Bette Westera

Pleistermeisje
illustraties: Barbara Wolf
tekst: Bette Westera

Ergens op een eiland in de Stille Oceaan
woonde Pepita, in haar zelfgebouwde
boomhut. Ze had een bed om in te slapen,
een stoel om op te zitten, een tafel om
aan te eten en een grote, houten kast met
twintig laatjes.

In al die twintig laatjes zaten pleisters.

Alle dieren kenden haar ook onder de naam Pleistermeisje want wat er ook gebeurde, iemand viel, struikelde of kreeg een ananas op zijn kop, Pepita had er altijd precies de goede pleister voor. De kwal kreeg zelfs een doorzichtige pleister op zijn rug.

Maar toen brak de dag aan dat ze iemand hoorde huilen, gauw pakte Pepita al haar pleisters bij elkaar en rende naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Het bleek van een dier te komen die ze nog nooit gezien had. Natuurlijk vroeg Pepita waar de pijn zat, want dan kon ze er een pleister op plakken. Maar wat haar nog nooit gebeurd was... het dier huilde alleen maar en welke pleister Pepita ook plakte, het hielp niet!

Alle dieren probeerden te helpen, ze boden het onbekende dier van alles aan... maar niets hielp. - Het is overigens ontzettend lief hoe alle dieren bezig zijn om het huilende dier te helpen. - En toen kwam Kwal, hij wist precies wat er met Neushoorn aan de hand was!

Een verhaal over vormen van pijn; Pepita kent alleen pijn die veroorzaakt wordt door bijvoorbeeld vallen of stoten of ergens in trappen. Maar ze ontdekt nu dat er ook andere pijn bestaat die diep van binnen zit en daar helpen al haar pleisters niet tegen. Gelukkig weet Pepita nu ook precies wat wél helpt!

De zacht gekleurde moderne afbeeldingen zijn heel speels, vooral het zien van de dieren met al die pleisters op hun lijven is heel apart.
Kortom, een fijn boek over je ontheemd of niet welkom voelen. Het vormt een mooie aanleiding om dit bijvoorbeeld op school of in een groep verder te bespreken en/of uit te werken.

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Ik wil een wiegje worden, zei de wilg
Illustraties: Henriette Boerendans
Tekst: Bette Westera

Niet alleen mensen willen later iets worden maar bomen ook!
De eik wil bijvoorbeeld een eikenhouten kastje worden, dat wil de beuk ook maar dat kan niet want hij is een beuk. Hij kan wel een beukenhouten kastje worden maar ook wat anders, een tafel bijvoorbeeld. Maar beuk vindt dat maar niets 'dan zitten ze aan me' en een vloer worden ziet hij ook niet zitten: 'Iedereen over me heen laten lopen? Nee, geen denken aan.'
Speelgoed worden, dàt lijkt hem wel leuk.

Een andere boom wil wel viool worden en populier wil gewoon dat van zijn hout klompen gemaakt worden. Maar de knotwilg wil wel een wiegje worden, dat lijkt hem heerlijk. De tien bomen vertellen elkaar precies waar ze van dromen of wat mensen van hun hout mogen maken.
De oude treurwilg heeft geen wensen. 'Ik vermolm' zegt hij...
En dan komt de dag dat de meeste bomen worden omgezaagd, alleen de fijnspar en de treurwilg blijven staan.

Jaren gingen voorbij. De treurwilg ging door met vermolmen en het sparretje bleef groeien en werd een grote, groene fijnspar die in de winter droomde dat hij een kerstboom was.

Hoewel het verhaal een beetje statisch en weinig sprankelend is, is het wel een heel apart idee om bomen over hun dromen te laten vertellen.
Elke keer als de boom voor het eerst genoemd wordt, is de naam dik afgedrukt zodat goed duidelijk is welke bomen het zijn die met elkaar praten. Achterin het boek staat erg leuke informatie per boom gemeld, onder andere wat hun kenmerken zijn en waar hun hout voor geschikt is. Elke boom heeft namelijk zijn eigen houteigenschappen.

De bomen hadden overigens ook kunnen kiezen om bij Henriette Boerendans terecht te komen want zij heeft de prachtige houtsnedes gemaakt die in dit boek te zien zijn. Elke boom is vrij realistisch weergegeven en is in een mooie, zachte omgeving geplaatst. Enkele prenten zou je onmiddellijk aan je muur willen hangen.

Het verhaal haakt mooi in op het kinderboekenthema 2021 'Worden wat je wil'. De kinderen kunnen zelf ook allerlei dingen van hout bedenken. Maar ook wat de treurwilg nog voor functie heeft, ook al is zijn hout te oud.
Heel sfeervol boek.

Zie ook het inkijkexemplaar

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Held op sokken
Illustraties Thé Tjong Khing
Tekst: Bette Westera

De verklaring van dit gezegde is als volgt:
Schoenen of klompen waren vroeger niet geschikt om te rennen. Als je snel weg wilde vluchten, deed je dat op (dikke) sokken. Daardoor is de uitspraak ‘een held op sokken’ ontstaan.
Een "held" die er zo snel mogelijk vandoor gaat, een lafaard dus.

Dit verhaal speelt in de Middeleeuwen. De ridders die in het kasteel wonen hebben baarden en zijn echte rouwdouwen. Ze redden prinsessen uit torens, ze vangen draken, ze verslaan de vijanden die hun land binnen willen dringen, en ze doen mee aan toernooien.

‘Ze hadden zelf geen paarden en er waren nog geen brommers
ze moesten alles lopend doen, ze hadden zelfs geen fiets
en ook geen laarzen. Geitenwollen sokken, verder niets.’

Maar:

'Er woonde eens een ridder in een middeleeuws kasteel.
Hij had geen baard. Die baard was blijven steken in zijn keel.’

De arme jongen draait dus op voor alle vervelende klusjes die de anderen, de echte ridders, echt niet gaan doen. Het bloed opdweilen als er weer een draak was gedood, de stallen uitmesten, en aardappels schillen. En gehakt maken:

‘Dus onze ridder zonder baard wist weinig over draken
hij had alleen geleerd hoe hij gehakt van ze moest maken
Hij draaide mooie balletjes, voor elke ridder twee
met worteltjes en bruine jus en aardappelpuree.’

En dan komt er een schone jonkvrouw op bezoek. De ridders sloven zich uit en scheppen op over wat ze zoal kunnen. Maar wat kan de arme ridder haar vertellen?
En is hij nu echt een held op sokken?
De clou van het verhaal verklap ik niet natuurlijk, maar het is een erg leuk verhaal, vol humoristische tekstjes op rijm. En tekeningen van Thé Tjong-Khing, daar kun je heel lang naar kijken en dan ontdek je steeds wat nieuws!

Bette Westera (Velp, 1958) is een Nederlands kinderboekenschrijfster. Ook vertaalt ze kinderboeken naar het Nederlands. Ze viel al vaak in de prijzen.
Khing (1933, Purworedjo (Indonesië) kwam in 1956 naar Nederland om te studeren. Al snel kwam hij bij Toonder Studios terecht waar hij strips tekende. Sinds ca. 1971 werkt Khing full time als freelance illustrator, meestal van kinderboeken.

ISBN 9789025749996 | hardcover | 32 pagina's | Uitgeverij Gottmer | februari 2013
Leeftijd vanaf 4 jaar

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Kietel nooit een krokodil
illustraties: Thé Tjong-Khing
tekst: Bette Westera

Roverhoofdman Rimpelbaard had twee brutale zonen,
zeven zakken zilverwerk, een kist vol blinkend goud,
een heel gehoorzaam dochtertje, een hol om in te wonen...

Maar ook roverhoofdmannen hebben niet het eeuwige leven en voordat hij zijn laatste adem uitblies adviseerde hij zijn kinderen om rovend door het leven te gaan. 'Maak ieder bos onveilig, laat sporen van vernielingen na, versla draken, hak koningen in mootjes, neem prinsessen bij de neus maar', benadrukte hij, 'kietel nooit een krokodil! '
Zijn dochter was heel 'braaf' en volgde vaders woorden op. Ze roofde en plunderde en was de schrik van de omgeving.
De twee zonen trokken zich niets van vaders laatste woorden aan. Ze hingen een beetje rond en deden niets, ze gingen juist dwars tegen vaders laatste wens in. Ze zwaaiden naar de koningin en kóchten hun boodschappen in plaats van ze te stelen.
Ze waren echter ook enorm eigenwijs en gingen op zoek naar een krokodil, die zouden ze wel eens even lekker gaan kietelen! Natuurlijk ging dat niet goed en het was maar gelukkig dat hun stoere zus net in de buurt was. Vanaf die tijd was zij de baas. Haar vader zou trots op haar geweest zijn, zij was een échte Rimpelbaard!

Bette Westera kan als geen ander een ritmische, vloeiende, rijmende tekst in elkaar zetten waarbij het lijkt alsof het haar geen enkele moeite heeft gekost.
In een interview, waarin zij ook uitgebreid ingaat op haar rijmende teksten, zegt Bette Westera:

Een goed prentenboek begint bij de tekst, al zijn er ongetwijfeld uitzonderingen op de regel. Ik ben schrijver, dus ik schrijf mijn verhaal en pas als ik er helemaal tevreden over ben gaat dat, via de uitgever, naar de illustrator. De illustrator voegt met zijn of haar tekeningen iets toe aan mijn verhaal. De tekst kan niet zonder het beeld, het beeld niet zonder de tekst. Een prentenboek waarin tekst en beeld precies hetzelfde vertellen is geen goed prentenboek. Er moet spanning zijn tussen wat je ziet en wat je hoort of leest.
Ik ben de schrijver, ik bedenk het verhaal. Ik denk wel in beelden, maar niet in concrete, getekende beelden. Mijn eigen beelden laat ik los op het moment dat ik mijn verhaal aan een illustrator geef.

Toen Khing laatst aan mij vroeg of zijn tekeningen bij “Kietel nooit een krokodil” nu niet heel anders waren geworden dan wat ik me had voorgesteld, antwoordde ik zonder aarzelen: ja, heel anders. Hij keek me een beetje bezorgd aan en vroeg of ik dat dan niet erg vond. Nee, zei ik, helemaal niet, integendeel. Als tien vakkundige illustratoren illustraties maken bij hetzelfde verhaal doen ze dat tien keer anders en allemaal goed.

Thé Tjong Khing heeft al meerdere malen bewezen dat hij een tekst haarfijn aanvoelt en weet dan precies de goede tekeningen daarbij te maken.
Het grappige in dit boek is, dat de zonen aanvankelijk afgebeeld worden met kleding en attributen uit deze tijd. Ze luieren met uitklapstoeltjes achter een windscherm en dragen moderne kleren terwijl hun zus zo uit een roversboek lijkt te zijn gestapt met haar lange rok met brede riem en hoge, stoere, zwarte, platte laarzen. Pas als de twee jongens haar meehelpen worden zij ook 'ouderwetse' rovers.
De afbeeldingen hadden van mij persoonlijk wel iets meer vaart mogen hebben, ze zijn een beetje statisch maar wel humoristisch en mooi gedetailleerd en passen verder, zoals gemeld, goed bij het verhaal.
Al met al een leuk, vloeiend lopend verhaal met daarbij mooie, gekleurde, zorgvuldig afgewerkte, afbeeldingen.

ISBN 9789025759131 Hardcover 32 pagina's Uitgeverij Gottmer november 2014
Afmeting 28,3 x 25,8 cm Leeftijd 4+

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Sint gaat op gym
illustraties: Sylvia Weve
tekst: Bette Westera

Al vanaf de eerste pagina begint het gnuiven en gniffelen.De Sint ligt op een sofa in zijn witte onderhabijt zich verveeld koelte toe te waaien met een handwaaier. Hij verveelt zich te pletter. Het is pas augustus en het duurt nog zo lang voordat hij weer naar Nederland mag.
Hij vindt het in Spanje zo warm en zo saai! Sint heeft nergens zin in en maken zich zorgen. De Pieten zijn het met elkaar eens, Sinterklaas is vervelend van verveling. Er moet wat gebeuren.

Hij moet aan judo gaan doen, beslist Knutselpiet en hij maakt een prachtig judopak, 'Veel te wijd', zegt Zeurpiet. Maar judo is niets voor de Sint. Na de heup-, been- of handworp komt hij nauwelijks meer overeind. Het judopak gaat uit en het voetbalpak gaat aan. Maar Sint snapt de spelregels niet goed, dat voetballen wordt ook niets.

Daarna krijgt de Sint een tutu aan, want hij moet dan maar gaan balletten. 'Mannen dragen geen tutu', zeurt Zeurpiet. Maar ook dat wordt helemaal niets. En zo ploetert de Sint door...
We zien hem prachtig afgebeeld als sumoworstelaar, als schoonspringer, als gewichtheffer... maar helaas, het is allemaal niets voor de Sint.
En dan weten ze het! De Sint gaat op...

Hilarisch verhaal, in mooie vlotte taal geschreven. Vooral de zure opmerkingen van Zeurpiet zijn grappig. Hij zegt wat veel mensen zullen denken. Het leuke is dat zelfs onze eigen Sinterklaasverslaggeefster Diewertje Blok ook nog in het verhaal voorkomt.

De helder gekleurde afbeeldingen van Sylvia Weve zijn eveneens erg komisch. Vooral de Sint aan de ringen is schitterend evenals de Sint in zijn balletpak mét zijn Sinthandschoenen aan! Hij blijft ten alle tijden wel Sinterklaas natuurlijk!
Bette Westera en Sylvia Geve vormen een mooi koppel, ze voelen elkaar haarfijn aan en dat komt in dit boek prima tot uiting.
Erg leuk voorlees- en kijkboek.

N.B. Bij de kleuteruniversiteit is een digibordles rond dit boek te bestellen.

ISBN 9789025754457 Hardcover 32 pagina's Uitgeverij Göttmer september 2013
Leeftijd vanaf ca 5 jaar

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

Miniheksen
illustraties: Loes Riphagen
tekst: Bette Westera

De miniheksen toveren de hele dag door en toch verandert er helemaal niets in het bos. Dat wordt wel erg saai. Ze beginnen zich heel erg te vervelen. Elke dag toveren als er toch niets verandert heeft geen zin, ze stoppen maar met dat getover. Wat moeten ze nu?
Ze gaan kijken bij de duimdwergen, die toveren niet maar vervelen zich nooit, hoe doen ze dat?
De duimdwergen lachen om die miniheksen. Vervelen? Nee, ze vervelen zich nooit want ze hebben een geheim, ze sparen namelijk iets, iets heel kleins... en wel Miniheksen!
Het wordt een heel gedoe daar in het bos want de Miniheksen gaan natuurlijk onmiddellijk Duimdwergen sparen.
En dan komt Rimpelreus aandenderen, de grond trilt er van. En Rimpelreus spaart ook iets...

De tekst is vlot en de illustraties zijn erg grappig. Alle duimdwergen hebben een lange witte baard en enorme duim als neus. De miniheksen hebben lange tanden, een grote bos haar en een lange neus met rode vlekken erop die bijna tot op hun navel hangt. De reus heeft vier vingers en zes tenen en veel rimpels. De tekeningen zijn heel kleurig en gezellig druk.
Kinderen zullen het verhaal en de komisch afgebeelde figuurtjes prachtig vinden.

Zie ook het inkijkexemplaar

ISBN 9789026134500 Hardcover 30 pagina's | VBK Media |27 september 2011
Leeftijd 4+

Dettie, 29 september 2011

Lees de reacties op het forum en/of reageer, klik HIER

jeugd 4-5 jaar

Bette Westera