De troep onder aan de trap
Christina Hopkinson

Mary is 36 en getrouwd met Joel. Samen hebben ze twee leuke zoontjes. Ze wonen in een gezellig huis en Mary heeft een leuke parttime baan. Redenen genoeg om gelukkig te zijn. Maar dat is Mary niet.

Mary is namelijk boos. Ze is al zo lang boos en ontevreden dat ze vrijwel niet meer in staat is om positieve dingen waar te nemen. Ze is boos omdat ze vindt dat ze vrijwel in haar eentje zorgdraagt voor het gezin. Ze regelt alles en haar man Joel zadelt haar alleen maar met meer werk op. Zo gooit hij zijn was nooit in de wasmand, declareert zijn bonnen niet en komt vaak pas thuis uit zijn werk als de kinderen al in bed liggen.

Ze besluit dat het anders moet. Ze maakt een Excel-bestand aan en stelt een lijst op. Alles wat haar niet aanstaat aan Joel wordt opgetypt. Er ontstaat een lange verzameling ontevredenheid compleet met subcategorieën. Mary besluit om zes maanden lang bij te houden hoe vaak de punten van de lijst in de praktijk worden toegepast. Maakt Joel zich schuldig aan een onderwerp op de lijst (bijvoorbeeld omdat hij vieze vaat bij de schone in de vaatwasser zet) dan krijgt hij een strafpunt. Doet hij iets boven verwachting goed dan levert hem dit een compensatiepunt op. Per dag worden twee strafpunten kwijtgescholden. Na zes maanden mag het aantal strafpunten de honderd niet gepasseerd zijn. Is er toch een overschrijding dan is Mary van plan een echtscheiding aan te kondigen. Arme Joel is niet op de hoogte van de Lijst en weet niet wat hem boven het hoofd hangt.

Natuurlijk is een lijst vol met ergernissen niet iets wat een huwelijk goed doet. Het is bovendien ook erg kinderachtig voor een vrouw van 36. Mary raakt steeds gefrustreerder en het honderdste strafpunt nadert met rasse schreden.

Christina Hopkinson snijdt met De troep onder aan de trap een aantal actuele onderwerpen aan. Zo worstelen veel vrouwen met de combinatie kinderen, werk en huishouden. Ook zijn het meestal de vrouwen die minder gaan werken  als er kinderen komen en bovendien het leeuwendeel van het huishouden op zich nemen. Ze leveren inkomen en daarmee zelfredzaamheid in. En dan nog het eeuwige gehannes met kinderopvang en oppassen. Dit boek is dan ook voor velen een feest van herkenning.

In het begin is het verhaal ontzettend zeurderig van toon. De beloofde humor blijft uit. Mary zeurt en klaagt vele pagina’s vol over haar man. Gelukkig hebben haar vriendinnen een andere kijk op Mary’s leven. Zij dwepen met Joel en weten veel leuke eigenschappen van hem op te noemen. Ze vinden Joel een lieve vader en zijn jaloers op het leuke gezinnetje van Mary. Later krijgt het verhaal meer diepgang. Natuurlijk gaat het niet om sokken die rondslingeren. Mary voelt zich niet gerespecteerd. Ze snakt naar erkenning en waardering. Uiteindelijk sloeg ik het boek toch met een voldaan gevoel dicht. Ik heb mezelf voorgenomen om nooit meer te zeuren. Nooit meer? In ieder geval zo min mogelijk dan.

ISBN 9789022998748  | Paperback |288 pagina's |A.W. Bruna Uitgevers | september 2011
Vertaald door: Emilin Lap

© Annemarie, 17 oktober 2011

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER