Boekenarchief H

Elodie Harper

https://www.elodieharper.com

 

Het Wolvennest
Elodie Harper

‘Hé!’ roept ze. ‘Laat los! Laat haar los!’
Ze waadt door het water naar een oude vrouw die Cressa aan haar arm uit het bassin probeert te trekken. Victoria kijkt de vrouw woedend aan als ze erin slaagt een druipende Cressa op de kant te hijsen.
De oude vrouw buigt voorover en houdt een kromme vinger voor Victoria’s gezicht. ‘Felix? Jij Felix?’ Ze staan tegen elkaar aan gedrukt en geven geen antwoord. De onbekende vrouw kijkt hen beurtelings aan. Beronice is ook hun kant op komen waden. Haar lippen zijn licht geweken van verbazing. ‘Felix hoeren weg!’ snauwt de oude vrouw ongeduldig. Ze wuift met haar hand in de richting van de uitgang en gebaart dat ze uit het bassin moeten stappen.’


We bevinden ons in een badhuis. Het is het jaar 74, en we ontdekken al snel dat we in Pompeï zijn.
Een Romeins badhuis. De vrouwen over wie het verhaal gaat zijn slavinnen, die als hoer moeten werken voor hun eigenaar Felix.  Hij is een man die zijn vrouwen met strenge hand in het gareel houdt. Ze wonen in een armzalig onderkomen, het Wolvennest genaamd, dat in Pompeï geen goede naam heeft. In hun huis wonen ook nog een vrouw die ooit eveneens hoer was, maar nu de boel schoon moet houden, en haar zoon, Paris die als schandknaap moet dienen. En de bewakers Gallus en Thraso, ook geen mannen die zachtzinnig met de vrouwen omgaan.


Behalve  bovengenoemde Victoria, Cressa en Beronice is er nog Dido, vriendin van Amara die het hoofdpersonage is. Zij is de dochter van een arts, afkomstig uit Griekenland, en na de dood van haar ouders verkocht.
Felix ontdekt al snel dat hij meer aan haar heeft dan alleen een lichaam dat ze verhuurt. Ze is belezen, kan zingen en musiceren. En ze is slim, zodat ze al snel Felix’ boekhouding bij gaat houden. Maar ze is ook vastbesloten te ontsnappen uit deze hoerenkast, al zal dat niet meevallen.
Felix houdt haar met argusogen in de gaten en als hoer is ze niet bepaald iemand die een kans maakt om een respectabel leven te gaan leiden. Tenzij ze een man om haar vinger weet te winden. Dat is een probleem, want ze is verliefd op een slaaf…
Welke keuze zal ze maken?


Dit verhaal geeft een inkijkje in hoe het leven geweest kan zijn in de eerste eeuw na Christus, in een Romeinse stad. Pompeï lijkt niet echt een fijne stad om in te wonen, het is er vies en gevaarlijk. Voor de vrouwen uit het Wolvennest is er extra gevaar omdat hun baas verwikkeld is in een vete met een andere pooier. Voor vrouwen is het sowieso niet prettig, of je moet een van de weinigen zijn die een rijke man gestrikt hebben. Maar dan moet je die man delen met concubines. Of hoeren.
Slavernij is er normaal, mensen van overal vandaan worden uitgebuit. Ze zijn niets waard, en worden zo ook behandeld. Zij leren veinzen en huichelen als de beste, want wie het meeste stroop smeert, heeft de meeste kans te overleven.


Het verhaal wordt vlot verteld, het heeft dus een historische insteek, maar er wordt nergens uitgeweid. Show, don’t tell, die stijlvorm beheerst Elodie Harper uitstekend. Terwijl ons het dagelijkse leven wordt voorgeschoteld is er ook een spannend verhaal gaande, dat een dramatisch einde kent.
Het is het eerste deel van een trilogie, waarbij de schrijfster zeer waarschijnlijk toewerkt naar het jaar 79…


Elodie Harper studeerde Latijnse poëzie als onderdeel van haar studie Engelse literatuur aan Oxford. Zij is een journalist en televisieverslaggever.
Ze heeft zich laten inspireren door wat we nu nog kennen van de verwoeste stad, (https://www.droomplekken.nl/italie/pompei) met name het Lupanare-bordeel:


‘Het wereldberoemde Lupanare-bordeel was volgens de geleerden een van de eerste bordelen uit de Romeinse tijd. De ingang, peeskamertjes en toiletten zijn bijna geheel gerestaureerd. Het is tevens een van de weinige huizen in Pompeï met twee verdiepingen. Beroemd zijn de erotische fresco’s aan de muur en de graffiti van gasten.’

ISBN 9789044362077 | Paperback| 416 pagina's | Uitgeverij the House of the Books | oktober 2021
Vertaald uit het Engels door Anne Jongeling

© Marjo, 4 januari 2022

Lees de reacties op het forum, klik HIER