Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween
Franco Faggiani

Franco Faggiani is journalist en verdiepte zich voor zijn werk in de uitslagen van de marathons die op de Olympische Spelen zijn gelopen. Eén uitslag sprong in het oog.  De Japanner Shizo Kanakuri had de marathon van de Olympische Spelen 1912 gelopen in... 54,8,6,5,32,20 3/10.
Aanvankelijk dacht Faggiani  dat de cijferreeks een soort telefoon- of informatienummer was. Daarin vergiste hij zich want het was wel degelijk de eindtijd van de marathon, te vertalen in 54 jaar, 8 maanden, 6 dagen, 5 uur 32 minuten, 20 seconden en 3 tienden van een seconde. Faggiani's interesse was gewekt. Hier zat een verhaal achter. Zijn fantasie sloeg op hol en uiteindelijk leverde het dit boek op, dat deels op waarheid en deels op fictie is gebaseerd.

We lezen over Shizo, die vrij eenzaam opgroeide, zijn moeder was namelijk altijd onderweg voor haar stoffenhandel en vader is een strenge, gereserveerde, afstandelijke man die een hoge functie heeft aan het keizerlijke hof. Shizo krijgt van zijn vader een vrij spartaanse opvoeding - wat overigens later in zijn voordeel zal werken - .
Allebei zijn ouders zijn echter veelal te druk om zich met hun kind te bemoeien, daardoor zoekt Shizo zijn heil in de bossen waar hij hardloopt.

"Ik rende omdat ik me dan werkelijk vrij, uniek en licht voelde, in volkomen harmonie met de schepping. Ik rende met de vlugge bewegingen van een kolibrie, al had ik graag de lichtheid van ene vlinder willen hebben."

En Shizo blijft hardlopen, ook in zijn studentenjaren. Het hardlopen gaat hem steeds beter af en dat blijft niet onopgemerkt. Uiteindelijk verzoekt de keizer - westers georiënteerd als hij is - Shizo om deel te nemen aan de Olympische Spelen in Stockholm. Het is de eerste keer dat Japan meedoet. De 12000 kilometer die afgelegd moet worden naar Stockholm is een evenement op zich. Toentertijd waren er nog niet veel luxe reisvoorzieningen of vervoermiddelen als nu.

Die 14e juli 1912 is het zo ver, de marathon wordt gelopen, het is echter bloedheet, Shizo moet wat drinken, maar tijdens een heel korte drinkpauze valt Shizo in slaap en wordt pas wakker als de wedstrijd allang achter de rug is. Shizo vindt de schande die hij zijn land, keizer en ouders aandoet onoverkomelijk en besluit niet terug te keren naar Japan.

Tot zover is het een verhaal dat dankzij de mooie natuurbeschrijvingen en de wonderbaarlijke reis van Japan naar Stockhom met de Transsiberië expres  - die dwars door het verlaten Siberië en het bruisend modern aandoend Moskou loopt - erg prettig wegleest. Ook de plichtplegingen in Stockhom zoals de vele recepties, diners etc, worden met een milde, licht ironische ondertoon weergegeven. Immers het aanzien van Japan gaat natuurlijk boven de sportieve prestaties. De sport is bijna ondergeschikt. De atleten zijn "vallende sterren die geen recht hebben op een vaste plek aan het firmament. Jullie zijn voorbestemd om snel weer te verdwijnen", wordt aan Shizo verteld.

Maar dan krijgt het verhaal een wonderlijke wending. Shizo sluit zich uiteindelijk aan bij het Vreemdelingenlegioen, krijgt daar ook een nieuwe identiteit, om vervolgens dankzij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog de gelegenheid te krijgen om terug te keren naar Japan zodat hij zijn land kan verdedigen. Shizo gaat inderdaad terug, maar niet om zijn land te verdedigen maar om weg te komen van het legioen dat hem steeds meer tegenstaat.

Hij gaat niet naar zijn geboortedorp maar naar Rausu, een klein vissersdorpje in het uiterste noorden van Japan waar hij een nieuw, eenvoudig bestaan opbouwt.
En dat bestaan is ronduit saai.

Het bizarre is dat heel belangrijke gebeurtenissen die in de tijd na de marathon in Shizo's leven gebeuren, even aangestipt worden maar verder nauwelijks diepgang hebben. Het verhaal wordt meer een oppervlakkig verslag, personages blijven vlak, het verhaal kabbelt voort, de spirit is weg. Kortom het verhaal gaat uit als een nachtkaars en daar kan het uitlopen van de wedstrijd na 54 jaar niets meer aan veranderen. 
Jammer ik had veel meer van dit boek verwacht zeker na de enthousiaste aanbeveling in DWDD.

ISBN 9789056726484 | Paperback | 226 pagina's | Uitgeverij Signatuur | januari 2020
Mooi vertaald door Saskia Peterzon-Kotte

© Dettie, 13 april 2020

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER