomineerd werd voor de Bronzen Uil.

ISBN 9789038804491 | Paperback | 256 pagina's | Nijgh & van Ditmar| april 2018

© Marjo, 6 mei 2018

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER