Jon Klassen

http://jonklassen.tumblr.com

De rots van boven
Jon Klassen

Schildpad staat op zijn lievelingsplek, hij wil nooit meer ergens anders staan.
Daar is het gordeldier! Kom bij me staan op mijn lievelingsplek zegt schildpad.
Oké

Maar het gordeldier voelt zich helemaal niet prettig op die plek. Hij heeft er een slecht gevoel bij.
Hij gaat even op een andere plek staan om te kijken of dat beter voelt.
Inderdaad voelt dat beter en roept dat naar schildpad, maar die kan hem niet verstaan.

Gordeldier loopt terug om dat te vertellen en gaat daarna weer naar zijn eigen plek.
Daar komt slang aan. Hij gaat bij gordeldier staan.
'Mijn plek is beter,' roept Schildpad maar ze verstaan hem niet.
Dus loopt schildpad naar gordeldier en slang.

Wat de drie dieren niet weten, maar wij wel, is dat er een enorme rotsblok naar beneden
komt precies naar het lievelingsplekje van... schildpad!

Dit is het eerste van de vijf verhaaltjes die allemaal om het rotsblok draaien en op de specifieke Jon Klassens manier worden 'verteld'.
Jon Klassen heeft namelijk altijd weinig woorden nodig. Zijn kracht zit in de afbeeldingen die eveneens eenvoudig zijn.
Maar schijn bedriegt. Hoewel de dieren nauwelijks bewegen, zit er toch veel beweging in de verhalen.
Het zijn namelijk, gek genoeg, in veel van zijn boeken de ogen die het verhaal vertellen.

Het was weer puur genieten.

Zie ook het inkijkemplaar

Lees de reactie op het forum en/of reageer, klik HIER

We hebben een hoed
Jon Klassen

Twee schildpadden vinden een hoed, een mooie witte hoed. Ze passen de hoed en hij staat bij alle twee goed. Maar ja, ze zijn met zijn tweeën en er is maar één hoed. Ze moeten de hoed maar laten liggen en vergeten. Dat lukt natuurlijk niet, want het is wel een heel prachtige hoed.

Het wordt avond, het wordt nacht... Beiden willen ze heel graag de hoed, maar beiden willen ze de ander niet kwetsen. Ze gaan wel slapen met hun snoeten richting de mooie hoed, dat dan weer wel. Maar ze doen verder net alsof die hele hoed hun niets kan schelen... maar je ziet de hunkering. Ze kunnen er amper van slapen.

Slaap je al helemaal?
Ik slaap al helemaal.
Ik ben aan het dromen.
Waar droom je over?
Ik zal je zeggen
waar ik over droom

Ik droom
dat ik een hoed heb
Hij staat me
heel erg goed.

En jij bent er ook
en jij hebt ook een hoed.

De verleiding om die hoed te pakken is groot en als de ene schildpad eindelijk slaapt wordt die hoed zelfs onweerstaanbaar voor de ander. Zal hij...?

Op zich lijkt het een simpel verhaaltje wat verteld wordt in zeer korte zinnen. Maar de kracht zit hem in de afbeeldingen en ook dat is bijzonder want in feite zien we niet meer dan de twee schildpadden, de hoed en een klein stukje woestijn - met cactus - . Het zit hem vooral in de ogen van de schildpadden, die spreken boekdelen. Die ogen dwalen steeds af naar de hoed, zelfs als ze al besloten hebben de hoed te negeren. Het verlangen naar de hoed en alle emoties die daarbij horen, wordt door middel van die ogen prachtig weergegeven.
Het lijkt alsof je een uitgebreid verhaal gelezen hebt en het is ongelofelijk knap om dat voor elkaar te krijgen met zo weinig middelen. Hoedje af!

Eerder verschenen van deze auteur illustrator de boeken Ik wil mijn hoed terug en Deze hoed is niet van mij en dit boek We hebben een hoed, is de afsluiter van deze 'hoedentrilogie'. Jon Klassen 91981) won zowel de Amerikaanse Caldecott Medal als de Britse Kate Greenaway Medal voor kinderboekillustraties voor het boek Deze hoed is niet van mij. Hij is daarmee de eerste die beide prijzen won voor hetzelfde werk. Ook won hij in 2014 voor hetzelfde boek het Zilveren palet, de Nederlandse prijs voor buitenlandse illustratoren van kinderboeken.

Zie ook het 'inkijkexemplaar'

Dettie, 10 december 2016

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 4-5 jaar

Jon Klassen